NRC was de afgelopen weken op zoek naar de beste premier die Nederland sinds 1900 heeft gehad. Afgelopen weekend berichtte de krant over de bevindingen van onder andere een enquête onder experts, waar Willem Drees als beste naar voren kwam, en een peiling onder bezoekers van nrc.nl, die de meeste stemmen aan Ruud Lubbers gaven. De initiatiefnemers hebben duidelijk de meeste energie gestoken in de eerstgenoemde enquête onder experts. Uit de verantwoording blijkt dat zij tachtig deskundigen – historici, politicologen, etc. – hebben aangeschreven, waarvan er uiteindelijk vijftig de vragenlijst hebben geretourneerd (vijfendertig experts hebben daadwerkelijk een volledige enquête ingeleverd). De vragenlijst bevatte tal van vragen die vervolgens op transparante wijze zijn gecombineerd en geaggregeerd tot een uiteindelijke score. Hoewel je best kunt bakkeleien over de gemaakte keuzes – waarom tellen bijvoorbeeld beide onderdelen van de enquête (de open vraag over ‘beste premier’ en de tien gesloten vragen) elk voor 50% mee? – is het duidelijk hoe de scores tot stand zijn gekomen.
Maurice de Hond peilde dat zes op de tien Nederlanders vinden dat we in een drugsstaat leven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Daar zit je dan, als “shocklog”, gevreesd op internet en wijde omtrek. Naar believen kon je je bezoekers, ook wel “roze horden” genoemd, over het internet uitsturen om een poll te fucken. Ze hadden aan een half woord genoeg. Maar die tijden zijn voorbij. Het zat er natuurlijk al aan te komen, wij konden het namelijk ook, jullie horden filteren. Al in 2008. Daar schrokken jullie toen zo van dat jullie het nodig vonden onze server stiekem plat te bombarderen door middel van een denial of service-aanval. Het leverde je zelfs een eervolle vermelding op in de virusdefinities van Kasperky anti-virus. Maar het doel was toen wel bereikt. Jullie konden nog een tijdje je dwingende stemadviezen in het rond strooien.
Nu niet meer. Je probeert het nog wel, maar als zelfs een lullig peilingbureautje je horden kan filteren dan is het over. Schluss, the end, ga naar de gevangenis, niet door start, u krijgt geen 20.000 euro. De wereld vreest je horden niet meer. En wat is 4chan zonder zijn /b/tards? GeenStijl zonder voetvolk? Gewoon een site. Een róze site. Gereduceerd tot een voetnoot in een rapport, dat eigenlijk compleet onmogelijk gemaakt had moeten worden door jullie pollfuck.
DATA - Uit de data van het nieuwe tool van EenVandaag, De Stemming, valt af te lezen welk deel van de mensen met zekerheid op 12 september op de door hen genoemde partij zal gaan stemmen. Op basis daarvan kan je bepalen hoeveel zetels de partijen al in hun zak hebben.
Hierbij hebben we de zetels genomen uit de peiling van 12-7 van De Stemming en vervolgens alleen het deel toe te rekenen van de mensen die aangeeft met zekerheid op 12 september ook die partij te zullen kiezen.
Dat maakt totaal 70 zekere zetels nu. Een stuk minder dan de 100 die collegablogger Ad gisteren noemde, maar toch al bijna de helft. De campagnes hebben dus nog veel te winnen.
Als we deze verdeling zouden extrapoleren naar een volledige tweede kamer kan je goed de verschillen zien met de stemming zelf (let op, andere volgorde partijen dan hierboven):
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ook veel kiezers lijken te vinden dat Wilders een grens heeft overschreden:
Peil.nl schrijft het zetelverlies deels toe aan de omstreden uitspraken van partijleider Geert Wilders over Marokkanen afgelopen week op de avond van de gemeenteraadsverkiezingen en deels aan electorale bewegingen die verkiezingen zelf tot stand brengen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.