Als je je afvraagt of de bezuinigingen op het hoger onderwijs van ruim 1 miljard en de extra 5 miljard die naar het leger gaan iets met elkaar te maken hebben, lees dan het nieuwe advies van de Adviesraad voor Wetenschap, Technologie en Innovatie (AWTI), de raad waarvan de huidige OCW-minister, Eppo Bruins, tot voor kort voorzitter was. De raad adviseert de universiteiten gebruik te maken van het groeiende financiële potentieel bij Defensie. Daar wil men het vrijkomende geld vast voor een deel besteden aan onderzoek. Door daar aan te kloppen kunnen de dramatische tekorten die bij universiteiten aan het ontstaan zijn worden gecompenseerd. Omgekeerd wijst de Adviesraad het ministerie van Defensie erop, dat het niet alleen gaat om de ontwikkeling van nieuw materieel, maar ook om “kennis omtrent logistiek (digitale) infrastructuur, cybersecurity, gedrag, energie, cultuurwetenschappen en media- en communicatiestudies.” Als er op de universiteiten geen Arabisch meer gegeven wordt, is er bij Defensie allicht nog emplooi voor. Propagandatechnieken Het rapport haakt slim in op een al langer bestaande ontwikkeling: dat wetenschap zich moet laten leiden door maatschappelijke vraagstukken (in plaats van zelf een diagnose te stellen van wat nodig is): Eerder adviseerde de AWTI hbo/wo-instellingen al om zich meer te richten op de maatschappelijke vraag/verwachting. Daarnaast zal de verwachting die de maatschappij van hbo/wo-instellingen heeft, veranderen met toenemende dreigingen en de urgentie om ons land en onze samenleving te beschermen. Ik ben bang dat er nu al bestuurders zitten uit te rekenen wat het gaat opleveren als we een bachelorprogramma Taal en tanks instellen: een opleiding waar je Frans, Duits, Engels en Oekraïens leert, en tegelijkertijd van alles over effectieve propagandatechnieken. En dat er allerlei cool onderzoek gevonden gaat worden die we kunnen doen voor het leger. Verlokkingen Wat is daar precies op tegen? Mij lijkt dat de georganiseerde wetenschap altijd verbonden is met een ideaal: dat van een mensheid die kennis vergaart en die kennis allemaal deelt – in ieder geval met vakgenoten van over de hele wereld. Werken voor een leger gaat (net als trouwens werken voor veel bedrijven) in tegen dat ideaal. Het leger heeft niet veel aan kennis die het moet delen met de rest van de wereld. De wetenschap is gebaseerd op principes van samenwerking, het leger op dat van antagonisme. Een land dat zijn wetenschappelijk onderzoek achter gesloten deuren van de geheime dienst plaatst, is een arm land. Er is die bekende, apocriefe anekdote over Winston Churchill: toen ministers hem tijdens de oorlog adviseerden te bezuinigen op kunst en cultuur, vroeg hij: ‘Maar waar vechten we dan voor?’ Vrienden met wie ik dit de laatste dagen besprak, zeiden: ‘Maar Chomsky dan?’ Iedereen weet immers dat een van de grootste critici van het militair-industriële complex zijn carrière begon bij MIT, gefinancierd door een beurs om aan een vertaalcomputer mee te werken. Maar dat was in de jaren vijftig, de koudste jaren van de Koude Oorlog – ik zie weinig reden om naar die tijd terug te verlangen. Kennis die geheim moet blijven, is geen echte kennis. Wie een kennisvoorsprong heeft, moet altijd proberen de ander te laten bijbenen – dat is de beste garantie op verdere vooruitgang. Wetenschap zou niet moeten werken voor een leger dat ons beschermt tegen wat een radicaal-rechtse regering als de vijand beschouwt. Maar de verlokkingen van die miljarden zijn er nu. Ik ben daar niet gerust op.
Chastain maakte lekkere heavy metal, halverwege de jaren ’80. Bij mijn weten maken ze overigens nog steeds muziek. Aardig onderscheidend punt, zeker in die tijd, is dat een dame (Leather Leone) de vocalen verzorgt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
ONDERZOEK - door Jessy Hendriks, Koen Damhuis, Sjors Overman, eerder verschenen bij Stuk Rood Vlees
Kritiek van politici op de ambtenarij is van alle tijden. Maar de inhoud van die kritiek is aan verandering onderhevig. Publieke dienstverleners worden niet zozeer meer neergezet als lui, ministeries als inefficiënt en de overheid als traag. Vandaag de dag bekritiseren volksvertegenwoordigers ambtenaren vooral om hun morele opvattingen, hun (on)partijdigheid en hun (on)betrouwbaarheid. Dat is een significante omslag met mogelijk grote gevolgen voor de loyaliteit van ambtenaren, de aantrekkelijkheid van de overheid als werkgever en uiteindelijk het functioneren van de publieke sector.
Bijna een halve eeuw geleden bedachten Amerikaanse onderzoekers de term “bureaucracy bashing” om kritiek op de ambtenarij te beschrijven. De wetenschappelijke aandacht voor dit fenomeen groeide in de jaren tachtig, toen prominente politici als Thatcher en Reagan zich geregeld negatief uitlieten over de publieke sector en ambtenaren. Zij schilderden hen af als inefficiënt, lui en overbodig. Sinds die tijd lijkt kritiek op de overheid en haar medewerkers echter te verschuiven. Termen als luiheid en inefficiëntie staan niet langer centraal. In plaats daarvan wordt publieke dienstverleners (ideologische) vooringenomenheid of onbetrouwbaarheid verweten. Zo hebben politici het over ‘linkse leraren’, een ‘discriminerende belastingdienst’ of een ‘vooringenomen OM’. Wij hebben als een van de eersten systematisch onderzoek gedaan naar de wijze waarop politici over de ambtenarij spreken, zowel in negatieve zin als in positieve zin.
Na alle commotie over intersekse-atlete Imane Khelif waren de Olympische spelen wel aan een komische noot toe. Die werd geleverd in de vorm van een breakdance-optreden door de Australische kandidate, Rachael Gunn, alias ‘Raygun’. De uitvoering van de 36-jarige academica was zo hilarisch slecht, dat er nog wekenlang serieus over werd nagepraat. Gelachen ook vooral. “Dit is geen straatdansen, maar Sesamstraat-dansen,” grapte een TikToker.
Gunn presteerde het zelfs in geen enkele battle punten binnen te halen. Velen vroegen zich na het bizarre optreden af: was Australië nu werkelijk niet in staat geweest een betere kandidaat vinden? Op social media deed meteen het verhaal de ronde dat Gunn jongere, meer getalenteerde kandidaten had geblokkeerd door samen met haar echtgenoot en Olympisch breaking coach Samuel Fee hun eigen breakdancefederatie op te zetten en fondsen te onthouden aan financieel achtergestelde B-girls.
Volgens de Sydney Morning Herald was daar geen sprake van en kwam Gunn in diverse kwalificatierondes gewoon als beste uit de bus. Het heeft er alle schijn van dat Australië de werving van kandidaten gewoon amateuristisch heeft opgezet. Drijvende kracht achter de speciaal voor de Spelen opgerichte Australian Breaking Association (inmiddels AUSbreaking) was de Australische breakingkampioen Lowe Napalan. Die zette de werving en selectie vanaf 2020 op met een aantal vrijwilligers uit het breaking-wereldje. Zonder serieus budget, laat een van de leden van het selectie de Herald weten.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Oh deze is leuk! Epica zangeres Simone Simons heeft een een soloalbum opgenomen, in samenwerking met Arjen Anthony Lucassen. En één van de liedjes is een duet samen met Alissa White-Gluz van Arch Enemy! Al dat samenwerkend talent, dat moet iets moois opleveren, niet dan?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Er bestaat een serieuze kans dat Kamala Harris bijvoorbeeld het presidentschap wint, maar de facto een ‘lame duck’ president wordt. Want een Republikeins congres kan al haar plannen de facto tegenhouden. Zo groot is de macht van een president immers ook weer niet.
Volgens Amerika-kenner Kirsten Verdel zou ook een eventuele winst van Kamala Harris wel eens op een Pyrrusoverwinning kunnen uitlopen. Er wordt 5 november namelijk niet enkel gestemd over wie er de komende vier jaar President wordt, maar ook wie de Verenigde Staten de komende twee jaar mogen vertegenwoordigen in het Huis van Afgevaardigden: uit 435 kiesdistricten zal een afgevaardigde worden gekozen. Daarnaast zijn ook 33 van de honderd Senaatszetels verkiesbaar.
Een hele tijd terug deelde ik hier een nummer van de Nederlandse gothicband Malochia (fantastisch nummer overigens, ga het vooral luisteren!). Helaas heeft dat gezelschap het bij één album gehouden. Echter, toevallig kwam ik er laatst achter dat de zangeres van dat gezelschap, Antoinette Legel, wél nog wat meer muziek heeft gemaakt. Onder andere als gastzangeres bij het gothic metal gezelschap Danse Macabre, uit Vlaanderen. Ook dat blijkt zeer de moeite waard, dus bij deze.
Dan Bull is de Britse rapper die deze song in elkaar heeft geknutseld. Hij is vooral bekend voor zijn raps over video games (zoals het jonge grut tegenwoordig computerspelletjes placht te noemen). Het lied gaat over de Arch-Illager, de eindbaas van Minecraft Dungeons. Minecraft kennen de meeste van jullie waarschijnlijk wel, het is zo’n beetje de populairste game ooit. Het is een heel simpel getekende wereld (alleen maar vierkante blokken), maar in principe oneindig en spelers zijn helemaal vrij in wat ze willen doen (bouwen, rondlopen en verkennen, met monsters vechten, etc.). Minecraft Dungeons is een spin-off daarvan, met een duidelijk verhaal met begin en eind. En hoewel de Arch-Illager de grote slechterik op het einde is, is het ook een beetje treurig verhaal, zoals jullie kunnen horen.
Een laatste opiniepeiling uit Iowa heeft zowel Republikeinen als Democraten op weten te schudden. Vrouwen zouden in deze ‘red state’ in het Midden-Westen in groten getale overlopen naar Kamala Harris. Ze zou Iowa daardoor wel eens onverwacht kunnen winnen.
En als dat waar is voor Iowa, dan is dat vermoedelijk ook waar voor andere staten in het Midden-Westen. Amerikadeskundige Kirsten Verdel, die in 2008 meewerkte aan de verkiezingscampagne van Obama, legt uit:
Blaze Bayley brengt ouderwetse metal. Hier en daar klinkt ‘ie zelfs een beetje als Ozzy Osbourne. Van 1984 tot 1994 was hij frontman van heavy metalband Wolfsbane, en schakelde daarna tot 1999 over naar Iron Maiden als vervanger van Bruce Dickinson.
Grote schoenen om te vullen. Menige fan reageerde dan ook teleurgesteld. Maar Bayley kan nog steeds een deuntje meezingen, ondanks een hartaanval eerder dit jaar.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
