De onbetrouwbaarheid van de Britse regering inzake het handelsprotocol voor Noord-Ierland drijft een meerderheid van de Noord-Ieren richting integratie met de Ierse Republiek. Dat zegt de Ierse vice-premier Leo Varadkar naar aanleiding van nieuwe voorstellen uit Londen om het moeizaam bereikte Brexit-akkoord open te breken. De Britse regering bereidt wetgeving voor die haar ministers meer touwtjes in handen geeft om aan de bezwaren van de protestantse Unionisten tegemoet te komen. De Democratic Unionist Party (DUP) is in een minderheidspositie terecht gekomen ten opzichte van de republikeinse Sinn Féin, die met partijleider Michelle O'Neill (foto) bij de verkiezingen van twee weken terug de grootste werd. Nu weigert de DUP medewerking aan een nieuwe Noord-Ierse regering als het protocol niet van tafel gaat. De wetgeving die is aangekondigd moet Britse ministers in staat stellen eenzijdig de douanecontroles en voedselveiligheidscontroles te verminderen op goederen die van Groot-Brittannië naar Noord-Ierland worden vervoerd en niet naar Ierland of de rest van de interne markt van de EU gaan. Verder zou Noord-Ierland moeten kunnen profiteren van het btw-beleid in de rest van het VK. En Noord-Ierse bedrijven moeten goederen kunnen produceren volgens Britse normen. De DUP, de partij van de Unionisten, juicht eenzijdige maatregelen toe. De kans dat de EU ermee akkoord zal gaan is echter nihil, waarmee de strijd over de Brexit weer volledig open komt te liggen. Schotse nationalisten kijken uit naar een nieuw referendum De waarschuwing van Varadkar gaat nog wel een stukje verder. De regering van premier Johnson zet de eenheid van het Koninkrijk op het spel, zou je er ook uit kunnen lezen. Gegeven ook de stemming in Schotland waar de steun voor een nieuw onafhankelijkheidsreferendum groeit. Schotse nationalisten zien in de resultaten van de recente locale verkiezingen een duidelijk teken dat het land toe is aan een nieuwe peiling over de onafhankelijkheid van het land. SNP leider Nicola Sturgeon heeft voor het einde van 2023 een referendum beloofd. Ze zal daarvoor toch eerst nog de medewerking van Johnson's regering moeten krijgen. SNP-parlementariër Kirsten Oswald heeft er alle vertrouwen in dat het tweede referendum doorgaat. De Conservatieven kunnen dit uit democratisch oogpunt niet tegenhouden, meent zij. 'Het is niet aan hen, het is aan de bevolking van Schotland.' Wordt dit in Groot-Brittanië het scenario voor de komende jaren: een stap voor stap uiteenvallend Koninkrijk? Elizabeth, de 96-jarige vorstin die begon in een Rijk dat over alle zeeën heerste, zou je het gunnen dat ze dit niet meer hoeft mee te maken. Wetgeving als kernwapen Premier Johnson vindt dat het Noord-Ierse handelsprotocol moet worden aangepast omdat er vanwege de coronapandemie en de oorlog in Oekraïne een nieuwe situatie is ontstaan die grote nadelen oplevert voor de Noord-Ierse bevolking. De EU heeft zich afgelopen najaar albereid getoond voor een gesprek over technische details van de regeling. Maar Brussel heeft ook gewaarschuwd voor het eenzijdig opzeggen van het akkoord. En dat dreigt nu met de nieuwe wetgeving van Buitenlandminister Liz Truss toch te gebeuren. Truss is de hardliner in het spel. Sommigen suggereren dat de wetgeving bedoeld is als instrument in de onderhandelingen, zoiets als met kernwapens: "a weapon on the table, we don’t want to use it." Een niet onbelangrijk strijdpunt in de komende onderhandelingen is de rol van het Europese Hof. Dat blijft voor conflicten over de uitvoering van het handelsprotocol bevoegd, zo is in het oorspronkelijke akkoord overeengekomen. Maar Londen heeft daar grote moeite mee omdat het de soevereiniteit van het land aantast. Voor de EU is wijziging van dit punt uit de overeenkomst onbespreekbaar. Winst voor Alliance De politieke crisis in Noord-Ierland zal nog wel even voortduren. Volgens de Goede Vrijdagakkoord uit 1998 dat een einde maakte aan het geweld in Noord-Ierland moeten de twee grootste partijen de macht delen. Maar de DUP zet de hakken in het zand nu de partij onder een premier van Sinn Féin moet regeren. De DUP houdt het land in een chaos die volgens Stephen Farry van de Alliance partij uiteindelijk ten nadele zal blijken te zijn van de Unionisten. Alliance is een liberale partij die al sinds 1970 bestaat en zich vanaf die tijd heeft toegelgd op het overbruggen van de tegenstellingen tussen katholieken en protestanten. Voor het eerst heeft de partij nu een geweldige overwinning gehaald bij de verkiezingen. Met 13,5% van de stemmen behaalde Alliance met Naomi Long 17 zetels, meer dan een verdubbeling van het aantal behaald in 2017. De partij kan nog verder groeien, menen sommigen, nu 40% van de Noord-Ierse bevolking zich niet rekent tot een van de voormalige strijdende partijen. Maar Alliance zal nooit in de regering komen zo lang Noord-Ierland aan het Goede Vrijdagakkoord vasthoudt. Alliance wordt net als Sinn Féin aangevoerd door een vrouw. Naomi Long en Michelle O'Neill nemen een record aantal vrouwen met zich mee naar de Stormont, het Noord-Ierse parlement. Voor Sinn Féin zijn het er 15 van de 27 gekozen afgevaardigden. Een beeld dat ongetwijfeld invloed zal hebben op de deelname van vrouwen aan de politiek in Noord-Ierland. En wie weet kunnen zij ook wat verlichting brengen in de vastgeroeste verhoudingen.
Evanghelos Papathanasiou, beter bekend als Vangelis, was een man van vele muzikale kanten. Veel bombast en kitsch, maar ook experimentele muziek, en ingetogen pareltjes. En een pionier wiens invloed op de electronische muziek nauwelijks onderschat kan worden.
Afgelopen dinsdag overleed hij op 79 jarige leeftijd.
Hier zo’n ingetogen pareltje, van China, uit 1979.
Bazarow is een verkopende boekensite, waar je ook recensies, nieuws, een agenda en een digitaal magazine kan vinden. Nog niet alles is af, maar veel boeken zijn al te vinden en er komt de komende maanden steeds meer bij.
Het doel van Bazarow is om een site te vormen die evenveel gemak biedt als de online giganten maar die wél teruggeeft aan de boekensector. Tegen roofkapitalisme, en voor teruggeefkapitalisme, bijvoorbeeld door te zorgen dat een flink deel van de opbrengst terug naar de sector gaat en door boekhandels te steunen.
COLUMN - van Mr. Huub Linthorst
Het is een wonderlijk fenomeen: in de Verenigde Staten van Noord-Amerika dreigt het recht op abortus in belangrijke mate ongedaan te worden gemaakt, en in Nederland gaan demonstranten de straat op. Wat denken die demonstranten daarmee te bereiken? Niet dat het Amerikaanse Hooggerechtshof een andere beslissing gaat nemen dan daar nu in concept voorligt, neem ik aan. Waarschijnlijk wel: duidelijk maken dat er Nederlanders zijn die het heel erg zouden vinden als iets dergelijks ook in Nederland zou gebeuren. Dat is niet echt nieuws; we konden het al vermoeden. Wat wel nieuw zou zijn is als demonstranten zouden aangeven wat er dan wél zou moeten gebeuren om het onheil af te wenden. Ik geef daarvoor, nu de demonstranten zelf niet op het idee gekomen zijn, een voorzet: wetgeving.
Daarbij zijn er twee opties: gewone formele wetgeving en een herziening van de Grondwet.
De eerste optie heeft uiteraard de nodige beperkingen. Er bestaat al een Wet afbreking zwangerschap en nog onlangs zijn een aantal verbeteringen daarin voorgesteld. Een meer vergaande verbetering zou zijn: het uit het strafrecht halen van overtredingen door artsen van de bepalingen van die wet. Dat maakt het voor het openbaar ministerie onmogelijk om door middel van (proef)processen te proberen de toepassing van de wet strikter te maken. Zoals het O.M. dat, gelukkig zonder succes, al bij de euthanasiewet heeft gedaan. Er zijn dan ook goede redenen om in ieder geval ook deze weg te bewandelen, maar voldoende is het niet.
COLUMN - Je kan iemand met een Ruttiaans geheugen het niet kwalijk nemen dat door vergetelheid soms wat dingen er bij in schieten. We moeten ook niet vergeten dat een minister-president onmenselijk veel aan zijn hoofd heeft. Dat kan nooit allemaal in de grijze cellen worden opgeslagen.
Zou Rutte ‘de Nederlander’ vergeten zijn? Een brutale journalist wilde dat weten op de laatste persconferentie na de ministerraad.
Hagens (SBS): Ziet u zichzelf nog als de premier die problemen oplost?
Rutte: Dat is in ieder geval mijn ambitie, ja.
Hagens: En als je kijkt naar de afgelopen twaalf jaar kun je ook zeggen dat u problemen veroorzaakt.
Rutte: Ook, ongetwijfeld, als je bestuurt gaan er ook dingen niet goed, zeker. Maar ik ben ook trots op heel veel dingen die wel bereikt zijn.
Hagens: Ik denk namelijk dat het een patroon is waarbij de burger, de Nederlander, vergeten wordt. Bent u het daarmee eens?
Rutte: Nee. Nee er is niemand in de politiek die zegt ‘we gaan de Nederlander vergeten’
In de discussie die volgt doet de journalist een tot mislukken gedoemde poging Rutte zo ver te krijgen dat hij erkent eerder probleemmaker dan probleemoplosser te zijn.
Hagens:
Als je kijkt naar de afgelopen twaalf jaar kun je ook zeggen dat u problemen veroorzaakt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Afgelopen zaterdag in de binnenstad, druk, gezinnen met patat, kinderen met ijsjes, bij de viskraam haringhappers en kibbelingeters bij de statafel, komt er ook nog ‘ns een draaiorgel de winkelstraat in draaien. Ik wijk al uit naar de zijkant, zo’n gevaarte is niet helemaal mijn ding, ook al kon ik er als kind gebiologeerd door zijn: die houten poppen die op die bellen tikken. Maar een mens wordt ouder.
COLUMN - Ach ja, het toerisme. We mogen klagen. Het centrum van Amsterdam is momenteel onleefbaar. Ik begrijp dat hetzelfde geldt voor Barcelona (waar ik nooit ben geweest) en voor Venetië (waar ik nooit meer terug wil). Maar mopperen over toerisme is ook een beetje flauw en voorspelbaar. Hypocriet ook, want we gaan allemaal op reis. En onze hypocrisie is ook al zó vaak becommentarieerd dat stukjes daarover al even flauw en voorspelbaar zijn.
Desondanks waag ik een stukje aan toerisme. Ik wil namelijk, hoewel ik de geldigheid van alle bezwaren ken en erken en bekend veronderstel, er toch een lans voor breken. De toerist leert namelijk, opzettelijk of onbedoeld, mensen kennen uit een ander land. En hoewel ik niet denk dat het buitenland uitsluitend bestaat als decor voor onze persoonlijke queestes, is het wel zo dat je, door de mensen daar te ontmoeten, ook jezelf een beetje leert kennen.
Zoals de trouwe lezers van mijn blog weten, was ik onlangs in Libanon. Deels werk, deels om vrienden te ontmoeten. Als ik met ze praat, merk ik voortdurend kleine verschillen. Zo ontmoette ik iemand die al enkele maanden in zwart gekleed ging omdat haar vader was overleden. Het viel me op omdat ik zelf na de dood van mijn moeder nooit heb overwogen rouwkleding te dragen. Niet omdat het me niets deed, maar omdat Nederlanders een andere grens trekken tussen privé en openbaar, zodat rouw hier minder een openbaar verschijnsel is.
Stel, je bent een partij die de afgelopen decennia bijna constant aan de macht is geweest. Maar daarbij zijn een aantal dingen op z’n zachtst gezegd niet helemaal lekker gegaan, en mede daardoor zitten we nu in een huizencrisis, een stikstofcrisis, een klimaatcrisis, jeugdzorgcrisis, de GGZ-crisis, vertrouwenscrisis, ik noem maar wat. Grote kans dat je op die gebieden in verlegenheid gebracht gaat worden als je geconfronteerd wordt met de gevolgen van je eigen beleid, maar je zal er toch af en toe iets over moeten zeggen.
Tegelijk wil je natuurlijk niet dat de opkomende talenten in de problemen komen, en ook andere prominenten houd je graag uit de wind. Dus wat doe je dan?
Het lijkt lastig, maar is het niet. Je zet een bij voorkeur niet heel snugger persoon waarvan je zeker weet dat deze nooit belangrijk zal worden in de partij op een verkiesbare plek, en vervolgens kan je deze inzetten op de hoofdpijndossiers. Een wegwerppoliticus, zo gezegd.
Je herkent hem aan uitspraken als “bouw de badkamer aan de kant van de vliegroute” als het gaat om geluidsoverlast van vliegverkeer, simplistische slogans als ‘rijden rijden rijden’ of ‘bouwen bouwen bouwen’ of aan een slechte maidenspeech over een gevoelig onderwerp waar je niet op mag interrumperen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Fuckin’ heavy metal. Meer of minder kan, of wil, ik er niet van maken. Tower is een relatief jonge band, die zich laat inspireren door oude hardrock en metal uit de eind 70’s en vroege 80’s, en dat doet met toewijding, passie en muzikaal vakmanschap. Dat is meer mensen opgevallen, blijkt uit de uitermate lovende recensies. En mochten mensen nieuwsgierig zijn naar hoe het er uitziet met een clipje er bij, nou, zo dus:
De keer dat ik Bad Manners zag spelen, dat was op een festival, was Buster Bloodvessel (Douglas Trendle voor zijn moeder en tante), gehuld in een witte overal, en was hij zeer aanwezig op het podium, daar stond iemand, daar bewoog iemand. Want dat had ik niet verwacht dat iemand van dat uh, formaat, zo energiek kon zijn, gedurende het hele nummer Lip Up Fatty, was Buster onvermoeibaar aan het springen – en zingen.
Vanochtend las ik de (papieren) krant en op pagina 12 beland, stond een bericht met als kop: Ook in Amerikaanse internaten stierven inheemse kinderen. Om de eerste zin te citeren: Over een periode van 150 jaar, stierven in de Verenigde staten in internaten vijfhonderd inheemse kinderen.
In Canada waren bij deze instellingen al massagraven gevonden, maar dus nu ook in de VS. De kinderen werden al op jonge leeftijd weggerukt van hun ouders en kregen ze een strenge heropvoeding, herscholing om ze hun eigen gebruiken en cultuur af te leren hen nieuw gedrag aan te leren. En dat ging hardhandig. Dat ging gepaard met lijfstraffen, opsluiting, onthouding van voedsel en natuurlijk seksueel misbruik. En honderden kinderen hebben dat niet overleefd.