Geert Wilders noemt journalisten ‘uitzonderingen daargelaten, gewoon tuig van de richel’, dus hij zal het vast billijken dat menigeen een soortgelijke kwalificatie loslaat op de gekozenen die namens zijn partij op het pluche zitten. Verkenner Gom van Strien, die zijn functie neerlegde voordat hij iets had verkend, was bepaald niet de eerste PVV’er die op verdenking van fraude het veld ruimde, schrijft Rudie Kagie deze week in Argus.
Sinds 2006, het jaar waarin de PVV in de Tweede Kamer kwam, haalden haar volksvertegenwoordigers 91 keer het nieuws wegens ernstig wangedrag en andere aanvarin- gen met Justitie. Dit blijkt uit een inventarisatie van ondernemer Ton Aarts – ‘doet iets met techniek, zoekt graag dingen uit’ – op X.
Veelbesproken, maar naar nu blijkt slechts een topje van de ijsberg, was het vonnis dat de Hoge Raad twee jaar geleden handhaafde in de slepende procedure tegen rolmodel Wilders: veroordeeld wegens ‘groepsbelediging’, maar geen strafoplegging. Zijn vraag of we in Nederland meer of minder Marokkanen willen, ontlokte aan zijn verhitte achterban in 2014 een luid gescandeerd “Minder! Minder!” Waarop de partijleider beloofde: “Goed, dan gaan we dat regelen.” (Vervolgens regelde hij niks, maar dat was niet strafbaar.)
Veelpleger Dion Graus voert met veertien delicten de lijst aan: fraude met verbouwing woning (zestig mille onbetaald), stalking van collega van de vrouw met wie Graus vreemdging, bedreiging vriendin van ex, bedreiging schoonvader (‘keel doorsnijden en huis in brand steken’), bedreiging (‘pistool tussen de wenkbrauwen’) en mishandeling (ziekenhuisopname) hoogzwangere vrouw, beslaglegging wegens achterstallige betaling na veroordeling, fraude met onkostenvergoedingen, fraude belastingaangifte, machtsmisbruik, seksuele intimidatie.
Omdat Graus overal mee wegkomt, stond hij nummer veertien op de kandidatenlijst bij de laatste verkiezingen. Gidi Markuszower, nu vierde op de lijst, trok zich nog in 2010 kort voor zijn benoeming terug omdat hij er na publicaties over zijn spionageactiviteiten voor de Mossad en vuurwapenbezit van baalde ‘continu onder een negatief vergrootglas te liggen’.
Eric Lucassen – tweemaal veroordeeld wegens intimidatie buren, veroordeeld wegens ontucht, auto van zwager vernield – zat van juni 2010 tot september 2012 in de Kamer en hoefde van Wilders niet op te stappen, maar keerde na de verkiezingen niet terug.
Openbare dronkenschap (Hero Brinkman, Carlo de Bruin, Daniël van der Stoep, Jhim van Bemmel, Oege Bakker, Joram van Klaveren), gesjoemel met geld (Jos van Hal Scheffer, Machiel de Graaf, Theo Krebber, Antoine Janssen, Cor Bosman, James Sharpe, Laurence Stassen, Nico Uppelschoten, Arjan Bogt, Michael Heemels, Peter van Dijk, Vincent Bosch, Koert Calkhoven, René Dercksen), racistische uitlatingen (Monica Nunes, Cor Bosman, Sam van Rooy) – ach, het is slechts een greep uit de bezigheden waarmee de ploeg van Wilders de vrije tijd placht door te brengen. Associaties met de Tegenpartij van de vrije jongens F. Jacobse en Tedje van Es dringen zich op.
Op de verkiezingsavond beloofde Geert Wilders dat zijn partij ‘binnen de kaders van de Grondwet’ zal opereren. Over de kaders van het strafrecht repte hij met geen woord.
[met toestemming overgenomen uit Argus 5 december 2023]
