GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Bart Voorzanger, die zich afvraagt of onze reactie op antisemitische uitingen van jonge allochtonen verband houdt met ons onverwerkte oorlogsverleden. Onze reactie op antisemitische uitingen van jonge allochtonen heeft alles te maken met onze geschiedenis. We denken kwaad te bestrijden dat ons nu van buiten bedreigt, maar het gaat in feite wellicht vooral om spoken uit ons eigen verleden. Misschien moeten we daar toch eens bij stilstaan voor we die blagen een proces aandoen. Ik groeide op in een wereld waarin wel eens werd gegrapt over Duitsers die ‘hun’ kuil claimden aan een zonnig Noordzeestrand, en waarin besmuikt werd gelachen als iemand een Duitser die de weg vroeg de verkeerde kant op stuurde, of – wat botter – om teruggave van z’n gestolen fiets vroeg. Echt chique vond niemand dat, maar ’t gold toch als begrijpelijk, en als onschuldig genoeg om toelaatbaar te zijn. De oorlog lag nog vers in ’t geheugen en een beetje afreageren moest kunnen. Al gauw nam de welvaart toe en gingen we op buitenlandse vakanties, maar wie daarbij toch maar liever niet naar Duitsland ging, hoefde dat niet uit te leggen. ’t Is volslagen idioot, maar dat ‘toch liever niet’ voel ik nú nog. Een Jood voor de grap de verkeerde kant opsturen was ondenkbaar. Mijn oma voedde mij op met verhalen over ‘goede Duitsers’ die zij in de oorlog had meegemaakt – ‘die waren er óók’ en ze vond het belangrijk dat we dat bleven beseffen, al was het maar omdat we uiteindelijk toch weer gewoon met ons buurvolk zouden moeten omgaan. Maar over joden, zelfs al deed een hunner niet aardig tegen je, mocht je niets akeligs zeggen. Na wat die hadden meegemaakt was alles hen, aldus mijn oma, bij voorbaat vergeven.
Antisemitisme op internet vooral autochtoon probleem
‘In ieder geval op internet komt het meeste antisemitisme helemaal niet van moslims’, zegt Ronald Eissens van het MDI in Trouw. ‘En bovendien groeit het ook niet significant.’
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Enis Odaci, voorzitter van de Stichting Humanislam, over de ijzige wind die momenteel door Nederland waart.
Er waait een straffe wind door Nederland. Het is wintertijd. Er zal vast een relatie zijn tussen de temperatuur buiten op straat, met ijzige wind en een gladde ondergrond, en de staat van onze Hollandse geest. Want dat er een ijzige geest door Nederland waart, is een feit. Als we de vele nieuwsberichten in de gedrukte en digitale media, radio en televisie mogen geloven denkt iedereen inmiddels aan emigreren. Gedwongen of ongedwongen.
Frits Bolkestein maakt zich zorgen over de jonge generatie joden die met name door de Marokkaanse jeugd in de niet al te verre toekomst zal worden weggepest. Geert Wilders boos natuurlijk: die Marokkanen zelf moeten het land uit. In Zwitserland is na een volksraadpleging besloten dat mensen van buitenlandse komaf het land uit moeten als ze een strafblad hebben, en het verschil tussen een kwajongensstreek en een heus misdrijf doet er niet zoveel meer toe. Auf Wiedersehen! Raak je als vreemdeling, buitenlander, medelander, nieuwe Nederlander, allochtoon of gastarbeider je baan kwijt, en kom je ook nog eens uit Bulgarije of Polen? PvdA-wethouder Norder uit Den Haag regelt je one-way vliegticket back home. En minister Leers van Integratiedingen vindt een goed ingeburgerde meid van Afghaanse komaf, die vloeiend Fries spreekt en bij God niet weet wat zij moet in haar moederland, ondergeschikt aan de bekende dooddoener: haar familie had kunnen weten dat ze geen garantie had om in Nederland te blijven.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Vandyke die de ‘immigratiecijfers’ van Nahed Selim tegen het licht houdt.
Op 30 oktober publiceerde het dagblad Trouw het artikel Immigratie is geen liefdadigheid van Nahed Selim. Daarin wordt – laat ik het diplomatiek uitdrukken – flink gegoocheld met de cijfers. In dit artikel neem ik die cijfers onder de loep.
Nederland telt ongeveer 1,8 miljoen niet-westerse allochtonen; de afgelopen tien jaar kwamen er elk jaar netto 36.000 immigranten bij.
Onderstaande grafiek laat de CBS-cijfers zien over de immigratie, de emigratie en het migratiesaldo van niet-westerse allochtonen voor de periode 1999 t/m 2008.
In de afgelopen tien jaar bedroeg de immigratie gemiddeld 50.000 per jaar. De emigratie bedroeg gemiddeld 34.000. Daarmee bedroeg de immigratie per saldo gemiddeld 16.000. En dus niet 36.000, zoals Selim stelt.
Het is bovendien belangrijk om in de beoordeling van deze cijfers relevante beleidsontwikkelingen mee te nemen. Op 1 april 2001 werd de nieuwe Vreemdelingenwet van kracht, met grote gevolgen voor (de instroom van) asielzoekers. Op 1 januari 2002 werd de inkomenseis voor gezinsvorming en –hereniging verhoogd van 70 naar 100 procent van het minimumloon. Beide ontwikkelingen hadden grote gevolgen voor de instroom van immigranten. Een vergelijking van de periode voorafgaand aan deze wijzigingen met de periode erna is daarom zinvol. Onderstaande tabel vergelijkt de periode 1996 t/m 2001 met de periode 2002 t/m 2008.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
In Kerkrade stemden 36,2% op Geert Wilders. Hoe reageren de inwoners van deze ‘krimpgemeente’ op het omstreden gedicht ‘Voor eigen erf’ van Gerard Reve uit 1974? Uitgeverij De Contrabas hield een experiment en confronteerden Kerkradenaren met klassieke strofen als: “Onze roomblanke dochters onteerd” en “Gooi al dat zwarte tuig eruit”. Lees ook de nabeschouwing.
Dit is een gastbijdrage van caprio.
Vroeger had je Not the Nine O’Clock News, of nog vroeger toen was er Monty Python, ook op de Nederlandse televisie, met ondertitels dat wel, in het Nederlands, de ondertitels, en Fawlty Towers, of later zelfs The Young Ones, allemaal engels dat wel, maar je had ook in Nederland Sjef van Oekel, met klassiekers als Zuurkool met Vette Jus, je had ook Jiskefet nog niet zo heel lang geleden, eens. Ik probeer me een moraal te herinneren van die komieken, had Joep Meloen nu wel of niet een goede boodschap, een preek, daar begon het allemaal mee, toen men Freek de Jonge serieus ging nemen. Allereerst dacht ik dat het allemaal deel van de grap was, die opmerkingen over goed en fout. Oh je had ook van Kooten en de Bie natuurlijk, die hadden volgens mij een boodschap, maar ik kan m niet omschrijven. En toen publiceerde Freek de Jong een boek zelfs, en zijn kameraad begon ernstige liedjes te zingen. Ergens daar moet het mis zijn gegaan. Je kreeg toen links cabaret. De beste rechtse mop(!) gaat over buitenlanders of Joden, of over sex en menstruatie, maar toch denk ik dat rechts dan de essentie van humor mist. Geenstijl dat is wel nog echt ouderwets grappig, alleen nemen hun volgelingen hun grappen serieus, dat is natuurlijk ook de werkelijke grap, en maakt de grap des te sterker. Niet alleen hun volgelingen nemen geenstijl serieus, ook de linkse kerk en christenhonden doen dat, en dat maakt ook hun geenstijl volgelingen. Theo van Gogh die was pas grappig, niet zo grappig als geenstijl, omdat iedereen Theo door had. Balkenende was ook grappig in zekere zin, maar die nam zichzelf serieus, had de intentie serieus te zijn, maar werd door niemand serieus genomen, dat op zichzelf is grappig, maar als je niet de bedoeling hebt om grappig te zijn, telt het niet. Misschien zou je ook Hans Teeuwen moeten noemen, maar die zingt jazz tegenwoordig, is het niet? Op Sargasso had je vroeger tieten elke vrijdag, maar dat hebben ze niet meer. Af en toe is er nog wel humor hoor, zoals Michiel Romeyn als Sinterklaas, bij de benepen gniffelende Matthijs van Nieuwkerk. De ernst in Nederland neemt hand over hand toe, doe toch eens normaal, doe toch eens gewoon. Ik snap die baldadigheid van de straat wel, er valt ook helemaal niets echt te lachen, dan wil je vanzelf wel eens iemand lopen treiteren, he je vriendin is een hoer kaaskop, ik kan daar wel om lachen, zeker als je zo’n roze kop dan ziet die niet weet hoe ie moet reageren en maar doorlopen fluistert, ook niet durft natuurlijk, stelletje mietjes. Allochtonen zijn natuurlijk ook niet grappig, dat heeft met de cultuur te maken, daar heeft Wilders wel een punt, de saaiste droogkutten die ik ooit gezien heb, misschien omdat ze kleine pikkies hebben, dan kies ik toch voor geenstijl en tieten op vrijdag.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat vandyke met een stuk dat de feiten checkt over de buitenlandse immigratie in 2009.
Woensdag publiceerde de NRC het artikel Meeste buitenlandse immigranten zijn Polen, met daarin een mooie grafiek over de immigratie. Ik was blij dat er eindelijk cijfers over de immigratie van ‘buitenlanders’ waren. Die blijdschap was helaas snel voorbij, want de NRC gaat met de cijfers vreselijk de mist in.
In de grafiek bij het artikel staan onder meer de volgende cijfers: Marokkanen 2.388, Turken 4.099 en Nederlanders 28.248. Dat dit getallen zijn van immigranten, zal ik niet ontkennen. Dat het cijfers zijn die bij het CBS te vinden zijn, evenmin. De cijfers worden echter wel verkeerd gebruikt.
De cijfers van de NRC hebben betrekking op 2009 en zijn afkomstig uit deze CBS-tabel, de tabel die gaat over de immigratie en emigratie naar geboorteland. Omdat niet alle relevante gegevens voor 2009 al beschikbaar zijn, zal ik wat ik wil bespreken illustreren aan de hand van de cijfers over 2008.
Tabel 1 laat de migratiecijfers voor Turken en Marokkanen over 2008 zijn vanuit drie verschillende perspectieven: nationaliteit, geboorteland en herkomstgroep over 2008.
Wat we zien is dat geboorteland dus niet hetzelfde is als nationaliteit. Van de emigrerende Nederlanders is ongeveer de helft allochtoon. Een gedeelte van die allochtonen is geboren in Nederland (tweede generatie allochtonen), maar een nog grotere groep emigreert als Nederlander en is geboren in het buitenland (eerste generatie allochtonen). Zoals autochtone Nederlanders soms weer terugkeren naar Nederland, geldt dat ook voor een deel van de allochtone bevolkingsgroep die, met de Nederlandse nationaliteit, weer terug immigreert naar Nederland. Het zijn dus immigrerende allochtonen, geboren in het buitenland, die immigreren naar Nederland, en de Nederlandse nationaliteit hebben. Kunt u het nog volgen?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Het is maar een getal, 20, maar het is weer zo’n magische grens. Dit jaar zal het aandeel 1e en 2e generatie allochtonen (westers en niet-westers samen) door de 20% heen gaan volgens het CBS. Hoe je er verder ook over denkt, Nederland is een migrantenmaatschappij.
Hier even de laatste jaren visueel:
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat vandyke met een stuk over de migratiemythes van Joost Niemöller. Het stuk verscheen eerder in aangepaste vorm op zijn weblog, maar is door redacteur Johanna en vandyke herschreven voor GeenCommentaar.
De migratiemythes van rechts
In rechts Nederland doen allerlei mythes over migratie de ronde, die over het algemeen niet op waarheid berusten maar wel een eigen leven leiden. Denk aan Wilders en de massa-immigratie uit moslimlanden, Mark Rutte en de vergeten EU-immigratie en Sietse Fritsma’s immigratieramp, over wie ik al eerder schreef. Deze keer richt ik mijn pijlen op Joost Niemöller, publicist bij onder meer de Dagelijkse Standaard, Het Vrije Volk en Artikel 7. Hij publiceerde vorige maand het artikel Immigratie NL: de schokkende feiten, een titel die de lading niet dekt, zoals we zullen zien.
Onlangs publiceerde het CBS de voorlopige cijfers over de immigratie in de eerste helft van 2010, aanleiding voor Niemöller om er zijn artikel, ruim vijf pagina’s lang, te schrijven. Ik zou een veelvoud nodig hebben om álle mythes te weerleggen en beperk me daarom tot de zes belangrijkste onderwerpen. Ik geef u per onderwerp de feiten, gevolgd door relevante citaten van Niemöller. De links leiden u naar mijn bronnen en mijn berekeningen vindt u in deze Excel-file.
Integratie is waarschijnlijk het onderwerp dat de afgelopen vijftien jaar het meest prominent op de politieke agenda heeft gestaan, als clusterbegrip van een diffuse wolk van kleinere onderwerpen, die variëren van werkloosheid, taal en criminaliteit tot de islam. Dat ‘integratiedebat’ wordt gekenmerkt door een drietal stelselmatigheden: ten eerste lopen de gemoederen heel snel hoog op, waarbij zeker de laatste jaren een sterke vergroving in de benadering van het onderwerp te zien is. Ten tweede is er nauwelijks sprake van een fundamentele en veelomvattende discussie; debatten gaan vrijwel altijd over incidenten, oplossingen zijn navenant. Ten derde lijkt de basisaanname voor elke discussie hetzelfde te zijn: de integratie mislukt is en het multicultureel worden van de samenleving een drama heeft voortgebracht.
Als je de aan integratieproblemen toegeschreven gebeurtenissen die het nieuws, actualiteitenrubrieken en weblogs halen in ogenschouw neemt, lijkt de conclusie dat de integratie is mislukt niet moeilijk te trekken. In Hoezo Mislukt? legt Frans Verhagen uit waarom dat een vertekende weergave van de werkelijkheid is en hoe ‘de nuchtere feiten over integratie in Nederland’, zoals de ondertitel luidt, een genuanceerder, milder en positiever beeld schetsen over een proces dat nooit af is.
Een schrijver die één van de twee voorwoorden in zijn boek laat verzorgen door Marco Pastors (het andere is van Tofik Dibi), loopt natuurlijk het risico door hem vergeleken te worden met de legendarische voormalige Iraakse minister van informatie Mohammed al-Sahhaf. Pastors verwijt Verhagen daarbij onzin te verkondigen en de integratiediscussie enkel te verstoren met goed nieuws waar slachtoffers van ‘ongebreidelde en ongekwalificeerde immigratie’ helemaal niets aan hebben. Het voorwoord is sprekend voor de situatie die Verhagen schetst:
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.