Duyvendak? Andreas Baader, dat was pas een vent!

De gebeurtenissen in Nederland zijn altijd een soort Madurodam-versie van wat er in de wereld gaande is. De politieke moorden en terreurdaden in Nederland vallen in het niet bij 9/11 en andere terreurdaden in het buitenland. In de jaren zeventig en tachtig hebben wij dan misschien Duyvendak gehad, maar in vergelijking met de Duitse terroristenleider Andreas Baader is hij toch echt niet meer dan een vriendelijk geitenwollen-sokkentype. Ook in Duitsland is men op dit moment weer bezig met het radicaal-linkse verleden. In Duitsland is de manier om met het verleden om te gaan om er een film over te maken. Zodra er een belangrijke film over een onderwerp wordt gemaakt, betekent het dat het onderwerp in kwestie bespreekbaar is geworden. Dit gold voor het nazi-verleden, met Der Untergang, en voor de DDR, met Das Leben der Anderen en Good Bye Lenin. Deze week komt de film Der Baader-Meinhof Complex uit, over de Duitse radicaal-linkse beweging de Rote Armee Fraktion, waarvan Andreas Baader de bekendste leider was.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een linkse hoek

, door

Met De Telegraaf weer in de ouderwetse “links is evil”-koers is het inmiddels bon ton geworden om iedereen met linkse sympathieën in dit land vooral niet op argumenten te bestrijden. Nee, iemand is links en dus dom en onbetrouwbaar. Personen afbreken is daarmee ook meteen gerechtvaardigd.

Nadat Duyvendak is opgestapt zeggen we dus niet dat dat een goede zaak is, nee, er wordt meteen kans gezien om een campagne te starten waarin ook andere linkse politici schade kan worden berokkend.

Dus startte De Telegraaf de jacht op Jacqueline Cramer en even later op Jet Bussemaker, beide PvdA-bewindsvrouw. De reactie vanuit linkse hoek was er slechts een van verdedigen, in plaats van eens vol voor de aanval te kiezen.

Terwijl daar toch voldoende reden voor was, ook voordat het gedoe rond Wijnand Duyvendak begon. Nog niet zo lang geleden liep bijvoorbeeld VVD-kamerlid Henk Kamp te klagen over “linkse rechters” in dit land. Lekker populistisch, maar ook levensgevaarlijk. Je geeft mensen immers het argument zich niets aan ons rechtssysteem gelegen te laten liggen door simpelweg te stellen dat het wel een linkse rechter geweest zal zijn.

Dat is des te merkwaardiger als je bedenkt dat een rechter niet zijn eigen mening als leidraad aanhoudt, maar de wet. En juist nu worden linkse politici afgerekend op het in een ver verleden overtreden van de wet, of zelfs het wellicht in een ver verleden sympathie hebben gehad voor in een ver verleden gepleegde overtredingen van de wet.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kom maar op met dat Mea Culpa!

, door

Wijnand Duyvendak was een van de stuurders van het geweld in de Vondelstraat. Een wolf in schaapskleren. De man is één grote leugen. Schande dat hij in de Tweede Kamer kon komen. Goed dat hij weg is.
In een ultieme poging om zich bij Duyvendak-bashers Elsevier en Telegraaf te voegen haalt De Volkskrant een citaat aan van ex-politieman Dick Grijpink. Hij schrijft een biografie, waarin veel aandacht is voor de jacht van de politie op Duyvendak.
Klinkt de naam Grijpink u bekend in de oren? Dat kan. De oud-politieman was ook jarenlang directeur van de Taxi Centrale Amsterdam, die er een gewoonte van maakte om in het recente verleden knokploegen op concurrenten af te sturen, en in de kas van de taxicentrale te graaien. Oud-crimineel Steve Brown brengt hem zelfs in verband met Klaas Bruinsma.
Dat een man met dergelijke credentials in de jaren tachtig bij de politie zat, hoeft helemaal niet verwonderlijk te zijn. In die jaren waren actievoerders weliswaar radicaal (sorry, radikaal), maar de politie net zo goed. Bakken belastinggeld werden uitgegeven aan het volgen van krakers, links tuig en demonstranten, bij gebrek aan andere staatsgevaarlijke elementen. Intimidatie, corruptie en het verzwijgen van criminele handelingen was schering en inslag.
Dapper dus van Grijpink dattie een boekje open doet. Maar wel excuses graag. Van hem, van politieagenten, medewerkers van inlichtingendiensten, leden van knokploegen en corrupte huisbazen.
De onderste steen moet boven: IK WIL EEN WAARHEIDSCOMMISSIE!!!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De ’terroristen’ zitten op rechts

, door

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit keer is dat Verbal Jam, die het onderstaande stuk aanbood via de mail.

Duyf en dak (Foto: Verbal Jam, CC licentie)

Eigenlijk zit ik me behoorlijk te ergeren aan de huidige hetze van rechts tegen de milieubeweging. Eerst werd Wijnand Duyvendak gretig aangepakt op zijn actieverleden en afgeschilderd als ’terrorist’, nu springt de NRC minister Cramer weer in de nek omdat ze zogenaamd een advertentie zou hebben ondertekend ter bescherming van het actieblad ‘Bluf’.

Wat in de jaren zeventig en tachtig doorging voor ludieke actie of op z’n ergst voor ‘harde actie’, wordt in het huidige tijdsgewricht al snel in de hoek gezet van ’terrorisme’. De huichelachtigheid bloeit weer als nooit tevoren.
Vergeten wordt dat veel van die acties een reactie waren op eveneens niet al te frisse praktijken vanaf de rechter flank van het politieke spectrum. Bijna alle acties vanuit de milieubeweging waren ingegeven door idealisme, door zorg over de natuur en de volksgezondheid, die achteloos werden opgeofferd aan het economisch gewin.

Dankzij de actievoerders van weleer is de politiek beter gaan nadenken
De inbraak destijds op het ministerie van Economische Zaken waar Wijnand Duyvendak bij betrokken zou zijn, was natuurlijk volgens de wet een misdrijf en daarom in strikt juridische zin niet goed te praten.
Maar in moreel opzicht was die inbraak misschien toch wel verdedigbaar. Want op dat ministerie lagen geheime plannen voor het bouwen van een kerncentrale bij de Moerdijk, terwijl het grootste deel van de Nederlandse bevolking tegen kernenergie was. Dries van Agt (CDA), destijds commissaris van de koningin in Brabant, voerde stiekem overleg met het ministerie over de vestiging van die kerncentrale. Provinciale Staten wisten van niets. Minister Gijs van Ardenne en Dries van Agt kregen politieke problemen toen dit allemaal uitkwam, maar kwamen er uiteindelijk mee weg.
Zonder de inbraak was die Moerdijkcentrale er dus misschien wel gekomen, doorgedrukt door een paar regenten en tegen de wil van de bevolking in. Maar zóiets is natuurlijk géén misdrijf, hooguit een ‘politieke doodzonde’ die vervolgens met de mantel der liefde wordt bedekt.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geen ruimte meer voor oude idealen

, door
Tijger (foto:flickr/belgianchocolate)

De roofdieren hebben bloed geroken, en Duyvendak smaakte naar meer. Hun blik is nu gericht op Minister Cramer, die in 1986 de inbraak in het ministerie van economische zaken “ondersteunde”, door als voorzitter van Milieudefensie een advertentie mede te ondertekenen waarin de inbraak werd ‘opgeëist’.

Cramer zelf heeft de les van Duyvendak goed begrepen. Je sympathie uiten voor een daad die weliswaar onwettig was, maar wel aan het licht bracht dat de toenmalige minister van economische zaken de Kamer had voorgelogen is in het huidige politieke klimaat levensbedreigend.

Ze ontkent dus in alle toonaarden er iets mee te maken te hebben gehad. Ze wist zelfs van niets: “Als ik de advertentie toen had gezien, had ik ervoor gezorgd dat mijn naam goed gespeld was”. Ja natuurlijk, mevrouw Cramer. Met een beetje goede wil kan ik nog geloven dat uw naam er onterecht bijstond, maar dat u er niet van op de hoogte was? Tegenwoordig kan je daar misschien nog mee wegkomen, wie leest er immers nog een krant, maar ruim 20 jaar geleden werd dat stuk dode boom nog verslonden.

Een leugentje dus, voor eigen bestwil. Want de nieuwe politiek correcten, aangevoerd door GeenStijl en De Telegraaf, staan al klaar om de eerste steen te werpen.

Volgende