Death Song deel 4

Inmiddels is het juni en zitten wij midden in de maand van het spannende boek. De omstandigheden rond de mysterieuze dood van Bas Pieters zijn nog steeds niet opgehelderd en daarom brengen we nu een bezoek aan de door Pieters regelmatig gefrequenteerde domina Lady Diana… Dat is hem dan: nachtclub ‘Shiny Boots of Leather’. Voor de verandering komen wij zonder gedoe naar binnen. Severin, een portier of zo, doet open en brengt ons gelijk en zonder verder iets te vragen naar Lady Diana. -          “Goedendag. U bent, ja, hoe moet ik u eigenlijk aanspreken? Lady Diana? Domina?” -          “Zeg maar Hetty. Dat is wel zo makkelijk.”

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Laten we de Duitsers niet beter maken dan ze zijn

Voor velen is de grote favoriet Duitsland. En op basis van de afgelopen zes jaar is dat niet verbazingwekkend. Met twee derde plaatsen op WK’s en een finaleplek op het afgelopen EK zat Duitsland er lekker kort bij. ‘Nederland moet maar blij zijn met een tweede plaats in de poule’, zo wordt er nu al geredeneerd. Gezien de poule met verder Portugal en Denemarken zou iedereen ervoor tekenen. Maar moeten we nou echt zo bang zijn voor die Duitsers?

Wat mij betreft niet. Natuurlijk hebben ze bakken vol kwaliteit en vooral de voorhoede lijkt erg indrukwekkend, maar de zwakheden zijn er wel degelijk. En duidelijk ook nog. Zo is Mario Gomez een goede afmaker, maar vaart hij vooral wel bij de verdedigende zwakheid van de tegenstander in plaats van dat hij drijft op zijn eigen kwaliteit. Het is geen speler die zelf zijn kansen forceert. Dat geldt ook voor Miroslav Klose, de spits die hem nog uit het elftal kan houden. De veteraan heeft in het Duitse shirt een onvoorstelbaar gemiddelde (63 goals in 116 interlands) en kan uit het niets een doelpunt maken, maar is daarbij wel afhankelijk van een fout van de tegenstander of goed voorbereidend werk van een medespeler.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: copyright ok. Gecheckt 12-10-2022

De Wereld Draait Door

Zoals dominee Gremdaat het van de week zei: ‘Maar mijn wereld draait dóói! Niks geen zomervakantie.’ Gelijk had hij: waarom moeten die lui in Hilversum vier maanden lang stoppen? Waarom moeten bijvoorbeeld ook Pauw en Witteman vier maanden lang vakantie krijgen? Maar het werd even een zangfeest bij mij thuis, want ik begon een lied van Ramses Shaffy – die volgens mij ooit is begonnen met die R zo uit te spreken – te zingen: We zullen dooigaan / Naakt in een ojkaan / We zullen dóóigaan / Met ons oud bestaan. Ik kijk trouwens bijna nooit meer naar de tv. DWDD heb ik al twee of drie jaar niet meer gezien. Eén Vandaag, Nieuwsuur, en dat soort programma’s: hetzelfde. Ik bekijk die nieuwsprogramma’s en het NOS Journaal heel soms nog in het begin van de nacht op mijn laptop, als ik toevallig niets anders te doen heb.

Mijn tv kan de deur wel uit. Ik kijk alleen soms nog naar Eurosport: het snookeren, het tennissen (nu is de tweede en laatste week van Roland Garros te zien) en vroeger keek ik altijd naar de sumo-uitzendingen, want ik vond de kreten van die scheidsrechters altijd zo geweldig: Tomoto takahashi. Takahashi! Takahashi! Tomoto kuhu!! Wat de man daar stond te schreeuwen, weet ik niet, en hij schreeuwde ook bij elke wedstrijd weer iets anders. Elke scheidsrechter had ook zijn eigen repertoire van, vermoed ik, aanmoedigingskreten. Maar voor die sport alleen hoef ik geen tv meer te kopen. Als mijn oude beestje er zo dadelijk mee stopt, is het afgelopen. Trouwens, dat sumo kan ik uitstekend ook hier bekijken.

Vurig protest | Waarom steken mensen zichzelf in brand?

Criminoloog Therese Klok (blog) vraagt zich af waarom mensen zichzelf in brand steken. 

Als cultuurminnende criminoloog kom je nog eens ergens. Op de Operadagen Rotterdam, bijvoorbeeld. Waarbij je dan nietsvermoedend in het Spookhuis der Geschiedenis van Wunderbaum belandt. Op het eind van de voorstelling gebeurde er iets opmerkelijks. Nadat ik al twee uur naar skeletpyjama’s, rokende contrabasspelers, een Franse stagiaire en een in verdunde aardbeienjam gedrenkte penis had zitten kijken, overgoot de hoofdrolspeler zichzelf met benzine (water uit een jerrycan) en loopt met een aansteker naar buiten, het Schouwburgplein op. Terwijl wij in de Spookhuis-tent achterblijven, horen we hem roepen: ,,je moet je leven veranderen, je moet je leven veranderen!”

En ik barst in lachen uit. In gedachten zie ik namelijk de geschokte reacties van Schouwburgplein-passanten die in het zonnetje van hun biertje genieten of op weg zijn naar Pathé. Om vervolgens geschrokken mijn hand voor mijn mond te slaan, want dit is natuurlijk verschrikkelijk en het afgelopen jaar herhaaldelijk in het echt gebeurd.

Het lijkt alsof het een stijgende trend is: personen die uit pure wanhoop en frustratie zich als statement in de publieke ruimte in brand steken. De lijst is indrukwekkend. Zo was er in november 2011 een 44-jarige Franse wiskundelerares die zichzelf in brand stak met behulp van een brandbare stof, onder het toeziend oog van pauzerende leerlingen. Zij riep hierbij: “Deze is voor jullie.”De doorgaans strenge juf kwam waarschijnlijk bij haar wanhoopsdaad na het overlijden van haar gehandicapte kindje. Verder zijn het vooral mannen die op deze wijze uiting geven aan hun emotie.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dirk Kuijt knuffelt alles, zolang het maar betaalt

Daar stond hij dan. Bij FC Utrecht op het veld, in het gezelschap met vedette Michael Mols.  Een blond, guitig ventje van achttien jaar die eigenlijk al verbaasd leek te zijn dat hij in het profvoetbal terecht was gekomen. Dirk Kuijt was de naam. Hij droomde ook nooit van profvoetballer worden. Dat had hij nooit verwacht. Nee, zijn droom was ‘kampioen worden met het eerste van Quick Boys’, zijn clubje uit Katwijk. Daar kwam hij vandaan en hij hoopte dat hij die droom ooit ook nog zou realiseren.

Bij FC Utrecht ontwikkelde de technisch beperkte, maar immer hardwerkende spits zich stormachtig. Snel werd hij een publiekslieveling. Hij had het dan ook goed naar zijn zin en nam zich voor niemand zomaar te vertrekken. ‘Enkel voor het buitenland of een club uit de top drie’, zo beloofde hij. Naar de rest hoefde hij niet, daar was FC Utrecht een te mooie club voor.  Die top drie-club kwam er in Feyenoord. Na een beetje gedonder over de transfersom ging Dirk Kuijt voor één miljoen euro naar Rotterdam. Wie had dat gedacht.  Ook hier werd hij al snel door het publiek in de armen gesloten. Kuijt voelde zich thuis en begon te scoren als nooit tevoren. Deze scoringsdrift werd beloond met de interesse van de Engelse topclub Liverpool. Voor maar liefst achttien miljoen werd hij door de Reds weggekocht. Kuijt beloofde de Feyenoord-fans terug te keren. Want Feyenoord, dat was zijn club.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mijn eerste werkdag

Mijn eerste werkdag begon op een maandagochtend in de zomer van 1966. Ik was nog geen dertien jaar, ik was overgegaan van de eerste naar de tweede klas van het middelbaar onderwijs en ik vond: nu geld verdienen, niet voor een te vieren vakantie, maar voor te kopen boeken. Ik had op jongere leeftijd al een centje bijverdiend in de plaatselijke Vivo-supermarkt, door ‘zakjes te vullen’ in het magazijn, maar dat was geen echt werk. (Vroeger werden op het adres van de Vivo-winkels grote zakken met bijvoorbeeld hagelslag of pinda’s, bruine suiker of broodkruim afgeleverd. Die spullen moesten dan afgewogen en in kleine zakjes worden gedaan.)

Het werk dat ik ging doen was bollen pellen, hoofdzakelijk tulpenbollen, maar later in de zomer kwamen daar ook de vervelende (want kleinere) crocusbolletjes bij. Ik deed dat werk in een schuur van een bloembolleneigenaar, waar nog tien of twaalf andere bollenpellers zaten. Je kreeg betaald per mand gepelde bollen, ik meen één gulden vijftig. Als je het werk een beetje beheerste, kon je acht manden per dag doen, dus zeg maar een tientje binnenhalen. Dat was een zeer mooi bedrag in 1966.

Ik kwam, op een ouderwetse keukenstoel, te zitten tussen twee dames van, denk ik nu, ongeveer 17 jaar. Toen dacht ik dat ze ruim over de dertig waren. Ik ging zitten terwijl ik ze beiden toeknikte, ongeveer zoals de Japanners elkaar toeknikken. Mijn groetknik heeft altijd iets ouderwets gehad, ik weet het, denkt u maar aan de sumo-worstelaars als ze de ring inkomen. Dus het was al gauw van ‘wie hebben we daar?’ en ik antwoordde op die vraag: ‘Ben J.M. Hoogeboom, aangenaam!’

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Voetbal is meer dan Huntelaar of Van Persie

Voetbal is een teamsport, maar toch is er altijd de obsessie met individuen. De fascinatie omtrent figuren als Christiano Ronaldo en Lionel Messi is een perfect voorbeeld. Als een team beide zou hebben, wat voor monsterachtige prestaties zouden er dan wel niet geleverd kunnen worden? Dat zaken niet zo simpel werken en dat een voetbalteam meer is dan een som van haar beste spelers is echter vaak genoeg bewezen. Van Marwijk zal wellicht een van zijn sterren moeten opofferen om meer uit het team te halen. Bij deze een stevige tactische bespiegeling.

Zie de Galacticos van Real Madrid. Rond 2003 stonden daar wereldspelers als Owen, Beckham en met Zidane, Ronaldo en Figo de beste voetballers ter wereld van de afgelopen drie jaar onder contract. Toch werden zij tot 2007 geen kampioen. Tegen die tijd waren al deze spelers, op Beckham na, allen alweer gevlogen. Hoe kan het dat deze verzameling van topvoetballers zichzelf nooit met een titel of Champions League heeft beloond? Het vertrek van Makelélé in 2003 wordt als één van de belangrijkste redenen gezien. Maar wat de situatie misschien nog wel beter illustreert is het gebruik van de spelers.Owen was bij Liverpool zo goed omdat hij Gerrard achter zich had. Beckham was bij Manchester United als rechtermiddenvelder een klassieke ruit gewend, met een solide rechtsback (Gary Neville) achter zich. Zidane speelde bij Juventus met Deschamps, vervolgens Davids en later bij Real Madrid met Makelele op het middenveld. Ronaldo en Figo waren door hun leeftijd wat van hun ‘touch’ kwijt, maar de Braziliaan leed ook enigszins onder de gebrekkige samenwerking met Spaans spitsenfenomeen Raúl en Figo moest plots strijden om een plaats met de eerder genoemde Beckham, waarbij de Engelsman vaak ook nog maar naar het midden werd geschoven. Een positie die hij bij lange na niet zo goed beheerste als die van flankspeler. De verdere onderlinge strubbelingen van de mannen met de grote ego’s hielpen ook niet bepaald mee.

Foto: copyright ok. Gecheckt 26-09-2022

Mijmeren over Messi

Messi.

Geen discussie. Messi is de best(e) voetballende tweevoeter ever.

Wat maakt hem zo goed, zo uniek?

Allereerst omdat hij juist nu weet te excelleren. Het huidige voetbal is zoveel professioneler, sneller, taktischer dan in de tijden van de Pelé’s, Cruijff’s, Maradona’s. Dat hij dik boven het topniveau uitsteekt, is een wonder, onaards. Je gelooft vaak niet dat het kan. Kind of magic.

Zijn fysiek stelt niets voor. Een schriel mannetje, een straatjochiekoppie. Van zijn spierbundels moet hij niet hebben. Zijn lichaam wijst eerder in de richting van een luie krantenbezorger. Dat hij zo zelden geblesseerd raakt – met al die aanslagen op zijn kappende pootjes- is een godswonder.

Wat ik zo mooi vind aan dit voetbalwonder zijn niet zozeer zijn technische vaardigheden. Die zijn ongelooflijk: de precisie, het tempo dat hij aan een bal meegeeft, het juiste effect, de balbehandeling, de touch. Allemaal even briljant.

Nee, het interessants vind ik zijn sluipmoordenaarsgedrag. De schijnbaar slapende python, de loerende steekmug, de kat voor de sprong.

Let op de momenten voor Messi de bal krijgt. Een slome duikelaar is hij. Hij lijkt te denken: doen jullie maar, ik effe niet. Zijn lichaam straalt ongeinteresseerdheid uit. Sjokken doet hij, niet echt vrijlopen, niet flink de stap erin, geen sprintje naar achter, voren, opzij. De anderen lopen vrij, hij niet. Hij loopt niet vrij. Door de collega’s staat hij gewoon vrij. Dat krijg je als je de spil van het spel bent. De as in een draaiend wiel.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Dat is oud, zeg zelf

Mijn eerste werkdag. Vanaf vandaag is het niet meer 20 minuutjes fietsen naar mijn werk. Vanaf vandaag is het tien minuutjes fietsen naar de trein, dan drie kwartier treinen naar Amersfoort en nog eens een dik half uur naar Zwolle en dan een kwartiertje lopen naar het enorme gebouw waar het voormalig postorderbedrijf zit. Gelukkig mag ik in de trein werken. Vandaag nog niet, want ik heb nog geen opdrachten, maar straks wel. Ik mocht tussen 9.30 uur en 10.00 uur aanwezig zijn. We zouden rustig beginnen.

Ik moet mij nog flink haasten om de trein te halen. Als alles goed gaat, ben ik om 9.26 uur op mijn werk. Alles gaat goed. Totdat de omroeper op station Amersfoort vertelt dat de trein naar Zwolle en Groningen van 8.38 uur een dusdanige vertraging heeft opgelopen dat ie niet meer rijdt. Wat dat ook moge betekenen. Reizigers naar Zwolle en Groningen wordt aangeraden de sprinter te pakken, die om 8.44 uur zal vertrekken. Deze stopt, zoals het een sprinter betaamt, op elk station.

Even later rijd ik dwars door de bijbelgordel en doen wij elk plaatsje aan waar de SGP, met een instemmend knikkende Heer der Heerscharen naast zich, de scepter zwaait. Putten, Ermelo, Elspeet en Dathetmespeet. Er bevinden zich louter godvrezende mensen in de trein. En Zijn zegen rust nu duidelijk op ons. Alles gaat goed nu. Om 9.38 uur komen wij op station Zwolle aan.

Foto: copyright ok. Gecheckt 26-11-2022

Kunst op Zondag | Zomer

Wat er al niet wordt georganiseerd om de mens voor ledigheid te behoeden tijdens de zomerse vakantiemaanden. Veel sportevenementen, dans-en muziekfestivals, en dit jaar ook de verkiezingcampagne. Geef het volk brood en spelen. Als het een beetje mooi weer wil blijven gaan we natuurlijk naar buiten. Vandaag de KoZ-zomertips. Met vooral kunst die buiten is te zien. In stad of in de natuur. Wegens de beperkte ruimte alleen zomerkunst In Nederland en België.

Wil je werk bekijken van kunstenaars die in Kunst op Zondag de revue passeerden, ga dan naar  Beaufort 04, de Triënnale voor Hedendaagse Kunst aan Zee. Op 30 locaties langs de Belgische kust kun je, onder andere, werk zien van Jannis Kounellis (zie afbeelding boven dit artikel). Hij figureerde in de Armoede-aflevering van KoZ. Ook de groep Claire Fontaine (uit deze KoZ) en Isaac Cordal (uit deze en deze KoZ) zijn langs de Belgische kust te zien.
Uit de voorgaande edities van Beaufort is een beeldenpark overgebleven, die ook de moeite waard is om langs te flaneren.

Op het loverrijke Lange Voorhout en in museum Beelden aan Zee, zijn bij Den Haag Sculptuur deze zomer Zuid-Afrikaanse kunstenaars van de Rainbow Nation te zien. Waaronder Angus Taylor….

Vorige Volgende