Onder onze bloggers hebben wij sinds augustus 2006 ook Gin zitten. Met haar eerste post heeft ze tot nu toe nog steeds het hoogste bezoekersaantal sinds de telling begon behaald. Er volgden nog meer stukken die stof deden opwaaien. Maar ze is vooral bekend geworden door haar stukken over Sierra Leone. Daar ging ze aanvankelijk heen voor een afstudeeropdracht naar kindsoldaten. Inmiddels heeft ze daar een vaste plek gevonden. Vorig jaar schreef ze haar eerste boek, "Wil om te doden" en vandaag verschijnt alweer haar tweede boek "Moordjongens". Gisteravond was daar nog even aandacht voor bij Nova. Wat gaan we nog meer horen van onze, inmiddels associated blogger?
Hoe komt het dat het Ebola-virus zo dodelijk is? In dit korte filmpje wordt uitgelegd hoe het Ebola-virus het menselijk immuunsysteem plat legt en inwendige bloedingen veroorzaakt.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De afgelopen week was het anti-FGM week in Sierra Leone. Een hele week zou in het teken staan van vrouwenbesnijdenis, of female genital mutilation in het Engels. Sierra Leonese vrouwen noemen het female circumcision, want of het verminking is of niet, daar kan een lange discussie over worden gevoerd. En de titel van de week was voor de Sierra Leonese vrouwen misschien al aanleiding genoeg om de week met argwaan en ongenoegen te beschouwen en op heel wat besnijdenissen te trakteren. Met als dieptepunt de ontvoering van vier vrouwelijke journalisten, die vervolgens naakt door de straten van de stad Kenema moesten paraderen. Na dit incident kwam de week na vier dagen al ten einde.
Ten onrechte wordt vaak gedacht dat vrouwenbesnijdenis een Islamitisch gebruik is. Maar hoewel de Sierra Leonese bevolking voor ongeveer 60 procent uit moslims bestaat, heeft besnijdenis nu net helemaal niets met religie te maken. En wat ook vaak ten onrechte wordt gedacht, is dat het gebruik afkomstig zou zijn van dominante mannen, die hun vrouwen niet op andere manieren in toom weten te houden.
In Sierra Leone is het een vrouwenaangelegenheid. Mannen mogen zelfs niets weten over de rituelen en gebruiken die aan de besnijdenis vasthangen.
Vrouwenbesnijdenis is in Sierra Leone een cultureel gebruik, dat diep verweven is met de wortels van de samenleving. Het is eeuwenoud, en onderdeel van de zogenaamde secret society Bondo (Mende stam), of Sande (Temne stam). De sociale ruggengraat in Sierra Leone wordt gevormd door de secret societies. De mannen hebben hun eigen tegenhanger: Poro. Het is een scheiding van de seksen, waarin jongens toetreden tot het domein der mannen, en meisjes tot het domein der vrouwen. En beide seksen hebben hun eigen gebruiken, die zij door middel van overerving en tradities voortzetten.
Gisterochtend werd bekend dat junior officieren van het leger van Sierra Leone, in een brief aan de Sierra Leonese overheid, hebben gedreigd met aanvallen op de hoofdstad Freetown. De brief werd vorige week verstuurd. Vanwege veiligheidsredenen besloot de overheid de brief geheim te houden voor het publiek. De precieze inhoud van de brief is voor het Sierra Leonese publiek onbekend, maar het lijkt het om tribale kwesties binnen het leger te gaan. Slechts één radiostation bericht over het nieuws. De belangrijkste nieuwsstations (Radio UN en Capital Radio Freetown) zwijgen de kwestie dood. Ondanks de verklaring van de Minister van Informatie vanmorgen dat de kwestie “zeer serieus” is, en dat de nationale veiligheid wordt bedreigd.
De gebrekkige informatievoorziening is het meest angstige aspect aan deze kwestie. De Sierra Leonezen die op de hoogte zijn van de ontwikkelingen vrezen dat de overheid de dreigementen niet serieus genoeg neemt. De burgeroorlog (die duurde van 1991 tot 2002) die Sierra Leone volkomen ontwrichtte, begon ooit met dreigementen van een ‘ontevreden’ korporaal, Foday Sankoh. De destijds heersende APC-regering nam zijn dreigementen niet serieus, waardoor het Sankoh lukte met een groep van slechts 100 huurlingen een burgeroorlog te ontketenen. Het Sierra Leonese volk is bang voor een herhaling van het verleden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tony Banbury, Head of the UN Mission for Ebola Emergency Response @UNMEER, is in Sierra Leone aangekomen. Op dit bord houdt men de doden bij van de afgelopen dag. Als dat de beschikbare middelen in de bestrijding van deze crisis aldaar vertegenwoordigd, is de uitdaging evident.
Intussen stijgt het aantal gevallen nog steeds. Hoewel de exponentiële trend er niet meer in zit.
Edward J. is een ex-kindsoldaat uit Sierra Leone. Hij werd ontvoerd door rebellenleger RUF toen hij acht jaar was. Hij vocht bijna tien jaar. Eerst bij de RUF, en daarna bij burgerdefensiemacht de Kamajors. Toen de oorlog afgelopen was, kreeg hij honderd dollar in ruil voor zijn geweer, maar dat werd ingepikt door zijn commandant, omdat niemand toezicht hield op dat soort praktijken. Bij thuiskomst bleek zijn vader te zijn vermoord door de RUF. Zijn moeder kon niet voor hem zorgen. Edward komt van het platteland, waar ontwikkelingsorganisaties al vele jaren proberen de landbouw te stimuleren en te ontwikkelen. Op hulpverleningsgebied valt Edward in vier verschillende doelgroepen: kindsoldaten, oorlogskinderen, gemarginaliseerde jeugd, en ontwikkeling van boeren. Toch heeft hij nog nooit hulp gekregen. Hij woonde in bij twee NGO-medewerkers (Sierra Leonezen) die voor grote internationale organisaties werkten, deed klussen voor hen en betaalde zo zijn eigen schoolgeld. Hij keek toe hoe de NGO-medewerkers geld, dat onder meer voor zijn eigen doelgroepen bestemd was, in hun zakken stopten en er uiteindelijk grote landhuizen van bouwden. Daarnaast keek hij (en kijkt hij nog steeds) toe hoe grote internationale organisaties allerlei projecten met kleine kinderen uitvoerden in zijn regio, en claimden met oorlogskinderen en kindsoldaten te werken, terwijl kinderen die de oorlog bewust meemaakten, niet meer tot de allerjongsten behoorden. Edward behoort tot de allerarmsten en kanslozen van de Sierra Leonese samenleving. Hij vertelt zijn verhaal, zonder in detail te treden over de specifieke organisaties. Edward gelooft dat hulpmisbruik op grote schaal voorkomt, en wil daarom niet een specifieke NGO of NGO’s aan de schandpaal nagelen.
Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone. Dit is deel 2 van de serie Falende Hulpverlening, waarin zij Sierra Leonezen aan het woord laat over de hulp die zij ontvangen. Vandaag het relaas van Lansana.
NaCSA is de Nationale Commissie voor Sociale Actie in Sierra Leone. De missie van NaCSA is publieke projecten te financieren, die inkomens genereren voor ‘zoveel mogelijk arme mensen als mogelijk’, en armoede te verminderen. Het zou er in de werkwijze van NaCSA om gaan bij te dragen aan duurzame ontwikkeling, dat weer moet leiden tot: armoedebestrijding, vermindering van het risico op conflict, en het verhogen van het welzijn van Sierra Leonezen. NaCSA is een grootschalig project, en opereert op verschillende gebieden. Educatie bijvoorbeeld, door het bouwen van scholen, maar ook activiteiten die betrekking hebben op gezondheid, zoals AIDS campagnes. NaCSA wordt gefinancierd door: African Development Bank, Department for International Development (DFID/UK), de Franse overheid, de Sierra Leonese overheid, Islamic Development Bank, United Nations Development Programme (UNDP), United Nations High Commission for Refugees (UNHCR) en de Wereldbank. Op haar website en in de kranten publiceert NaCSA regelmatig haar achievements. De foto’s bij de berichten tonen de mooie gebouwen die door het project worden opgebouwd in opgeleverde staat, en wie puur op het beeld afgaat, zou denken dat NaCSA het ontzettend goed doet.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone. Dit is deel 1 van de serie Falende Hulpverlening.
‘Hulp’ moet helpen, maar helaas gaat er in de internationale humanitaire hulpverlening en ontwikkelingssamenwerking ontzettend veel mis. Sierra Leone is één van de landen waar al meer dan tien jaar veel geld en moeite geïnvesteerd wordt in humanitaire hulpverlening. Toch is het land nog altijd het armste land ter wereld, en bleek uit onderzoek van de VN vorig jaar dat Sierra Leone nog altijd de slechtste plek op aarde is. In Sierra Leone is nauwelijks schoon drinkwater, er is geen regelmatige elektriciteitsvoorziening, de gemiddelde leeftijd schommelt tussen de 37 en 42, de kindersterfte is torenhoog, een schrikbarend aantal vrouwen overlijdt tijdens de bevalling, 60% van de bevolking is nog steeds analfabeet, en meer dan de helft van de bevolking leeft van minder dan een dollar per dag. Uit de harde cijfers blijkt dat hulpverlening aan Sierra Leone al vele jaren grandioos faalt. Hoe komt het, en wat zou er aan gedaan moeten worden? In de White Man’s Burden beschrijft voormalig World Bank medewerker uitgebreid hoe westerse instituties door verkeerde hulpverlening enorm veel geld verspillen. De Nederlandse journaliste Linda Polman beschreef in haar boek ‘De Krisiskaravaan’ hoe noodhulpverlening soms haatregimes ondersteunt, of oorlogen in stand kan houden. In deze serie geven Sierra Leonezen hun eigen kijk op de hulp die zij ontvangen.
Introductie door de redactie: In onderstaand stuk staat genoemd hoe vaak het gelezen is. Dat geldt voor de versie op haar eigen blog. Ook op Sargasso is indertijd het stuk verschenen. Ook op Sargasso staat het bovenaan in de lijst met meest gelezen stukken met 50.000 views. Gin is associated blogger en doet verslag vanuit Sierra Leone.
In de zomer van 2006 schreef ik een stuk over pro ana, wat nogal wat stof deed opwaaien. En nog altijd trekt het stuk dagelijks vele bezoekers. In totaal werd het 124.894 keer gelezen. Pro ana leeft dus.
Maar wat is pro ana? Letterlijk: Professional Anorectic. Professionele anorexia, ofwel (met name) vrouwen die anorexia als een levensstijl beschouwen, en niet als ziekte of afwijking. Pro ana, strikt genomen, is dus iets anders dan anorexia, al blijkt dat er heel wat verschillende interpretaties over de term bestaan. Ik hou me even aan de ‘officiële’ term, dat maakt discussiëren wel zo makkelijk. Pro ana als keuze. Een keuze om graatmager te zijn, of te willen worden. In mijn eerste stuk nam ik Pro Ana nogal op de korrel, want het dreigde een ware hype te worden, iets waar ik met de allerbeste wil van de wereld gewoon niet bij kon.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.