Midterm 2014 | Democraten verliezen de kiezer

De dag na de dag na de verkiezingsuitslag van de Midterms 2014: de Democraten likken hun wonden en de Republikeinen vragen zich af of ze Obama gaan blokkeren of zullen meeregeren. Een mooi moment om eens wat beter naar de uitslag te kijken. De GOP won niet alleen de slag om de Senaat; de Democraten verloren ook veel Gouverneurs en zetels in het Huis van Afgevaardigden, ook in traditionele Democratische gebieden. Welke verschuivingen in het electoraat zitten daar volgens de exit polls achter? Welke issues waren belangrijk voor de kiezers en welke campagnestrategie werkte? Senaat De Slag om de Senaat eindigde in een regelrechte oorwassing van de Democraten. Op Alaska na zijn de resultaten binnen. Van de 36 Senaatszetels in deze verkiezingen winnen de Republikeinen er in totaal 24, waarvan zeven op Democraten, waarvan vijf van zittende Democratische senatoren. De Democraten winnen geen enkele Republikeinse zetel. De peilingen hadden deze uitslag min of meer voorspeld, hoewel een aantal nek-aan-nekraces uiteindelijk ruim gewonnen werd door de Republikeinen en een aantal Democraten het onverwacht moeilijk kreeg; de peilingen waren dus wat te gunstig voor de Democraten. Historisch De uitslag wijkt ook niet af van het verleden. Op Clinton na verloren alle regerende partijen halverwege de tweede termijn van hun president zeven of acht zetels in de Senaat. Clinton vormt om twee redenen een uitzondering: hij verloor halverwege zijn eerste termijn al acht zetels en er kwamen weinig betwiste zetels van Democraten vrij bij zijn tweede midterms. De GOP verloor halverwege Reagans tweede termijn acht zetels, ondanks vijf procentpunt stemmenwinst; onder Eisenhower waren dat er maar liefst dertien. De Democraten doen het nu met een verlies van zeven zetels natuurlijk niet goed, maar ook weer niet slechter dan gemiddeld.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 11-02-2022

De enige Republikein waar Bill Maher op zou kunnen stemmen

INTERVIEW - Afgelopen vrijdag was de eigenzinnige, libertarische senator uit Kentucky en mogelijke presidentskandidaat voor de Republikeinen in 2016, Rand Paul, te gast bij Real Time van Bill Maher. Waarom hebben we zo’n talkshow niet op de Nederlandse buis in plaats van die rellerige waan van de dag televisie als Pauw, maar dat terzijde.

Rand Paul, volgens Time ’the most intresting man in politics’, is de enige Republikein waar Bill Maher op zou kunnen stemmen vanwege de libertarische standpunten van Paul tegen de ‘war on drugs’, de militairistische buitenlandse politiek van de VS en niet te vergeten de spionagepraktijken van de NSA. Maher is om die redenen niet zo’n fan van de favoriet voor het presidentschap, Hillary Clinton, de beschermheilige van de status quo.

Foto: Gage Skidmore (cc)

Verrassing in de Amerikaanse voorverkiezingen

ELDERS - Komend najaar vinden in de VS de tweejaarlijkse midterm elections plaats, waarbij een derde van alle senaatszetels en alle zetels in het Huis van Afgevaardigden op het spel staan. Zodoende zitten we nu midden in het voorverkiezingsseizoen, waarin kandidaten van dezelfde partij het tegen elkaar opnemen om het voorrecht in november aan de algemene verkiezingen mee te mogen doen.

Eergisteren vonden de Republikeinse primaries in de staat Virginia plaats. Majority Leader Eric Cantor, de tweede Republikein in het Huis van Afgevaardigden, moest het daarbij opnemen tegen een obscure kandidaat die door de Tea Party naar voren was geschoven.

Een makkie voor Cantor: het was immers nog nooit voorgekomen dat de House Majority Leader een voorverkiezing verloor, de peilingen zagen er goed uit en zijn campagnekas was vele malen beter gevuld dan die van zijn volstrekt onbekende uitdager.

Toch verloor Cantor totaal onverwacht de voorverkiezing met een verschil van maar liefst 11%. Een landslide naar Amerikaanse begrippen.

Voordat Cantor eergisteren slachtoffer werd van rabiaat conservatieve primary voters, werd hij jarenlang gezien als het conservatievere alternatief voor (en potentieel opvolger van) zijn partijgenoot House Speaker John Boehner.

Maar vanaf 2013 begonnen de zaken te veranderen:

In 2013, Cantor and the counter-establishment flew apart. Less than a month after Obama’s second inauguration, Cantor debuted a vision for a new GOP that would “make life work.” What if the GOP incentivized people to buy better health care and seek more useful college degrees? What if it went a little easier on immigrants? “It is time to provide an opportunity for legal residence and citizenship for those who were brought to this country as children and who know no other home,” Cantor said at a February 2013 speech at the American Enterprise Institute. […]

None of this was “liberal,” per se. It just wasn’t what the conservative base had asked for, campaigned for, voted for. It was the agenda of the establishment, simpatico with the Chamber of Commerce. The business community had been there to elect Republicans in 2010 (and with less success in 2012), but in 2013 it was asking for Republicans to pass some sort of immigration reform and avoid a government shutdown. Cantor went with Democrats on a three-day tour to boost reform; he sought out a number of ways to avoid a shutdown, including a failed gambit to split the “defund Obamacare” vote from a separate appropriations vote.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Freakshow 2012

Nog iets meer dan een jaar duurt het nog: op 6 november 2012 wordt bepaald of Obama nog 4 jaar mag President blijft of dat er een Republikein in het Witte Huis komt. Wie dat zal zijn moet nog blijken want de Republikeinen moeten nog een kandidaat kiezen. Volgend voorjaar weten we wie het zal zijn.

Tot nog toe is het Presidentschap van Obama geen groot succes, maar vergeleken met zijn voorganger is hij een hele verbetering. De regeerperiode van Bush was een aaneenschakeling van mislukkingen en machtsmisbuik. Het begon al meteen door de manier waarop hij aan de macht kwam: niet door de stem van het volk maar door de stem van 5 conservatieve rechters in het Supreme Court. Daar zeurde natuurlijk niemand meer over na 11 september 2001 toen de grootste terreur aanslag ooit plaatsvond. Als Al Gore President was geweest dan hadden de Republikeinen waarschijnlijk geprobeerd hem af te zetten. Clinton is door het Republikeinse Congres bijna afgezet voor minder. Democraten doen dat niet, die zijn daar veel te netjes voor. Dat Bush deze aanslag misschien had kunnen voorkomen wordt hem niet verweten.

Door de aanslag veranderde alles. Vanaf dat moment hadden de neoconservatieven in de regering de vrije hand om te doen wat ze al jaren geleden hadden gepland: eindelijk konden ze hun oude wens in vervulling brengen en de “klus in Irak” afmaken. Wat niemand ooit had verwacht gebeurde onder Bush: door de hoogste functionarissen in zijn regering, met mede weten van de President, werd opdracht gegeven om krijgsgevangenen te martelen. Er werd een systeem van geheime gevangenissen opgezet waarin mensen in “nacht und nebel” verdwenen. Ook hier geldt weer: niemand is vervolgd, de President kon zijn termijn uitzetten, en de betrokken functionarissen zijn of nog in functie of hebben een leuke baan als hoogleraar op een prestigieuze universiteit.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Hoe de Republikeinse Partij de partij van de blanke man werd

LONGREAD – Ian Haney López laat aan de hand de verkiezingsstrategieën van George Wallace, Barry Goldwater en Richard Nixon zien hoe de Republikeinse Partij vanaf de zestiger jaren gecodeerd racisme adopteerde als de sleutel tot electoraal succes.

Hier een voordracht van Haney-Lopéz over gecodeerd racisme in de hedendaagse politieke arena op TEDx.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Sarah Silverman doet Republikeinse suikeroom een oneerbaar voorstel

Sarah Silverman is een Amerikaans-joodse comédienne.

Sheldon Adelson is Sarah’s hond een Amerikaans-joodse Vegas-mogul die vele tientallen miljoenen steekt in de Republikeinse campagne, om zijn eigen neoconservatieve, extreem zionistische agenda er doorheen te drukken.

Zonde van het geld, vindt Silverman. Dus nu heeft ze een voorstel voor Adelson…

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige Volgende