Hillary Clinton stopt als minister van Buitenlandse Zaken en haar beoogde opvolger, Susan Rice, heeft de handdoek in de ring gegooid. Vrouwen speelden een hoofdrol in de Amerikaanse politiek de afgelopen week. 'Will she or won't she?' is de vraag die de Amerikanen de afgelopen weken (jaren, eigenlijk) heeft bezig gehouden. Sinds Hillary Clinton heeft aangegeven dat ze niet beschikbaar is als secretary of state in Obama's tweede termijn, gonst het in de Amerikaanse media dat ze zich klaar maakt voor een gooi naar het presidentschap in 2016. Zelf zegt ze steevast dat ze ermee stopt omdat het na twintig jaar politiek welletjes is geweest, dat ze toe is aan wat rust. Begrijpelijk, ze is inmiddels 65. Ook tegenover Barbara Walters (filmpje) blijft ze volhouden dat ze iets anders gaat doen. Het was sowieso de week van de vrouwen in de Amerikaanse politiek. Susan Rice, vriendin en bondgenoot van Obama sinds het eerste uur, gaf aan zich terug te trekken als kandidaat voor de post die Hillary Clinton achterlaat.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Al in 1988 stelde Hans Dorrestijn in zijn Complete anti-hondenboek dat honden onder de wapenwet moeten worden ondergebracht. Twintig jaar later volgt het zoveelste bewijs voor deze stelling in een fotoserie (scrollen verplicht) uit Noord-Amerika. Een vredelievende eland wordt ongewenst lastiggevallen door eens stel bloeddorstige huski’s. De langlaufende eigenaren van de honden staan machteloos als hun huisdieren zich ontpoppen tot koelbloedige killer machines. Maar dan… op het moment dat alle hoop verloren lijkt… vecht de eland terug en wordt het toch nog: Feel Good Friday (goed nieuws voor mensen die het verdienen).
Tot grote vreugde van veel Amerikanen zijn er volgend jaar verkiezingen in de VS. Het campagnegeweld is al in alle hevigheid losgebarsten, nog slechts voor de primaries, maar dat mag de pret niet drukken. De dirty campaigning aan beide kanten zal vast weer nieuwe dieptepunten behalen. Bovendien zou dit wel eens de duurste verkiezingscampagne ooit kunnen worden.
En dat is, volgens een publicatie deze week in het tijdschrift PNAS, allemaal nergens voor nodig.
In een experiment uitgevoerd door onderzoekers van Princeton University, kregen proefpersonen (hen onbekende) gezichten van kandidaten in de gouverneurs- en senaatsverkiezingen 100 ms lang te zien, waarna ze tot een oordeel kwamen over de competentie van de kandidaat. Uit een vorig onderzoek bleek dat het criterium te zijn waarop kiezers hun stem baseren. De resultaten zijn bijzonder interessant voor de campagnegeldschieters:
“Despite the significance of gubernatorial races, we show that rapid, unreflective judgments of competence based solely on facial appearance and made after as little as 100 ms of exposure to the faces of the winner and the runner-up predict election outcomes. […] competence judgments collected before the elections in 2006 predicted 68.6% of the gubernatorial races and 72.4% of the Senate races” (ABC vat samen).
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Als ik afreken bij de Wal-Mart in Arizona draait mijn maag zich volledig om. Kijk, ik ben allesbehalve een milieufreak, ik vraag me vaak af of de zure regen ook door het gat in de ozonlaag is verdwenen. Maar zelfs ik vind mijn winkelkarretje nu echt obsceen. Een hoeveelheid boodschappen die in een Nederlandse supermarkt gemakkelijk in één plastic tas had gekund, was door de inpakdame in maar liefst 16 Wal-Mart tassen verwerkt. Zes-tien. De wijnfles had er in zijn eentje al drie. Als ik haar daarop aanspreek, gniffelt ze een beetje. Gekke mensen, die Europeanen.
In een speciale milieusectie op de corporate site geeft Wal-Mart omzichtig toe dat het een lastig verhaal is: “One of our toughest challenges as a retailer is determining how to continue to create value for our costumers while minimizing our footprint on the environment.” Deze juridische vergadertaal is ook in een Flashmodule omgezet die een heerlijk beeld geeft van een Amerikaans bedrijf die ecologie heel hoog in de schappen heeft liggen.
Maar dat zou opvallend zijn, een culturele anomalie. Want alles, echt alles in de Verenigde Staten is wegwerp. Je krijgt al snel nachtmerries van miljoenen Mac Donalds-doosjes en Wal-Mart-tasjes, miljarden Starbucks-bekers en triljarden felgekleurde verpakkingen met zoete rommel. Alles dat je consumeert zit in een plastic hoesje in een plastic doosje in een enorme plastic zak. De gemiddelde Amerikaan heeft de ‘footprint’ van een Tyrannosaurus Rex. Je vraagt je zelf af waar je het als Nederlander voor doet: braaf je tuinafval scheiden terwijl aan de andere kant van de wereld de gemiddelde Amerikaan als een ecologisch terrorist een oceaan van plastic creëert. Sukkels zij we. Waarom maken wij er ook niet gewoon een zootje van? Kan ons het ook schelen!
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.