‘This program was taped in front of a live studio audience’, hoorde je vroeger altijd bij komedieshows als The Cosby Show, Friends en Zeg ‘ns ah. Misschien hoor je het nog steeds wel, maar ik kijk niet zo vaak meer naar dat soort komedieshows, om maar eens een understatement te gebruiken. Waarmee we zijn aanbeland bij Donald Trump, onbekend met het fenomeen understatement. Zijn enige stijlmiddel is de niet-ironische hyperbool. Maar The Donald heeft publiek nodig. Zonder publiek slaan al z’n hyperbolen dood als een glas bier in een mottenballenfabriek. Alle fantastics, greats en best evers doen niks als niemand reageert. En daarom nodigt hij voor zijn speeches klapvee uit dat op de juiste momenten juicht, lacht en applaudisseert.
NIEUWS - Heb je werk? Dan krijg je een bonus van 500 euro van Alexander Pechtold. Niet echt een origineel idee trouwens.
Misschien moet Pechtold even terugdenken zijn eigen vraag aan Rutte wat er van zijn belofte terecht was gekomen om 1000 euro aan iedere werknemer te geven.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Toffe gast premier Mark deed heden een Aboutalebje: “Als het je niet bevalt in dit land, dan ga je toch weg!” Twitter te klein. “Ga zelf weg”, klonk het hier en daar, iets wat de burgemeester van Rotterdam dan weer niet gehoord had toen hij na de aanslag op Charlie zijn “rot op” uitsprak. Althans, niet van de Charlies die boos waren over zijn uitspraak.
Soms roepen burgers dat ze gaan emigreren als een onwelgevallige politicus aan de macht zou komen. Hier zijn de rollen omgekeerd. De politicus roept op tot emigratie van hem onwelgevallige burgers. Beide dreigementen zijn eerder uitingen van wanhoop dan realistische voornemens.
Stel nou, hè, stel dat Geert Wilders op 16 maart met tranen in de ogen erkent dat hij in zijn woordendrang te ver gegaan is en dat hij zijn welgemeende excuses aanbiedt aan de moslims van Nederland, en de Marokkanen in het bijzonder. Dat hij er oprecht spijt van heeft en hoopt op een vredig samenleven van alle Nederlanders. Zal Jesse Klaver dan een hart van steen houden en Geert blijven uitsluiten van deelname aan zijn kabinet?
Ik wil maar zeggen, Jesse kan nu wel grote woorden hebben dat hij nevernooitniet met Geert gaat regeren, maar als de omstandigheden wijzigen kan zelfs zijn eigen achterban erop aandringen dat hij water bij de wijn doet. Het is mies om Jesse daarom bij voorbaat alvast voor opportunistische leugenaar uit te maken. Maar we weten allemaal dat het spel pas na de verkiezingen echt op de wagen is.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Het verschil tussen beide boodschappen is schrijnend. Ja, Nederland is een klein kutland, maar dat heeft ons er in het verleden nooit van weerhouden een met de vinger richting andere landen te wijzen. Nu… Niks.
OPINIE - Een grote vreugde was het niet, de algemene beschouwingen. Volgens de opgewonden Pechtold wordt er nauwkeurig geluisterd naar wat premier Rutte zegt. Nou vind ik “pleur zelf op” ook geen uitdrukking voor een minister-president, maar misschien heb ik ook te weinig binding met het moderne levensgevoel. Ik vond het een uitgemolken flutonderwerpje.
Maar binding met de grote onderwerpen heb ik wel. Het Huis van Thorbecke staat op instorten, zo vat ik de bevindingen van de commissie Van de Donk maar even samen. Het hervormingskabinet heeft er nog weinig aan gedaan. Vlug hervormen gaat ook niet: de kroonjuwelen van D66 hebben weinig echte vernieuwing opgeleverd.
Maar het probleem zit daar wel: wat hebben de Haagse realiteit en de provincie met elkaar te maken? Ik zag de opwinding over het ‘pleur op’ en geloof: bitter weinig.
Meer dan twee jaar geleden schreef ik hier over een ontregelende conferentie in Nieuwspoort over de decentralisaties in het sociaal domein. De sprekers hadden tamelijk veel ongeloof in de heilzaamheid van de plannen (toen nog) van het kabinet. De systeemverantwoordelijkheid zou moeten worden ingevuld door verticale rapportages, want de minister moest over de werking van het systeem met de kamer kunnen praten. Zoals de minister schrijft: ”Het Rijk blijft na de decentralisaties verantwoordelijk voor de werking van het systeem.” (Aanbieding overall rapportage sociaal domein, 13 mei 2016)
Vermoedelijk heeft Rodrigo Duterte, de Filippijnse president die Barack Obama als hoerenzoon aanduidde (en in reactie ‘a colorful guy’ genoemd werd), nog nooit van Mark Rutte gehoord. Dat is jammer, want ik denk dat onze premier ook wel iets onwelvoeglijks naar zijn hoofd gesmeten zou willen krijgen. Hij zou vermoedelijk ook wel een ‘colorful guy’ willen zijn.
Sinds hij erin slaagde zich een hele uitzending van Zomergasten lang op de vlakte te houden heeft de natie weer goed op het netvlies hoe geruisloos Mark Rutte is. Dat is handig als je ongestoord plannetjes wilt doorzetten, maar komt in verkiezingstijd minder van pas. Wil Rutte nog eens ‘hoerenzoon’ naar het hoofd geslingerd krijgen, dan zal hij zijn lichtst ontvlambare rivaal toch anders moeten aanduiden dan ‘onze blonde vriend’.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
RECENSIE - Helemaal aan het eind van Zomergasten met Mark Rutte merkte presentator Thomas Erdbrink op dat zijn gast, door fragmenten te tonen die vrij hard waren, een kant had laten zien die we niet van hem kennen. Rutte antwoordde dat hij ervan houdt als het soms schuurt: “Het moet af en toe even lastig zijn, je moet elkaar soms irriteren, dan kom je tot betere dingen.”
Het moge weinig verbazing wekken dat Onze man uit Teheran niet in staat bleek om het onze minister-president lastig te maken. Erdbrink heeft nu eenmaal de bagage noch de ballen om een virtuoze babbelaar als Mark Rutte tegen de grond te dwingen. Eén keertje kreeg hij Rutte een beetje op de kast (waar Rutte, voor alle duidelijkheid, niet in zit – gelukkig werd dat in een bijzinnetje afgehandeld), toen Erdbrink zich afvroeg of het fragment met Turkse Nederlanders die een journalist intimideerden, nu werkelijk een groot probleem liet zien. Daar schoot Erdrink volgens Rutte precies in de cultuur-relativerende reflex waar de ‘stille meerderheid’ (kennelijk de opvolger van de hardwerkende Nederlander, ik hoorde ‘m vaker langskomen) zo’n genoeg van heeft.
Rutte had net verteld dat die ‘stille meerderheid’ zich niet meer durfde te uiten tussen het polariserende geschreeuw van de twee dominante uitersten in Nederland (linkse elite die van mening is dat iedereen een vluchteling op z’n zolderkamertje moet opnemen versus rechtse aso’s die overal een piemel in willen zien) en heel even leek het inderdaad een beetje te gaan schuren. Vooral de vraag van Erdbrink aan Rutte wat de Nederturken die de verslaggever intimideerden gemeen hadden met ‘ons’, verleidde mij om op het puntje van mijn stoel plaats te nemen. Maar Rutte antwoordde met een eenvoudig ‘niks’ en we gingen door naar het volgende fragment.
VOORBESCHOUWING – ‘Teflon Tony’ werd ‘ie destijds genoemd, de toenmalige Britse premier Blair. Tefal Tony. Niks kwalijks bleef aan hem plakken. Dat is na het Irak-debacle, waar Blair zich mede verantwoordelijk voor maakte wel iets veranderd, maar nog altijd is hij een graag geziene gast. Tegenwoordig verdient Blair miljoenen met het uitventen van zijn netwerk met de groten der aarde. Slechts in de marges van het publieke debat wordt hem dat kwalijk genomen.
Mark Rutte mag dan de gravitas van een Blair missen, hij beschikt over diezelfde tefalpan-kwaliteit. Politieke affaires glijden van hem af als water van een eendenrug. In zee gegaan met de PVV? Duizend euro beloofd? Bonnetjesaffaire? Rutte zegt gewoon dat hij ‘een grote fout heeft begaan’, kijkt wat spijtbewust de kiezer aan, en hij is weer goed voor een volgende verkiezingsronde.
Of hij lacht het schaterend weg. En kijk, onze wonderboy oogt weer even fris en fruitig als voorheen. Alsof er niks gebeurd is.
Een deel van zijn geheim ligt in zijn vermogen om in alle richtingen mee te buigen, al naar gelang de politieke wind staat. Zelf is ‘ie een sociaal-liberaal, maar als dat electoraal zo uitkomt tapt ‘ie even makkelijk uit een nationaal-populistisch vaatje. Wat dat betreft is Mark Rutte zo’n beetje het politieke equivalent van Mister Fantastic, de rubberen man uit de Fantastic Four.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.