Tien oplossingen voor wat?

Immigratie en de Nederlandse identiteit, dat zou het thema zijn van de bijeenkomst van De Nederlandse Leeuw, afgelopen vrijdag in de Broodfabriek in Rijswijk. En iedereen was welkom. Maar ergens onderweg moet er iets mis zijn gegaan. Niet alleen haakten veel ‘linkse’ spraakmakers af; en allerlei politici ook, inclusief, op het laatste moment, Thierry Baudet. Afgelopen weekend presenteerde de organisatie ook nog ‘De 10 oplossingen voor de multiculturele samenleving’. De Nederlandse identiteit had blijkbaar plaatsgemaakt voor: de multiculturele samenleving. Een begrip dat ter rechterzijde al decennialang angst en walging oproept. Het multiculturele drama, volgens Paul Scheffer (alweer 17 jaar geleden). Het project dat in Duitsland zeven jaar geleden gescheitert (mislukt) werd verklaard. Is dat dan nog te redden? Voor welk probleem zijn nu nog ‘oplossingen’ te bedenken? En: was dat écht de bedoeling van de discussie in Rijswijk? Maar goed, laten we ze eens langslopen.

Asscher gaat toch samenwerken met reactionaire Turkse organisaties

Een half jaar geleden nog was Asscher van zins allerlei reactionaire clubs door te lichten. Hij vond ze de integratie van Turkse Nederlanders niet bevorderen. Het was voor de PvdA-ers Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk aanleiding uit de fractie te stappen en hun eigen partij te beginnen.

In de Kamerbrief van afgelopen 3 juni lijkt Asscher 180° te zijn gedraaid: na intensieve gesprekken met vertegenwoordigers van Diyanet, Milli Görüş, de Gülenbeweging en de Suleymancibeweging ziet hij deze organisaties nu als potentiële bondgenoten in de integratie van Turkse jongeren/adolescenten.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Bert van der Lingen (cc)

‘Assimilatie is fascisme’

COLUMN - ‘Integratie is assimilatie en assimilatie is fascisme, dus integratie is fascisme,’ aldus – naar verluidtAbdou Menebhi van het Komitee Marokkaanse Arbeiders in Nederland (KMAN) vijfendertig jaar geleden.

Ik vond het een fascinerende uitspraak. Vooral vanwege de slogan-achtige kwaliteit. Maar mijn speurtocht naar de origine ervan was weinig succesvol. Wel kwam ik erachter dat Dyab Abou Jahjah (Kent u ‘m nog? Hij schijnt terug te zijn.) van de Arabisch-Europese Liga (AEL) ook zoiets gezegd zou hebben.

Voor een deel had Menebhi natuurlijk gelijk: er valt geen duidelijke grens tussen integratie en assimilatie te trekken. Je kunt immers niet zeggen: ‘Hier, op dit punt, stopt de integratie en begint de assimilatie.’ Definities die zeggen ‘integratie is dit’ en ‘assimilatie is dat’ helpen niet echt. Het verschil is gradueel.

En dus vond Menebhi – niet geheel onbegrijpelijk – iedere culturele concessie aan de ontvangende samenleving er een te veel. Met fascisme sluit je immers geen compromissen.

Overigens heb ook ik, nog niet eens zo lang geleden, voor de keuze gestaan: assimileren of terugtrekken in eigen kring. Al is de stap van Nederland naar een internationaal georiënteerde universiteitsstad in de VS nogal wat kleiner, schat ik zo in, dan van Noord-Afrika naar Amsterdam.

Foto: Roel Wijnants (cc)

Migranten moeten assimileren

Stel je voor: een zojuist naar Nederland geëmigreerde orthodoxe jood is na het zoveelste pro-Palestina stuk in de krant in de pen geklommen. In een vlammende brief legt hij uit dat de islam een achterlijke cultuur is, dat de koran een fascistisch boek is en dat de Israëli’s dus nooit van z’n leven kunnen vertrouwen op een vredesovereenkomst met de Palestijnen. De krant plaatst. De schrijver zit het nog eens tevreden na te lezen, als de bel gaat. Het is Lodewijk Asscher.

‘Meneer Yehudi,’ zegt Asscher. ‘Herinnert u zich nog dat contract dat ik u heb laten tekenen? Hier in Nederland hebben we respect voor elkaars geloof, dus we laten ons niet denigrerend uit over homo’s, joden of vrouwen.’

‘Maar ik laat me alleen denigrerend uit over moslims. Dat mag toch wel? Iedereen hier doet het.’

‘Voor mensen die hier geboren en getogen zijn, gelden andere regels. Het is een vrij land, dus Geert Wilders mag zeggen over moslims wat hij wil, en als zwaar gereformeerden vinden dat vrouwen niet zelfstandig kunnen denken, soit. We vinden het vervelend dat ze zich niet bij de tolerante meerderheid willen aansluiten, maar we laten het zo. Aan migranten kunnen we die eisen wel stellen. Zij moeten zich aansluiten bij de meerderheidscultuur in dit land, niet bij een van de minderheidsculturen.’

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Stop het assimilatiebeleid

Niet de integratie zoals David Pinto betoogt is volledig mislukt maar de assimilatie van niet-westerse migranten. Het probleem in deze discussie is dat wanneer David Pinto het heeft over integratie hij eigenlijk assimilatie bedoelt. Dat schrijft Latif Hasnaoui, in deze gastbijdrage.

Er is sprake van integratie als een allochtoon de belangrijkste delen van de dominante cultuur overneemt (taal en wettelijke regels) en de eigen cultuurgewoonten die niet botsen met die van de dominante cultuur behoudt.

Er is daarentegen sprake van assimilatie als een allochtonen verplicht wordt zich volledig aan te passen aan de cultuur van het ontvangende land en niets uit de cultuur van het land van herkomst mag behouden. De nieuwkomer neemt de dominante cultuur van het nieuwe land over om zo snel mogelijk een gelijkwaardige positie in de maatschappij te krijgen.

Tot op heden maakt de overheid zich schuldig aan een assimilatiebeleid en dient daarmee te stoppen. Een moderne multiculturele samenleving vereist een beleid gericht op integreren en participeren met behoud van eigen cultuurgewoonten. Meedoen en erbij horen is het hoogst haalbare.

Door de grote cultuurkloof tussen de diverse niet-westerse allochtone culturen en de autochtone Nederlandse cultuur is het niet verstandig om van deze twee groepen een grote groep te maken. Wat nodig is, is een grote samenleving met vele verschillende groepen die geïntegreerd zijn en meedoen. Assimileren is juist kost wat kost rokers en niet-rokers in dezelfde treincoupe onder te brengen en niet integreren zoals David Pinto betoogt. Integreren is rokers in een aparte treincoupe en niet- rokers in een aparte treincoupe maar wel in dezelfde trein. Het is veel beter ze gescheiden van elkaar toch naar hetzelfde eindstation te brengen.