COLUMN - ‘Integratie is assimilatie en assimilatie is fascisme, dus integratie is fascisme,’ aldus – naar verluidt – Abdou Menebhi van het Komitee Marokkaanse Arbeiders in Nederland (KMAN) vijfendertig jaar geleden.
Ik vond het een fascinerende uitspraak. Vooral vanwege de slogan-achtige kwaliteit. Maar mijn speurtocht naar de origine ervan was weinig succesvol. Wel kwam ik erachter dat Dyab Abou Jahjah (Kent u ‘m nog? Hij schijnt terug te zijn.) van de Arabisch-Europese Liga (AEL) ook zoiets gezegd zou hebben.
Voor een deel had Menebhi natuurlijk gelijk: er valt geen duidelijke grens tussen integratie en assimilatie te trekken. Je kunt immers niet zeggen: ‘Hier, op dit punt, stopt de integratie en begint de assimilatie.’ Definities die zeggen ‘integratie is dit’ en ‘assimilatie is dat’ helpen niet echt. Het verschil is gradueel.
En dus vond Menebhi – niet geheel onbegrijpelijk – iedere culturele concessie aan de ontvangende samenleving er een te veel. Met fascisme sluit je immers geen compromissen.
Overigens heb ook ik, nog niet eens zo lang geleden, voor de keuze gestaan: assimileren of terugtrekken in eigen kring. Al is de stap van Nederland naar een internationaal georiënteerde universiteitsstad in de VS nogal wat kleiner, schat ik zo in, dan van Noord-Afrika naar Amsterdam.
Niettemin, een van de eerste vragen die ik na aankomst kreeg voorgelegd, was of ik niet graag kennis wilde maken met de een of andere Nederlander van een andere faculteit. Daar heb ik toen vriendelijk voor bedankt, met als gevolg dat ik, als gevolg van jarenlange interactie met de natives, zit opgescheept met een blijvende voorliefde voor American football en – zelfs – bepaalde soorten slecht bier.
Voor veel anderen was de aantrekkingskracht van het eigene echter groter. Vooral bij de Chinezen zag je dat. Dat was meestal echt terugtrekken in eigen kring.
Maar als die Chinezen dan onderling kinderen kregen, moesten die toch naar school. En dan wilden die kinderen opeens alleen nog maar Engels spreken. Ook thuis. Vonden de ouders doorgaans niet leuk.
Het duurt misschien even, maar assimilatie houd je in de meeste gevallen toch niet tegen. Zelfs niet door het fascisme te noemen.
Reacties (7)
Tenzij de ontvangende partij niet wil: PVV, FN (LE Pen) en zo.
En dat komt vaker voor dan u denkt.
Overigens is “Het duurt misschien even, maar assimilatie houd je in de meeste gevallen toch niet tegen” waarschijnlijk altijd wel waar als het over meerdere generaties wordt gekeken. Maar ook daar mag aan worden getwijfeld. Zijn Surinamers, Molukkers, Duitsers (1850), Joden (1600) werkelijk geassimileerd geraakt? Of is de harde kern grijze koppen Hollanders nog steeds ongenaakbaar?
Teruglezend: ik weet het eigenlijk niet.
Ik twijfel.
Sommige keuzes moet je maken wanneer je in een land gaat wonen om te zorgen dat je je aan de wetten houdt en dat je het daar kan uithouden. Maar er zijn ook nog mensenrechten, en zodra je mensen dwingt om afstand te nemen van hun religie (zoals ISIS doet en de PVV wil doen) overschrijd je de grens van het facisme. Je kan best van iemand verlangen dat, wanneer ze zich in een land vestigen, ze de lokale taal proberen te leren en dat ze zich aan de geldende wetten houden. Het is het idee dan de eigen groep en de eigen cultuur superieur is en dat anderen ‘Untermenschen’ zijn wat een groepering fascistisch maakt. (De volgende stap in fascisme is vinden dat de ‘Untermenschen’ zowieso niets waard zijn, en dat ze onderdrukt dan wel uitgeroeid mogen/moeten worden. De Nazis en de huidige regering in Israel zijn daar voorbeelden van)
Integratie en assimilatie zijn natuurlijke processen, en niet fascistisch tenzij afgedwongen.
Assimilatie kan helemaal niet opgelegd worden.
Assimilatie = het zich eigen maken.
Voor assimilatie is veel talent en intelligentie nodig.
Ik ken genoeg Nederlanders die al 30 jaar in Frankrijk wonen,heel erg hun best doen, maar de taal nog steeds niet volkomen machtig zijn.
Of, mensen die al jaren op een piano pingelen en er nog geen liedje uithalen.
@1:
Of de ontvangende groep mee wil werken, is inderdaad heel belangrijk. Als dat niet zo is, is het niet ondenkbaar dat je een situatie krijgt zoals de Roma in Oost-Europa, of de Joden bij ons voor, laten we zeggen, tot de twintigste eeuw.
Dus wat dat betreft, is het bovenstaande natuurlijk maar een deel van het verhaal.
Niettemin gaat wel op, denk ik, dat als je wederzijds niet al te krampachtig doet, assimilatie in veel gevallen min of meer onvermijdelijk is.
Los van dat alles, zit je natuurlijk ook nog met het probleem dat als integratie = assimilatie = fascisme, het nogal moeilijk is om een solidaire samenleving te hebben.
Waarom zou ik sociale premies afdragen voor iemand die bij voorbaat zo weinig mogelijk met mij te maken wil hebben?
Ik vraag me serieus af hoe Menebhi zich dat toentertijd voorstelde.
Je aan de plaatselijke rechtsregels houden en wat #2 zegt, de taal leren lijkt me voldoende.
Gelukkig zijn de mensen verschillend en geen robots.
Dat is nu juist het leuke van de samenleving.
Integratie is op basis van vrijwilligheid. Assimilatie is gedwongen.
Integratie is mogen ouwehoeren over zwarte piet, terwijl er feitelijk niks verandert. Assimilatie betekent dat je daar je bek over moet houden, want kritiek is niet toegestaan.
Pedro. Er zit jou een augurk dwars?
Erdogan had ook een mening over assimilatie
Wat is het doel van de auteur?