Slippendragers en oligarchie

Mooi thema dat door Baudet wordt aangesneden: Nederland is ondemocratisch, partijen zijn oligarchische speeltuinen, andere regels zijn nodig. Daar zegt de jonge geleerde zoiets: het is een stokoud debat in de sociaal-democratie. “Wie organisatie zegt, zegt oligarchie”, zie Robert Michels, daarmee zijn ijzeren wet van de oligarchie formulerend. Als er dan toch leiding nodig is, dan ook maar goed, moet hij gedacht hebben en sloot zich aan bij de fascisten van Mussolini. Politieke partijen komen in de regels van onze staatsinrichting niet voor. Maar politieke partijen hebben wel een paar opdrachten:

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tweespalt | Nederlandse democratie

Vandaag een flinke tweespalt. Twistpunt is het democratische gehalte van de Nederlandse politiek en bestuur. De jonge conservatief Thierry Baudet schreef vorige week in NRC Handelsblad dat in Nederland nog steeds een regentenmentaliteit heerst. Zonder goede contacten in de partijtop, geen hoge politieke of bestuurlijke functies. Dat is dodelijk voor de democratie.Baudet heeft een filosofisch luchtkasteel gemaakt, zeggen Tom van der Meer en Sarah de Lange, politicologen aan de UvA, vandaag in dezelfde krant.

Lees de bijdrage ‘Slippendragers zijn geen democraten’ van Baudet hier.

En lees het weerwerk ‘Baudet bouwt een filosofisch luchtkasteel’ van Van der Meer en De Lange hier.

En geef je oordeel in de comments.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Baudet bouwt een filosofisch luchtkasteel

Deze gastbijdrage is van politicologen Tom van der Meer en Sarah de Lange en is een reactie op dit artikel van Thierry Baudet. Het stuk verscheen 11 juni in NRC Handelsblad.

In de NRC van 4 juni 2011 doet Thierry Baudet een aantal ferme uitspraken over wat hij de “ondemocratische” Nederlandse politiek noemt. Het stuk is echter losgezongen van feitelijke onderbouwing. Het gevolg is een filosofisch luchtkasteel.

Het probleem?

Baudet signaleert terecht een aantal problemen, met name vanuit het ideaal van een pluralistische, participatieve democratie. De gevestigde partijen hebben inderdaad nagenoeg een monopolie op politieke benoemingen. En partijelites hebben een sterke invloed op de samenstelling van kieslijsten. Deze problemen zijn niet nieuw, maar wel relevant.

Baudet claimt echter dat de macht van de elite nog veel verder gaat. Volgens hem bepaalt de landelijke partijtop wie de lijsten in de grote steden aanvoert, en zelfs welk beleid wordt gepropageerd. Een opmerkelijke stelling, die helaas niet met voorbeelden ondersteund wordt. Voorbeelden van het tegendeel – zoals Ahmed Marcouch die niet als PvdA-lijsttrekker werd gekozen in Amsterdam Nieuw-West – kennen wij wel. Nog los van het (afwezige) anekdotische bewijs, klopt Baudets claim niet met de werking van politieke partijen: de landelijke partijtop bepaalt de lokale lijsttrekker niet. Het zijn uiteindelijk altijd de lokale partijleden die kiezen tussen verschillende kandidaten, ook als er een gesteund wordt door de partijtop. Juist die keuzevrijheid is het hart van de interne partijdemocratie.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slippendragers zijn geen democraten

Deze bijdrage is van Thierry Baudet en verscheen op zaterdag 4 juni in NRC Handelblad. Lees het weerwoord van politicologen Tom van der Meer en Sarah de Lange hier.

Alle belangrijke politieke posities in Nederland worden bekleed door partijleden die zich populair hebben gemaakt bij de partijtop. Alle ministers, burgemeesters, Eerste Kamerleden, commissarissen der koningin, prominente gemeenteraadsleden en kandidaten voor internationale baantjes zijn partijpolitici. Zij danken hun positie niet primair aan objectieve deskundigheid of aan een electoraat. Zij danken hun positie aan het handjevol mensen rond de leider van hun partij.

Nooit worden mensen benoemd die geen partijlid zijn. Nooit worden mensen benoemd die zich binnen de partij hebben geprofileerd als buitenstaander. Bijna alle ‘gekozen’ politici – Kamerleden, gemeenteraadsleden, leden van de Provinciale Staten – worden door helemaal niemand gekozen. Zij verwerven hun positie op de slippen van de lijsttrekker of de partijtop. Aan hen wordt vervolgens, vanzelfsprekend, loyaliteit verwacht. Het is nauwelijks een overdrijving om te stellen dat de Tweede Kamer geen 150 onafhankelijke leden telt, maar slechts zoveel leden als er fractievoorzitters zijn. De rest van de Kamer doet allerlei onderzoekswerk, onderhoudt contacten met de achterban en vangt soms de klappen op van impopulaire maatregelen, maar een zelfstandige stem hebben ze niet.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wat te doen bij islamisering?

(Informatie van de Rechtsoverheid)

Ook in Nederland kunnen we te maken krijgen met islamisering. Het is verstandig u hierop voor te bereiden.


Zorg altijd voor een noodpakket

U kunt zich bijvoorbeeld voorbereiden op de islamisering door een noodpakket samen te stellen. In een noodpakket zitten spullen die u helpen u in geval van islamisering enige tijd te redden. Een noodpakket bevat in ieder geval: een radio op batterijen; een zaklamp; een eerstehulpdoos; een CD-speler op batterijen; Nederlandstalige muziek; boeken van Hans Jansen en/of Martin Bosma; een Prinsenvlag; een gereedschapsset en een waarschuwingsfluitje. Daarnaast is het verstandig in ieder geval een Bijbel of Torah in huis te hebben. Ga ook na wat voor uw specifieke gezinssituatie onmisbare producten zijn. Kijk voor meer tips op www.nederlandislamiseert.nl.

Algemene tips

Iedere islamisering is anders, maar voor elke islamisering geldt in ieder geval:

  • Blijf zo rustig mogelijk en denk na voordat u handelt.
  • Waarschuw en informeer mensen in uw omgeving.
  • Als u gewond bent of in acuut gevaar verkeert, alarmeer dan de hulpdiensten of probeer anderen om hulp te vragen.
  • Bent u zelf niet gewond, help dan waar mogelijk anderen.
  • Probeer informatie te krijgen van een betrouwbare bron. Luister naar de calamiteitenzender of kijk op www.islamcrisis.nl.
  • Volg de instructies van de hulpdiensten en de overheid op indien deze nog niet geïslamiseerd zijn.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Opleiding is niet scholing voor werk

I profoundly disagree with this:

There’s a lot of higher education that won’t get you a job – arts, philosophy, and do so forth. Unless an institution is engaged in fraud, there’s little reason to pick specifically on for-profit institutions. We should really be asking tough questions about higher education finances in general. Maybe we should have rules barring financial aid for degrees that have horrible job prospects (see here). My goal isn’t to discourage able and committed people from college. Instead, I would like to see some sort of cost-benefit analysis added to the way that we charge people for education.

Education is not job training. If one agrees with the idea that it is, then, we only need vocational programs and the heck with general education. Let’s have students who leave college with technical skills in various fields, but no education.

There is value in programs with “horrible job prospects”. There is value in philosophy, the arts, general science for people not considering science careers. Sure, if “value” only means values = job, then, ok, these programs have very limited value. If, on the other hand, one considers value = education for citizenry, one recognizes that programs with horrible job prospects matter.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bijna geen linkse regeringen meer in Europa

Er zijn bijna geen linkse regeringen meer in Europa. Het vrije-markt georiënteerde kwaliteitsblad The Economist turfde het aantal linkse regeringen in Europa en wat blijkt: links leiderschap sterft uit. Rechts staat aan het roer en dat terwijl Europa op koers ligt naar de afgrond? Want over die afgrond daar zijn rechts en links het wel eens. De financiële crisis, werkloosheid, stijgende prijzen voor voedsel en energie, het fileprobleem, de instortende huizenmarkt, Libiërs op Lampedusa, windmolens op Urk, EHEC in de sla, de Bijbel in de grondwet, vertragingen op het spoor, zinloos geweld op straat en in huis, de Islam in Parijs, erectiestoornissen in bed maar niet achter de pc, futloos haar in het doucheputje, Dominique Weesie op primetime. Het is straks a-lle-maal de schuld van rechts! Rechtse reaguurders krijgen het nog moeilijk want de cijfers bewijzen het: in Europa is rechts nu verantwoordelijk voor bijna alles. Hé lullo’s doe eens uitleggen!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Door pubers vertegenwoordigd?

Door pubers vertegenwoordigd?

“Ach jullie zijn ook nog zo jong. Ik vind dat de leeftijd van raadsleden best iets omhoog kan”

Bekentenis van Annemarie Jorritsma (61 jr.), burgemeester van Almere en voorzitter van het VNG, op het congres in Ulft, waar het Bestuursakkoord het hete hangijzer is

Jorritsma betoogde dat “gemeenten meer gebruik moeten maken van de nieuwe ouderen, de babyboomer”.
Volgens Jorritsma doen gemeenten meer dan genoeg om jongeren te betrekken en activeren alleen laten gemeenten de oudere generatie te veel links liggen, schrijft Gemeente.nu.

Jorritsma kent haar eigen cijfers blijkbaar niet. Volgens het VNG is de gemiddelde leeftijd van raadsleden (pdf) 52,3 jaar. Dat is een stuk ouder dan Rutte (44 jr.), de op één na jongste premier ooit, maar wel gelijk aan de gemiddelde leeftijd van het kabinet (52,4). Ook veel ouder dan de gemiddelde leeftijd van Kamerleden (45). Wel iets jonger dan de gemiddelde leeftijd van burgemeesters (57,3) en wethouders (53,9).

Ze was 28 jaar toen ze gemeenteraadslid werd, 32 toen ze de Tweede Kamer inging,  44 toen ze minister werd en 53 toen ze burgemeester van Almere werd.
Het is niet gek dat de gemeenten nu in de clinch liggen met het Rijk. De voorzitter van het VNG is misschien te jong om de gemeenten goed te kunnen vertegenwoordigen?

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Detailpolitiek (20): Sollicitanten met Hiv

Onlangs had ik een sollicitatiegesprek. We spraken over de baan, mijn motivatie en mijn werkervaring. Nu is mijn ervaring met sollicitatiegesprekken beperkt, maar het leek me een gewoon gesprek. Zo gaan de meeste sollicitaties, denk ik. Werkgevers willen weten wat je kunt, wat je wilt en wat voor persoon je bent. Hoe zal het zijn om met jou te gaan werken? Dat maakt in de meeste gevallen de hoofdmoot van het gesprek uit, en is ook de belangrijkste reden om iemand aan te nemen.

Ziekten en infecties
Ik heb nog nooit bij een sollicitatiegesprek gezeten waar de werkgever mij vroeg of ik Hiv heb, of een andere ziekte. Als een werkgever dit onderwerp goed aan de orde wil laten komen, moet hij veel ziektes laten passeren. Want je kunt nogal wat klachten, kwalen, infecties en ziekten hebben die je niet direct bij iemand opmerkt. Voor je het weet, heb je als werkgever iemand aangenomen die meteen weer de ziektewet in kan. Al is het maar vanwege psychische klachten die niet zijn opgemerkt bij het gesprek.

Zie hier de kloof tussen theorie en praktijk. In de praktijk wil je als werkgever de sollicitant leren kennen, in theorie wil je ook alle medische gegevens hebben. Maar die heb je niet. Een zichtbare handicap kun je niet verzwijgen, maar heel veel andere zaken wel. Een ding is zeker: als je werkgevers vraagt of sollicitanten dit soort zaken moeten melden, vinden ze van wel. Zeer verrassend dus dat onderzoek deze week liet zien dat veel werkgevers van sollicitanten willen weten of ze Hiv hebben of niet. Door de vraagstelling worden ze immers herinnerd aan dit ‘vergeten risico’.

Vorige Volgende