Bij Sargasso krijgen we dagelijks linktips binnen. Sommige linktippers nemen ook de moeite uit te leggen wat er in de gelinktipte content te vinden is. Deze extragratis duiding is erg welkom aangezien bloggers toch al zoveel moeten duiden in zo'n korte tijd. Maar wat als deze duiding opeens nogal subjectief blijkt te zijn of nóg erger niet blijkt te kloppen? Uiteindelijk blijf je als blogger toch verantwoordelijk voor de linktips die je doorzet en een publiekelijke afslachting ligt voor een burgerjournalist altijd op de loer. Graag leg ik u dan ook in alle eerlijkheid een recent linktip dilemma voor. Wat ik zeker niet wil stellen is dat onderstaande linktip de redactie fout informeert, maar bij lezing van de folder kwam ik toch écht tot een andere conclusie? Ik nodig u -gewaardeerde lezer- van harte uit om voor deze keer eens mee te denken in de dagelijkse dilemma's van interactieve burgerjournalistiek. Hieronder volgt de duiding die wij ontvingen van een linktipper bij deze folder [pdf] en daarna mijn persoonlijke observaties.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Prijzen weigeren maakt de weigeraar in een klap nóg belangrijker en beschadigt doelbewust de prijsuitreikende partij. Een republikein weigert daarom vanzelfsprekend een koninklijke onderscheiding, een W.F. Hermans weigert de P.C. Hooftprijs, een weblog weigert een Dutch Bloggie en een journaliste die over ontwikkelingsvraagstukken schrijft weigert een prijs van een stichting die geld ontvangt van de NCDO. Maar is dat wel logisch? Op dinsdag 19 mei a.s. wordt de Dick Scherpenzeelprijs 2008 uitgereikt, Linda Polman auteur van het veelbesproken boek De Crisiskaravaan was een van de genomineerden maar ze trok zich terug. In de Crisiskaravaan wordt de falende Westerse hulpverlening aan de kaak gesteld. Polman vindt dat journalistiek geen prijs moet krijgen van een stichting die (deels) gefinancierd wordt met overheidsgeld en waar een minister (indirect) inspraak heeft op de samenstelling van het bestuur (zie Polman’s blog). Een dergelijke prijs ontvangen zou haar naar eigen zegge naast ‘de macht’ zetten en niet tegenover zoals dat hoort volgens de algemeen geaccepteerde visie op journalistiek. Ze trekt de integriteit van individuele bestuurs- en juryleden echter niet in twijfel.
Wel vertrouwen in het onafhankelijke oordeel van de jury maar omdat er ergens NCDO geld stroomt is de eventuele prijs toch niet welkom? Dit heeft toch wel wat weg van een strategische keuze van de ogenschijnlijke Prinzipienreiter Polman die in discussies met de door haar bekritiseerde hulporganisaties niet altijd tot de kern komt. Een journalist staat immers liever naast collega’s dan er tegenover ook al laten die collega’s zich in haar ogen voor het karretje van de macht spannen…
Omdat de crisis de overheidsfinancien stevig uit het lood slaat, lijkt minister Bos niet te ontkomen aan stevige bezuinigingen. Hoewel je je kan afvragen of het uberhaupt wel zinvol is – immers het probleem is eigenlijk 12 miljard, maar die bezuiniging heeft zulke negatieve effecten dat men vervolgens nog eens voor 8 miljard aan de slag moet – slaan de coalitiepartijen alvast wat piketpalen. Voor een groot deel van de Nederlanders is het ook al duidelijk: bezuinig maar op ontwikkelingshulp vindt 40% van de bevolking. De meest genoemde redenen: het wordt toch niet goed besteed, er blijft teveel aan de strijkstok hangen (.pdf) en het kweekt afhankelijkheid.
Dat zijn allemaal legitieme redenen, maar voor mij ligt het nog fundamenteler. Waarom heeft de overheid een rol bij het verstrekken van ontwikkelingshulp? Zijn Nederlanders niet in staat om zelf een bedrag over te maken naar de hulporganisatie van hun keuze? Het is tegenwoordig mogelijk om zelfs het individu dat je wilt helpen zelf uit te kiezen. Is het dan niet veel logischer om de individuele Nederlander ook zelf te laten bepalen waar hij of zij ontwikkelingshulp aan wil geven?
Het enige tegenargument is dat de hoeveelheid geld voor ontwikkelingshulp kan dalen. Een aantal mensen zullen wel geld geven, terwijl anderen het laten versloffen. Hoewel men dat kan zien als collatoral damage van de democratie – kennelijk is de hoeveelheid geld die er nu heengaat niet overeenkomstig de wens van de bevolking -, kan je stellen dat dit een ongewenste ontwikkeling is, omdat ontwikkelingssamenwerking een public good is. Wij zijn allemaal geholpen als arme landen zich ontwikkelen, maar degenen die niet betalen profiteren daar ook van.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Onder andere VVD’er Mark Rutte pleit momenteel voor flinke verlaging van de ontwikkelingshulp. Deze verlaging moeten de maatregelen om het financieel economische stelsel in Nederland overeind te houden mede te financieren. Zo wil hij de overdrachtsbelasting tijdelijk verlagen van 6 naar 3 procent en meer van dat soort maatregelen.
Ontwikkelingshulp vind ik persoonlijk een lastig onderwerp. Ik weet niet zo goed of ik voor of tegen ondersteuning van andere landen via directe financiering of NGO’s ben. Enerzijds zit ik met een moreel issue waarbij ik een dergelijke ondersteuning van harte ondersteun, anderzijds heb ik het idee dat deze methodiek in essentie niet deugt en uiteindelijk alleen maar leidt tot meer corruptie, meer ongelijkheid en uiteindelijk dus meer ellende. Recentelijk ben ik zijdeling betrokken geweest bij een automatiseringsproject voor de overheid van een Afrikaans land in opbouw, overigens geen project waarbij geen Nederlands ontwikkelingsgeld is betrokken. Kijkend naar dit project en de manier waarop de focus niet ligt op kennisopbouw bij het lokale personeel, maar op simpelweg hardware en software in westerse landen aanschaffen en in essentie gewoon over de muur gooien naar een organisatie die daar niet voor geëquipeerd is, is stuitend. Hoezo ontwikkelingshulp? Is dit niet de zoveelste goedbedoelde tractor die het eventjes doet, maar die bij gebrek aan onderhoud en expertise binnen de kortste keren staat te verstoffen en verroesten? Welke machten spelen bij dit soort beslissingen een rol? En hoezo kent dit soort hulp een links imago? Het zijn ook hier uiteindelijk toch weer gewoon de grote westerse ondernemingen die als enige winst halen uit instandhouding van een dergelijke situatie.
Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone. Dit is deel 2 van de serie Falende Hulpverlening, waarin zij Sierra Leonezen aan het woord laat over de hulp die zij ontvangen. Vandaag het relaas van Lansana.
NaCSA is de Nationale Commissie voor Sociale Actie in Sierra Leone. De missie van NaCSA is publieke projecten te financieren, die inkomens genereren voor ‘zoveel mogelijk arme mensen als mogelijk’, en armoede te verminderen. Het zou er in de werkwijze van NaCSA om gaan bij te dragen aan duurzame ontwikkeling, dat weer moet leiden tot: armoedebestrijding, vermindering van het risico op conflict, en het verhogen van het welzijn van Sierra Leonezen. NaCSA is een grootschalig project, en opereert op verschillende gebieden. Educatie bijvoorbeeld, door het bouwen van scholen, maar ook activiteiten die betrekking hebben op gezondheid, zoals AIDS campagnes. NaCSA wordt gefinancierd door: African Development Bank, Department for International Development (DFID/UK), de Franse overheid, de Sierra Leonese overheid, Islamic Development Bank, United Nations Development Programme (UNDP), United Nations High Commission for Refugees (UNHCR) en de Wereldbank. Op haar website en in de kranten publiceert NaCSA regelmatig haar achievements. De foto’s bij de berichten tonen de mooie gebouwen die door het project worden opgebouwd in opgeleverde staat, en wie puur op het beeld afgaat, zou denken dat NaCSA het ontzettend goed doet.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone. Dit is deel 1 van de serie Falende Hulpverlening.
‘Hulp’ moet helpen, maar helaas gaat er in de internationale humanitaire hulpverlening en ontwikkelingssamenwerking ontzettend veel mis. Sierra Leone is één van de landen waar al meer dan tien jaar veel geld en moeite geïnvesteerd wordt in humanitaire hulpverlening. Toch is het land nog altijd het armste land ter wereld, en bleek uit onderzoek van de VN vorig jaar dat Sierra Leone nog altijd de slechtste plek op aarde is. In Sierra Leone is nauwelijks schoon drinkwater, er is geen regelmatige elektriciteitsvoorziening, de gemiddelde leeftijd schommelt tussen de 37 en 42, de kindersterfte is torenhoog, een schrikbarend aantal vrouwen overlijdt tijdens de bevalling, 60% van de bevolking is nog steeds analfabeet, en meer dan de helft van de bevolking leeft van minder dan een dollar per dag. Uit de harde cijfers blijkt dat hulpverlening aan Sierra Leone al vele jaren grandioos faalt. Hoe komt het, en wat zou er aan gedaan moeten worden? In de White Man’s Burden beschrijft voormalig World Bank medewerker uitgebreid hoe westerse instituties door verkeerde hulpverlening enorm veel geld verspillen. De Nederlandse journaliste Linda Polman beschreef in haar boek ‘De Krisiskaravaan’ hoe noodhulpverlening soms haatregimes ondersteunt, of oorlogen in stand kan houden. In deze serie geven Sierra Leonezen hun eigen kijk op de hulp die zij ontvangen.
Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone.
Vanaf uw kant van de wereld zal het er ongetwijfeld fantastisch uitzien, hulpverleningsland. We doen met z’n allen wat aan het leed in de wereld, dat is fantastisch! En eerlijk gezegd, dat is het ook. Dat u van uw zuurverdiende geld iets voor een ander over heeft. Het is alleen zo vreemd dat u er zo weinig voor terugverwacht. Dat liefdadigheidsinstellingen helemaal niet zo goed functioneren, dat weet u best wel, niets nieuws onder de zon. Die discussie wordt nu al jaren gevoerd. Maar ach, is uw reactie, ook al helpen ze een klein beetje, dan is het nog altijd beter dan helemaal niets doen. Geoorloofd dus, die slecht functionerende NGO’s. En ach, dat hun personeel zich soms meer dan misdraagt in hun hulplanden, dat noemen we ontspanning, of overspanning. Moet kunnen. Het is een hele opoffering om onder die idiote arme lui te werken, dus moet je je overmatig kunnen uitleven. De boog kan niet altijd gespannen zijn natuurlijk. En dat is waar, en ontspannen kan natuurlijk alleen met andere westerlingen, met duur eten, en duur drinken. Duur alles eigenlijk. Het geld is toch gratis. Een paar centen uit de spaarpot van pietje, een paar centen van een geldinzameling van school x en kerk y, een tientje van mevrouw de Wit, een paar honderd euro’s van dat bedrijf dat toch geld als water heeft.
Als u er werkelijk zo over denkt, dan moet u eens een goede handdoek aanschaffen, om u achter uw oren behoorlijk droog te kunnen wrijven. De humanitaire sector is de derde economie ter wereld. Er gaan miljarden in om.
Miljarden. Laat dat maar even goed bezinken. Uw eigen bescheiden bijdrage mag dan niet zoveel lijken, maar alles op een hoop gegooid, zijn het toch bedragen waar je iets voor mag verwachten, toch? En laten we het woord ‘helpen’ eens onder de loep nemen. Heeft u zich weleens afgevraagd waar dat woord voor staat? Eerst en vooral gaat het om assisteren, bijstaan, meehelpen, ondersteunen. Nergens staat geschreven dat helpen ‘maar wat doen’ betekent. Helpen kent grenzen. Daar waar helpen overgaat in veranderen, zou toch iemand eens aan de noodrem moeten trekken. Toch? Puur volgens taaltechnische interpretatie bekeken. En heeft u zich weleens afgevraagd of het niet ontzettend arrogant en hautain is om een hulpbehoevend land binnen te banjeren met je miljoenen, maar even de lakens uit te komen delen zonder te weten waar je over praat, vervolgens een goed deel van de economie om zeep helpt, en de cultuur volkomen ontwricht? Moet u zich eens voorstellen dat Nederland in lastig vaarwater terechtkomt, en dat Saudi Arabiërs ons komen vertellen dat ze ons wel willen helpen, maar dat we dan eerst onze barbaarse manier van leven op moeten geven. Stelt u zich eens voor dat u net uw derde kind heeft begraven, en de laatste twee zijn constant ziek van ondervoeding. De Algerijnen besluiten geld in te zamelen om ons te helpen, maar dan komen ze met die grote zak geld en doen ze er vervolgens dingen mee, die kant noch wal raken. Kind nummer vier gaat dood, en nummer vijf ligt op het randje. Zou u dan niet vreselijk kwaad worden als de Algerijnen de hele wereld proberen wijs te maken dat ze ons zo fantastisch helpen? Of zegt u dan ook nog: ‘Ach, zelfs al helpt het maar een beetje, dan nog is het allemaal prachtig.’
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.