Eenheid van beleid: een grondwettelijke verplichting

van van Prof.Dr. Joop van den Berg Dat ministers lid zijn van de ministerraad en dus met één mond dienen te spreken, is sinds 1983 een grondwettelijk vereiste. In grondwetsartikel 45 staat immers: “De ministerraad beraadslaagt en besluit over het algemeen regeringsbeleid en bevordert de eenheid van dat beleid”. Maar, dit ‘homogeniteitsbeginsel’ is al veel ouder. Het werd voor het eerst vastgelegd in artikel 13 van het Reglement van orde voor de ministerraad (RVOMR) uit 1850. Daarin stond: “Geen lid zal tegen (een) besluit der meerderheid mogen handelen. Indien een lid het besluit in strijd acht met zijn verantwoordelijkheid, verwittigt hij hiervan den Raad, opdat deze overwege, wat te doen zij”. Behalve de negentiende-eeuwse formulering is er aan dat homogeniteitsartikel door de jaren heen weinig veranderd. In het huidige RVOMR staat immers in art. 12: “1. Indien een minister een besluit in strijd acht met zijn verantwoordelijkheid, geeft hij daarvan kennis aan de raad. 2. In geen geval handelt een minister of staatssecretaris tegen een besluit van de raad”. De formulering is vrijwel identiek, de betekenis is sinds 1850 wel veranderd. Thorbecke formuleerde art. 13 om duidelijk te maken dat de ministers voortaan bij meerderheid van stemmen zouden besluiten en als raad zouden optreden tegenover de Koning, die slechts kon tekenen of niet tekenen. Dat week af van wat tot dan toe gebruikelijk was. Tot 1850 immers leverden de ministers individueel hun oordeel bij de Koning in, zodat deze vrijelijk zou kunnen kiezen voor wat hem het beste leek. Thorbecke maakte daar een einde aan en verplaatste zodoende het zwaartepunt van de politieke besluitvorming van de Koning naar de verantwoordelijke ministers. De voorgeschreven eenheid was zijns inziens een rechtstreeks gevolg van de introductie (in 1848) van de politieke ministeriële verantwoordelijkheid. Intussen dient het artikel niet meer primair om de Koning te beperken, maar veeleer om gestalte te geven aan de ministeriële verantwoordelijkheid in een tijd waarin de meeste besluiten tot stand komen na uitvoerig interdepartementaal overleg. De verantwoordelijkheid daarvoor kunnen ministers pas dragen, als zij weten dat ze het over hun besluiten daadwerkelijk eens zijn. Het belang van samenhangend beleid werd op een pijnlijke manier gedemonstreerd in 1918, een jaar waarin het kabinet-Cort van der Linden op zijn laatste benen liep en waarin ministers het voortdurend met elkaar aan de stok kregen, zonder dat de premier nog in staat was hen tot elkaar te brengen.[1] In de Eerste Wereldoorlog was Nederland formeel weliswaar neutraal, maar de ministers hadden sterk verschillende sympathieën die zij ook in hun beleid tot gelding wilden brengen. Export van goederen was aan strenge controle onderworpen om de neutraliteit van de staat niet in gevaar te brengen en om te voorkomen dat het gebrek aan voedsel de bevolking al te zwaar zou treffen. Zowel de (Duitsgezinde) minister van Landbouw, Nijverheid en Handel, Posthuma, als zijn (Britsgezinde) collega van Financiën, Treub beslisten over zulke export. In oktober 1917 wenste Posthuma niet langer te wachten op traag verlopend interdepartementaal overleg en dus gaf hij eigenmachtig toestemming tot verhandelen van een partij kaas aan Duitse afnemers. Dat accepteerde Treub niet en hij liet de kaas dus bij de grens tegenhouden. De twist lekte uit en leidde tot een parlementair debat in 1918, waarin de beide ministers het openlijk oneens bleven. In dit geval koos de Kamer de zijde van Treub, maar zij eiste van de dienstdoende premier Cort van der Linden dat hij dit soort openlijke onenigheid voortaan zou voorkomen. Cort van der Lindens opvolger, Ruijs de Beerenbrouck, kreeg vervolgens de formele opdracht tot coördinatie van het regeringsbeleid. Nog steeds kunnen ministers het grondig oneens zijn, maar daarvan mogen zij niets openlijk laten blijken. Lekken van ministeriële eigengereidheid is verboden en tegelijk een teken van incompetentie. De premier moet onenigheid zien aankomen en er zorg voor dragen dat die in de ministerraad niet uit de hand loopt. Dat vereist wel dat zijn leiding door de ministers wordt erkend en gerespecteerd. Dat lukte Cort van der Linden in 1918 na vier jaar regeren niet meer; het lukt premier Schoof na bijna een jaar nog steeds niet. [1] Wie meer wil lezen over het beruchte ‘kaasincident’ kan het beste een van de volgende boeken raadplegen: Paul Moeyes, Buiten schot. Nederland tijdens de Eerste Wereldoorlog 1914 – 1918, Amsterdam: Arbeiderspers z.j. (2000); Diederik Slijkerman, Enfant terrible. Wim Treub (1858 – 1931), Amsterdam: Prometheus 2016. Dit artikel verscheen eerder bij het Montesquieu Instituut. Prof. dr. J.Th.J. van den Berg is emeritus-hoogleraar parlementaire geschiedenis en fellow van het Montesquieu Instituut.

Door: Foto: Martijn Beekman - Het kabinet-Schoof in de Trêveszaal voorafgaand aan de ministerraad., via Tweede Kamer.
Foto: Persconferentie na de ministerraad, 25-10-2024 schermafbeelding Youtube.

Wie vist de dragende motivering uit de prullenbak?

COLUMN - Het kabinet wil grip krijgen op migratie. Dat kon minister-president Schoof niet vaak genoeg  benadrukken in de persconferentie van gisteren. We citeren:

– We moeten weer grip krijgen op migratie.
– In verschillende fases pakken we het onhoudbare asielsysteem aan, en dat leidt uiteindelijk tot grip op immigratie.
– Het is het samenhangende pakket van maatregelen, wat uiteindelijk ertoe moet leiden dat we grip krijgen op migratie.
– We weten dat we hiermee grip krijgen op die migratie.
– We zijn ervan overtuigd dat we hiermee grip krijgen op migratie.
– Dan zullen we gaan zien dat we grip krijgen op die migratie, dat die instroom omlaag gaat, dat die terugkeer meer resultaat oplevert en de procedures worden versneld.
– Het is een samenhangend pakket waarvan we overtuigd zijn dat het die grip oplevert.

En de enige ‘dragende motivering’ die Schoof prijs gaf luidde:

Het totaalpakket zal uiteindelijk leiden tot minder kosten in de asielketen, en dat is buitengewoon belangrijk, want als u de begroting en meerjarige begroting heeft gezien, dan ziet u dat daar ook de budgetten fors omlaaggaan, dus des te meer reden om te zorgen dat je grip krijgt door de migratie

Schoof in traditie Balkenende – Rutte

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: © Rijksoverheid Kabinet Schoof bordesfoto - foto Valerie Kuypers

Eenheid van kabinetsbeleid: wat houdt dat in?

COLUMN - van Prof.Dr. Bert van den Braak

In het debat over de regeringsverklaring werden twijfels geuit over de eenheid van het kabinetsbeleid. Dat gebeurde toen vicepremier Fleur Agema op X had gereageerd op de door premier Dick Schoof uiteengezette lijn ten aanzien van het door vrouwen dragen van de hijab. De vraag kwam op of Agema (PVV) zich wel kon vinden in die lijn.

1. Grondslag

Eenheid van kabinetsbeleid is een kernwaarde in het staatsbestel. Ministers moeten met één mond spreken (en daarnaar handelen).

Het beginsel is neergelegd in Grondwet en het reglement van orde van de ministerraad.

Artikel 4, 3e lid van de Grondwet bepaalt dat de ministerraad beraadslaagt en besluit over het algemeen regeringsbeleid en de eenheid van dat beleid bevordert. Artikel 12, lid 2 van het reglement van orde van de ministerraad bepaalt dat geen minister tegen besluiten van de ministerraad handelt.

Dat vormt de kern van het sinds 1848 bestaande homogeniteitsbeginsel. Een minister mag in de ministerraad tegen een besluit stemmen, maar kan zich er daarna ofwel bij neerleggen (en loyaal uitvoeren) ofwel opstappen.

2. Ministerraad

De bepalingen lijken zich primair te richten op de ministerraad. Het is dan ook diverse malen voorgekomen dat een minister zich niet kon verenigen met een besluit in de ministerraad en daarna opstapte. Dat was bijvoorbeeld het geval in 1972 toen de DS’70-minister Drees en De Brauw tegen de invulling van bezuinigingen keerden en in 1980 toen minister Andriessen vond dat er meer moest worden bezuinigd.

Foto: Minister-president Rutte (cc)

Persconferentiepoëzie

COLUMN - De wekelijkse persconferentie na de ministerraad mag ondertussen wel de persconference van Rutte gaan heten. Totaalkunst. Een woordendans rond de hete brij. Puur poëzie door de kracht van herhaling.

De laatste persconferentie was weer zo’n voorbeeld. Niet voor de eerste keer probeerde een van de journalisten bij Rutte een bekentenis te ontlokken dat hij een van de oorzaken is dat het vertrouwen in de politiek naar de knoppen is. Vorig jaar, 13 mei, waren we getuige van het spel tussen Sam Hagens (SBS) en Rutte:

Hagens: “Ziet u uzelf nog als de premier die problemen oplost?”
Rutte: “Dat is in ieder geval mijn ambitie, ja.”

Hagens: “Want als je kijkt naar de afgelopen twaalf jaar kun je ook zeggen dat u problemen veroorzaakt.”
Rutte: “Ook, ongetwijfeld. Als je bestuurt gaan er ook dingen niet goed, zeker. Maar ik ben ook trots op heel veel dingen die wel bereikt zijn.”

Hoe dat verder ging kunt u hier terugzien.

Afgelopen vrijdag was het weer feest. Ook nu provoceerde een journalist van SBS (Merel Ek) de “opperbaas” (Ruttes eigen woorden) van Nederland.

Merel Ek opende het bal met:

Meneer Rutte, voelt u zich verantwoordelijk voor het vertrouwen in de politiek in Nederland?

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Minister-president Rutte (cc)

Patroon Rutte

COLUMN - Het lijkt een trend te worden: op de persconferenties na de ministerraad stelt de pers de persoon van Rutte verantwoordelijk voor alle hoofdpijndossiers waar het kabinet een oplossing voor moet zien te vinden.

Dat begon bijvoorbeeld op de persconferentie van 1 april (we schreven er hier over). Journalist Leendert Beekman (BNR) vroeg, tot chagrijn van Rutte, hoe de nieuwe bestuurscultuur in Ruttes gedrag tot uiting kwam.

Beekman vroeg: “We zouden een nieuwe Mark Rutte zien?” En Ruttes geheugen rammelde: “Nou, ik heb niet die citaten precies voor ogen”.

13 mei

Op de persconferentie van 13 mei (zie ook ons verslag) werd Rutte opnieuw, nu wat scherper, gevraagd naar zijn verantwoordelijkheid in relatie tot alle problemen. We citeren:

Sam Hagens (SBS): Ziet u uzelf nog als de premier die problemen oplost?
Rutte: Dat is in ieder geval mijn ambitie, ja.

Hagens: Want als je kijkt naar de afgelopen twaalf jaar kun je ook zeggen dat u problemen veroorzaakt.
Rutte: Ook, ongetwijfeld. Als je bestuurt gaan er ook dingen niet goed, zeker. Maar ik ben ook trots op heel veel dingen die wel bereikt zijn.

Hagens: Als u dat rijtje opnoemt, wat het beleid heeft veroorzaakt aan problemen: toeslagenschandaal, Groningen, jeugdzorg, volgens mij ziet u het allemaal als losstaande incidenten toch?
Rutte: Nou, dat kun je zo zwart/wit niet zeggen.

Foto: Minister-president Rutte (cc)

Halfvol halfleeg

COLUMN - We beginnen inmiddels een beetje te wennen aan de ‘nieuwe bestuurscultuur’. Mark Rutte lijkt zijn draai daar helemaal in gevonden te hebben.

Stond hij jarenlang te boek als de eeuwige optimist voor wie het glas altijd halfvol is, nu trekt hij soms een serieus gezicht en is zelfs bereid toe te geven dat een glas ook wel eens halfleeg kan zijn. Op de laatste persconferentie na de ministerraad  demonstreerde hij zijn nieuwe bestuurdersstijl.

Halfvol

Over de aanstelling van een nationaal coördinator die de sancties op Rusland moet stroomlijnen, stelt een journalist dat “het eigenlijk niet gelukt is om het zelf te doen, als kabinet?”
Hier wil Rutte, oude gewoontegetrouw toch iets zonnigs tegenover zetten.

Ja, daar wil ik zeggen het is wel een genuanceerder beeld dan dat. Er gebeurt heel veel wel

De journalist probeert het nog een keer met “Maar volgens mij was de conclusie van het debat gisteren ook: het loopt nog niet echt lekker”. Rutte laat zich op de eenmaal ingeslagen weg niet van het padje brengen:

Volgens mij was de conclusie het kan echt beter nodig, absoluut. En tegelijkertijd, ook hou staande want er gebeurt heel veel

Halfleeg

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Fotomovimiento (cc)

Cynische ruilhandel

Een heel fatsoenlijke politieke afspraak”. Zo noemde afgelopen vrijdag Rutte het plan om 50 minderjarige alleenstaande asielzoekers en 50 asielzoekers in gezinsverband met minderjarige kinderen over te nemen van Griekenland.

Een dag eerder maakte staatssecretaris Broekers-Knol bekend (“Iedereen die dit ziet, vindt dit vreselijk”) dat er hiervoor ruimte is “omdat er minder mensen via herplaatsing naar Nederland komen door de gevolgen van het coronavirus”.

Met andere woorden: Nederland vangt geen één vluchteling meer op dan oorspronkelijk begroot.

Ineens moest ik denken aan een persconferentie van een jaar geleden. Er waren alweer wat vluchtelingen verdronken in de Middellandse Zee. “Vreselijk. Echt verschrikkelijk”, zei Rutte. Om vervolgens dit ‘humanitair ongeval’ te bestempelen tot “het cynische businessmodel van die bootjessmokkelaars”.

Een jaar later, nu dus, reageert het kabinet op “de brand in het kamp en de verschrikkelijke situatie die zich daarmee voordoet” met een cynisch stukje boekhoudkunde.

Zoals we vorig jaar schreven: het is ‘niet meer dan een cynische politiek model’. Misselijkmakend.

Foto: Steven Miller (cc)

Persconferentie na de campingraad

COLUMN - Minister-president Rutte gaf vrijdag 10 juli nog één keer een persconferentie na de wekelijkse ministerraad. Is het kabinet nu echt op zomerreces?

Het blijft natuurlijk druk, druk, druk in het kabinet. Het zou aardig zijn te weten hoe de vakantie er voor de bewindslieden uit zal zien. Helemaal boeing is natuurlijk welk kabinetslid gaat vliegen naar welk buitenlandse vakantiebestemming.

Oh, wacht…  Wat lezen we nu? Om paraat te blijven wegens de coronacrisis, de nationale identiteitscrisis (er is geen – ik herhaal: geen!- racisme in dit land) en de ‘laat-de tractor-niet-stikken’-crisis heeft het kabinet haar tenten opgezet op veld 13 van camping Boschlust.

Hier een pre-view van de wekelijkse campingraad.

Minister 1: “Shit! Crisis!”
De MP: “Wat? Alweer één?”
Minister 1: “Ja, mijn luchtbed is lek”.
Minister 2: “Welja, een lek! Dat kunnen we er nog wel bij hebben”.

De MP: “We? Ik dacht dat we afgesproken hebben dat ieder zijn eigen verantwoordelijkheid heeft?”.
Minister 1: “Ik heb dat luchtbed anders wel van jou gekregen”.
De MP: “Maar ik heb het niet lek gemaakt. Je bent er vast met je puntige ellebogen doorheen gegaan”
Minister 1: “Pardon? Je beschuldigt me van ellebogenwerk?”.

De MP: “Je begrijpt best wat ik bedoel”.
Minister 4: “Nee MP, we hebben eigenlijk nooit begrepen wat je bedoelt. Leg eens uit”.
Minister 2: “Ja, nou je het zegt. Wordt het niet eens tijd voor wat duidelijkheid?”
Minister 3: “Precies! Vertel maar eens waarom we nou in de regen moeten zitten”.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Foto: Minister-president Rutte (cc)

50 jaar persconferentie

COLUMN - Eindelijk had Rutte op de wekelijkse persconferentie na de ministerraad iets leuks te melden: het fenomeen bestaat 50 jaar.

Afgelopen vrijdag was de verjaardag. Rutte gaf snel en kort een stukje geschiedenis weg: 16 januari 1970 was de eerste, onder kabinet Piet de Jong. Rutte zelf had er al 250 (of is het 280?) op zitten. In die beginperiode vonden grote maatschappelijke veranderingen plaats, waarbij geleidelijk aan behoefte aan transparantie ontstond.

“Daar zitten we tot op de dag van vandaag mee.”

Die opmerking zullen we nu maar even niet aan nadere analyse onderwerpen.

Alsof het afgesproken werk was, begonnen de journalisten niet door te vragen over die transparantie. Men had kunnen refereren naar het aantal keren dat Rutte antwoordde niets te kunnen zeggen over bepaalde vragen. De pers begon eerst de actualiteiten te bevragen, waar Rutte uiterst transparant op reageerde.

De ambassadeur van de V.S. had een oproep gedaan om geen vergunning te geven aan ASML om een chipmachine aan China te verkopen. Rutte: “Ja, ik ga nooit in op vragen over specifieke bedrijven omdat dat natuurlijk vertrouwelijk is.”

Over KLM-vluchten boven Irak: “Nee, ik heb daar vorige week antwoord op gegeven.”
Over de affaire met de kinderopvangtoeslag (Rutte zou maandag met Hoekstra in Rijswijk 250 mensen hierover toespreken): “Ik ga eerst maandag een met mensen in gesprek. Ik wil niet over die zaak hier heel veel zeggen.”
Over de Citrix-malaise: “daar is vandaag Ferd Grapperhaus (…)Het lijkt mij goed dat u zich even bij hem meldt.”

Foto: Minister-president Rutte (cc)

Rutte heeft het zwaar

COLUMN - Het was afgelopen vrijdag een verschrikkelijk zware persconferentie na de ministerraad, met “de verschrikkelijke ramp met een toestel van Ukrainian international airlines, in Iran” en “de jaarwisseling met de verschrikkelijke brand in Arnhem”.

In dat kader ook: “echt verschrikkelijk, schandalig, hoe sommige mensen zich gedragen tegenover de mensen, de hulpverleners die voor ons allemaal in deze samenleving belangrijk werk doen”.

Tot slot memoreerde Rutte Australië: “…die beelden de afgelopen week : verschrikkelijk, echt. Als je kijkt naar het aantal mensen wat om het leven is gekomen, 24, is natuurlijk verschrikkelijk.

Kortom, zo besloot Rutte zijn inleiding: “Dus drie zware onderwerpen. Niks vrolijks.

Een minuut gepaste stilte om de slachtoffers van de drie tragedies te gedenken was op zijn plaats geweest, maar het was een persconferentie, waar het de bedoeling is dat er wat wordt gezegd, wat wordt gevraagd en wat wordt geantwoord.

En dan is het altijd weer leuk te zien hoe Rutte op zo’n bijeenkomst naar een climax toewerkt.

Van het onderwerp ‘Vuurwerk’….
…. en dat noem ik die grote zwijgende meerderheid die (…) de hond op tijd een zenuwpilletje geeft

… naar de vliegramp in Iran en wat hij daarover met zijn Canadese collega heeft besproken…
Ja, weet je het lastige is. Hij heeft er zelf een paar dingen over gezegd die ik hem verteld had in de persconferentie, die kan ik herhalen, maar verder wil  ik ook niet gaan. Want ja, dan wordt zo’n een cursus, hoe ga je om met zo’n vreselijke ramp

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Volgende