KRAS | Vredelievende president

Sinds Eisenhower, die het te druk had met Korea, zijn alle republikeinse presidenten van de Verenigde Staten een oorlog of invasie begonnen. Soms op kleine schaal (Grenada, Panama), soms op grote (Laos, Cambodja, Afghanistan, Irak). Ik moest daaraan denk bij de dood van John McCain, die als hij niet door Barack Obama was verslagen in 2008, gegarandeerd ergens het leger op af gestuurd had. Syrië waarschijnlijk, in het ergste geval Iran. Donald Trump is een ongeliktere beer dan John McCain, George Bush of (nou, vooruit) Richard Nixon. Maar als hij heel erg boos is, gaat hij twitteren in plaats van bommen gooien. Houdt de woede aan, dan neemt hij economische maatregelen. Trump dreigt als een dolle om zich heen, maar zodra iemand 'dealtje sluiten?' naar hem roept, slaat hij om als een blad aan een boom. Toegegeven, we zijn er nog lang niet, maar over een paar jaar zou zomaar kunnen blijken dat Donald Trump de meest vredelievende republikeinse president sinds mensenheugenis is geweest.

Door: Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

Quote du Jour | Ambassadeur

We should throw their ambassador the hell out of the United States of America

Na een gezellig onderhoud met Donald Trump dacht de Turkse president Erdogan kennelijk dat hij alles kon maken en stuurde twee van zijn bodyguards af op demonstranten buiten de Turkse ambassade in Washington. Helaas werd het allemaal gefilmd en ontstaken Amerikaanse politici, onder wie John McCain, in woede. ‘This is America. This is America.’ Trump zelf heeft er nog niet over getwitterd.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Filosoof Frans Bauer

COLUMN - Om maar met een flink understatement te beginnen: Syrië houdt de gemoederen wel bezig he? Sinds de gifgasbommen van Assad (?) gevallen zijn heeft het onderwerp zich met schokgolven tot vele gesprekken uitgebreid. Dikke kans dat ik morgen op een verjaardag naar mijn mening over de situatie wordt gevraagd. Om dan met een bek vol taart (ik hoop dat er taart is) niet veel verder te komen dan de Frans Baueresque uitspraak: ‘Ik vind het allemaal heel erg, maar ik snap er niet zo veel van.’

Via televisie en kranten kom ik hooguit op de hoogte van alles dat ik niet weet over de kwestie. Hoewel je daarmee ook een eind schijnt te komen, vind ik de complexiteit van de kwestie beangstigend. Het is een constellatie waarbij de Habsburgse staatsvorming verbleekt, een plot waarvan de schrijver van Game of Thrones een nat broekje krijgt. Maar was het maar een televisieserie, dan kon ik ervoor kiezen niet te kijken.

Het is dat ik kaartspellen bijna net zoveel haat als oorlogen in het Midden-Oosten, anders was ik in het Syrië-gesprek ongetwijfeld de onhandige John McCain geweest die zat te pokeren op z’n smartphone. Ik kan voor geen meter pokeren, maar in vergelijking met Syrië vind ik zelfs dat een overzichtelijk en fantastisch spel. Was het maar zo simpel als een robbertje Texas Hold ‘em. Dat iemand me kon vertellen: ‘Nee Peter, met een twee en een zeven kun je beter niet all-in gaan, dan verlies je.’ In Syrië vind ik het soms zelfs nog onduidelijk wie nou eigenlijk de tegenstander is, laat staan dat ik z’n pokerface herken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Prinsjesdag 2011: “It Gets Worse”

Deze week zijn er niet alleen Prinsjesdag en de Algemene Beschouwingen, maar ook de dag dat ‘Don’t Ask, Don’t Tell’ is afgeschaft, de regeling waaronder homoseksuelen wel in het leger mochten dienen, als ze maar in de kast bleven.

Er lijkt weinig verband tussen de twee zaken zijn, maar toch zie ik er één. Dat komt door Jon Stewart. De Amerikaanse komiek maakte een paar maanden terug dit filmpje over senator John McCain, die met steeds vreemdere argumenten bleef vasthouden aan ‘Don’t Ask, Don’t Tell’, terwijl zelfs zijn vrouw zich er tegen uitsprak. Kijk het filmpje vooral af, het venijn zit hem in de staart:

Precies dat ‘It Gets Worse’-scenario is waar de Nederlandse politiek in zijn geheel en de regering nog een beetje meer zich lijkt te bevinden. Wat denken we in 2031 over politici die in een economische crisis dachten te kunnen bezuinigen? Over politici die het nog nodig vonden steenkolencentrales te bouwen? Over politici die ijzerheinig de hypotheekrenteaftrek bleven verdedigen met steeds surrealistischere argumenten? De klimaatveranderingsontkenners, de allesprivatiseerders, de files-met-steeds-meer-asfalt-bestrijders, de kinderopvangontmantelaars?

Nu was ik dit weekend op een overgesubsideerd, elitair feestje in Tilburg en daar zag ik de grindcoreband Maruta uit Florida het antwoord geven. Dit is wat je voelt als je de Nederlandse politiek beschouwt anno 2011: March Forward (into Regression).

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nederlaag militair-industrieel complex

Een F-22 in actie (Foto: Flickr/Rob Shenk)

Het militair-industreel complex. Het klinkt sinister en zelfs vele non-aluhoedjes hebben lang gedacht dat zij stiekem de wereld bestuurden. De zeer innige verbondenheid tussen voormalig vice-president Dick Cheney en het bedrijf Halliburton was wat betreft weinig verrassend. Kennelijk is de positie van de militaire bedrijven in de Verenigde Staten de laatste tijd echter verslechterd. Gisteren leed het complex een gevoelige nederlaag. De Amerikaanse Senaat stemde met 58-40 in met een amendement om 1,75 miljard dollar bij de F-22 weg te halen. De stemming was een resultaat van tegenstand van beide partijen; 42 Democraten, de socialist Bernie Sanders uit Vermont en 15 Republikeinen. Republikeinse presidentskandidaat John McCain liep na de stemming bijkans high-fivend richting de persruimte, samen met zijn mede-initiatiefnemer, de Democratisch Senator Levin uit Michigan.

President Obama beschouwde het amendement als een overwinning en dreigde een initiatief vanuit het Huis van Afgevaardigden om het amendement om te keren te vetoën. Hij gebruikt het geld dat vrijkomt liever om de Amerikaanse grondtroepen met 22.000 man uit te breiden. Hoewel het daarmee lood om ijzer lijkt – kisten in de lucht worden ingeruild voor kisten op de grond – is in werkelijkheid niets minder waar. Normaal gesproken waren dit soort enorm grote en prestigieuze wapenprojecten, die banen opleverden in heel veel staten, onaanraakbaar. Deze keer koos de Senaat echter niet voor het beste van het beste, maar voor een goed-genoeg oplossing in de vorm van de Joint Strike Fighter, en geld voor zaken die beter passen in de Amerikaanse lange termijn belangen, namelijk potentiële voeten op de grond. Een historische beslissing dus.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dick Cheney als president

Dick CheneyBent U het “historische” presidentschap van Barack Obama eigenlijk al weer een beetje zat? Bent U moe van de oorlogen en de crisis? Of vreest U wellicht dat de Amerikaanse vrijhaven van het kapitalisme binnenkort ten onder zal gaan aan het Socialisme of de Dictatuur van President B. Hussein Obama de Eerste? Wanhoop dan niet! Denkt U zich eens in hoe het had kunnen zijn…

Walter Shapiro biedt een alternatief: John McCain als president. Hoe zouden zijn eerste honderd dagen in het Witte Huis er uit hebben gezien? Shapiro vergelijkt de maverick McCain graag met Teddy Roosevelt, ook een no-nonsense Republikein. Niettemin weet Sharpiro dat McCain een onaangenaam vijandig Congress zou hebben moeten trotseren. Terwijl de Democratische meerderheden aldaar om hervorming schreeuwen zou McCain de koers van zijn voorganger deels hebben willen voorzetten. Veel politiek geruzie dus terwijl het land om daadkracht smeekt.

Als McCain het niet aankan, wie dan? Dick Cheney, schrijft Ross Douthat. Niets maverick, maar onwrikbaar conservatief. Cheney is de laatste tijd maar al te bereid de nieuwe regering te bekritiseren dus mogen we ons afvragen hoe hij het beter zou hebben gedaan. Something Awful geeft antwoord op de vraag en stelt de eerste honderd dagen van President Dick Cheney voor.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Drie vragen voor een vice-president

Even een paar maanden terug in de tijd: Sarah Palin wordt door John McCain gekozen tot zijn kandidaat voor het vice-presidentschap. Binnen uren steekt een mediastorm van intergalactische proporties de kop op en dagenlang wordt het verkiezingsnieuws beheerst door nieuwe onthullingen over de gouverneur van Alaska zelf of haar familie. Vooral na de verkiezingen wordt het campagneteam van McCain verweten dat zij Palin niet voldoende onder de loep genomen hebben. “Onjuist,” zegt nu advocaat Culverhouse, een van de personen verantwoordelijk voor het selectieproces, tegen internetkrant de Huffington Post. “Alles was bij ons bekend.”

Niet alleen was alles allang bekend, maar zij kopte ook het drietal vragen die het team gebruikte om haar geschiktheid te beoordelen knoeperthard in, volgens Culverhouse. De vragen?

  • Waarom wil je vice-president worden?
  • Ben je bereid nucleaire wapens te gebruiken om het vaderland te verdedigen?
  • Osama wordt geidentificeerd in Pakistan en de CIA staat klaar om hem uit te schakelen, maar bij die actie zullen meerdere burgerslachtoffers vallen. Geef je opdracht hem uit te schakelen?

Wat ik me nu zit af te vragen: wat zijn de antwoorden waarmee je deze vragen inkopt? En kan je als je vraag twee en drie (vermoedelijk) “goed” beantwoordt eigenlijk vraag één nog wel beantwoorden?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Fiscaal conservatisme is dood

De politieke discussie zoals die op dit moment in Washington gaande is is niet om blij van te worden. De Democraten zetten in op een ‘stimulus package’ voor de economie ter waarde van meer dan een biljoen dollar. De Republikeinen zijn tegen met het argument dat dit een compleet onaanvaardbare vergroting van de staatsschuld is. Ze hebben gelijk – maar zijn daarmee niet minder hypocriet. Als John McCain de verkiezingen had gewonnen hadden diezelfde Republikeinen er wel voor gestemd om de staatsschuld met een vergelijkbaar gigantisch bedrag te laten oplopen, maar dan in de vorm van belastingverlagingen en buitenissige wapensystemen. De Democraten daarentegen willen het geld uitgeven aan hun eigen stokpaardjes. Ze willen een Europese welvaartsstaat opbouwen. Onder Bush haalden de Democraten het begrotingstekort en de staatsschuld regelmatig aan als argument tegen belastingverlagingen. Nu zijn het rechtse commentatoren die over de staatsschuld beginnen.

In het verleden was fiscaal conservatisme een van de meest aantrekkelijke kanten van Amerikaans rechts. Dit is nu verleden tijd. De ‘Starve the Beast‘-theorie is opgekomen: door de belastingen te verlagen kan de overheid steeds minder uitgeven. Dit zou dan weer leiden tot een kleinere overheid en een uitgeklede welvaartsstaat. Onder Reagan en George W. Bush werd er dan ook bewust aangestuurd op het faillissement van de overheid. Sindsdien zijn de Republikeinen van mening dat de belastingen altijd, ongeacht de omstandigheden, verlaagd moeten worden.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Volgende