Senator Smeerpoets ruimt het veld

Het doek lijkt definitief gevallen voor de Alaskaanse senator en smeergeldcrimineel Ted Stevens. De telling van de stemmen in een van leegste Amerikaanse staten is op een paar biljetten na klaar, en plotseling blijkt de democraat en burgemeester van Anchorage, Mark Begich, bijna vierduizend stemmen voor te liggen op Stevens. Begich heeft zichzelf inmiddels tot winnaar uitgeroepen. Met nog twee senaatsraces onbeslist blijft een filibuster-proof meerderheid voor de democraten een mogelijkheid. Winnen ze de races in Minnesota en Georgia ook, dan zijn de republikeinen in de senaat teruggebracht tot een machteloze praatgroep. Tenminste, als alle kikkers in de kruiwagen blijven. We zetten een en ander op een rijtje:

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verkiezingen zijn nog niet klaar

Als u dacht dat het, na een verkiezingscampagne van twee jaar, klaar was met de Amerikaanse verkiezingen dan heeft u het mis. Zo werden na de verkiezingen de campagnebordjes uit de voortuin gehaald, maar vlak voor ik dit weekend vertrok uit Georgia, waren ze alweer terug. De twee kandidaten voor de senaat moeten opnieuw op campagne. Geen van de kandidaten heeft meer dan vijftig procent van de stemmen gehaald. En dat betekent in Georgia dat de verkiezingen overnieuw moeten.
Maar niet alleen in Georgia is het spannend. Ook in andere staten wordt nog druk geteld, geprocedeerd en campagne gevoerd. Op het spel staan nu nog drie zetels in de senaat, die in principe allemaal naar de republikeinse kandidaten zouden gaan, maar waar de race close is. De races zijn belangrijk, omdat bij een winst van de republikeinen de overmacht van democraten in de senaat nog een beetje beperkt kan worden. Als democraten alle races alsnog winnen, dan zijn de republikeinen machteloos in de senaat, omdat de overmacht dan filibuster-proof wordt. (Een filibuster is oorspronkelijk een manier om een stemming eindeloos uit te stellen door heeeeele lange speeches te houden – al zijn de regels tegenwoordig veranderd)
We zetten het verkiezingsnieuws even op een rijtje.

Georgia: Het leek een gelopen race voor de zittende republikeinse senator met de klinkende naam Saxby Chambliss. Maar zijn in eerste instantie grote voorsprong in de peilingen op democraat Jim Martin kreeg te maken met het Obama-effect, waar senator Elisabeth Dole uit North Carolina al het slachtoffer van werd. Voor de nieuwe verkiezingen, die waarschijnlijk pas in december worden gehouden, heeft John McCain al toegezegd om campagne voor Chambliss te gaan voeren. De strijd Chambliss-Martin was al een ongekend smerige, dus er kan nog wat vuurwerk verwacht worden. Het is de vraag wat er nog aan geld over is bij de beide partijen, maar reken erop dat de bodem wordt leeggeschraapt in Georgia.
Minnesota: De race tussen huidig senator Norm Coleman en komiek/politicus Al Franken is ongemeen spannend. Het verschil tussen beide kandidaten is slechts een paar honderd stemmen in het nadeel van Franken, en doordat er tijdens het stemproces veel fouten zijn gemaakt wordt dat getal steeds kleiner. Maar waarschijnlijker lijkt dat het gaat uitdraaien op een volledige hertelling. Met de hand.
Deze senaatsrace kent trouwens intrigerende achtergronden. Norm Coleman heeft nogal wat vijanden gemaakt bij de lokale democraten (die in Minnesota overigens de Democratic Farmer-Labor (DFL) Party heet), omdat hij tot eind jaren negentig zelf nog een democraat was, en daarna aansluiting zocht bij de republikeinen. Hij won de verkiezingen zes jaar geleden (een senator zit zes jaar) omdat zijn tegenstander, de populaire linkse democraat Paul Wellstone (tevens zittend senator), een dikke week voor de verkiezingen omkwam bij een vliegtuigongeluk. Zijn vervanger, oud-presidentskandidaat Walter Mondale, redde het op het nippertje niet, en werd met een miniem verschil verslagen.
Opmerkelijk is het daarom dat Coleman zichzelf al tot winnaar heeft uitgeroepen, en juridische procedures is begonnen tegen diverse stembureau’s die hun uitslagen hebben veranderd.
Alaska:Ach ja, Alaska. Op de kaart gezet door de heerlijke verschijning van Sarah Palin, maar roemrucht geworden door de inmiddels veroordeelde Senator Smeerpoets Ted Stevens. Ook een crimineel mag gewoon meedoen met de verkiezingen en omdat Alaskanen wel van een “maverick” houden, heeft deze ex-Russische provincie voor een bekende naam gekozen. Maar is dat wel zo? In Alaska zijn zo’n twintig procent van de stemmen niet geteld, dus het kan goed zijn dat het verschil in de komende dagen nog terugloopt.
Op verschillende linkse weblogs wordt het woord “stemfraude” al in de mond genomen, omdat Alaska de enige staat is waar ongeveer alle peilingen voor de verkiezing een verlies van Stevens lieten zien, en zelfs een close race tussen Obama en McCain. Uiteindelijk won de laatste met een forse meerderheid. De weblogs wijzen erop dat in alle staten de deelname aan de verkiezingen hoger was dan vier jaar geleden. In Alaska kwamen dit jaar veel minder mensen naar de stembus.
Toch lijkt daarvoor een logische verklaring te zijn: De stembussen in Alaska sluiten later, dus toen de voorsprong van Obama in het oosten al voldoende was, hebben veel democraten de gang naar de stembus maar laten zitten. Het is koud zat buiten, moeten ze gedacht hebben.
Missouri:Ook hier zijn de verkiezingen nog niet over, maar dan die tussen Obama en McCain. De laatste ligt met vijfduizend stemmen voor, maar zo’n zevenduizend ‘discutabele’ stembiljetten uit democratische districten zijn nog niet geteld. Maar die race heeft geen enkele gevolgen meer voor de uitslag, natuurlijk. Leuk detail: Als senator werd in Missouri een democraat met de naam Nixon gekozen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zestig senatoren? Misschien beter van niet

Logo US Senate (Wikimedia Commons/Ipankonin)

Zoals op GeenCommentaar al uitgebreid is uitgelegd is de Amerikaanse verkiezingsstrijd nog onbeslist. De Democratische Partij heeft 55 van de 100 zetels in de Senaat in handen, en de twee onafhankelijke senatoren zullen naar verwachting meestal met de Democraten meestemmen. Er zijn echter nog een paar zetels die wellicht alsnog door de Democraten binnengesleept kunnen worden. Als de Democraten het aantal van zestig senatoren zouden kunnen bereiken, dan wordt hun meerderheid ‘filibuster proof’. Het wapen, waarmee onder andere alle belangrijke wetgeving van de eerste jaren van de regering-Clinton werd gesaboteerd, zou dan niet meer beschikbaar zijn.

Misschien is het echter beter, voor de Democratische Partij, voor de Verenigde Staten, en voor de wereld, dat de teller voor de zestig blijft steken. In de eerste plaats omdat de plannen van de Democraten in veel opzichten misschien prijzenswaardig zijn, maar tevens, op dit moment, onbetaalbaar. Als Europeanen zijn wij uiteraard voorstanders van de invoering van een Europese welvaartsstaat in de VS. Met de bestaande begrotingstekorten en de penibele situatie van de economie zou dit echter makkelijk een fiscale catastrofe kunnen worden.

Er is nog een tweede reden waarom een zo grote meerderheid onwenselijk is. De Republikeinse Partij is op dit moment verscheurd. Er is een kleine groep van gematigde Republikeinen (waartoe we, na zijn ‘concession speech‘, nu ook John McCain weer kunnen rekenen) die zich oprecht zorgen maken over de toestand van het land, en met een nieuwe Democratische president samen willen werken om oplossingen te zoeken. Er zijn genoeg van dergelijke gematigde Republikeinen om de meeste ‘filibusters’ onschadelijk te maken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

King’s geboortestad is voor Obama


Het is niet druk bij het graf van King in Atlanta. Een handjevol gezinnen loopt rond de tombe en kinderen zitten op de rand van de vijver eromheen. Ze lezen de teksten van King hardop van de borden langs de zijkanten. Statig dragen ze voor: “I have a dream,’’ in het langgerekte zuidelijk accent dat King ook had.
“Ik denk zeker dat de verkiezing van Barack Obama een van de dingen is die dr. King bedoelde met ‘I have a dream’.’’ Loretta Scott is samen met man en kinderen naar het graf gekomen na een bijeenkomst in de nabijgelegen Ebenezer Baptist Church, waar King zelf regelmatig gesproken heeft. “Voor ons als zwarte Amerikanen zijn de woorden van King nog steeds alsof ze gisteren zijn gezegd. Want hier in het Zuiden bestaat die kloof tussen wit en zwart nog steeds.’’

Atlanta is een zwarte stad, 55 procent van de bevolking is van Afro-amerikaanse afkomst, en raciaal gescheiden. Er zijn blanke en zwarte wijken, met eigen winkelcentra, restaurants en kerken. Vermenging van beide groepen is op straat nauwelijks zichtbaar. Er lijkt niet zoveel veranderd ten opzichte van zestig, zeventig jaar geleden, toen Martin Luther King hier opgroeide. Ook na de zwarte emancipatie van de jaren zestig is in het zuiden nog veel gebleven zoals het altijd al was: gescheiden.
“Voor mij was het ongelooflijk om te zien hoe groot de verschillen hier nog zijn,’’ zegt Stanley Thomas. Hij werkt in het bezoekerscentrum bij het graf van King, en komt oorspronkelijk uit Californië. “Daar is het racisme veel meer onderhuids. Zwart en blank leven veel meer samen, en zijn gewend aan elkaar. Maar dat betekent niet dat mensen niet bang zijn voor een zwarte man op straat. Ze zullen het alleen niet zeggen. Dat doen ze hier wel.’’
Thomas, zelf actief in de projecten voor de arme bevolking in Atlanta, is zeer enthousiast over Barack Obama. “Toch is een zwarte president niet wat King bedoelde. Zijn visie ging veel verder. Hij wilde een gelijke samenleving voor alle mensen. Gelijkheid en dezelfde kansen, ook voor de zwarte kinderen in Atlanta die opgroeien zonder vaders en zonder kansen. Obama is een voorbeeld, maar om een andere reden. Hij laat zien dat een volwassen zwarte man ook een liefhebbende vader en echtgenoot kan zijn. Dat telt veel meer, vind ik.’’
In het centrum van Atlanta is de beeltenis van Obama overal. Op verkiezingsposters, tijdschriften en zelfs als een rockster op T-shirts in de etalages van kledingwinkels. De stad is overwegend democratisch, en tot in de buitenwijken zijn vooral verkiezingsposters en tuinborden van de democratische kandidaat te vinden. Maar de eigenaar van een elektronicawinkel op Peachtree Street, de belangrijkste winkelstraat, is geen aanhanger. “Ik ben conservatief, dus ik stem op McCain.’’ Lachend: “een zwarte man die een blanke politicus verkiest boven een zwarte, dat is wat Martin Luther King bedoeld heeft.’’

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Inside USA: Sargasso bij de ‘People WDHM’

De Amerikaanse verkiezingen zijn hothothot in Nederland. En nu de publieke omroep een paar honderd journalisten naar de VS heeft afgevaardigd kon Sargasso natuurlijk niet achterblijven. Als enig Nederlands weblog moesten we een verslaggever ter plaatse hebben. Zo kwam het dat ondergetekende plots naar Atlanta moest afreizen. “Aah, om verslag te doen vanuit swingstate Florida natuurlijk?’’, vroeg ik onze hoofdredacteur. Maar hij schudde het hoofd, wees op een paar verdacht rode staten op de kaart en mompelde iets over de “People Who Don’t Have Maps.’’
Dus hier zit ik nu, in Brevard, North Carolina, op een streepje draadloos internet. Aan de zuidkant van de Appalachians, waar vier van de vijf auto’s pick-up trucks, en gebitsproblemen inderdaad aanzienlijk zijn. “Thatta be twinty-two sittyfaahve, sweetie-paah’’ stelde de aardige, maar vroeglelijke kassiere bij het pompstation. ‘Southern hospitality’ bestaat echt, maar je moet wel twee keer vragen wat ze zeggen.

Kerkelijk en traditioneel, dus dan denkt u: dat zal wel McCain-land zijn. Maar al rijdende door Georgia en North Carolina lijkt dat een misvatting. Grote delen van het zuiden trekken richting Obama, en zelfs in dit gebied zijn de tuin-verkiezingsbordjes McCain en Obama ongeveer 60-40. Dat zou een jaar of wat geleden 100-0 zijn geweest.
Misschien dat de half-uur durende Obama-commercial, die een uur of wat geleden op de drie grote zenders te zien was, die verhoudingen nog verder heeft verschoven. Nou duurt een gemiddelde uitzending van de zendtijd voor politieke partijen mij altijd al vijf minuten te lang, dit keer ben ik een half uur blijven hangen. Ononderbroken door andere adverteerders wist Obama met een zeeeeeer gelikte presentatie de kijker vast te houden. Het was niet erg inhoudelijk en vooral emotioneel gericht, maar juist Obama kan dat goed overbrengen. Ook de andere bezoekers van de diner, waar ik net een hamburger at, bleven kijken. Ze zeiden niks, maar dat kan ook zijn omdat ze die rare Noordeling gewoon niet hebben verstaan.

Quote du Jour | McCain is beter voor het internet

“Wetgeving wordt zwaar beïnvloed door lobbyisten. McCain is niet onze perfecte kandidaat, maar als het gaat om internetregulering is hij veel beter dan Obama…” (Robert Graham, topman van het beveiligingsbedrijf Errata Security).

De discussie over “netneutraliteit” laait weer enigszins op nu de Amerikaanse verkiezingen eraan komen. Welke presidentskandidaat houdt het internet open en gratis voor iedereen? En wie beveiligt het beter? Volgens Robert Graham is McCain de betere beveiliger en zal Obama het internet teveel overreguleren, ten koste van innovatie. Een interessante discussie, zeker, maar zouden er Amerikaanse kiezers zijn die op McCain stemmen omdat hij beter zou zijn voor de toekomst van het internet? Fat chance! Overigens: ook Obama heeft prominente aanhangers in de technologiesector, waaronder iemand die een vage term als netneutraliteit als geen ander kan uitleggen…

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

McCain + Obama = McObama

Maf hoor, wat mensen met teveel vrije tijd allemaal op de computer doen. Zie hier John McCain in de huid van Barack Obama. En andersom…

(In de meest recente polls snoept Obama overigens weer wat stemmen bij McCain weg).

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige Volgende