Wat is het toch heerlijk als iemand de gevestigde denkbeelden eens op zijn kop zet, en opnieuw begint na te denken. Zoals de Amerikaanse ontwerper William McDonough, die maandagavond in de Tegenlicht-uitzending Afval = voedsel (kijk dan! ) uitlegde hoe hij bij grote bedrijven binnenstapt om ze te vertellen dat het produceren van afval economisch dom is. "Want waarom zou je iets produceren wat je vervolgens weggooit? Dat is toch niet logisch?" McDonough heeft niet alleen gelijk, hij heeft ook een alternatief. Samen met de Duitse chemicus Michael Braungart kijkt hij opnieuw naar de bedrijfsprocessen van grote fabrikanten, en ontwikkelt vervolgens een nieuw productieproces, waarbij afval tot het verleden behoort. Zo zette hij het hele bedrijfsterrein van Ford op zijn kop, maakte het milieuvriendelijk, en bespaarde het bedrijf miljoenen per jaar. Zelfs de directeur van Ford, toch niet iemand met milieu hoog op zijn prioriteitenlijst, was enthousiast. Want, zo zei hij nadat hij opnieuw had nagedacht: " Het is natuurlijk een beetje raar dat we 10.000 kilo grondstoffen nodig hebben om een auto te bouwen die 2000 kilo weegt. Het zou logischer zijn om 2000 kilo grondstoffen te gebruiken voor diezelfde auto."
Bosbranden Indonesië roken Maleisiërs uit 
Satellietfoto’s: Smeulend Sumatra / Brandend Borneo
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Met een zware week nog in de voeten en veel te weinig nachtrust genoten, worstel ik me op zaterdag door ten minste twee kranten. En de tweede, het NRC, bevatte vandaag een stuk van Dorien Pessers. Zij had een lezing gehouden bij de Raad voor Openbaar Bestuur (altijd interessant). En dat kostte toch echt wel drie koppen koffie voor ik door de eerste paar alinea’s was. Hoe zij in staat is zoveel informatie en (veronder)stellingen te proppen in zo weinig tekst is me een raadsel. Maar het zette wel lekker aan tot denken.
Daar de hele tekst nog niet online staat bij RvOB en de NRC niet voor iedereen toegankelijk is, hier in ieder geval de inleiding:
Vertrouwen van burgers is verkwanseld, want de vorm wordt belangrijker dan de norm
Het evenwicht tussen de rechtsorde en de economische orde is verschouven. Wat publiek is, blijft een zaak van de politiek. Maar bij de vraag hoe de publieke belangen moeten worden behartigd, wordt te veel vertrouwd op de markt. Zo stimuleert de overheid het wantrouwen van de burger.
Elke samenleving kent grosso modo twee grote morele registers, beide gebaseerd op het wederkerigheidsbeginsel, maar in uiteenlopende varianten. Reciprociteit is de moraal van de duurzame bindingen en de solidariteit – zoals in de sfeer van de liefde en sociale verwantschap – waarin over en weer onbepaalde verplichtingen worden nagekomen in het vertrouwen dat te zijner tijd verevend zal worden.
Vertrouwen is hier het sleutelbegrip.
Een expert op het gebied van de mondiale (drink)water-problematiek vertelde mij ooit eens over een interview dat een journalist van Netwerk bij hem had afgenomen. De journalist probeerde de expert op allerlei manieren te verleiden tot de uitspraak ‘dat de volgende oorlog in het Midden-Oosten een wateroorlog zou zijn’. Maar de expert dacht hier genuanceerder over. De journalist probeerde het linksom en rechtsom, echter de expert hield voet bij stuk. Tot zijn verbazing zag hij later in de uitzending hoe op slinkse wijze aan de montage-tafel zijn zinnen zo achterelkaar waren gezet dat het toch leek dat hij van mening was ‘dat de volgende oorlog in het Midden-Oosten een wateroorlog zou zijn’. Wateroorlogen zijn mediageniek, maar zijn ze ook reëel? Ondanks dat watervoorziening in de geschiedenis altijd een heikel punt is geweest spreken de feiten toch anders: de laatste wateroorlog speelde zich 4500 jaar geleden af tussen twee Sumerische staten in Mesopotamië. Met andere woorden: we hebben al 4500 jaar géén wateroorlog gehad. In de afgelopen eeuwen hebben gedeelde waterlopen altijd tot meer samenwerking tussen staten en volkeren geleid. Inmiddels zijn er wereldwijd 3600 water-verdragen gesloten.
Toch moeten we ons niet in slaap laten sussen door de geschiedenis want met een recordaantal wereldbewoners en de voortschrijdende klimaatverandering zouden conflicten over water wel eens ongekend snel op scherp gesteld kunnen worden. “I am not somebody who believes that our third world war will be over water, but I think the potential for conflict will grow as we are faced with water scarcity,” (ScientificAmerican) aldus de nieuwe UNEP directeur Achim Steiner. Maar als er dan toch een wateroorlog komt, kan deze dan ook gewonnen worden? Dat is erg lastig want als een land d.m.v. een veroveringsoorlog volledige controle over een stroomgebied krijgt dan krijgt het de verantwoordelijkheid over de bijbehorende (dorstige) bevolking erbij aldus Anders Jaegerskog van het Stockholm International Water Institute wiens commentaar eindigt met: “It’s very difficult to imagine how you win a water war.” (ScientificAmerican)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Steek zo min mogelijk geld in het hoger onderwijs en dwing de studenten hun studie zo snel mogelijk af te maken.
Daarmee bereik je de meeste bang-for-your-bucks. De kennis wordt immers heel efficient opgedaan en zo kunnen we het onderwijs betaalbaar houden.
Klein addertje onder het gras. De bedrijven die ex-studenten nodig hebben voor hun vacatures, vinden ze tegenwoordig maar grijze muizen. Ze weten misschien wel wat van hun studie, maar levenservaring of creativiteit zit er niet meer in. Ze hadden immers geen tijd voor baantjes, vrijwilligerswerk of creatieve dwalingen. Laat staan voor leuke zijstappen in de studie.
Wat dan wel weer een wenkbrauw doet optrekken is de gelijktijdige constatering dat driekwart van de ex-studenten binnen drie maanden een baan heeft. Kennelijk kiezen de bedrijven toch eieren voor hun geld. Ex-studenten zijn immers goedkoper dan een veertigjarige met heel veel ervaring. En omdat die ex-studenten zo braaf zijn, zullen ze voorlopig ook wel niet om een salarisverhoging vragen.
Kijken hoe lang het duurt voor bedrijven constateren dat de uitdrukking “Penny-wise and Pound-foolish” ook voor hun opgaat.
En wie weet komt dan eindelijk het schitterende fenomeen van de eeuwige student weer terug. Altijd nog beter dan eeuwige werkelozen.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
We are concerned that some environment-related decisions, which some countries are trying to impose, could reduce global consumption of oil.
This could hamper our economic development programmes because of our heavy reliance on oil exports.
Saudische Minister van Olie, Ali al-Nuaimi
Wat is volgens u maatschappelijk verantwoord ondernemen?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.