Fragmenten uit het danboek van Penelope Bijtring | 01-04-2023

Ik ben toch wel blij dat ik op deze school zit en niet op het OVC. Toen zij twee weken geleden een dagje naar Disneyland gingen baalde ik als een fayak. Maar wat we dinsdag deden was behoorlijk uniek, dus per saldo leuker. We zijn met onze klas naar het onderzoekcentrum voor drugs en verkeer in Zandvoort geweest. Het instituut ligt op het terrein van een voormalig racecircuit. Nu autoraces in ons land verboden zijn wordt het terrein gebruikt voor allerlei verkeersonderzoek. Het instituut heeft apparatuur ontwikkeld waarmee ze van een heleboel drugs het effect op de hersenen kunnen simuleren. En dat dan zonder moeilijke toestanden als sondes in je hoofd enzo. Je krijgt een band om je hoofd, die wel erg kan prikken trouwens. Daarmee worden gerichte pulsjes je hersenen ingestuurd om de werking zodanig te beïnvloeden dat het effect hetzelfde is als van drugs. Het resultaat blijkt met name heel goed bij partydrugs die je uithoudingsvermogen vergroten, zoals bijvoorbeeld AMC. Omdat de zwager van mevrouw Al-Hamedi hier werkt, mochten we meedoen aan een proef, die eigenlijk bedoeld is om de apparatuur in te regelen.

Bij de ontvangst vertelde meneer Jafahri, de zwager, ons over het experiment. Eerst zouden ze onze hersenactiviteit in rust bekijken. Daarna terwijl we in een rijsimulator met een auto zouden rijden. Vervolgens ging hij een drugsimulatie doen terwijl we zouden autorijden. We zouden zelf geen verschil zien tijdens het rijden. Maar als we later de opname terug zouden zien, dan zou ons wel degelijk een verschil opvallen. Volwassen proefpersonen zouden de proef ook nog eens in combinatie met alcohol doen, maar dat mochten wij niet. Machootje Rortiges beweerde natuurlijk meteen dat hij wel alcohol mocht. Hetgeen me niks zou verbazen, want wat is die gozer stom zeg. Voor de lunch deden we de proeven zonder de NITS (neurological interference transmission system). Ik wou maar dat ik die term niet aan tafel gebruikt had, want Elders is meteen weer in zijn verzameling ouwe lullen cd’s gedoken. En helaas bleek zijn oude speler nog te werken ook. Het rijden was trouwens erg leuk. We moesten twee keer: eerst om het te leren en toen om echt te meten.

Ik heb er al weer spijt van om nog eens een disco te proberen. Gisteren met Joenee naar Tenslotte geweest. Het gebouw is erg opgeknapt na de vuurwerkbrand afgelopen winter. Maar de sfeer is nog steeds niks. We waren kort na tien uur binnen en toen was er nog geen kip. Eerst dronken we wat met Plien en haar vriend, die hier uitsmijter is. Toen het drukker werd moest Vigo, zo heet ie geloof ik, aan de slag. We gingen met een paar andere meiden dansen, maar de muziek stond wel weer erg hard. Maiso en zijn vriend kwamen later ook meedoen. Ik denk dat Maiso een oogje op Joenee heeft. En zij misschien ook wel op hem, maar ze ontkent het. Toen we naar de plee wilden begon de ellende. Allemaal kereltjes die pilletjes wilden verkopen. We kwamen er bijna niet doorheen. Plien haalde haar vriend erbij. En toen was het natuurlijk weer vechten geblazen. We zijn hem gauw gesmeerd naar de zaal. Maar goed ook want even later was de politie binnen. Iemand had een mes getrokken en iemand van de beveiliging had een illegale immo gebruikt, zodat de messentrekker als een spast op de grond lag te schuimbekken. Gevolg, er was een ziekenwagen nodig. Evengoed konden we al die tijd niet naar de plee. Ging die Vigo ons ook nog aanwijzen als getuigen. Konden we in een politiebus ons verhaal vertellen. En ja hoor, mochten we mee naar binnen om de pillenboeren aan te wijzen. Het verbaasde niemand dat we die niet meer konden vinden. Intussen hadden we naar huis gebeld want het was al na enen. Uiteindelijk mochten we naar huis. Onderweg hebben we maar ergens in de bosjes geplast.

De storm van 16 november zal wel hoog in de top tien van stormen eindigen. Het KNMI heeft de schaal van Beaufort er zelfs voor uitgebreid. In Zeeland werd windkracht 14 gemeten. Gelukkig zat Nederland aan de rand. De kern trok over het kanaal. De schade is ongelooflijk. In Engeland en Frankrijk huizen ingestort, daken weggewaaid, meer dan 400 doden, 43 schepen gezonken of gestrand. Er zijn meer bomen omgewaaid dan er in heel Duitsland staan. En dan al die dode en gewonde dieren. Je zou toch denken dat die wel een goed heenkomen zouden zoeken. Zielig vond ik dat verhaal van een oud mannetje die zijn hondje zag wegwaaien. Ons dak heeft het deze keer gehouden. Bij de buren is alleen de schotel van het dak gewaaid. Volgende week gaan we rekenen aan windsnelheden en de modellen bekijken waarmee de wind berekend wordt op basis van drukverschillen. Ik heb al even vooruitgekeken maar echt makkelijk is het allemaal niet. Volgens meneer Bulthoup gaat het er meer om dat we snappen hoe je wiskundige modellen bouwt dan dat we er echt mee kunnen rekenen. Dus dat zal wel meevallen.

Bij Joenee thuis is het weer eens hommeles (gek woord eigenlijk, ik heb het van oma geleerd). Op zich was de zaak met die Ibram Al-Mhaadi wel uitgesproken en op school gedroeg hij zich braaf, maar afgelopen week reed hij ons ineens klem vlakbij school samen met twee vriendjes. Net toen hij Joenees fiets beet wilde pakken dook er een man op die tegen Ibram begon te schreeuwen. Die wilde er vandoor gaan, maar de man sloeg hem keihard in zijn gezicht en sleurde hem mee naar een auto, volgens mij een oude Roewe. Zijn vrienden stonden eerst stom toe te kijken. Daarna richten zij hun aandacht op Joenee die een beetje hysterisch deed. Ik schreeuwde daarom tegen de jongens of ze niet eens de politie zouden bellen, nu hun vriend ontvoerd werd. Het drong eindelijk tot hen door en ze gingen bellen. Toen we wegfietsten riepen ze nog dat wij getuigen waren, maar ik stak mijn duim op. Gisteren hoorden we dat het een oudere broer van Ibram was die hem op het rechte pad wilde houden.
Het gevolg is wel dat Joenee nu vaak van en naar school wordt gereden. En als dat niet kan rijdt haar neef met haar mee op de fiets. En die is misschien nog wel erger. Hij zit voortdurend te zeiken dat zij een hoofddoek om moet. Ze wordt er helemaal Gallisch van (ik moest denken aan Asterix de Galliër).

Wat een rot week is dit. Ik heb me nog nooit zo verdrietig gevoeld. En dan ook nog een dag op het politiebureau moeten zitten. Laat ik bij het begin beginnen. Maandagochtend wachtte ik voor niks op Amir. Ik kwam zelfs bijna te laat op school. Natuurlijk dacht ik dat Amir ziek was of gewoon geen zin had. Maar toen ik ’s middags naar zijn huis fietste kreeg ik de schrik van mijn leven. Er stonden allemaal politiewagens en er liepen mensen in en uit. Ik holde naar de voordeur en vroeg wat er gebeurd was. Meteen kwam er een norse man op me af die me vroeg wie ik was. Ik vertelde dat mijn vriend hier woonde. Hij pakte me bij mijn arm en zei tegen een agent dat hij me meteen naar het bureau moest afvoeren voor nader verhoor. Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Toen ik in de auto zat ging ik in gedachten de vorige dag nog eens door. Ik was bijna de hele zondagmiddag bij Amir geweest, we hadden muziek gemaakt en we hadden lekker op bed liggen kijken naar clipjes en gezoend. Er was niets bijzonders gebeurd. Of misschien toch wel. Amirs vader had met dozen lopen sjouwen. En hij had tegen Amir gezegd dat hij thuis moest blijven omdat zij mischien ’s avonds bij familie op bezoek zouden gaan. Toen ik naar huis ging had Amir gewoon “tot morgen” gezegd.

Nou geloof ik dat ik echt verliefd ben. Hij is zo mooi en zo lief. Amir Jarello heet hij. Donderdag zijn we naar een film in de nieuwe 3D-zaal van Utopolis geweest. Via zijn oom had hij kaartjes gekregen en toen vroeg hij aan mij of ik mee wilde. Ik had al vaker naar hem gekeken, maar nog nooit met hem gesproken, want hij zit een klas hoger. Dus mijn hart sloeg even over. Hij is heel artistiek, hij speelt gitaar en maakt muziek. Zijn ouders komen oorspronkelijk uit Colombia. Zijn vader heeft een handelsbedrijf. Hij exporteert gebruikte vrachtwagens naar Zuid-Amerika en importeert koffie en bananen, geloof ik. De film was op zich niet veel soeps: Predator Homeworld. Het gaat over een aardse expeditie naar de wereld van de Predators. Uiteindelijk sluiten beide rassen vrede, maar pas na heel veel doden. De 3D-effecten zijn wel erg vuig. Soms zie je wel dat de figuren niet echt zijn, maar vooral bij landschappen of gebouwen is het net of je alles zo aan kunt raken. Wij hebben elkaar nog niet echt aangeraakt. Dat kwam waarschijnlijk door die twee rotmeiden uit zijn klas. Zij zaten schuin achter ons en probeerden hele tijd zijn aandacht te trekken. Amir verontschuldigde zich voor hun gedrag. Hij dacht dat zij achter hem aanzaten, maar hij vond hen niet aardig. Hij hield niet van tutjes en make-up. Dat zei hij mooi op tijd. Misschien was ik anders zo stom geweest om iets te kopen. En dat terwijl ik het op zich afschuwelijk vind. Wat zijn mensen toch een domme koeien. Nou ja, met uitzondering van Amir dan. We hebben afgesproken dat ik dinsdag na school naar hem toega. Hij wil me zijn studio laten zien. Ze wonen hier dichtbij in de villawijk van Almere Hout. Ik krijg al de kriebels als ik dit opschrijf.

Aan de zomer was het dit jaar niet te merken dat het klimaat warmer wordt. Het heeft bijna alle dagen geregend. Maar misschien is dat juist een bewijs voor de opwarming. Want de opwarming zal tot koelere zomers en warmere winters leiden. Evengoed niet leuk. Na de regen in Normandië hadden we nog op een mooie augustus gehoopt. Jammer dus. Deze week gelukkig nog niet veel gedaan op school. We gaan nu interdisciplinaire (meteen al een woord geleerd dat ik nog niet kende) projecten doen. Dat wil zeggen dat we vanuit verschillende vakken naar een onderwerp kijken.
Nieuw is het vak Chinees. Het is een keuzevak, maar aangezien China heel belangrijk is in de wereld, is het misschien een goede keuze. Je mag er dit jaar al mee beginnen, maar op vrijwillige basis. Dat wil zeggen dat het vak naast je gewone uren komt. Daar moet ik nog even over denken. Op zich lijkt het me wel een goede zet. Maar aan de andere kant kun je een taal pas goed leren als je een tijdje in het land gaat wonen. En na al die ellende van de afgelopen jaren weet ik niet of China wel zo leuk is. Mama zei dat buitenlanders altijd behoorlijk beschermd wonen, maar er zijn in mei toch tientallen buitenlanders gedood bij de opstanden. En nu is er weer dat verhaal van dat geheimzinnige virus. Misschien stel ik het nog maar een jaartje uit.

Paniek in de tweede kamer. Normaal volg ik politiek nieuws niet zo. Er wordt zo veel gekletst. Maar nu mijn voorspelling blijkt uit te komen vind ik het wel spannend. Ik had als enige de dijken-of-wijken voorspelling goed die we na het laatste IPCC-rapport gemaakt hadden. Mevrouw Alikreuk zei dat ik maar politiek journalist moest worden. Bweeehhh. Laatst zag ik een veel leukere baan: futuroloog. Dan kun je er lekker op los fantaseren. Hoewel de politiek wel echt spannend is nu het om de toekomst van Nederland gaat. D66 heeft iedereen boos gemaakt met het voorstel te stoppen met dijkverhogingen. Omdat dat toch geen zin zou hebben als de zeespiegel echt meer dan een meter stijgt. Meneer Duivendak heeft het er ook al over gehad. Het probleem is volgens hem dat de dijken wel een kortdurende hoge waterstand aankunnen, maar dat zij gaan schuiven als er voortdurend water tegenaan drukt. Dat komt doordat het erachter liggende land te laag ligt en doordat de ondergrond te makkelijk water doorlaat. Pechtold van D66 zei in zijn voorstel dat al het geld dat nu in dijken wordt gepompt nodig is om de bevolking naar hogere grond te verhuizen. En het gekke is dat de kiezers hem gelijk geven. In de peilingen steeg zijn partij van twee naar zesendertig zetels. Ik ben benieuwd welke partij nu als eerste iets ziet in zijn plannetje. Ik zal voorstellen om weer een voorspelling te doen bij Mundo Exterior.

Gisteren hebben we de as van opa Holland uitgestrooid aan het strand. Dat wilde hij graag. Hij zei dan dat we vanzelf contact met hem zouden hebben als we in zee gingen zwemmen. Doordat de wind naar het land toestond mislukte opa’s plannetje nog bijna. Gelukkig deed Elders eerst een proefje. De as woei meteen naar de duinen. Dus heb ik snel een kuiltje gemaakt toen de golven zich terugtrokken en nadat Elders de as daarin had gegooid heb ik het met een dun laagje zand afgedekt. Ik was jammer genoeg niet snel genoeg terug maar ik had oude gympen aan dus dat was niet erg. Gek genoeg ben ik niet zo bedroefd als ik dacht. Dat komt misschien dat opa weinig met me deed. Hij zat altijd maar stilletjes in een stoel. Wel gaf hij me bij het afscheid altijd stiekem geld, meer dan mocht van oma denk ik. Het medicijn dat zijn dood veroorzaakt heeft, Enteroglobulon 23 heet het geloof ik, is nu in Europa van de markt gehaald. De Europese Commissie heeft de testtermijn voor alle medicijnen op basis van koolstofbolletjes verdubbeld. MSD&O betaalt de nabestaanden een schadevergoeding van 17.000 euro. Oma doet net of ze er niet blij mee is, maar ze heeft wel meteen nieuwe meubels gekocht. Mama wil graag dat ze naar een zorgflat gaat. Ze is bang dat ze elke week hier komt nu ze opa niet meer heeft om tegenaan te kletsen (ik zeg het nu wat netter). Dat zullen dan wel weer flinke ruzies worden.

Ik ben heel erg bezorgd om opa Holland. Toen hij vorige week voor onderzoek in het ziekenhuis was hebben ze hem er gehouden, omdat hij te veel verzwakt was. Nu blijkt dat er iets mis is met zijn darmen. Ik begrijp het niet helemaal, maar zijn nieuwe medicijnen tegen zweertjes in de dunne darm blijken zich aan de darmwand te hechten. Eigenlijk niet het medicijn zelf maar de dragers, een soort netjes van koolstofvezel. Als het medicijn er uit is dan nemen cellen in de darmwand de vrijgenomen plek in waardoor de netjes vastgroeien. Zo ontstaat er een laagje dat de opname van voedingsstoffen afremt. En opa at al niet veel. Toen ik hem zondag zag moest ik denken aan foto’s uit concentratiekampen of uit Afrika (alleen is opa niet zwart). Ik ben erg bang dat hij het niet overleeft. Maar toen ik zijn hand vasthield zei hij me dat iedereen een keer dood moet. En dat het nu zijn tijd was. Hij glimlachte, maar ik kon mijn tranen niet tegenhouden.

Deze week hadden we het bij Mundo Exterior over de bosbranden in Indonesië. Nou ja, bosbranden, eigenlijk staan de palmolieplantages in brand. We hadden het een paar weken geleden al over de mislukte oogsten in de VS en Azië gehad. Mevrouw Alikreuk voorspelde toen dat er voedselrellen zouden komen. En nu staan dus op Borneo en Sumatra en in Maleisië grote delen van de palmolieplantages in brand. De boze bevolking wil de grond weer terug om voedsel te verbouwen. Op LiveEarth zagen we directe beelden van een sateliet die boven de evenaar hangt. Er lag een deken van rook over het gebied. Jammer dat ik die thuis niet kan bekijken. In de les bespraken we de achtergronden van de problemen. Het blijkt dat in een heleboel arme landen gewassen worden verbouwd voor energieproduktie in rijke landen op grond die eigenlijk nodig is om voedsel te verbouwen. Met het gevolg dat de bevolking honger lijdt. Ik begrijp niet dat de regeringen daar zelf niet beseffen dat zoiets niet kan. Je kan je eigen bevolking toch geen honger laten leiden.