In haar prachtige essaybundel Frictie, die kort voor de zomer verscheen, beschrijft Miriam Rasch onder meer hoe allerlei technologie – van apps tot apparaten – ‘gemak’ beloven, een frictieloos bestaan. Ze nemen taakjes van ons over, bewijzen ons diensten en zorgen voor ons, als een legertje elektronische dienstbodes die altijd voor ons paraat staan. Het hoogste streven is dat tussen wens en daad amper afstand resteert: nog voor de melk op is, heeft je koelkast al een vers pak voor je besteld. Apps beloven te anticiperen op je behoeften. De slimme thermostaat floept aan zodra hij merkt dat je onderweg naar huis bent; je koffiemachine krijgt een seintje om je eerste bakkie troost te maken, net voordat je slaapapp besluit dat het ideale moment is aangebroken om je wakker te maken. Die droom is niet zonder gevaren.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 23-09-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
OPINIE - Een pleidooi voor meer democratie bij de toepassing van internettechnologie.
De macht van grote internetbedrijven als Google, Twitter en Facebook staat al langer ter discussie. Ik heb er eerder over geschreven onder titels als Google als rechtbank, Moet het internet gereguleerd worden en zoja hoe?, Facebook aan banden? en Politici en het vrije verkeer van informatie. De kritiek op de sociale media die deze bedrijven exploiteren betreft onder meer de handel in persoonsgegevens, het onbelemmerd toelaten van aanstootgevende, discriminerende of haatzaaiende content en hun rol bij de polarisatie van het publieke debat. Oud-Europarlementslid voor D66 Marietje Schaake schreef afgelopen zaterdag in de NRC een artikel waarin een meer fundamenteel oordeel wordt gegeven over sociale-mediabedrijven. Want alle discussies over het onheil dat deze bedrijven kunnen aanrichten ‘maskeren een veel groter probleem: de grote reikwijdte van private macht in het digitale domein. Daar, veelal onzichtbaar, is de democratie fundamenteel in het geding.’
Monopolies
Over de ‘democratiserende’ werking van de internettechnologie deden internetgoeroes in de jaren negentig van de vorige eeuw de fraaiste beloftes. Mensen als Sergey Brin, een van de oprichters van Google, beloofden een emanciperende en liberaliserende werking van het internet, schrijft Schaake, ‘door het openbreken van monopolies op macht en informatie. Inmiddels zijn een handvol technologiereuzen zelf monopolisten geworden.’ Democratische regeringen hebben al die tijd vastgehouden aan een laissez-faire beleid tegenover het nieuwe, op internettechnologie gebaseerde bedrijfsleven. Zo weinig mogelijk regelgeving en primair vertrouwen op de klassieke wetten van de vrije ondernemingsgewijze productie. Nu worden ze geconfronteerd met machtige, puur op winst gerichte systemen die, ‘gevoed door ontransparante datasets en door machine-learningprocessen, de democratie en het publieke belang hebben uitgehold.’
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Covid-19 heeft weer een slachtoffer gemaakt in de culturele sector. Er is niemand dood (voor zover ik weet), maar doom/death pioniers Anathema hebben hun loodzware bijl er bij neer gegooid, als gevolg van dit klotejaar. Wellicht kent u ze nog van vroeger, uit de tijd dat hier op deze site hele epistels werden geschreven over dit soort bands. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik ze eigenlijk alleen maar ken van nóg langer geleden, uit hun doom/death tijd; later gingen ze meer de progressieve kant op, en ben ik ze een beetje uit het oog verloren (niet per se daarom hoor).
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De oliemultinationals Shell, BP, Chevron, Eni, Equinor, ExxonMobil, Repsol en Total overschrijden ruimschoots het 1,5C en het 2C graden-doel van het Parijs-akkoord. Vrijwel allemaal willen ze ook de komende tien jaar nog groeien in olie en gas.
Ik liep in Alkmaar over een brug en een vrouw begon met het roepen van: “Spook! Lelijkerd!” Dat bleef ze herhalen. Ze vroeg daarna of ik een naam had en toen begon ik haar filmen. Ze riep toen: “Ben je een foto van me aan het maken?” En ze kwam op mij af en probeerde mij te slaan. Ik blokkeerde haar poging maar ze raakte me wel. Ik riep dat ze van me af moest blijven. Ze begon toen te zeggen dat ze de politie ging bellen en riep nog tegen mij: “Jij mag niet eens dat ding (mijn niqaab) aan.” Ze zei daarna tegen een andere vrouw of zij de politie wilde bellen. Ik liep naar die vrouw toe om haar mijn kant van het verhaal te vertellen, maar die vrouw wilde niet naar mij luisteren. Ze knikte en liep weg. De andere vrouw herhaalde dat ze de politie wilde bellen maar liep vervolgens gewoon weg. (16 september 2019)
Dit is het Sargasso-café van dinsdag 22-09-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Blood, Sweat & Tears is een jazz/bluesrockband in wisselende formaties die gedeeltelijk uit Canadezen en deels uit Amerikanen heeft bestaan. Dit bluesnummer dateert van hun debuutalbum uit 1968, Child is Father to the Man.
De bewering van de Nederlandse overheid en de Europese Commissie dat het vrijhandelsverdrag CETA en de daaruit voortvloeiende verhoogde import van vlees uit Canada niet zal leiden tot hormoonvlees is niet gebaseerd op feiten
Europese ambtenaren hebben Canadese rundveehouderijen geïnspecteerd die vee bestemd voor de Europese markt opfokken. Ze hebben onderzocht of ze aan onze EU-normen voldoen en met name aan het verbod op groeihormonen dat in Canada wijdverbreid is maar dat sinds 1988 op Europese bodem verboden is. De onderzoekers constateren dat het huidige traceerbaarheids- en controlesysteem voor rundvlees dat uit Canada naar de EU wordt geëxporteerd niet garandeert dat het vlees vrij is van hormonen.
Ik liep met mijn twee kinderen door het centrum van Zaandam. Een man liep achter mij en begon van alles tegen mij te zeggen. Ik vroeg hem of er iets was, waarop hij reageerde met: “Je draagt dit toch om dichter bij Allah te komen?” (over mijn niqaab). Ik antwoordde dat dit klopte waarop hij zei: “Weet je wat je moet doen, je moet jezelf ophangen aan een touw en dan kom je sneller dichterbij Allah”. Een man vroeg mij achteraf wat hij gezegd had maar greep niet in toen het incident zich afspeelde. (16 augustus 2019)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.