De keer dat ik Bad Manners zag spelen, dat was op een festival, was Buster Bloodvessel (Douglas Trendle voor zijn moeder en tante), gehuld in een witte overal, en was hij zeer aanwezig op het podium, daar stond iemand, daar bewoog iemand. Want dat had ik niet verwacht dat iemand van dat uh, formaat, zo energiek kon zijn, gedurende het hele nummer Lip Up Fatty, was Buster onvermoeibaar aan het springen – en zingen.
Vanochtend las ik de (papieren) krant en op pagina 12 beland, stond een bericht met als kop: Ook in Amerikaanse internaten stierven inheemse kinderen. Om de eerste zin te citeren: Over een periode van 150 jaar, stierven in de Verenigde staten in internaten vijfhonderd inheemse kinderen.
In Canada waren bij deze instellingen al massagraven gevonden, maar dus nu ook in de VS. De kinderen werden al op jonge leeftijd weggerukt van hun ouders en kregen ze een strenge heropvoeding, herscholing om ze hun eigen gebruiken en cultuur af te leren hen nieuw gedrag aan te leren. En dat ging hardhandig. Dat ging gepaard met lijfstraffen, opsluiting, onthouding van voedsel en natuurlijk seksueel misbruik. En honderden kinderen hebben dat niet overleefd.
Waar luister je naar?
WAAR LUISTER JE NAAR!
Wat? Ik had m’n koptelefoon nogal hard staan.
Ah, waar ik naar luisterde? Binaural Beats.
Binaural Beats?
Binaural Beats.
Dat is toch die eentonige muziek die maar doorgaat?
Nee, de muziek is juist tweetonig, dat is juist de crux. Binaural Beats bestaan uit twee geluidsgolven met verschillende frequenties. Het rechter oor hoort bijvoorbeeld 300 hertz en het linker 320 hertz. En een hertz is de trilling van een toon per seconde. Daarom kun je dat ook niet gewoon op de stereo laten klinken, het moet via de koptelefoon om dat effect te bereiken. De geluiden mengen zich dus niet samen in de oren, maar dat gebeurt pas in de hersenen.
Het is een prachtige klassieker van Louis Armstrong, (let op het gesproken intro) maar dat betekent niet dat elke cover ervan automatisch ook goed is. Wat de reden is geweest dat Nick Cave en Shane MacGowan besloten dit te gaan zingen, als duet: ze hebben de stemmen er niet voor, nou vooruit, Nick een beetje, en het komt niet echt geloofwaardig over als zij het brengen. De song is een liefdesverklaring, een Lebensbejahung, de song ademt optimisme en positiviteit. Zouden Nick en Shane echt blij worden van rozen, blauwe luchten, baby’s en regenbogen? Of zou je hen, ten tijde van de opname, meer plezier hebben gedaan met iets te drinken en iets te roken?
Ik deed vrijwilligerswerk bij een zorgboerderij. Een van de cliënten liep daar altijd rond met een wat verwilderde haardos en was vaak gehuld in een T-shirt van The Notwist. En ik had geen idee wat voor band dat was. Of waar ze vandaan kwamen. Ik dacht, het zal wel een soort uitbundige lawaaipunk zijn, dat paste wel in het plaatje.
Pas veel later heb ik ze een keer beluisterd. En ja, ze maken ook wel erg harde muziek, maar The Notwist heeft ook dit melancholische, wat droevige Pick Up The Phone gemaakt. Ik viel zo voor de klank van dit nummer, de vervorming van de geluiden, de ruis, de elektronica.
Het is vandaag niet goed om Nick Cave te zijn. Het is morgen ook niet goed om Nick Cave te zijn. Het is de komende jaren, dag uit, nacht in, niet goed om Nick Cave te zijn.
Nick Cave is behalve popmuzikant en schrijver, ook echtgenoot en vader. In 2015 overleed zijn 15- jarige zoon, Arthur, en vandaag stierf zijn zoon Jethro op 31- jarige leeftijd. Een drama voor elke vader, een drama voor elk gezin. Hoe kom je over die schok heen, hoe doorsta je die rouw? Hoeveel pijn doet dat gemis? Hoe blijf je bij elkaar als gezin na het verliezen van een kind?
RECENSIE - Onwaarschijnlijk, maar toch gebeurd: een gedicht in de hitparade. En de uitvoerende artiest was ook al zo onwaarschijnlijk: een wat oudere, stijve, bebrilde en gestropdaste, serieuze, doctorandus met ijzeren dictie. Een Fremdkörper in de popmuziek. En nog onwaarschijnlijker: 50 jaar later kent iedereen op z’n minst nog een fragment van die hit – en het refrein zeker. Dat kwam waarschijnlijk omdat het zo’n sterke tekst was, en ook zo Nederlands: wie heeft er niet op een veerpont gestaan en van de ene oever naar de overkant gevaren? En omdat de tekst zo onderkoeld geestig was, en licht filosofisch. De naam van hit was De veerpont, ook wel bekend als Heen en Weer.
Drs. P grossierde in scherpzinnige liedteksten, consequente rijmen en rake humor en dat alles droog voorgedragen.
Onlangs is er een stripboek verschenen waarin de gedichten, de teksten van de Drs. zijn verstript. Er is dus nu ook beeld bij het woord. La Bande dessinée de Drs. P, een boek met daarin tien gedichten van de doctorandus, die, zo te zien, steeds door een andere striptekenaar van afbeeldingen zijn voorzien. O, wacht nee. De illustraties bij de gedichten zijn door een en dezelfde tekenaar gemaakt: Frits Smid.
Als u denkt, ik hoor hier een beetje Nirvana in, dan bent u niet de enige, want die associatie had ik ook. (En nog een paar andere bandjes ook trouwens).
I’m alriiiiiiiiiiiight, beweert de zanger van Idles – en je weet gelijk: dat is niet zo. Of je vraagt je in ieder geval af: als dat zo is vriend, waarom moet dat zo nadrukkelijk beweerd? Wie moet er gerustgesteld? ‘And yeah, I’m on my knees for porcelain’.
Wil je ook een ijsje?
Ja, lekker
Welke smaak wil je?
Welke hebben ze?
Aardbei, Banaan, Bosvruchten, Citroen, After Eight, Amarena Variegato, Caramel, Chocolade, Cookies, Fior Pana, Hazelnoot, Kaneel, Kokos, Malaga Mokka, Panna Cotta Brownies, Limoncello, wat was die ene nou? Limoncello? Nee, daarvoor. Panna Cotta Brownies. Nee, toch niet. Maracuja, Tequilla Sunrise, Framboos, Mango, Bloedsinaasappel, Honing Meloen, Panna Crema, Pistache, Pralinone, Smurf, Stracchiatella, Strawberry Cheese Cake, Torta al Limone, Vanille, Witte Chocolade, Yoghurt, Yoghurt Framboos, Zabayone met chocolade, Watermeloen en Suikervrij.
Doe maar aardbei.
Nederpop uit 1980, toen Bram Vermeulen na de breuk (Fram & Breek, grapten de media, als varatie op Dram & Preek) met Freek de Jonge, solo ging, nou ja solo, met de band De Toekomst, waarin onder andere gitarist Jan de Hont, met Nederlandstalige pop. Mooie toetsen, verschrikkelijk koortje.
De tekst is toepasbaar op Mark Rutte. Men zou van minder cynisch worden.
Als ik niet praat
Heb ik het niet gezegd
Heb ik het niet gezegd
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik praat nietAls ik niet luister
Hoor ik het niet
Hoor ik het niet
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik luister niet
Antony achter de piano en een klein beetje viool en cello. Dat is het. Maar dan die stem. En die tekst. Het verassende is dat die tekst niets aan de verbeelding overlaat, het is wat het is, er staat wat er staat, niks in de mouwen, en toch werkt het.
Ik vermoed dat dat komt omdat het echt is, gemeend is. Dat hij die ‘ik’ is in de tekst. En het particuliere kon wel ‘ns universeel zijn als het om dit thema gaat. Vandaar dat het overkomt.
Poly Styrene, oftewel, Marianne Joan Elliott-Said, Somalische vader, Schots/Ierse moeder, zangeres van de punkband X-Ray Specs. Toen ze 18 jaar oud was, zag ze een optreden van The Sexs Pistols, en dat inspireerde haar om ook een band te beginnen: X-Ray Specs. En die hadden in ieder geval één song, die decennia later,
(Oh Bondage! Up Yours! komt uit 1977), nog steeds staat als een huis, klinkt als een klok..