Quote du Jour | Grapje over de avondklok
, door
’s Avonds op straat moet je aantonen waarom je buiten bent. Dat geldt nu ook voor witte mensen.”
Een leuke grap bij Dit was het nieuws afgelopen donderdag 21 januari.
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.
Closing Time | My Baby Just Cares For Me (Live at Montreux)
, door
De song My Baby Just Cares For Me van Nina Simone die kende ik wel. Dat was in 1988 opeens een grote hit.
Dus ja, ik wist zo’n beetje de tekst nog wel en hoe dat pianoloopje ging. Maar toen zag ik hoe Nina Simone dat nummer speelde in Montreux. En ze doet zo’n beetje alles met die song en die piano. Ze verklassiekt de song, ze rockt ‘m, ze doet er grappig mee, ze doet er speels mee, ze keert ‘m binnenstebuiten, ze neemt een loopje met hem, ze aait ‘m, geeft hem een tik, kietelt ‘m, laat ‘m verdwalen tussen de toetsen, ze plaagt hem, dresseert hem, ze verpakt ‘m, ze wijst ‘m de weg naar de afsluitende noten. Kortgezegd: de jazzuitvoering.
Closing Time | Europe Is Lost
, door
Kate Tempest heet tegenwoordig Kae Tempest.
En dus niet meer Kate. Vanaf nu is hun dus non-binair. En hun lange haar is eraf geknipt. Hun heeft nu een kort fris koppie. Maar op de cd Let Them Eat Chaos heet Kae nog Kate, logisch, want die komt uit 2016. Toen was hun nog van de Spoken Word en a capella urban poppoëet, soms begeleid door een toetsenist bij een live-optreden. Hier het dystopische Europe Is Lost.
Closing Time | Waltz #2
, door
Elliott Smith, God hebbe zijn ziel – en dat is niet een wens, maar meer een sterk vermoeden: als er een God is, dan heeft Hij zich zeker bekommerd, vol erbarmen, om de ziel van Elliott Smith, die er voor koos om voortijdig (depressie) uit zijn leven te stappen.
Want iemand die zulke prachtige verzorgde liedjes maakte en ze zo mooi kon vertolken met zo’n passende stem, daar is plek voor in de hemel. Dit liedje, Walsje nummer twee, is ook een walsje. Erg plezierig om naar te luisteren. Maar met een deels bittere tekst die verhaalt over gekwetstheid, liefde, pijn, verleden (gescheiden ouders) en tevergeefsheid.
Closing Time | Ode an die Freude (Flashmob)
, door
Laat ik het maar gelijk zeggen, dan is dat uit de wereld: ik hou van het kijken naar flashmobfilmpjes.
Daar haal ik plezier uit. Zo’n filmpje waarvan je weet dat het spontaniteit en verrassing moet verbeelden maar waarvan je inmiddels weet dat het grotendeels gescript is. Vaak is de geldschieter achter zoiets een commercieel bedrijf, dan krijg je dat. De professionals op het gebied van regie, geluid, choreografie bemoeien zich er dan mee. Ik heb over dit fenomeen zelfs een keer een gedicht geschreven. Ja kom op zeg, het was tijdens de lockdown, je moet toch wat met je tijd dan? En ik keek toen waarschijnlijk iets teveel youtube-filmpjes. Maar, dit alles wetende en even vergetende: een gratis verrassingsconcert blijft een leuk cadeau aan het nietsvermoedende winkelend publiek. Deze Flashmob vond plaats in Sadabell, iets ten noorden van Barcelona. Ode an die Freude van Beethoven. Ach, en kijk die kinderen toch ‘ns enthousiast met hun armen meedirigeren.
Closing Time | Forza
, door
Je bent een min of meer jong Nederlands bandje van nu en jullie heten Maurits, Arjan, Jeroen, Bram en Arjen.
En je maakt dan een wereldnummer, een instant-klassieker: Forza. Op het Excelsiorlabel natuurlijk. Met dat opwindende, opzwepende en maar doorgaande ritme van die drums en dat heerlijk jankende orgel. En dan doe je er een plagerige clip bij die volledig verwijst naar de jaren tachtig: herken je de musici? Spot ze allemaal.
Closing Time | Disconnexion
, door
Wat mij betreft het leukste nummer van dit jaar tot nu toe, de Franse band, of zullen we het cabaret noemen, La Femme met Disconnexion.
We zien een interview-achtige setting in een soort nachtclub waarin een coltrui- ribcolbert dragende filosoof, Sacha Michel Zarev, die zo te zien losjes is gemodelleerd naar Michel Foucault, al pijp rokend zijn wijsheden en inzichten verkondigt aan de Gitanes en Gauloises rokende groupies – of verbeeldt hij het zich alleen maar?
Foto:
Maria Willems (cc)
Kunst op zondag | De buurvrouw is nog niet dood
, door
De buurvrouw is nog niet dood
De buurvrouw is nog niet dood. Ze leeft nog. We horen haar soms aan de andere kant van de muur. De maden kruipen al wel rond in haar kliko, massaal. De kraai zit op haar schoorsteen. En haar kleren zitten vol met vlekken, die langzaam kruipen naar haar handen, oprukken naar haar gezicht. Haar gang is wankel, ze moet gesteund door vreemde arm of zoon. Haar ogen zwemmen. Bezoek krijgt ze niet, Er komen vreemde dampen uit haar huis. Haar gang is wankel, alsof ze de weg naar het graf niet vinden kan.
De zorg is een aap voor je moeder
, door
Mijn moeder wordt in februari 87 jaar en ze verblijft in een woonvorm voor ouderen die een hoge zorgvraag hebben. Volgens de site krijgt de bewoner daar zorg op maat. Verzorging, verpleging, tot aan het overlijden toe. En men houdt daar ‘persoonlijkheid, kwaliteit en respect hoog in het vaandel’, zoals de woonvorm het omschrijft. Mijn moeder is dementerend, maar ze weet nog wel wie ik ben. Gelukkig wel. Maar waar ze is en in welk tijdperk precies, en hoe ze daar is gekomen, dat weet ze dan weer niet.
Op het digitale zorglogboek had ik gelezen over de entree van een interactieve pop in mijn moeders bestaan. Er werd geen motivering of introductie bij gegeven. Dus toen ik bij haar op bezoek was, was ik wel nieuwsgierig naar die pop. Iets nieuws. Hoe zou dat interactieve eruit zien? Ik had wel ’ns filmpjes van interactieve zorgrobots gezien. Een kijkje in de toekomst. Maar ik werd teleurgesteld. Want de pop die ik aantrof bij mijn moeder was een variant op de sprekende pop die ‘mama’ zegt als je op de buik duwt. Er was niets interactiefs aan. En de pop bleek een aap met een roze strikje, inclusief een poppenwagen. De aap lacht, kirt, lonkt met haar ogen en maakt wat kronkelbewegingen. Dat is het.
Closing Time | True Blue (live)
, door
Hoe gaat dat, je knippert een paar keer met je ogen en je bent alweer een decennium opgeschoten. Dat is ouder worden kennelijk.
Hoe dan ook, het was een paar jaar geleden (15 jaar geleden, red.) dat ik die cd’s van Bright Eyes kocht. Heerlijk geluid. En hij, Connor Oberst, de man achter Bright Eyes dus, grossierde in z’n platen, op een gegeven moment bracht hij er twee tegelijk uit: I’m Wide Awake It’s Morning en Digital Ash in a Digital Urn. En iets later ook nog een live plaat, Motion Sickness, 2005. En op die plaat staat een nummer dat zeer uitbundig naar z’n eind wordt begeleid door een trompet: True Blue. En dat gebeurt in twee gedeeltes. Allereerst op 2:30 minuut en dan de uitzinnige finale vanaf 4:45 minuut.
Closing Time | Glassworks
, door
Mijn ouders hadden een bescheiden rijtje elpees klassieke muziek, de bekende namen. Het zei me niet zoveel, al die violen altijd. En dat duurde en duurde maar, geen nummertje van drie minuten ofzo. En er was verder ook geen invloed in mijn buurt die me kon tippen over aansprekende klassieke muziek. Dus hield ik van pop. Later, op mijn studentenkamertje, hoorde ik een keer toevallig op de radio The Glassworks van Philip Glass. Klassieke muziek, maar dan nu gemaakt. Ik heb de elpee The Glassworks gekocht en vaak naar geluisterd. Ik kende deze muziek helemaal niet. De aanschaf van deze plaat heeft bij mij alleen niet geleid tot verdere stappen in de wereld van de klassieke muziek, of de Minimale muziek, het is bij The Glassworks gebleven. KOYAANISQATSI, de film waarvoor Philip Glass de soundtrack maakte, vond ik een draak van een film, verschrikkelijk (ik ben zelfs in de pauze weggelopen – dat zou ze leren, stelletje pretentieuze aanstellers, oplichters). Maar als iemand nog tips heeft voor klassieke muziek?
Closing Time | Red Eyes
, door
Als mij gevraagd zou worden, ‘M&M, als je je leven over kon doen, wat zou je dan anders doen? Welke keuzes betreur je?’ Dan zou ik wel een antwoord paraat hebben.
Dat ik toen dat optreden van The War On Drugs aan me voorbij heb laten gaan, ten faveure van, ja, welk bandje moest ik toen toch zo nodig zien? Sufferd dat ik was. Het was in de tijd dat ik het americana festival Take Root in Groningen bezocht. En dan ontkom je er niet aan om een spoorboekje te maken: welke artiest ga ik wanneer zien? En, zucht, welke dus niet? En van The War On Drugs had ik nog nooit gehoord. Onbekend bandje. Kwamen net kijken. Wat kon dat nou voorstellen? Gekke naam ook. Nee hoor, we gaan wel naar dat andere zaaltje. Of zullen we eerst nog bier halen? En die keuze, bleek dus een foute. We hadden wel naar The War On Drugs moeten gaan. Die band die later zo geweldig goed bleek te zijn. We hadden ons toen wel moeten laten inspinnen door die uitgesponnen gitaarpartijen, in een half gevuld zaaltje. Te laat. Voorbij. Niks meer aan te doen. Laat het los jongen. Laat het los.