Overzicht

M&M

292 Artikelen
44 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | Nice (1978)

, door

Even terug in de tijd, een dikke veertig terug. Toen was er een stel meiden in Zurich, Zwitserland dat een band vormde: Kleenex. Een beetje strak, een beetje punk, want zo noemde men dat in die tijd. Dat was niet altijd pogo, boos geschreeuw, leren jack en hanenkam. De song ‘Nice’, gezongen in het Duits, komt uit 1978.  De band heette daarna LiLiPUT  omdat het cosmetica bedrijf Kimbeley-Clark bezwaar maakte, begrijpelijk, zij produceerden papieren zakdoekjes met die naam.

Closing Time | Lucky Guy

, door

Wat kon ze toch altijd lekker schreeuwen en blèren, zangeres Kim Shattuck van The Muffs. Ze koppelde energie met een blije, brutale uitstraling. En wat leverde dat leuke popmuziek op. Maar daar had ALS geen boodschap aan: Kim Shattuck overleed twee jaar geleden.

Closing Time | The Unwelcome Guest

, door

Met de Woonopstand in mijn hoofd, was ik op zoek gegaan naar een protestliedje van Billy Bragg. Hij zou er vast wel een paar hebben, rechtsreeks uit het Thatcher tijdperk. Zo’n song waarin het gaat over klassenongelijkheid, armoede, werkloosheid, deurwaarders, huisuitzetting – kortom drama. Maar toen ik de naam Billy Bragg plus House intoetste op Google, was de eerst hit die ik kreeg een artikel waarin hij min of meer geshamed werd: hij verkocht zijn huis met een winst van 2 miljoen Pond. Uiteraard vermeldde de krant erbij dat Billy Bragg socialist was. Dus een protestsong van Billy Bragg leek me nu niet helemaal passend in deze week.

In Dirkswoud daar staat een huis

, door

COLUMN - Er is een huis gekraakt in Dirkswoud. Eigenlijk is het een schuur, maar het pand is gekraakt en wordt bewoond door de heer Bert van der Velden, voorheen woonachtig aan de Noorderzij 24, kweker, bollenboer en fluisterbootjesverhuurder in het seizoen. De sympathieke tuinbouwer en bootjesverhuurder heeft begin deze maand zijn intrek genomen in de schuur aan de Zuidervaart. En omdat kraken een novum is voor Dirkswoud, maakte de Dirkswoudenaer een afspraak met deze wetsovertreder.

‘Mijn vrouw heeft mij onlangs verlaten’ valt Bert van der Velden met de deur in huis. ‘Of nou ja, eigenlijk ik haar’ corrigeerde hij zichzelf, ‘want zij woont nog steeds in ons huis aan de Noorderzij, en ik ben feitelijk degene die verhuisd is, maar zij wilde van mij af. Zij wil meer wereldser leven. En dat is niets voor mij. Dus ben ik weggegaan. Nu ben ik een man alleen. Ik zie een vrouw als een daglelie, mooi, maar niet voor herhaling vatbaar. Mevrouw Nellie Daas van Fournituren, Kleinvak & Huishoudelijk Gemak, heeft mij van de week nog geïnviteerd om als haar partner mee te doen aan de pubquiz in café Amperzat, maar nee, ik weet hoe zoiets gaat, dus ik heb beleefd bedankt.’

Daglelie (Foto: Maria Willems, met toestemming)

Foto: Maria Willems c.c.)

Kunst op Zondag | Hardlopen met Hooglanders

, door

Als hij ’s ochtends, als alles en iedereen nog sliep,
de nevel hing nog over de hei en tussen de struiken,
niemand op de weg, ging hardlopen over de Veluwe,
je hoorde alleen zijn snelle passen, verder was het
overal stil, dan rees de kudde Hooglanders,
die daar lag in het gras, als een rund
tegelijk omhoog. Een intimiderend gezicht.
Hij schrikken, zij schrikken. Ze kenden hem
inmiddels wel, dacht hij. Hij was een man
van de klok. Maar toch, die enorme horens,
die ruige vacht, dat gesnuif en gestamp. Hij was
wel ‘ns benauwd dat er ooit iets zou knappen,
in zo’n prehistorische rundskop en dat hij dan,
zijn instinct zou de besturing dan overnemen,
de savanne, de prairie, de steppe over moest,
waar de steile kloof, het diepe ravijn en
die waterval zijn vlucht fataal zou stuiten.
Maar hij had de route in zijn hoofd: brandtoren,
ANWB-paddenstoel, het tourniquet, wildrooster,
parkeerplaats, pannenkoekrestaurant.

Hooglanders

Foto: Maria Willems (c.c.)

Closing Time | Flood The Market

, door

 

 

Paul K. beziet de maatschappij, het bestaan, de geschiedenis, en zijn eigen dagelijks leven. Zijn blik is wat melancholisch, wat bitter, en hij trekt zijn conclusies. De brug over de baai, waaraan zijn grootvader nog heeft gebouwd, kost hem dagelijks één uurloon bij het passeren van de tolpoort. Hij verzucht: alles is tegenwoordig onroerend goed; je zult altijd moeten betalen. En de immigranten met hun gezinnen die hier in de modder op hun knieën de straten geplaveid hebben, met hun zweet en bloed, zijn nu gestrand in de eenzaamheid van de voorsteden, waar ze wachten op het einde.

Closing Time | The Rose With The Broken Neck

, door

Brian Burton, zoals producer Danger Mouse door zijn moeder genoemd wordt, maakte samen met de Italiaanse  componist van filmmuziek Daniele Luppi de plaat Rome. Een soundtrack zonder film, een filmloze spaghetti-western soundttrack. En omdat Rome niet op één dag gebouwd is, duurde dat project nogal een tijdje, jaren eigenlijk, want er deden nogal veel artiesten aan mee. Onder ander Jack White die de tekst aanleverde voor het nummer The Rose With The Broken Neck. En dat was onwennig voor hem, want dat had hij nog nooit gedaan, een tekst maken op andermans muziek, hoe moet dat, hoe doe je zoiets? Nou, zo dus.

Closing Time | Woningnood

, door

 Boud zingt in zijn onberispelijk Heemsteeds en Haarlems over de woningnood in Nederland. En dat was in 1966. Maar als je naar de tekst luistert, dan is er niet zo veel veranderd. Gisteravond keek ik op NPO 2 naar Danny’s Wereld over een tuindorp in Rotterdam zuid, De Wielewaal, waar de wijk gesaneerd en plat moet en de bewoners dus weg. En die komen niet terug, want  wonen op dat stukje grond wordt dan onbetaalbaar voor de huidige bewoners: wijken voor de rijken.

Closing Time | Feet Don’t Fail Me Now

, door

Als ik deze video beluister met mijn ogen dicht, dan krijg ik associaties met drum ‘n’ bass, en met Amy Winehouse. En als ik mijn ogen open houd, dan bekruipt mij toch het idee dat de afdeling marketing en de afdeling styling en de afdeling coaching hier de handen succesvol in mekaar hebben geslagen om dit liedje te promoten.

Joy Crookes is geboren en opgegroeid in Londen. Haar moeder is oorspronkelijk van Bangladesh en haar vader is een katholieke Ier. En daar komt erg leuke muziek van.

Closing Time | Got To Have A Drink

, door

Door been en zerk, door bot en berg, door mergel en steen, door door hart en ziel, door berg en spleen, tot op het bot, dat is Got To Have A Drink. Van deze van plaat, Lawnmower Mind, van Smutfish wilde ik het liefst de titeltrack,  Lawnmower Mind dus als Closing Time. Maar die is niet beschikbaar op youtube. Die is alleen te beluisteren op de cd. Ook niet via Spotify. En wat een geniale song dat het is. Songwriter Melle de Boer maakte met Lawnmower Mind een van de hoogtepunten van de Nederlandse Country Noir. En dan denk je dat in 2021 alles wel in kaart is gebracht op internet, spotify, youtube, tiktok – en wat heb je nog meer? Maar uitgerekend de song Lawnmower Mind van Smutfish DIE STAAT ER NIET OP DIE IS NIET GEUPLOAD, DIE IS NERGENS TE VINDEN [email protected]#$#4%* wat de neuk gasten?

Closing Time | Apocalyps

, door

 Het was niet echt/echt niet mijn bedoeling om een hele cd als Closing Time te doen in plaats van een enkele song, maar het gebeurde dat ik aan het luisteren was, en voordat ik het wist was ik drie kwartier verderop in de tijdlijn van mijn leven. En ik ken Bill Callahan al een tijdje, wij gaan ver terug, toen hij nog musiceerde onder de naam Smog. Bill Callahan heeft ook daarna (2005) veel mooie liedjes gemaakt, zoals het Too Many Birds. Is het de complete rust, de relaxedheid die zijn muziek uitstraalt, de Zen? Is het zijn bronzen bariton? Zijn het zijn teksten die ingenieuzer in mekaar zitten dan je zou denken?

Volgende