Gospel- blues- trash, de one-man-band (gitaar, drum, hi-hat en zang) van de zelfverklaarde dominee uit Zwitserland, speelt het. En waarschijnlijk ook nog wel wat punk en rockabilly.
Primitief, rauw, enfin, hier staat een interview met de Beatman waarin hij vertelt over zijn visie, zijn motivatie, zijn muziekgeschiedenis.
Leuk kapsel.
VERSLAG - Het is zondagmiddag 17 juli en het is boven de dertig graden. We bevinden ons enkele kilometers buiten Watou. Daar, te midden van de weilanden, mais- en hoppevelden is er geen schaduw en brandt de zon acht uur per dag op de kunstenaar Mikes Poppe die daar als een soort boetedoening een beeld achter zich aansleept. Elke dag weer hetzelfde parcours, elke dag weer acht uur lang onder de brandende zon loopt Mikes Poppe daar zijn achtjes, en dat beeld wordt met het uur zwaarder natuurlijk, maar de kunstenaar sleept het beeld het oneindigheidssymbool door. Elke bocht, keer op keer weer. Het spoor is inmiddels al uitgesleten. En het beeld van meer dan 60 kilo, een replica van Michelangelo’s Stervende Slaaf, werkt niet echt mee. Dit is zwaar, dit is gekkenwerk, dit moet een grap zijn, wie bedenkt zoiets, dit is kunst.
Mikes Poppe is helemaal in het zwart gekleed, inclusief hoed. Om zijn schouders draagt hij een juk met daaraan vier metalen kettingen. Daar zit dat beeld aan vast. Poppe loopt vier, vijf, zes stappen en stopt dan even. Dan volgen er weer zes stappen. Fascinerend. En dat acht uur per dag. De route die Mike en het beeld hebben afgelegd is al ingesleten in het weiland. Ik had geen idee waar ik naar zat te kijken, maar ik zat op het puntje van mijn strobaal.
Als u gisteren en eergisteren geluisterd en gekeken heeft naar de Closing Times, dan kent u Violet, de moeder van Jenny. Beiden zijn ze tragisch, op geweldadige wijze om het lezen gekomen. En als u het leven en de dood van Violet en Jenny gevolgd heeft, dan weet u ook dat Screech er ook nog is. De zoon van Violet, de tweelingbroer van Jenny.
Het verhaal van Violet, met tragische afloop, dat kent u, van gisteren. En als u gisteren gekeken geluisterd hebt, dan weet u dat Violet een tweeling had. Een jongen en een meisje. De naam van de jongen was Screech. Het meisje heette Jenny.
En ook met Jenny is het niet goed gegaan.
Kom, luister naar het tragische verhaal van Violet. Het is niet goed met haar gegaan.
Maar dag Jenny, en ook welkom Screech.
Soeur Sourire, dat betekent De Glimlachende Zuster. Onthoudt u dat even.
Van de week was ik bij mijn dementerende moeder en de communicatie tussen ons verloopt nu anders dan vroeger. De ziekte heeft veel uitgebeten, weggewist, aangetast. En woorden schijnen in willekeurige volgorde in mijn moeders brein gevormd te worden, en schijnbaar zonder onderling verband. En zo komen ze ook in de wereld. En in mijn oren. Onnavolgbaar. Jazz met woorden zeg maar, een grote improvisatie. Maar ik probeer er altijd wat van te maken. Ik bedoel, ik deins niet terug voor Lucebert, Van Ostaijen of Apollinaire, dus hier maak ik ook wel wat van.
Zo hoor je tijden, misschien wel jaren, niets van John Lydon, en zo lees/hoor je in korte tijd drie keer over/van hem. De eerste van die drie was de publiciteit rondom de miniserie die gemaakt is over The Sex Pistols. John was het er niet mee eens. De serie was ‘bollocks’, om hem te quoten.
De tweede keer was de ophef vanwege zijn deelname aan het amusementsprogramma The Masked Singer. Waar hij Schools Out van Alice Cooper zong. Dat kwam de punkicoon, de rebel, natuurlijk op een bak kritiek te staan: sell out, beetje aan die commerciële burgermanprogramma’s meedoen, boe!
Hij was er dit jaar weer, na twee jaar afwezigheid, de Canal Parade door de grachten van Amsterdam. Een bonte stoet van LHBTIQ+ schippers en matrozen, feest. En bij een feest hoort muziek, en die wordt onder andere verzorgd door de Keniaanse – Tanzaniaanse dj ICHE, dat je uitspreekt als íetsje.
ICHE omschrijft zichzelf als ‘romantisch lesbienne’ en qua gender is hen non-binair. Helaas is het in Kenia illegaal om queer te zijn en daar openlijk voor uit te komen.
Een piano. Een microfoon. En een soulstem met wat heesheid. Celeste beschrijft een liefde die voorbij is gegaan.
Isn’t it strange?
How people can change
From strangers to friends
Friends into lovers
And strangers again
Mijn moeder somt als ze in de file staat, of de slaap
niet vatten kan, de cijfers van Pi op, die achter de komma.
Dan kijkt ze tot hoever ze dit keer komen zal.
Pi heeft geen eind, dus dan gaat ze: 3,14159 2653…
Van mijn broer krijg ik een mail waarin hij wenst
dat iedereen in goede gezondheid verkeerd.
Ik heb hem nog niet discreet kunnen zeggen
dat dat verkeert is, als hij begrijpt wat ik bedoel.
Bij handvaardigheid op school wilde mijn zus
van houten balkjes de oneindige, onmogelijke
Driehoek van Escher namaken. Het boek met de
tekening had zij voor zich op de werkbank gezet.
En mijn vriend Erik, stak zijn hand op in de klas
toen de basen en de zuren werden behandeld.
‘De zuurgraad wordt gemeten op de zuurgraadmeter,
okay, maar waarop meet men dan de basen?’
Maar mijn liefje die weet echt niets van wetenschap.
Gister zei ze nog: ‘Michiel, jij kunt naar de maan lopen.’
Op 27 oktober verleden jaar, stond er een oproep op Sargasso: Schrijf een gedicht dat de wetenschap als thema heeft. De Vereniging voor Wetenschapsjournalistiek en -communicatie bestaat 35 jaar, en ter gelegenheid van dat feit werd er een gedichtenwedstrijd uitgeschreven.
Het aantal inzendingen was hoog: 700 gedichten werden beoordeeld door de jury. Mijn gedicht kreeg niet de eerste of de tweede prijs, maar belandde wel in de dichtbundel met nog honderd anderen. Ik sta op bladzijde 101 van de (leuke en gevarieerde) bundel ‘En dat was kennis, zeg je dan.’ Joepie!
Een beetje vals spelen is dit wel. Een lief walsje van The Gun Club, weliswaar met een boel valse noten, ook al zijn het hele goeie valse noten wat mij betreft, ik had ze niet beter kunnen plaatsen.
Maar The Gun Club was geen lieve band. Ze waren rommelig, smerig, vuig, onbetrouwbaar en ze dronken en ze rookten en ze gebruikten – maar wat waren ze heerlijk. Hier doen ze My Dreams
Lieke Marsman, onze Dichter des Vaderlands, was ziek, is ziek: ze heeft kanker, kraakbeenkanker. Dat werd al in 2017 geconstateerd. Lieke Marsman heeft hierover geschreven in haar boek De volgende scan duurt 5 minuten.
En ze is daarvoor behandeld, met radiotherapie. Helaas heeft die bestraling niet geleid tot genezing. Haar arm en schouder zijn nu geamputeerd.
Sterkte Lieke. We denken aan je.
Het gedicht ‘Vasthoudendheid’, is het openingsgedicht van haar debuutbundel Wat ik mijzelf graag voorhoud, uit 2010.