In een sfeervol ingericht landhuis ontving Margriet van der Linden haar gasten Thierry Baudet en Angela de Jong. Gezellig! Ooit had ik Margriet van der Linden hoog zitten, maar dat is eigenlijk alweer behoorlijk lang geleden. Denkt u dat er ook maar één kritische vraag is gesteld in Mensen met M? Ik heb ‘m niet kunnen ontdekken. ‘Ben je een buitenmens?’ Dat soort vragen kreeg Thierry voor z’n kiezen. Precies die vraag vond Thierry overigens al te ver gaan. ‘Je probeert me van een label te voorzien’, zei hij. Vond ie niet fijn. Hij was een individu. Wist hij sinds de scheiding van zijn ouders. Misschien kon daar eens een sociologische studie naar gedaan worden: of kinderen van gescheiden ouders zich meer bewust waren van hun individualiteit. ‘Heb je daarom zo’n wantrouwen voor het begrip thuis’, probeerde Margriet. Ik vermoed dat deze vraag knipoogde naar de door Baudet graag gebruikte term oikofobie, de door zijn mentor Roger Scruton gemunte tegenhanger van xenofobie. Oikos betekent ‘huis’ in het Grieks. Thierry zei dat hij wist dat je thuis zomaar kon verdwijnen. Het voorzetje werd vakkundig ingekopt.
Afgelopen weekend zijn vele dierbare Nederlanders in het publieke debat op ‘sociale’ media ernstig lastiggevallen door een verwarde politicus die grote moeite heeft feit en fictie te onderscheidden. Aangifte doen natuurlijk volstrekt zinloos. Oh lieve, kinderlijk naïeve FVD volgelingen! Stem nou toch eindelijk voor gezond verstand. Breek los uit de politieke demagogie! Red dit land! #democratie
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Er was een prijs, er was een locatie én er was publiek. Maar ondanks honderden twittermentions en vele artikelen over een periode van meer dan zes weken geen Thierry te bekennen. En dat terwijl dat hij de prijs zo graag wilde hebben, zoals uit zijn tweet bleek.
We wisten natuurlijk al dat onze Thier niet het scherpste potlood uit het bakje is, je wint zo’n prijs niet voor niets, maar er pas een dag na de bekendmaking achter komen dat je een prijs hebt gewonnen, dat hadden zelfs wij niet verwacht. Zijn eerste Nederlandse prijs nota bene!
Maar goed, we zijn natuurlijk ook de beroerdste niet, en willen hem een herkansing geven. Wij komen de prijs graag brengen. Dus Thierry, neem contact op, en dan maken we een afspraak! Let wel, het is een wisselbeker, dus je moet hem dan volgend jaar wel aan je opvolger overhandigen.
Nog ruim een halve week heeft u om te stemmen voor wat in de wandelgangen nu al dé award van 2019 wordt genoemd: de Gouden Hockeystick. Want wie gaat de ergste klimaatontkenner van Nederland worden? We zijn er trots op dat de award nu al internationaal gewaardeerd wordt, want de stemmen stromen uit tientallen landen binnen. Aangezien we ons realiseren dat de spanning nu bijna ondraaglijk wordt lichten we graag een tip van de sluier op door wat tussenstanden te geven. Wat zegt u? Onverantwoord? Sturend? Zeik niet. Dus van waar komen de douze points?
De stemming tot nu toe laat zien dat vooral IJsland het ziet zitten met Shell. Het eiland heeft natuurlijk veel te vrezen van klimaatverandering en zet daarom vol in op fossiel.
De jury van Zuid-Korea gaat 100% voor Baudet. Waarom? Geen idee, maar we waarderen het feit dat dit land de moeite heeft genomen te kiezen, ondanks de constante dreiging van het boreale broertje.
De punten van het Zuid-Amerikaanse Colombia gaan naar Clintel, maar het zou iets te maken kunnen hebben met dat het woord nogal wat weg heeft van het Spaanse ‘cartel’ en dat zijn ook al geen lieverdjes. Een begrijpelijke fout.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Henk Otten, die dit weekend pittige kritiek oefende in NRC op de boreale uitlatingen die Thierry Baudet regelmatig doet, werd binnen een paar dagen op een zijspoor gerangeerd. Hem werd verzocht het penningmeesterschap uit handen te geven. Ook gaf Thierry Baudet in een tweet te kennen dat Otten binnenkort terug zal treden als fractiemedewerker. Otten, die tot dus toe werd voorgesteld als fractievoorzitter in de Eerste Kamer, werd in de tweet gereduceerd tot ‘beoogd Eerste Kamerlid’.
Afgelopen donderdag vond het debat over de stikstofproblematiek plaats. Gezien het wanbeleid van de afgelopen decennia en de recente boerenprotesten een ingewikkeld dossier. Het lijkt daarom handig om hoofd van bijzaken te onderscheiden. Maar niet voor Baudet, die hier een uitstekende gelegenheid zag om nog wat meer wij-zij-denken te introduceren en het stikstofprobleem daarom koppelde aan immigratie. Wat maar weer bewijst dat als een discussie lang genoeg duurt, het uiteindelijk de schuld is van de moslim. Een Moswin dus, maar dat terzijde.
Baudets boreaalpraatjes werden lafjes weersproken door Geurts (CDA), door te beginnen over de grondwet en barmhartigheid. Helaas ging hij daardoor indirect mee met het verhaal van Baudet, en kon hij een minuutje of wat langer de boer op met zijn lachwekkende frame. En dat terwijl je op de klompen aanvoelt dat immigratie geen probleem kán zijn bij een crisis die voor bijna de helft door de landbouwsector wordt veroorzaakt.
En ja hoor, een korte zoektocht leverde onderstaande plaatje op:
De conclusie? Baudet zwijnt. Zelfs als je de meest hijgende en van de pot gerukte scenario’s van ‘demograaf’ Jan – eigen demo eerst – van de Beek erbij pakt, dan nog zal de invloed van deze nieuwe immigranten totaal insignificant zijn op onze totale stikstofdepositie.
ANALYSE - In mijn filterbubbel was de laatste dagen nogal veel te doen over een politicus wiens naam al te vaak wordt genoemd en die nu dan, zo las ik overal, het masker écht had laten vallen en zijn ware gezicht had laten zien. Niemand, zo werd me toegeschreeuwd, kon nu nog ontkennen dat het lavendelmonster een fascist was. In een artikel over de Franse schrijver Houellebecq in American Affairs zou Thierry Baudet – want ook ik ontkom er niet aan zijn naam te vermelden – zich duidelijk hebben gekeerd tegen euthanasie, abortus, euthanasie en werkende vrouwen. Onze volksvertegenwoordigers vinden dat dus maar niks.
Daarin hebben ze natuurlijk volkomen gelijk.
Het is ook volkomen niet ter zake.
Ik ken voldoende mensen die sympathiseren met Baudet. Het zou vreemd zijn als ik die niet kende, want er zijn nogal wat FvD-stemmers. Als ik vraag waarom ze stemmen op iemand die heeft geschreven dat vrouwen overweldigd willen worden, als ik ze erop attendeer dat iemand die een privétaal spreekt het volk per definitie niet vertegenwoordigt of als ik hun voorleg dat een Nexit echt geen goed idee is, dan geven die sympathisanten meteen toe dat Baudets ideeën weerzinwekkend zijn. Maar, zo zeggen ze, hij schudt de politiek tenminste op. Zijn geluid is weliswaar niet nieuw of fris, erkennen ze, maar het is tenminste anders.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
…meent Erdal Balci in HP/De Tijd:
Hoe immens het trauma van de Tweede Wereldoorlog is bij de Nederlanders, hebben we de afgelopen dagen goed kunnen constateren. De hele intelligentsia van het land heeft het na het grote succes van Thierry Baudet bij de Statenverkiezingen voortdurend over de oorlog, de jaren dertig in Duitsland, Hitler, Goebbels… Het trauma is zo groot dat niemand door heeft dat afgelopen woensdag geen Hitler is geboren, maar geheel naar de geest van deze tijd onze eigen Nederlandse Poetin.
COLUMN - Ik had een halve fles wijn op en voor mijn doen was ik vroeg gaan slapen. Oftewel: ik ging geheid een onrustige nacht tegemoet. Lag ik langer dan een half uur wakker, dan probeerde ik voor elke letter van het alfabet tien plaatsnamen op te noemen. Alkmaar, Amsterdam, Arnhem… Breda, Bussum, Brakel… Bij de C krijg ik dan altijd een probleem, want verder dan Castricum en Capelle aan de IJssel kom ik niet.
Langzaam maar zeker dwalen mijn gedachten weg van de plaatsnamen en ben ik ineens te gast bij Eva Jinek. Samen met Thierry Baudet en Theo Hiddema. Ik hang verveeld in mijn stoel en gooi pindaatjes mijn mond in. Thierry Baudet klaagt dat hij fascist wordt genoemd.
‘Misschien moet je dan geen fascistische dingen zeggen’, zeg ik laconiek. Thierry Baudet eist op hoge toon bewijzen. Hij zwaait theatraal met zijn vingertje.
Ik herinner hem aan zijn uilenspeech waarin hij onze elite, onze kunstenaars, onze architecten, onze universiteiten en onze bestuurders verweet onze superieure samenleving te ondermijnen. ‘Je noemde ze nog net geen vijanden van het volk, maar het scheelde niet veel’, zeg ik. ‘En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, riep je een paar dagen later het meldpunt voor linkse leraren in het leven. Als dat niet fascistisch is…’
We vervelen ons, mopperden de bewoners van het land dat net weer een stukje gelukkiger was geworden, straks valt er helemaal niks meer te mopperen en wat moeten we dan? Toen kwamen er verkiezingen. Er was een debat met saaie mannen. Maar er was er eentje, die met de manische blik en het onrustige neusschot, die was niet saai. Alle anderen hadden de schurft aan hem, dat kon je zo zien. Die moesten ze hebben! Die zou wel wat reuring in de tent brengen!
De uilenman had natuurlijk rare standpunten, en ze wilden best in de krant zeggen dat ze die niet kenden of het er matig mee eens waren, maar dat deed er uiteindelijk niet toe. Beteuterde gezichten wilden ze zien bij de anderen. Dat was nog eens lachen! En als het land dan een stukje wiebeliger bestuurd werd, ach, dan zakten ze maar een paar plaatsjes op die ranglijst. Geluk hadden ze zat, vermaak was wat ze ontbeerden.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.