“Laat ik je vraag omdraaien. Kán Syriza iets anders doen? Als we niet uit de Eurozone stappen wanneer de onderhandelingen geen verbetering voor Griekenland opleveren, zijn we niet anders dan de andere regeringen. Dan zou er geen verschil zijn. Er is echter een enorm verschil. Wij zullen deze keer een grote strijd leveren. En dat zal niet Tsipras’ strijd zijn, maar de strijd van het Griekse volk.” Aan het woord is Nontas Bezos, de coördinator van Syriza op het eiland Kythira. Het kleine Kythira met zo’n tweeduizend bewoners, ligt op ruim zeven uur varen van de hoofdstad. Terwijl de Atheners in vreugde op straat bijeenkomen, gaat het leven op het eiland zijn gewone gangetje. Zal de storm die in Athene woedt uiteindelijk ook de emoties op het eiland opzwiepen? Kan de intellectuele voorhoede die nu de macht in handen heeft ook de behoudende cultuur in het achterland beïnvloeden? In de vijftien koppen tellende gemeenteraad van het eiland, die afgelopen september is geïnstalleerd, zitten vier tot vijf mensen die Syriza's uitgangspunten steunen. Aan het hoofd van de raad staat burgemeester Stratos Charchalakis, die zegt politiek in het midden te staan. Net als Tsipras is hij een jonge politicus, begin veertig.
De nieuwe Griekse premier Alexis Tsipras kan niet meer stuk bij de homoseksuele stellen in het land. Zij kunnen zich binnenkort als partners laten registeren. Dat heeft de regering hun vandaag beloofd.
Een stap die je van een fatsoenlijke linkse partij verwacht.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
OPINIE - De keuze van de Grieken voor Syriza moeten we vooral zien als een afwijzing van de technocratie en een keuze voor de politiek, vindt Lucian Loonstra.
Bij de Griekse parlementsverkiezingen van afgelopen zondag kwam Syriza als grootste partij uit de bus. In de aanloop naar deze verkiezingen werd door sommige prominente politici zelfs al over een zogenaamde Grexit en andere mogelijke gevolgen van deze verkiezingen gespeculeerd. Hans-Peter Friedrich stelde bijvoorbeeld dat de Grieken het recht hebben te kiezen wie zij willen, maar vervolgde door te zeggen: ‘Wij hebben het recht de Griekse schulden niet verder te financieren.’
Met de overwinning van Syriza hebben Griekse stemgerechtigden voor een alternatieve benadering van de Griekse problemen gekozen. Deze verkiezingen illustreren een radicale breuk met het technocratische beleid waartoe ze door de EU werden gedwongen. We hoeven deze breuk echter niet zien als een breuk met Europa, ook niet als het aan Syriza zelf ligt, maar kunnen deze interpreteren als een keuze voor het politieke.
Politiek & Management
Met de keuze voor Syriza hebben de Grieken gekozen voor een heronderhandeling van hervormingsbeleid waartoe de vorige regering zich, in ruil voor het ‘redden’ van Griekenland door de EU, gedwongen zag.
Syriza stelt daarmee dat er een alternatief is voor het hervormingsbeleid dat tot diverse problemen heeft geleid. Begin 2014 hadden een miljoen Grieken geen toegang tot de gezondheidszorg en aan het einde van dat jaar was een kwart van de Grieken nog steeds werkloos.
ACHTERGROND - Eergisteren kwam naar buiten dat er contacten zijn (geweest) tussen betrokkenen bij Syriza – onder wie de huidige minister van Buitenlandse Zaken Nikolaos Kotzias – en de übercreep Alexandr Doegin, de fascistische goeroe van het “Eurazianisme” (Rusland als de baas van het hele Europese continent), die geldt als invloedrijk in kringen rond Poetin.
Het is moeilijk te doorgronden of Doegin invloed van betekenis heeft uitgeoefend; je moet eigenlijk Grieks kunnen om in staat te zijn daar een onafhankelijk onderzoek naar te doen. Ik vind de signalen die er zijn zorgelijk, ook al zitten vooral anti-Russische – zo je wilt ‘min of meer propagandisten’ – op deze zaak, zoals Anton Shekhovtsov (zie ook hier) en Christo Grozev.
Maar ook een journalist als Thomas Mayer neemt een en ander serieus. Net als serieuze publicaties als Die Welt, Frankfurter Allgemeine Zeitung en Neue Zürcher Zeitung.
Vast staat, dat Kotzias, de nieuwe Griekse minister van Buitenlandse Zaken, Doegin te gast had op een seminar aan de Universiteit van Piraeus in april 2013. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat Kotzias Doegins denkbeelden deelt (alhoewel de Atheense publicist Takis Michas beweert dat Kotzias een bewonderaar is van Doegin); maar het verslag op Doegins site geeft niet het beeld van een verschil in visie.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Volgens Jesse Frederik in de Groene
(..) De kwaal van de hele Griekenland-discussie. Clichés alom. Grieken zijn lui, ze werken maar 2037 uur per jaar, terwijl die noeste Duitse arbeiders maar liefst 1388 uur maken. Ze gaan te vroeg met pensioen, gemiddeld met 61,9 jaar, 0,2 jaar eerder dan in Duitsland. En ze kennen een veel te grote overheidssector, 8,6 procent van de werkenden is in overheidsdienst, in Duitsland is dat maar 11,1 procent.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Georgios Katrougkalos, plaatsvervangend minister van bestuurlijke hervorming, heeft bevestigt dat Syriza een veto zal uitspreken tegen de op handen zijnde handelsovereenkomst tussen de VS en de EU, de Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP).
Volgens hem zal een Grieks veto een zegen zijn voor de inwoners van de gehele Europese Unie. Syriza heeft met name moeite met de acceptatie van Investeerder-Staatarbritage, waarin investeerders staten voor een arbitragehof kunnen slepen als de staat een wet invoert die hen geld kost:
Should we be afraid of Syriza’s ‘ultra-leftism’? My answer is a resounding No.
I recommend that (even those who have Greek amongst their languages) you do not read their manifesto. It is not worth the paper it is written on. While replete with good intentions, it is hort on detail, full of promises that cannot, and will not be fulfilled (the greatest one is that austerity will be cancelled), a hotchpotch of policies that are neither here nor there. Just ignore it. Syriza is a party that had to progress, within weeks, from a fringe political agglomeration struggling to get into Parliament (at around the 4% mark) to a major party that may have to form government in a few short weeks. It is, in important ways, a ‘work in progress’; and so is its unappetising Manifesto.
No, the reason it is safe to take a gamble on Syriza is threefold
Het Griekse volk heeft gekozen voor Syriza, na jaren uitzichtloos doodbloeden voor een politiek van “austerity”. Het is in mijn ogen een welkome boodschap aan andere EU landen dat het anders moet.
Echter, met de vocale anti-neoliberale partij komen ook minder fraaie zaken aan bod in Griekenland. De nieuwe minister van buitenlandse zaken, Kotzias, dreigt nieuwe Brusselse sancties tegen Rusland vanwege het oplaaiende geweld in de Oekraïne te torpederen. Voor nieuwe sancties is unanimiteit nodig, en binnenkort ook voor het verlengen van de bestaande sancties. Gezien de ogenschijnlijke radicalisering van Poetin c.s. is dat geen vrolijk vooruitzicht.
Ook in regeringskringen:
‘Wij zullen een steun zijn voor Alexis Tsipras in het debat over de herstructurering van de schuld en de groei voor Europa’, zei Bruno Le Roux, leider van de socialistische fractie in de Assemblée Nationale.
‘We moeten niet ongerust zijn over de winst van Syriza’, zei staatssecretaris van Buitenlandse Handel Matthias Fekl. ‘Zij willen dingen veranderen. Des te beter.’
President François Hollande gaat proberen zich als bemiddelaar tussen Duitsland en Griekenland op te werpen. Hij nodigde Tsipras meteen uit voor een bezoek aan Parijs, maar zei ook dat de Europese afspraken moeten worden nagekomen.
Matt O’Brien in The Washington Post:
You can’t keep a country in a never-ending slump, or close enough to it, and not expect them to revolt. And when it does happen, odds are you won’t like the people leading it, either. Take Greece’s mainstream parties, the center-left Pasok and the center-right New Democracy. They were bastards, but they were Europe’s bastards. They ruled Greece as a corrupt duopoly, you see, and they deserved to lose. But they were at least willing to do what they were told for the sake of the common currency. That includes taking turns clutching the political grenade that is austerity. As you can see above, their combined share of the vote fell from 77 percent before the bailout began to 42 percent after they started implementing it to just 32.5 percent today. Europe’s strategy, in other words, hasn’t just been economically self-destructive, but politically, too. Forcing mainstream parties to follow failed policies only discredits them. The same thing happened in the 1930s when the establishment was only willing to leave the gold standard when staying on it had failed as much as it could.
And, then as now, this only concedes the economic high ground to the crazies. Now, Greece might have gotten lucky if Syriza, despite its mix of former and not-so-former Marxists, turns out to be not so radical. Its demands certainly aren’t. It wants more debt relief, which Greece has already gotten a lot of, and more social spending to fight their health and hunger crises. That should put Syriza firmly in the center-left, just with a little more emphasis on the left part. But if it fails, things could start to get a lot uglier. There are the neo-Nazis, who despite being on trial for murder, still came in third with 6.3 percent of the vote. The right-wing Independent Greeks, who are only a hop, skip, and a swastika away from being neo-Nazis themselves, at 4.75 percent. (Their leader, to give you an idea, made up a story about Jewish people getting special tax breaks). And then there are the real, live Communists, as in waving the hammer-and-sickle flag, at 5.5 percent. None of these are that big on their own, but if you add in all the smaller parties of fellow travelers—presumably Leninist-Marxists instead of Marxist-Leninists—you’re talking about 20 percent of the vote going to the far-left and the far-right. And that’s not even including Syriza.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
