In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Closing Time | In Mijn Hoofd
, door
Ik kocht ooit een boek met liedteksten van Raymond van het Groenewoud getiteld Je veux de l’amour, uitgeverij Nijgh & Van Ditmar (Neuk & Van Dattum, zoals Ronald Giphart het noemde). In die uitgave zijn niet al zijn liedteksten verzameld, wel zijn mooiste.
En achterin het boek zit een cd met daarop elf liedjes van Raymond. Maar dan klein uitgevoerd, breekbaar, akoestisch – delicaat is het woord dat ik zocht. Er klinkt een gestopt trompetje hier, en een bescheiden piano daar. (Satie is niet ver weg). En de teksten zijn klein wondertjes. Ik wilde voor deze Closing Time eigenlijk het nummer ‘Het gras is nat’ doen, maar daar kon ik op youtube helaas nergens een uitvoering van vinden. Ik wilde juist die song vanwege Blue Monday, dat was de dag van gisteren. Dat was de dag van de depressie.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Closing Time | Wicked Song
, door
De muziek? Americana, helemaal, qua look & feel – en geluid. Maar het is Nederlands. Blackbird is de zangeres Merel Koman.
In het Engels is Merel, Blackbird, dus dat is logisch. En het liedje is helemaal perfect, af, percussie, gitaar en de zang natuurlijk. En tussendoor zit nog iets, is het een akkoordverschuiving of zo iets, dat gelijk de melancholieke toon zet.
Wicked Song nog een keer beluisteren dan maar?
Closing Time | Wicked World
, door
Het is al een tijd terug dat ik die doos met daarin die zes cd’s van Daniel Johnston kocht: Story of an artist. Oude muziekopnames met ruis en brom, getik – lofi. Een box voor de liefhebber. En dat ben ik.
Ik dacht dat ik zo in 1992 voor het eerst de muziek van Daniel Johnston hoorde. En ik was op slag fan. En dus kocht ik de cd’s Fun, Fear Yourself en Artistic Vice. En ik heb hem één keer zien optreden. Helaas was hij toen niet in goede doen: hij was veel te dik, had last van een hevige tremor, er ontbrak een tand in zijn gebit, zijn joggingbroek zakte af en hij had last van speekselvloed en niet elke song klonk zoals die behoorde te klinken. Gedurende de set liep er publiek weg, werd er verontwaardigd gesist (het was een festival, men wist misschien niet wie men te horen zou krijgen), maar wat was ik blij dat ik erbij was. Een Daniel Johnston op een mindere dag is nog altijd beter dan haast welke andere singer/songwriter ook.
Closing Time | Just The Right Bullets
, door
In 2006 bracht Tom Waits een 3 c-delige box uit, getiteld Orphans. Elke cd had zijn eigen karakter/sfeer. De cd Brawlers is ruig, Bawlers is de rustige van de drie en Bastards heeft, de naam geeft het al wat weg, de wat excentrieke liedjes; o.a. een cover van Daniel Johnston.
De box werd min of meer in de markt gezet als het Magnum Opus van Tom Waits. Ideaal cadeau natuurlijk. Mooi ook als je van Tom Waits houdt – maar het is misschien ook wel wat veel eigenlijk. Persoonlijk had ik al genoeg aan de cd The Black Rider uit 1993. Die plaat heeft een vaudeville karakter en is wat minder weerbarstig. Just The Right Bullets is afkomstig van The Black Rider, en is dus voorzien van een kermismelodietje ergens in het midden van de song.
Closing Time | Mien Moder in ‘45
, door
Halverwege juli werd Limburg getroffen door een overstroming. Er was een ongekende wateroverlast die veel schade veroorzaakt heeft. Code rood werd ingesteld en Limburg werd officieel tot rampgebied uitgeroepen. De vele regenval in Limburg zelf plus de recordhoogte sinds honderd jaar van de Maas (in de zomer) zorgde voor veel schade. De steden en dorpen stonden blank. De huizen waren onbewoonbaar door de vuiligheid die de overstroming achterliet. Duizenden inwoners moesten geëvacueerd worden.
Closing Time | Supernatural
, door
Op de dag dat ik verjaarde, overleed hij, Vic Chesnutt. Dat was in 2009. En ik was hem eerlijk gezegd uit het oog verloren. En dat terwijl hij in de jaren negentig toch zwaar indruk op mij maakte met de song, Supernatural.
Vic Chesnutt had zijn eigen positie in de singer-songwritersscene. Dat lag aan zijn onnavolgbare gitaarspel, deels veroorzaakt door zijn verlamming. Maar ook aan zijn zwarte, sardonische teksten en zijn uitstraling. Op de video verdringen aandoenlijkheid en eigenzinnigheid elkaar (en wanhoop en pijn kijken om de hoek).
Closing Time | God’s Song
, door
Overstromingen, bosbranden, virussen… Je zou bijna zeggen, hier klinkt God’s song.
Randy Newman bedacht deze satirische psalm. Later talloze keren door anderen uitgevoerd. Daar noemen we er een paar van. Om te beginnen die van Mathilde Santing, die een heel album met Newman-nummers bracht. Volgens Randy Newman een erg geslaagd project.
Hier Santing in ‘De show van je leven’ (1999), waarin Astrid Joosten de toen 80-jarige acteur Ton Lutz ontving.
Closing Time | Waiting Around To Die
, door
Townes Van Zandt ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed. Ik heb zijn muziek nooit zo gevolgd. Ik weet eigenlijk ook niet precies wat zijn status is in het country/blues/folk-wereldje, en ik weet ook niet of hij er nog toe doet tegenwoordig. ‘Townes Van wie? Ik heb geen verstand van wielrennen’. Ik ben dus vast niet de meest aangewezen persoon om iets over deze singersongwriter te schrijven. Want ik ken maar één plaat van hem, een live-opname. Maar die is heerlijk om naar te luisteren. Voor de muziek? Ja ook, maar ik beleef het meeste plezier aan het geklets van Townes om zijn songs heen. Zijn inleidingen, zijn perfect getimed vertelde anekdotes. Onderkoeld gebracht, met een grap aan het eind en dan zet hij de bewuste song in, als het publiek nog lacht. En het stomme is, ik ken die plaat nu inmiddels wel natuurlijk. En ik weet wat er gaat komen als hij begint te kletsen. Ik ken de clou van de verhaaltjes. Sterker nog, ik denk dat als Townes even niet zou weten hoe het verhaal verder ging, dat ik het wel verder af kon maken, met dezelfde intonatie ook nog. En elke keer moet ik er nog om grinniken.
Closing Time | Day Is Done
, door
Welke muziek past op vier mei, de avond van de Dodenherdenking? Geen pop. En ook niet die clichénummers waar de stemming zo nadrukkelijk in je gezicht wordt gewreven. Je dacht een tijdje na over Jules Schelvis en zijn optreden in de Vredeskerk in Den Haag samen met het Nationaal Symfonisch Kamerorkest waar hij vertelt over het vernietigingskamp Sobibor. Dat filmpje heb je drie keer bekeken.
Maar er speelde een melodietje in je hoofd, heel licht, met een rustig klinkende zangstem, Engels. Nick Drake. En Nick Drake was toch – je hebt allerlei klasseringen in de pop, maar Nick Drake onttrekt zich daaraan, die bevindt zich in zijn eigen categorie, met niets anders, met niets te vergelijken.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.