“De Italiaanse premier Berlusconi en de Spaanse premier Zapatero beloofden - onder zware druk van hun collega's - een serie aanvullende bezuinigingen. Die moeten voorkomen dat Italië en Spanje op dezelfde doodlopende weg belanden als Griekenland, met als eindbestemming een megalening uit het noodfonds.” Bovenstaande ‘oplossing’ lijkt mij de achilleshiel uit het gisteren gesloten akkoord. Het is opvallend dat beide landen geregeerd worden door een staatshoofd dat speelt in blessuretijd. Zapatero moet 20 november het veld ruimen, Berlusconi vertrekt waarschijnlijk ook dit jaar. Wat hebben ze te verliezen? Zij zullen het onverkoopbare beleid niet hoeven uit te leggen aan hun achterban. Dat mag een volgende regering van een nieuwe politieke kleur doen. Ik beperk me even tot Spanje. In het geval van Spanje is de nieuwe regeringspartij hoogstwaarschijnlijk de rechtse Partido Popular van Mariano Rajoy. De eerste belangrijke vraag is: gaat de nieuwe regering de aanvullende bezuinigingen werkelijk doorvoeren? De 1000 miljard eurovraag: gaan die bezuinigingen de vastgelopen economie weer vlottrekken?
want weet u wat in Juinen het geval is… we zoeken geld maar we weten niet meer waar… geld is alles… oehoehoehoe… geld is alles… oehoehoehoe… geld is alles wat er is… leek Juinen financieel maar meer op Dallas…
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Terwijl Nederland met chips en nootjes op de bank kruipt om naar de Voice of Holland, Star Wars of Camelot te kijken, luisteren economen, bankiers en journalisten vanavond met samengeknepen billen naar elke piep en zucht die vanuit Brussel klinkt. Daar komen de Europese regeringsleiders vanavond bijeen in een laatste poging het eens te worden over een nieuw pakket noodmaatregelen dat de Eurocrisis moet bezweren.
En het schijnt spannend te worden, want er staat veel op het spel, en de zesentwintig landen zijn het bepaald niet eens over de verdeling van de pijn. Volgende week zou Griekenland dus zo maar uit de Eurozone kunnen liggen, of failliet kunnen gaan. En wat betekent dat dan voor andere landen die er slecht voor staan? Voor de Euro? Voor de Nederlandse economie?
We zetten enkele pratende hoofden waar de afgelopen dagen deskundige woorden uit kwamen rollen, even op een rijtje.
Maandag – DWDD
Mathijs Bouman, econoom en beurscommentator bij de zakelijke televisiezender RTL-Z, heeft weinig fiducie dat deze top werkelijk oplossingen gaat brengen. “We weten nu al twee jaar lang dat we dingen moeten regelen, sinds Griekenland ontplofte, twee jaar geleden”, zei de journalist afgelopen maandag in De Wereld Draait Door. “Nu hebben we drie keer een ‘weekend van de waarheid’ gehad, waaronder afgelopen weekend; en nou komt het uiteindelijk allemaal aan op een paar uur, op woensdagavond”.
Vanavond komen de Europese leiders van de zeventien eurolanden in Brussel bijeen om te komen tot een allesomvattende oplossing voor de schuldencrisis in Europa. Onderdelen van die oplossing kunnen zijn: een forse uitbreiding van het Europese noodfonds, het gedeeltelijk kwijtschelden van de Griekse staatsschuld en een bijdrage daarin van Europese banken die op hun beurt weer gevaar lopen bij een Grieks faillisement. Maar waarschijnlijk zal deze oplossing nog niet alle details bevatten en dus ook niet in staat zijn de onrust op de financiële markten weg te nemen. China heeft aangeboden bij te dragen aan het noodfonds in ruil voor inspraak in het IMF. De machtsverhoudingen in de wereld kantelen als een gestrand containerschip voor de kust van Nieuw-Zeeland, de vraag is: welke containers vallen er het eerst? Zeker is dat ook u in een van die containers zit. De Volkskrant voorspelt onheil als de euro uiteenspat: een bankrun in de PIIGS landen, faillissementen in heel Europa, crashende beurzen en verdampende pensioenen. De NOS verzorgt extra journaals, maar u leest het het eerste op twitter (lijstje eurokrise experts), reaguren doet u in de open draad zolang er nog stroom is.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Met de banken gaat het weer prima, lijkt het nu de Q3-cijfers binnenkomen.
Citigroup: winststijging van 68 procent afgelopen kwartaal. Citigroup koopt een vervolging af voor 285 miljoen dollar. De bank stelde voor ruim een miljard dollar een stinkend schuldenpakket samen, verkocht die door en speculeerde vervolgens op de verliesgevendheid ervan.
Morgan Stanley: verzevenvoudigd zijn winst.
Bank of America boekt kwartaalwinst van 5,9 miljard dollar (mede door de verkoop van aandelen in een Chinese bank).
Maar er is ook treurig nieuws:
Goldman Sachs leidt een verlies van 33 procent ten opzichte van Q2.
JPMorgan verliest 4 procent ten opzichte van Q2.
In werkelijkheid gaat het niet zo goed met de banken. En dat zou komen door overijverige wetgevers en toezichthouders. Zo mogen banken niet meer in extreem risicovolle producten handelen.
Maar klappen vallen ook bij de consumentenbanken. In de VS is het normaal dat bankklanten voor heel veel diensten een extra toeslag moeten betalen. Het gebruik van je pinpas kost bij Bank of America bijvoorbeeld vijf dollar per maand – ook al gebruik je ‘m niet. Pinnen bij een andere bank kost minimaal $2,50. Als een cheque uitschrijft die niet voldoende gedekt is, dan kost je dat minstens dertig dollar. Een melkkoe waar toezichthouders terecht een einde aan proberen te maken.
Terwijl behoudende media met het eenzijdig belichten van idoten de Occupy beweging te kakken proberen te zetten erkennen invloedrijke denkers als Thomas Friedman ondertussen dat er wel degelijk iets fundamenteels aan de hand is. Met de duiding van de protesten kan je volgens Friedman twee kanten op. Enerzijds kunnen de protesten een eerste signaal zijn van een ruwe ineenstorting van het systeem: The Great Disruption. Anderzijds kan de Occupy beweging een voorbode zijn van een graduele aanpassing aan een nieuwe tijd: The Big Shift. Op Occupy Montreal kwam milieuactivist David Suzuki langs en liet zich interviewen, hij neigt -zonder de term te noemen- naar de revolutionaire Great Disruption.
The Great Disruption theorie komt van het gelijknamige boek van de Australische milieuactivist Paul Gilding die voorziet dat het op groei gebaseerde economische model nu haar financiële, sociale en ecologische grenzen bereikt. De sterk toegenomen ongelijkheid tussen de spreekwoordelijke 99% en 1% leidt volgens Gilding onherroepelijk tot een clash. The Big Shift theorie van consultant John Hagel III van het Deloitte Center for Edge Innovation daarentegen ziet slechts korte aanpassingsproblemen van de samenleving nu globalisering en informatietechnologie samensmelten. In zijn boek The Power of Pull voorziet hij dat deze overgang wereldwijd enorm veel ideeën en oplossingen zal ontsluiten. Friedman zelf neigt naar de optimistische visie van de Big Shift, maar zegt tegelijkertijd beducht te zijn voor de Great Disruption.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
In Zuid-Amerika hebben ze de problemen waar het Westen nu mee kampt al eerder meegemaakt: een schuldencrisis en omvallende banken. In het Venezolaanse Caracas staat een bankgebouw dat door de financiële crisis in de jaren negentig nooit is afgebouwd. Nu is Torre de David de grootste ‘verticale sloppenwijk’ en biedt onderdak aan meer dan 700 gezinnen. Misschien geeft onderstaande slideshow met foto’s van de Nederlandse fotograaf Iwan Baan wel een blik op de Zuidas in het jaar 2031? Click to the future:
Iwan Baan from Slideluck Potshow on Vimeo.
Deze weken doen wij verslag van de collegecyclus “Wie heeft de crisis veroorzaakt?” van econoom Ewald Engelen. Vandaag een college verzorgd door antropoloog Tijo Salverda met de titel: ,,Te complex of bewust verzwijgen? het discours van de financiële elite.” Of anders gezegd, de crisis verklaard vanuit de antropologie.
Opvallend aan de crisis was dat die die zo plotseling kwam, hij leek uit de lucht te vallen. Bankiers en andere financials wijzen er dan ook geregeld op dat de crisis een soort natuurverschijnsel is, een perfect storm waar eigenlijk niemand iets aan kan doen.
Maar dat is wel wat makkelijk. Al vlak na het omvallen van Lehman Brothers kwamen de verhalen naar buiten van nuchtere medewerkers die al tijden hadden gewaarschuwd dat het hele derivatenstelsel een tijdbom was. Deze criticasters werden niet gehoord, of soms actief monddood gemaakt.
Zoals ook uit de lezing eerder deze week van het Sustainable Finance Lab bleek, cultuur in de financiële wereld doet ertoe. Maar er is iets geks aan de hand. De cultuur van de financials wordt nauwelijks bestudeerd. En de cultuur in het grootste probleemgebied van de financiële sector, die van de innovatieve en ingewikkelde derivaten en schuldenconstructies, al helemaal niet.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.