Natuurmonumenten bood vanochtend een petitie aan tegen de aanleg van de Blankenburgtunnel bij Rotterdam aan de commissie Infrastructuur & Milieu van de Tweede Kamer. Willem Visser plaatst de tunnel in het perspectief van de asfalteringsdrang van Rijkswaterstaat. Rupsje Nooitgenoeg is de hoofdpersoon in het gelijknamige boek voor kleuters van de Amerikaan Eric Carle. Het gaat over een rupsje dat altijd honger heeft. Gedurende het grootste deel van het boek is het rupsje aan het eten, tot het zich aan het eind van het boek ontpopt als een prachtige vlinder. Rijkswaterstaat (RWS) lijkt op Rupsje Nooitgenoeg: het Nederlandse wegennet bestaat niet uit verbindingen, maar 'ontbrekende schakels'. Die moeten we dringend aanleggen. Anders loopt het verkeer nu, morgen of op een ander moment hopeloos vast. Dit alles levert echter geen prachtige vlinder op, maar versnippering en verstening van de leefomgeving. En, merkwaardig genoeg, meer in plaats van minder ontbrekende schakels. Wanneer is genoeg eigenlijk genoeg? En leggen maatschappelijke of landschappelijke kosten die niet in geld zijn uit te drukken nog gewicht in de schaal?
Het gaat om ongeveer 2500 minima, die in 2011 tezamen een schuld van 7 miljoen bij Zilveren Kruis hadden. Het college kocht – klaarblijkelijk zonder medeweten van de gemeenteraad – 1 miljoen van de schuld af, het CVZ deed een kleine bijdrage, en de rest van de schulden boekte de zorgverzekeraar af. De reden was te voorkomen dat de minima als wanbetaler geregistreerd zouden worden.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
DATA - Donderdag beslist de gemeenteraad van Rotterdam over steun voor de bouwplannen voor het nieuwe Feijenoordstadion. De uitslag is nog onbeslist. Maar wat kan het effect van de nieuwbouw zijn op de prijs van de kaartjes? De data vanaf 1961 laten een tweetal trends zien.
Een belangrijk deel van de discussie over het nieuw te bouwen Feijenoordstadion gaat over geld. Moet de gemeente garant staan? Gaat het allemaal wel goed komen? Een belangrijke factor daarin zijn de inkomsten die men denkt te halen uit kaartverkoop. Duidelijk is dat er nog meer bedrijfsaquariums moeten komen. Maar ook het legioen zal waarschijnlijk meer gaan betalen. Hoeveel, dat blijft raden.
Wat we echter wel kunnen doen, is kijken naar de ontwikkelingen uit het verleden. Daartoe hebben we zoveel mogelijk kaartjes van thuiswedstrijden van Feyenoord verzameld. Vooral op Footballfans.eu en Lunaticnews.nl vonden we er veel.
En als je dan de bruikbare kaartjes er uit haalt en de prijzen voor inflatie corrigeert, krijg je dit:
Het nadeel daarvan is dat het een beetje appels met peren vergelijken is. Het gaat om verschillende soorten wedstrijden en verschillende verschillende soorten plaatsen.
Laten we daarom even kijken naar alleen de competitiewedstrijden (Eredivisie). Dat levert dit beeld op:
OPINIE - Uit de hand gelopen cliëntelisme binnen de PvdA zorgde voor een crisis in de Rotterdamse deelgemeente Feijenoord. Dat is een lokaal probleem, maar ook een symptoom van iets breders.
Na de gemeenteraadsverkiezingen van 1998 was het crisis bij GroenLinks Feijenoord. Dankzij voorkeursstemmen waren drie van de vijf raadsleden van Turkse afkomst en die hadden besloten dat een van hen fractievoorzitter moest worden in plaats van degene die door de partij naar voren was geschoven. Als enig actief lid in Feijenoord dat nergens bij betrokken was, mocht ik bemiddelen. Er werd een modus operandi gevonden waarbij een van de Turken inderdaad fractievoorzitter werd, maar nadere afspraken voor een werkbare situatie zorgden.
Vier jaar later was ik voorzitter van de kandidatencommissie en besloot de zaak rigoureus op te schonen: op geen enkele lijst in Rotterdam mochten mensen komen alleen vanwege de stemmen van hun achterban. Dan maar wat zetels minder. In Feijenoord betekende dit dat de Turkse fractievoorzitter bleef als lijsttrekker, omdat hij zijn werk uitstekend gedaan had. Een oudgediende vond zelf dat het tijd werd om plaats te maken. De derde moest op een pijnlijke ledenvergadering de deur gewezen worden.
De huidige crisis in Feijenoord laat zien wat er gebeurt als je zo’n situatie, waarbij mensen voor hun particuliere achterban in de raad zitten, te lang laat door etteren. Het is op korte termijn leuk dat politici dingetjes voor hun ‘eigen mensen’ weten te regelen, maar op lange termijn brengt het juist schade toe. Niet alleen omdat het algemene vertrouwen in de politiek erdoor afneemt, maar ook omdat het barrières opwerpt voor de jonge generatie. Het is bepaald geen steuntje in de rug voor jonge politici van Turkse afkomst dat de generatie van hun ouders er nu zo gekleurd op staat.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
NIEUWS - De vereniging voor Christelijk Voortgezet Onderwijs (CVO) in Rotterdam zal zich de komende jaren ontfermen over de Islamitische school Ibn Ghaldoun, die negatief in het nieuws kwam door grootschalige examenfraude. Maar de school staat al langer onder toezicht. Sargasso berichtte eerder dat de school er financieel zeer slecht voor staat.
Volgens de verklaring van CVO blijft de Ibn Ghaldoun als aparte school bestaan, maar het AD meldt op basis van anonieme bronnen dat de school zelf vanmiddag bekend zal maken de deuren te sluiten.
ANALYSE - De Ibn Ghaldounschool moet sluiten, gaf de Rotterdamse wethouder van Onderwijs Hugo de Jonge dinsdagavond in Knevel & van den Brink aan. Wie kijkt naar de financiën en slagingspercentages van de school de afgelopen jaren, kan hem alleen maar gelijk geven.
Uit cijfers van de Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO) blijkt dat Ibn Ghaldoun, de Rotterdamse school waar vijftien eindexamens gestolen zijn, er financieel niet al te best voor staat. Sinds 2007 is het eigen vermogen van de school met 35 procent gedaald tot -4,2 miljoen euro in 2011. Ook met de algemene reserves is het dramatisch gesteld: in 2011 boekte de school bijna drie miljoen in de min af. Een negatief saldo betekent niet per se dat de school niet meer kan draaien, als er maar genoeg liquide middelen zijn. Maar met de liquiditeit, de mate waarin de lopende rekeningen betaald kunnen worden, van de school gaat het ook niet al te best: 0.14, terwijl tussen 0,5 en 1,5 als veilig gezien wordt.
Geen consequenties
Een andere graadmeter voor de financiële gezondheid van een school is de kapitalisatiefactor, vertelt onderwijskundige Reinout van Brakel. ‘Die is eigenlijk in het leven geroepen door de commissie Don (pdf) in 2009, om aan te geven hoe arm of rijk een school is,’ zegt hij. ‘Dat werd gedaan naar aanleiding van klachten van de Algemene Onderwijsbond, die zei dat sommige scholen een veel te groot eigen vermogen hadden.’ De kapitalisatiefactor geeft de verhouding tussen balanstotaal en totale baten aan. De bovengrens is 35 procent voor grote en 60 procent voor kleine scholen. Bij Ibn Ghaldoun – met krap 700 leerlingen een kleine school- is de kapitalisatiefactor gedaald van 41 procent in 2007 naar 21 procent in 2011.
NIEUWS - Balen zeg, voor de politieke groepering ‘50+ Rotterdam’. Want die groep mag onder die naam niet meedoen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Terwijl een paar kilometer verderop de groep ‘Gouda 50+’ wél mag meedoen.
Oneerlijk? Volgens de Raad van State niet, blijkt uit een uitspraak van deze week.
De ‘Vereniging 50+ Rotterdam’ kreeg in februari van het centraal stembureau in Rotterdam te horen dat haar naam niet geregistreerd kon worden. Hij lijkt namelijk te veel op de naam ‘50PLUS’ die al staat geregistreerd bij het stembureau voor de verkiezingen van de Tweede Kamer. Dat kan leiden tot verwarring en is daarmee in strijd met de Kieswet, aldus het stembureau.
Volgens de ‘Vereniging 50+ Rotterdam’ is er geen kans dat de kiezers zich vergissen, omdat de Rotterdamse club niet meedoet aan de landelijke Kamerverkiezingen, en omgekeerd de groep ‘50PLUS’ zich niet mengt in de lokale strijd in Rotterdam of elders. Maar de Raad van State ziet het anders: de kiezer kan wel degelijk denken dat de Rotterdamse vereniging onderdeel is van, of valt onder, de landelijke politieke partij ‘zodat verwarring is te duchten.’
In Gouda is de naam ‘50+’ wél toelaatbaar om de simpele reden dat de Goudse groepering eerder werd geregistreerd dan de landelijke partij ‘50PLUS’, legt de hoogste bestuursrechter uit.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
En gezien de bak met overheidsgeld in crisistijd niet verstandig als de gemeente hier in trapt.
COLUMN - Ondanks de stoere taal tegen coffeeshops verwacht Klokwerk dat legalisering van wietteelt snel geregeld kan worden.
Nee, Klokwerk is bepaald geen fan van het huidige kabinetsbeleid op justitie. Een beleid van kostbare symboolmaatregelen die contraproductief werken bij criminaliteitsbestrijding.
Dit beleid heeft natuurlijk alles te maken met de angst van de VVD om kiezers te verliezen aan de PVV. Daarom kiest de partij voor harde maar inhoudsloze taal in plaats van liberale pragmatiek. Men trommelt als een gorilla op zijn borst… maar stuurt criminelen daarna met een enkelbandje naar huis. Ondertussen worden andere mensen zeker niet incidenteel hun fundamentele rechten onthouden.
De symbolische kers op deze slagroomtaart zijn de stoere taal en maatregelen aangaande het drugsbeleid. Maar alles wijst erop dat het in dat geval inmiddels gelukkig om achterhoedegevechten gaat.
Terwijl in ons land de notoire besluiteloosheid aangaande softdrugs blijft voortduren, verandert namelijk de wereld om ons heen. Bezit van marihuana wordt in Europa inmiddels getolereerd door onze drie buurlanden, Spanje en Zwitserland. Ondertussen worden niet alleen in exotische staten als Uruguay, maar zelfs in twee staten van de VS de kweek, handel en het bezit van marihuana al volledig gelegaliseerd… wat leidt tot een hardere roep om verdere legalisering.
Sinds donderdag heb ik een auto. De eerste auto in mijn leven. Met als gevolg dat ik weer eens naar de radio luister.
En zo kwam het dat ik vrijdagavond rond de klok van half zeven ineens aan het luisteren was naar Joost Eerdmans die als Wakkere Nederlander een radioprogramma onder de titel Avondspits presenteert. Daarin poneert hij een stelling waarop luisteraars kunnen reageren.
Stelling van afgelopen vrijdagavond: dat Rotterdamse uitgaansgelegenheden vaak Marokkanen en Antillianen weigeren is geen racisme maar gezond verstand. Je kon reageren door te bellen en door te reageren op Twitter met #eens of #oneens.
De argumenten die Joost naar voren bracht, waren 1) uitgaansgelegenheden willen geld verdienen, dus zijn ze er helemaal niet bij gebaat om mensen puur uit racistische motieven te weigeren, 2) portiers zijn zelf vaak Marokkaans of Antilliaans, en 3) Marokkaanse en Antilliaanse meisjes worden zelden geweigerd. Eerdmans erkende dat portieren ongetwijfeld wel eens beoordelingsfouten maakten, maar volgens hem lagen daar geen racistische motieven aan ten grondslag. Daar zou Joost best wel eens gelijk in kunnen hebben, maar dat betekent nog niet dat het niet racistisch is. Volgens mij kun je best een racistische daad plegen zonder dat daar racistische motieven aan ten grondslag liggen. Noem het voor mijn part onbedoeld racistisch. Of zelfs ongewild racistisch.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.