Feit of fabel: hoeveel politici werken in de Randstad?

Premier Rutte vindt 5000 politici voor de Randstadprovincies te veel. Maar zijn het er wel vijfduizend? Vanaf heden geregeld een bijdrage van the Fact Club. Bij deze de eerste. Als het aan het nieuwe kabinet ligt gaat het regionale bestuur op de schop. De provincies Noord-Holland, Utrecht en Flevoland worden samengevoegd en decentralisaties richten zich op 100.000+ gemeenten. In het debat over het eindverslag van de formateurs  (31 oktober) verantwoordde Mark Rutte (VVD) deze keuze als volgt: “Misschien mag ik nog één voorbeeld geven: de Randstad, met 7,5 tot 8 miljoen mensen. De stad New York heeft er 9 miljoen. De stad New York heeft één burgemeester, telt vijf grote districten en in totaal 300 tot 400 politici. In de Randstad zijn er 5000 politici als ik het de laatste keer goed heb geteld, heel veel gemeenten en veel provincies.” Klopt de uitspraak van Mark Rutte dat er in de Randstad 5000 politici actief zijn?

Foto: pixelant (cc)

Vuilnisbakjournalistiek: welke tweets gooien politici weg?

DATA - Waarin de auteur Jan Dijkgraafiaanse vuilnisbakjournalistiek bedrijft en kijkt wat onze politici aan tweets hebben weggegooid.

,,Beste Mark, 0,2% belasting over vermogen boven 125.000 € levert 300 mln op. Wil je de chronisch zieken met rust laten? http://t.co/SRYWcqr’’. Was getekend, Diederik Samsom op 30 augustus 2011. Althans, deze tweet werd meteen ook weer gedelete op 30 augustus 2011.

Een echt spannende tweet is het niet, maar waarom is deze naar de digitale prullenbak verwezen? Was Samsom bang voor de factcheckers van NRCNext? Of leek de tweet uiteindelijk niet zo opportuun?

De tweet is een van de ruim 90.000 weggegooide tweets die onlangs door mijn digitale brievenbus schoven. Ze zijn afkomstig van politwoops, die niet alleen alle politieke tweets bewaart, maar ook bijhoudt of en wanneer er tweets verdwijnen (dus u bent gewaarschuwd, beste politicus). Ik heb me de afgelopen dagen suf geprakkiseerd over wat ik hier nu mee moet. Er zit meer in dan ik eruit zo een-twee-drie uit kan halen, maar als er echt iets in zit, dan is het goed verstopt. Kijk even mee.

Met zo’n dataset kun je allereerst aardige overzichtjes maken. Wie delete er het meest? Dat is duidelijk. Met stip op 1 is dat Gertjan Seegers van de ChristenUnie. Hij komt 4195 keer voor in de database. Remco Dijkstra (VVD, 1139 tweets) en Carel Bruring (GroenLinks, 884) volgen op enige afstand.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Beslissingen politici steeds meer afhankelijk van internet

Politici vertrouwen in toenemende mate op online bronnen voor hun informatie, zo blijkt uit onderzoek van PR-bureau Fleishman-Hillard. Marjolein Kampschreur, Senior Account Executive bij Fleishman-Hillard, beschrijft waar de online kansen liggen voor lobbyisten.

Online informatiebronnen zijn in toenemende mate een bepalende factor voor de standpuntbepaling van Tweede Kamerleden. Dit blijkt uit onderzoek van communicatieadviesbureau Fleishman-Hillard.

Belangrijkste conclusie: negen van de tien Kamerleden zeggen dagelijks gebruik te maken van zoekmachines als Google om informatie in te winnen. Ook hebben Kamerleden vertrouwen in online informatiebronnen. Fleishman-Hillard voerde het onderzoek uit onder 31 zittende Kamerleden, waarbij alle partijen zijn vertegenwoordigd.

Deelname online debat van belang in public affairs

“In de Europese, maar vooral ook de Nederlandse politiek is de online wereld in toenemende mate de ‘place to be’ als het gaat om deelname aan het maatschappelijk debat”, aldus Jacques Bettelheim, Director Public Affairs bij Fleishman-Hillard. Bettelheim: “Het is dan ook belangrijk om goed op het internet vertegenwoordigd te zijn en deel te nemen aan het online debat. Waar Search Engine Optimization (SEO) eerder voornamelijk gedreven werd vanuit marketing, zetten we deze techniek in toenemende mate in voor public affairs doeleinden.”

Integratie van PR, public affairs en digital

Foto: copyright ok. Gecheckt 24-11-2022

Kunst op Zondag | Verkiezingen

Terwijl de politiek zich opmaakt voor de naderende verkiezingen, gaan we vandaag eens kijken of er ook nog kunst bij komt kijken.

Kunst heet vrij te zijn, dus ik kan me voorstellen dat maar weinig kunstenaars zich met de electorale propagandamachine wensen in te laten. Hooguit reageren kunstenaars er op. Zoals de Portugese kunstenaar Luis Sezões, die verlaten en vervallen reclameborden fotografeert.  In zijn project ‘Fallen Empires’ komen ook skeletten voor van borden waar ooit verkiezingsposters hingen.  Zie de afbeelding boven dit artikel.

Waarmee we op het saaiste onderdeel van de verkiezingen komen. Wat een treurigheid hangt er straks weer op de politieke billboards. Zijn er geen hedendaagse Albert Hahn, Henri Pieck en Richard Roland Holst te vinden? Is het roemruchte ‘blote meisje met koe’, de laatste kunstzinnige oprisping geweest in de Nederlandse verkiezingscampagnes?

In andere landen lijkt het soms anders te gaan. Lijkt, want de beroemde Obama “Hope’-poster van Shepard Fairey was een initiatief van de kunstenaar zelf. Het elan van Obama inspireerde talloze Amerikaanse kunstenaars en Amerika hing vol van hun kijk op een nieuw presidentschap. Zo zag Ron English het: Obama de nieuwe Abraham Lincoln. Hier zijn website.

Kunstenaars worden weinig gevraagd om een inbreng in de verkiezingscampagnes, ze reageren er wel op. In de stijl van Fairey’s Hope-poster becommentarieerde Konstantin Kallendareff de kandidatuur van Putin: We vote Vodka, onderdeel van de in februari gehouden tentoonstelling No comment Art, in Moskou.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Was will das volk?

De grap van Giel Beelen ten koste van John Leerdam roept de vraag op wat wij eigenlijk willen van onze politici. Zeker, Leerdam zat goed fout met zijn gewichtig klinkende onzinantwoorden, maar ze zijn hoogstwaarschijnlijk het gevolg van een communicatieadvies: laat nooit merken dat je iets niet weet.

Wij willen dat namelijk niet, politici die iets niet weten, hoewel we heel goed beseffen dat onze Kamerleden niet alles kunnen behappen. We willen geen duur betaalde, van mijn centen op het pluche figuur die botweg zegt dat hij ergens niet van op de hoogte is. Ook Leerdam niet, al kent hij als tijdelijke vervanging van Dijksma natuurlijk niet alle dossiers uit zijn hoofd.

Stel je eens voor dat ik de politiek in ga. Ik heb overal mijn mening over gegeven en wie vijf minuten spit op dit blog, die vindt tegenstrijdigheden, bijvoorbeeld omdat ik van mening veranderd ben. En ook dat willen we niet. Een politicus kan niet zomaar even van mening veranderen, hoe vaak hij of zij ook ‘met de kennis van nu’ of ‘voortschrijdend inzicht’ in de hapklare soundbites stopt. Wie van mening verandert, zwalkt. Een doodzonde, want je weet niet wat je aan die figuur hebt. Toch zijn mensen die nooit van mening veranderen over het algemeen stijfkoppige, onhandelbare fanaten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Respect!

‘Op een ethische manier met politici omgaan’. Dat was gisteravond de kern van wat Naema Tahir betoogde bij Pauw en Witteman. Want politici zijn bezig met ‘de meest belangrijke beslissingen in onze samenleving’ en hun taak wordt ‘verziekt’ door journalisten die ‘allerlei belachelijke brutaliteiten’ naar voren brengen.

Ek verwerp dit met die minagting wat dit verdien, om maar eens een rechtse staatsman – de Afrikaner B.J. Vorster – aan te halen. Tahir betoogt min of meer een terugkeer naar het verleden, toen je nog overal in huis schone handdoeken ophing voordat de dokter op huisbezoek kwam, toen de plaatselijke kinderlokker nog Mijnheer Pastoor werd genoemd en toen ministers en staatssecretarissen nog excellentie heetten.

Hoe zij het werk van de politiek op een voetstuk plaatst en daar respect, ja zelfs ontzag voor vraagt, doet ernstig denken aan de situatie in Italië, waar respect voor de Instituties van de Staat eisen een bijna Pavlov-achtige rechtse reactie is op al diegenen die te kritisch zijn. En waar afgevaardigden, senatoren, ministers en staatssecretarissen met de titel Onorevole – “Eerbiedwaardige” – worden aangesproken.

Tot 22 januari 2011, toen hij in cassatie definitief werd veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf voor concorso esterno in associazione di tipo mafioso – zeg maar het als niet-maffialid bijdragen aan georganiseerde misdaad – werd senator Salvatore Cuffaro dus aangesproken als “Eerbiedwaardige”. Al was hij door zowel de rechtbank als het hof reeds veroordeeld. En hij is de enige Onorevole niet die ongeveer zo eerbiedwaardig is als een bankovervaller – dat weet iedere Italiaan.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de dag: politiek

[qvdd]Maar ik zie mezelf niet echt als politicus.

Deze woorden zijn opgetekend in het interview met Jan Kees de Jager, in de VN van deze week. Hij ziet zichzelf liever als ondernemer. VN citeert zijn woorden (met enige vrijheid) in de titel van het stuk: “Ik ben geen echte politicus”.
Het is iets waar bijna iedereen altijd het over eens is: politiek stinkt, macht is slecht en aan politici kleeft een smet. Het gaat zelf zo ver dat de mensen die het ver schoppen in dit bedrijf zeggen dat ze er eigenlijk niet achter staan. Maar stel nu eens u komt bij de dokter en nadat de diagnose is gesteld maakt U een praatje met haar. Zij vertelt u het volgende: “ik ben niet echt een dokter, ik ben een ondernemer!”, met andere woorden zij zou u net zo lief brood, verzekeringen of een vliegvakantie willen verkopen want zij is namelijk niet echt geïnteresseerd in haar vak als dokter, maar ziet zich zelf liever als “ondernemer”.

Dat zou toch merkwaardig zijn? Zou u zich nog willen laten behandelen door die dokter? Waarom gaat de Jager niet weer gewoon terug naar zijn ICT-bedrijf om te ondernemen? Wat trekt hem dan wel in de politiek? Of wil hij zeggen: “ik ben te goed voor dit werk, maar het land heeft mij nodig, daarom offer ik mij zelf op. Ik doe dit omdat de Koningin mij heeft gevraagd.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Factcheck: ‘Roemer beste fractievoorzitter’

De Volkskrant meldt dat de ‘gemiddelde Nederlander’ [sic] Roemer een 5,8 geeft voor zijn werk als fractievoorzitter in een peiling van Maurice de Hond. Hij scoort daarmee het beste van alle fractievoorzitters. Dat Roemer het goed doet bij de mensen, zal voor velen geen verrassing zijn: hij slaagt erin om het gedachtegoed van zijn partij op een eenvoudige, maar effectieve wijze naar voren te brengen. Probleem van de conclusies van de Volkskrant is echter, dat Maurice de Hond helemaal geen onderzoek heeft gedaan naar het oordeel van mensen over het werk van de fractievoorzitters.

Eens in de zoveel tijd vraagt Peil.NL zijn panelleden naar hun vertrouwen in politici. Mensen kunnen dat vertrouwen aangeven op een schaal van 10 (Heel erg hoog) tot 1 (Heel erg laag)*. Er wordt dus niet gevraagd naar een beoordeling van de manier waarop de fractievoorzitters hun werk doen, zoals de Volkskrant suggereert. Hoewel vertrouwen in een politicus ongetwijfeld gerelateerd is aan de manier waarop hij zijn functie vervult, zijn dit twee verschillende zaken. Je kunt bijvoorbeeld best waardering hebben voor de manier waarop Van der Staaij (SGP) zijn functie uitoefent, zonder dat je een groot vertrouwen in de man hebt.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Draaideurpolitici

ALTER-EU (Alliance for Lobbying Transparency and Ethics Regulation in the EU) komt op voor morele verantwoordelijkheid in het Brusselse lobbycircus. Deze club behaalde onlangs een succesje toen voormalig EU-Commissielid McCreevy zich terugtrok als bestuurder voor een financiële instelling waarvoor hij als commissaris tot voor kort de regels had moeten stellen. Dit ging zelfs de Commissie te ver. Er zijn een paar regels voor oud-commissarissen, maar die lijken niet al te streng gehandhaafd te worden door de ethische commissie. Het Europees Parlement heeft nu druk uitgeoefend op Commissie-voorzitter Barroso om zijn belofte na te komen en de regels aan te scherpen. Het EP neemt deze zaak zo hoog op dat bij de recente begrotingsbesprekingen een motie is aangenomen waardoor een bepaald bedrag voor het pensioen van ex-commissarissen wordt aangehouden totdat Barroso over de brug is gekomen. Intussen helpt Avaaz met een petitie de druk nog wat op te voeren.

ALTER-EU heeft nog wel wat voorbeelden van overstapjes van oud-commissarissen die vragen oproepen. Zo heeft oud-commissaris voor industrie Verheugen zich verbonden aan de Royal Bank of Scotland en enkele lobbygroepen. De Oostenrijkse Benita Ferrero-Waldner kreeg een baan bij twee firma’s voor wie zij als commissaris van Nabuurschap in het krijt trad. De Maltees Joe Borg (ex-commissaris voor maritieme aangelegenheden) werkt nu voor een bedrijf in de visserijsector.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Politici die de pers mijden: slechte ontwikkeling

Perhaps the reluctance of Tea Party Republicans and even Democratic incumbents to sidestep the journalistic scrutiny is a sign of a robust, questioning, and skeptical press. Not a perfect press, mind you, as anybody who has eavesdropped on a recent political press conference can attest. But when politicians beat this sort of a retreat, they’re not signaling that they fear the questions but that they fear the answers.

In Amerika is het een opkomende trend: politici die in verkiezingstijd de pers mijden. Je kunt het uitleggen als een teken van een krachtig imago van journalisten. Ik zie het als iets negatiefs: democratisch gekozen – of nog te kiezen – volksvertegenwoordigers die weigeren zichzelf bloot te stellen aan kritische vragen is een slechte ontwikkeling. Slecht voor de journalistiek, omdat er geen nieuws gebracht kan worden. Slecht voor de kiezer, omdat niet duidelijk wordt of de beloftevolle kandidaten ook daadwerkelijk iets te leveren hebben. En last but not least: slecht voor de kandidaat, omdat de basis waarop hij of zij gekozen wordt steeds smaller wordt. Alleen maar verliezers dus.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende