Methusalem
Publiciste Karin Spaink schreef voor de Avond van de polemiek deze bijdrage over de onwenselijkheid van het eeuwige leven.
De Nederlandse Hendrikje van Andel was ooit de oudste vrouw ter wereld. Ze stierf in 2005 en was toen 115. Hendrikje was een medisch wonder: ze leek langzamer te verouderen dan anderen. Op haar 112e scoorde ze bijvoorbeeld bovenmatig goed in een geheugentest – afgezet tegen 60- tot 75-jarigen.
Hendrikjes uitmuntende conditie bleek genetisch te zijn bepaald. Onderzoek toonde later aan dat ze zeldzame genen had die haar beschermden tegen aderverkalking en allerlei hartkwalen. Zo werd Hendrikje de lieveling van wetenschappers die de levensverwachting van de mens willen verlengen. Stel je voor dat we ieders genetische klok kunnen vertragen…!
Aubrey de Grey, een Britse gerontoloog, stelde deze zomer dat we celschade binnenkort kunnen repareren; daarmee ligt preventie van ouderdomskwalen binnen handbereik. In die opvatting staat hij bepaald niet alleen. De Grey schat in dat 150 worden nog deze eeuw haalbaar blijkt. Na die doorbraak is het volgens hem een peuleschil om onze levensduur te verlengen tot 1000 jaar. In de toekomst, zo verwacht hij, gaan mensen alleen nog aan ongelukken dood.
Een geweldige bio-hack: Methusalem als ons aller voorland! Maar sta mij toe deze wetenschappelijke klok even flink te ontregelen.
Ik was al een hele tijd niet meer in een revalidatiehuis geweest. Dat was schrikken. Vooral, omdat het in niets op een revalidatiehuis leek. Mijn buurvrouw van 85 was opgenomen na een val. Ze had wat schaafwonden, vocht achter de longen en was zwak van ouderdom. In het ziekenhuis werd ze niet beter. Sterker nog: ze vonden haar lastig, want ze wilde naar huis. Dat was geen optie. In het revalidatiehuis vonden ze haar ook lastig. Ik sprak haar daar vorige week vrijdag. Ze zag er duidelijk slechter uit dan toen ik haar vond na haar val. Ze zat onder de medicatie. Ik hield haar hand vast, ze ademde zwaar en ze vroeg of haar tuin er nog goed bij lag. Ze zei dat ze naar huis wilde, ik antwoordde dat ze eerst maar beter moest worden. Ik stelde haar gerust, maar ging met een ongerust gevoel weg. Na lang zoeken kwam ik een verpleegster tegen, zei vertelde me dat mevrouw agressief was en in de war. Ik zag dat anders. Mevrouw was volgens mij oud, slechthorend en eenzaam. Verder was ze bang om dood te gaan en wilde ze naar huis. In mijn ogen geen gekke gedachte. Een dag later zou ze een ontsnappingspoging wagen.