Waarom ik niet en wél rouw om Charlie Kirk

Waarom ik niet rouw om Charlie Kirk Er zijn mensen wiens overlijden vanzelf stilte en respect oproept. Charlie Kirk hoort daar voor mij niet bij. Zijn dood is geen verlies voor de democratie, maar hooguit het verdwijnen van een van haar luidruchtigste ondermijners. Want laten we eerlijk zijn: Kirk zal niet worden herinnerd om zijn bijdrage aan een open samenleving, maar om zijn hardnekkige inzet om achterdocht, ressentiment en complottheorieën te voeden. Hij zette de Civil Rights Act weg als een “enorme fout”, droeg complottheorieën als de “Great Replacement” met trots uit en wijdde zich aan het in twijfel trekken van verkiezingsuitslagen zodra de uitkomst hem niet beviel. De belangrijkste taak van vrouwen is kinderen krijgen en abortus is erger dan de Holocaust. In elk ander systeem zou dit slechts gênant theater zijn geweest, maar in de VS, waar miljoenen zijn woorden omarmden, kreeg het gewicht. Hij was een van de speerpunten van een beweging die de democratische spelregels alleen respecteert zolang ze zelf wint. Hier komt de tolerantieparadox van Karl Popper om de hoek kijken. Een samenleving die onbeperkt tolerant is tegenover intolerantie, graaft haar eigen graf. Kirk was bij uitstek een vertegenwoordiger van die intolerantie: niet de felheid van een debatpartner die de democratie scherper maakt, maar de gretigheid van iemand die aan haar fundamenten zaagt omdat diversiteit, inclusie en verkiezingsresultaten niet in zijn straatje pasten. Tolerantie voor dat soort denkbeelden is geen deugd, maar een zwaktebod dat aan de basis ligt van de ondergang van de democratie. Rouwen om Kirk zou dan ook impliceren dat zijn stem iets essentieels toevoegde aan het publieke gesprek. Maar wat hij toevoegde, was ruis, misleiding en de normalisering van haat als legitiem standpunt. Democratie is niet gebaat bij elke mening, ze is gebaat bij meningen die de basisprincipes van gelijkheid, rechtvaardigheid, waarheid serieus nemen. Natuurlijk, voor hemzelf en zijn familie is zijn dood een tragedie, en moord is om meerdere redenen niet de manier waarop iemand - wie dan ook - het politieke toneel zou moeten verlaten. Maar dat maakt nog niet dat zijn nalatenschap ook tragisch genoemd moet worden. Die is eerder een opluchting voor de samenleving die hij zo gretig tegenwerkte. Dus nee, ik rouw niet. Ik noteer het als een voetnoot in de lange strijd van de democratie tegen haar interne vijanden, een strijd die relevanter is dan ooit. De paradox leert ons dat het verdragen van mensen als Kirk uiteindelijk leidt tot het verdwijnen van de ruimte waarin echte vrijheid kan bestaan. Zijn afwezigheid is geen reden tot feest, maar wel tot een zucht van verlichting. Eén demagoog minder die meent dat de democratie een speeltuin is voor zijn intolerantie. Waarom ik wél rouw om Charlie Kirk Soms is het niet de stem zelf die telt, maar wat er met de echo wordt gedaan. Charlie Kirk was bij leven een demagoog, een man die complotten, ressentiment en halve waarheden tot politiek wapen verhief. Om zijn ideeën op zich verlies ik geen traan. Maar om zijn dood wel. Niet omdat ik hem bewonderde, maar omdat een moord als deze een dodelijk geschenk is aan precies de krachten die de democratie verder willen uitkleden. De geschiedenis laat zien hoe handig martelaarschap kan worden gerecycled. We hoeven maar te denken aan Pim Fortuyn, wiens dood in Nederland een beweging vleugels gaf die zonder dat pistoolschot waarschijnlijk nooit zo groot was geworden. Of aan de Weimarrepubliek, waar de nationaalsocialisten er een sport van maakten om elk slachtoffer in de eigen gelederen te gebruiken als bewijs dat de democratie hun vijand was. Een moord levert niet alleen rouw op, maar ook munitie. Daarin schuilt de reden om te rouwen: niet om de man, maar om de gevolgen. De dood van Kirk kan dienen als katalysator voor het verhaal waarin conservatieven zich de enige ware slachtoffers wanen, en waarin iedere linkse of progressieve stem verdacht wordt gemaakt als potentiële dader of aanstichter. Het gevaar is dat kritische geluiden het zwijgen worden opgelegd onder dreiging van “zie je wel, jullie hebben bloed aan je handen”. Bovendien is het een klassieke valkuil van democratische samenlevingen om een gewelddadige dood als bewijs van legitimiteit te zien. Kirk zelf ondermijnde met plezier verkiezingen en burgerrechten, maar nu kan hij worden opgevoerd als martelaar van de vrijheid van meningsuiting. Zijn erfenis wordt daarmee opgeblazen tot proporties die hij bij leven nooit had kunnen bereiken. Dus ja, ik rouw. Niet om de man, maar om de speelruimte die zijn dood zijn geestverwanten geeft. Want in die speelruimte kan het klimaat voor kritiek verder verstikken. Elke columnist, academicus of activist die het waagt de fundamenten van extreemrechts te bekritiseren, kan nu nog sneller worden neergezet als medeverantwoordelijk voor “het volgende Kirk-moment”. Het is een wrange constatering: juist de dood van iemand die zelf intolerantie verspreidde, kan leiden tot minder ruimte voor broodnodig verzet.

Door: Foto: "Charlie Kirk" by Gage Skidmore is licensed under CC BY-SA 2.0

Theodor Holman bekent moord die hij gaat plegen

In zijn column in Het Parool kondigt Theodor Holman aan zijn vrouw te gaan vermoorden. Tegen haar wil!

Wat op zich een aardige column lijkt te zijn, ontspoort behoorlijk. Verwijzend naar de euthansie-zaak die afgelopen maandag voor de rechter kwam, komt Holman op het idee dat hij zelf zijn vrouw moet doden als ze zwaar dement zou worden. Een idee geïnspireerd op de film ‘Amour’ van Michael Haneke, waarin iemand geen andere uitweg ziet dan zijn door beroertes getroffen partner met een kussen te verstikken.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: umar nasir (cc)

Resultaat onderzoek lichaam van Arafat: sterke aanwijzingen van moord door vergiftiging

ACHTERGROND - De forensische tests die zijn uitgevoerd op delen van het opgegraven lichaam (eerder werd zijn kleding al onderzocht) van de Palestijnse leider Yasser Arafat wijzen uit dat er sterke aanwijzingen zijn dat hij is vermoord. In monsters van zijn ribben, bekken, en in aarde die zijn lichaamsvocht had geabsorbeerd werden concentraties van het zeldzame, hoogradioactieve polonium 210 aangetroffen die 18 keer hoger waren dan normaal.

Dat wijst het rapport uit van Zwitserse forensische experts dat dinsdag is overhandigd aan de Palestijnse Autoriteit en aan Arafats weduwe, Suha Arafat. Arafats lichaam werd een jaar geleden opgegraven, nadat de zender Al-Jazeera kleding die aan Arafat had toebehoord aan een Zwitsers instituut in Lausanne in onderzoek had gegeven, dat daar vervolgens hoge concentraties polonium 210 in had aangetroffen.

Suha Arafat, Arafats weduwe, reageerde door te zeggen dat haar 75-jarige echtgenoot, die in 2004 overleed, vier weken nadat hij ziek was geworden na het eten van een maaltijd, vrijwel zeker was vergiftigd. ‘Dit was de misdaad van de eeuw,´ zei ze tegen het tv-station al-Jazeera. ‘Het is schokkend… Ik denk eraan terug hoe Yasser Arafat wegteerde in het ziekenhuis, hoe in zijn ogen allemaal vragen waren. De dood is iets dat bij het leven hoort, het is ieders lot, maar als het vergif is, is dat vreselijk. We rouwen nu opnieuw om hem.’ Refererend aan Zahwa, de achttienjarige dochter van haar en van Arafat, zei ze: ‘Mijn dochter en ik moeten weten die het gedaan heeft. We zullen onze zoektocht niet stoppen voor we dat weten. Ik hoop dat de Palestijnse Autoriteit hiermee doorgaat, elk aspect uitzoekt. Natuurlijk was het een politieke misdaad.’

De Britse forensische expert David Barclay die het rapport van de Zwitsers had bestudeerd, zei tegen Al-Jazeera: ‘Het rapport bevat sterke bewijzen, wat mij betreft, overtuigende bewijzen dat er tenminste achttien keer de waarde aan polonium in Arafat lichaam is aangetroffen dan erin had moeten zitten.’ Barclay noemde dat een een ‘smoking gun’ en zei: ‘Het is wat hem doodde. Nu moeten we uitvinden wie destijds “the gun” vasthield.’ Barclay voegde eraan toe dat wat hem betreft sprake was geweest van een fatale dosis. ´Ik denk niet dat er enige ruimte is voor twijfel.´

Brits parlementslid vermoord

Jo Cox, parlementslid voor Labour is vanmiddag neergeschoten en aan de gevolgen daarvan overleden. De aanvaller zou volgens een getuige “Britain first!” geroepen hebben. Veel is nog onduidelijk, maar ze voerde campagne voor het “remain”-kamp, en was zeer betrokken met Syrië en de vluchtelingenkwestie.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Quote du jour | Schapen

We are not sheep to be killed whenever they feel like it.

Aldus de vader van een van de 43 Mexicaanse studenten die enkele weken geleden verdwenen na door politieagenten te zijn ontvoerd.

Eén lichaam is inmiddels teruggevonden en de manier waarop deze student aan zijn einde kwam is ronduit gruwelijk.

Wat blijkt dus? Arme mensen in Mexico zijn, als het zo uitkomt, nog minder dan schapen die rijp zijn voor de slacht.

Waarom noemen we ‘gezinsdrama’ niet gewoon moord?

Via Frontaal Naakt:

Afgezien van het feit dat de term [‘gezinsdrama’] dus een extra belasting is voor achterblijvende partner en familie (zij zijn de familie waarin het familiedrama plaatsvond, zij waren collectief de dramatische spiraal binnen hun gelederen niet de baas) denk ik dat hij gevaarlijk is. Het maakt het makkelijker voor potentiële daders (mannen die geen ‘nee’ of ‘voorbij’ accepteren en met het rudiment voor dit soort scenario’s in hun hoofd lopen) zichzelf in dat scenario als een slachtoffer, rebel of zelfs soort held te gaan zien, of een combinatie van alle drie. […]

Dit soort karakters is zeer vatbaar voor de gedachte hoe ze herinnerd zullen worden. Het woord ‘gezinsdrama’ kan ze sterken in het waanidee dat er met verdriet en spijt aan ze teruggedacht zal worden, met de gedachte ‘hadden we maar ingezien hoe hij leed….’. De reguliere onvolwassen zelfmoordfantasie gekoppeld aan de walgelijkste vorm van zelfzuchtige controlfreakerij over je graf heen.

Is John McAfee de Bobby Fischer van de softwarewereld?

Softwareontwikkelaar en oprichter van toonaangevende bedrijf in antivirusprogramma’s al dagen op de vlucht voor de politie.

John McAfee is ervan overtuigd dat de politie hem de moord op zijn buurman in de schoenen wil schuiven, en hem in opdracht van de premier van Belize zal vermoorden na zijn arrestatie.

Hetgeen de vraag oproept: zijn daar tegenwoordig geen medicijnen voor?

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Volgende