Manspreading heet het. De schaamteloze gewoonte van mannen om wijdbeens op een bankje in de metro van New York te gaan zitten en zo wel twee tot drie plekken tegelijk bezet te houden. Het is veel vrouwelijke passagiers een doorn in het oog. Vooral omdat de metro drukker is dan ooit. Dit jaar maakten 6.1 miljoen reizigers gebruik van het ondergrondse vervoersysteem. Tien jaar geleden waren dat er nog een miljoen minder. Een zitplek is dus behoorlijk schaars aan het worden. Helemaal tijdens de spits. De Metropolitan Transportation Authority (MTA) is dan ook een advertentiecampagne begonnen om deze asociale vorm van zitten tegen te gaan. Door middel van opvoedkundige en grappig bedoelde posters met teksten als ‘Dude… Stop the Spread, Please. It’s a space issue.’ probeert de MTA de breeduit zittende metromannen te bewegen meer rekening te houden met hun medepassagiers. Veel mannen hebben het zelf niet eens in de gaten en zijn best bereid enigszins in te schikken als het druk is. Volgens de echte metromacho’s is er wel degelijk een redenom zo ver met de knieën uit elkaar te zitten. Vanwege hun enorme ballen en leuter natuurlijk. Stelletje snoevers.
Dat is althans de mening van Jan Dijkgraaf in Metro.
En als je denkt: ‘Dit is ordinaire bedreiging’ dan heb je het volgens Dijkgraaf mis. Want a) het is hypothetisch (zo’n lafbek is Dijkgraaf wel); en b) dit is geen bedreiging, maar ‘een spiegel voorhouden’.
Gaat lekker tegenwoordig met het ‘publieke debat’ in Nederland.
(via)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
COLUMN - De afgelopen week verbleef ik in Korea. In Seoul, om precies te zijn. Het was mijn eerste bezoek aan het land. Ik verkeerde in het gezelschap van enkele ambtenaren en een kolonel. In de taxi van het vliegveld naar het hotel, werd energiek geroddeld over de ambtenaren die niet mee waren. Regelmatig stokte het gesprek omdat men afgeleid was door de hoogbouw die zich uitstrekte langs de rivieroevers en tussen de groene heuvels.
Meer dan tien miljoen mensen wonen hier. Toch deed de stad verrassend ruim en ontspannen aan. En schoon. Ergens in de taxirit merkte ik op dat ik nergens graffiti zag. Ook de dagen erna kwam ik geen letter tegen. De straat was verschoond van kauwgom en lege colablikjes.
Op het metroperron stelden reizigers stelden zich op in twee rijen, als een soort erehaag voor de uitstappende passagiers. In de metro stonden jongeren spontaan hun plaats af aan oudere reizigers. Als ze de ouderen zagen staan, tenminste. Veel mensen, jong en oud, waren verdiept in hun smartphone of tablet.
Dat registreerde ik allemaal nauwgezet, of ik wilde of niet. Als brave burgerman zoek ik voortdurend naar tekenen van verval, van het ontrafelen van de sociale orde. In de seculiere religie van de middenklasse wordt de rol van de duivel vervuld door de medemens die zich niet aan de regels houdt. Ik wil deze kerk niet aanhangen, laat staan verkondigen, maar een kenmerk van het ware geloof is dat de wil niet ter zake doet.
“Dagelijks begeven miljoenen mensen zich onder de grond om zich daar te laten vervoeren door treinen in een netwerk van tunnels. Het is een vreemd verschijnsel dat we echter als heel normaal beschouwen.” (Benson Bobrick in Labyrinths of iron)
Ik ben geboren en opgegroeid in Zeeuws-Vlaanderen, een geisoleerd stukje Nederland waar geen passagierstreinen rijden. Daardoor heb ik in mijn jeugd weinig met de trein gereisd. Een van mijn eerste kennismakingen met de trein was toen ik op mijn 16e Londen bezocht. Mijn kennismaking met de trein was hierdoor meteen ondergronds. Dat heeft zo’n indruk op mij gemaakt dat ik een grote fan ben van het vervoersmiddel.
De Londense metro is de oudste metro ter wereld. De eerste ondergrondse trein begon te rijden op 10 januari 1863 tussen Paddington en Farringdon. Vanaf dat moment begon het bedrijf te werken aan zijn identiteit. Inmiddels is de corporate identity van London Transport uitgegroeid tot een sterk merk. Het zorgt niet alleen voor de uiterlijke eenheid van het bedrijf, het geeft eveneens voor ijkpunten in de stad. De metroaanduiding is een belangrijke wegwijzer. De identiteit is verweven met de stad en haar bewoners. London Transport heeft al vele designklassiekers voortgebracht: de roundel (het logo), het lettertype van de bewegwijzering en natuurlijk de beroemde metrokaart. De metrokaart is baanbrekend geweest op het gebied van diagrammatische kaarten. De corporate identity van London Transport is dan ook mijn favoriete huisstijl en meer specifiek die van de London Underground.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Pictures of Tokyo underground (subway, metro, T-bane, tube, U-Bahn) commuters on the way to work.
Alle aandacht in Mexico mag dan uitgaan naar de drugsoorlog, maar het verkeer is een veel groter gevaar voor de volksgezondheid. Op 107 miljoen Mexicanen vallen jaarlijks bijna 25.000 doden in het verkeer. Daarmee is het land zevende van de wereld. Zo groot is het probleem zelfs, dat verkeersongelukken volgens het Ministerie van Volksgezondheid de belangrijkste doodsoorzaak onder Mexicanen tussen 5 en 34 jaar oud zijn.
Wie het rijgedrag van de Mexicaan ziet, en zeker in het gestresste leven van de hoofdstad, zal het minder verbazen. Een snelheidslimiet zegt de Mexicaanse automobilist weinig. Zelfde geldt voor een verkeersbord, veiligheidsriem of tegenligger. Ook alcohol is een boosdoener. Zozeer zelfs, dat volgens het Ministerie van Volksgezondheid liefst veertig procent van de verkeersongelukken worden veroorzaakt door dronkenschap.
De hoofdstedelijke metro is niet direct de eerste plek waar je aan denkt bij alcoholmisbruik en verkeersongelukken. Toch worden er binnenkort heuse alcoholcontroles ingevoerd. Aanleiding was een incident eind september met een dronken machinist. Bij het station Aculco opende hij de deuren van de trein aan de verkeerde kant, waarna verontruste passagiers de alarmklok luidden. De politie trof de machinist met een stel lege bierblikjes in beschonken toestand in de stuurcabine. De autoriteiten namen het incident hoog op, want met 175 metrostations en 4 miljoen passagiers per dag is een dronken machinist in de hoofdstad bepaald geen gering risico.
BREKEND: tenminste twee terreuraanslagen in Moskou ■ ‘Vrouwelijke zelfmoordterroristen ontploffen in metro’ ■ meer dan 35 doden, ruim 100 gewonden ■ Russen blijven rustig ■ volg Olaf Koens op Twitter: “FSB bevestigd zelfmoordterroristen. Uitkijken voor ‘zwarte weduwes’ zegt de radioomroeper” ■ Foto’s: persfoto’s en burgerfoto’s ■ Video ■ Experts bij Russia Today wijten aanslagen aan Westerse steun Tsjetsjenië [bron] ■ Beelden evacuatie metro die binnenkomt op ander tegenoverliggend spoor [kan als schokkend worden ervaren] … ■ Nog een laatste update van onze razende reporter @obk: “In de metro is alles als vanouds, iemand verkoopt Chinese prullaria, een dronken man kotst een bank onder en een mooi meisje flirt met me”.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Hieronder volgt een gastbijdrage van Arjan.
Al sinds een aantal weken staan ze er, de jonge jongens en meiden van de OV-chipkaart brigade in hun blauwe uniformen. In groepjes zijn ze de afgelopen weken opgedoken op alle stations in de hoofdstad om hun boodschap te verkondigen: de poorten gaan dicht!
Ook vandaag zijn ze er. Een jongen staat te praten met een beveiliger terwijl een jonge vrouw met een vriendelijke glimlach de werking van de verkoopautomaat uitlegt aan een beduusde reiziger. Ze kijkt netjes weg terwijl de man zijn pincode ingeeft en feliciteert hem even later met zijn nieuwe OV-chipkaart. De man loopt naar het poortje en kijkt enigszins twijfelachtig terwijl hij het pasje langs de lezer haalt. Een korte piep volgt en ik zie nog net hoe het display de man een goede reis wenst voordat ik zelf aan de beurt ben.
Terwijl ik op mijn lijn wacht speelt de muziek onopvallend in de achtergrond en wisselen het nieuws en reclame elkaar af op een van het plafond gehangen beeldscherm. Een paar minuten later kan ik in de metro stappen en aan mijn reis beginnen. Bij de uitstaphalte is het even wachten voordat ik aan de beurt ben om uit te checken, de vier poortjes kunnen de stroom van mensen maar moeilijk aan.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.