Het Sargasso EK Voetbalgevoel 2008: de finale

Nu de oranjedampen zijn neergedaald en alle welpies ijverig aan het werk zijn gezet om een tower of power te bouwen is het tijd om onze aandacht te vestigen op de aanloop naar de finale van dit zinderende EK. De eerste finalist is de mannschaft van Duytschen bloet. Ik heb de kwartfinale waarin zij moesten spelen tegen de gehavende Turken met plezier overgeslagen. Waarom het onvermijdelijke zien aankomen in de laatste minuut als je ook in een bioscoop kan zitten om de beste film ever te kijken?

“Wij, van SATC, willen graag een proost uitbrengen op de lezertjes van Sargasso. Nou, proost en moge de best gekapte boys winnen.”

Iemand die hoogstwaarschijnlijk ook niet voor de buis heeft gehangen met een bakkie nachos en dip, is Christiano Ronaldo. Portugal werd uit het toernooi getrapt door Duitsland tijdens de kwartfinale. Maar Cristiano ging niet bij de pakken neerzitten. Integendeel! Zo zien we hem hier heerlijk relaxen met zijn vriendinnetje. Hij is het schoolvoorbeeld van hoe je met een tragische nederlaag om moet gaan. Wie ons ook nog een uitstekend lesje weet te leren in relativering, is onze goeie ouwe koningin. Zo tekenen we de volgende Cruijff-achtige uitspraak op uit hare mond: “Soms win je, soms verlies je in de sport.” Ik vermoed dat dit makkelijker gezegd is als je de wedstrijden bekijkt met een haakwerkje op schoot en een vermogen van 270 miljoen dollar achter de hand.

Een ding valt direct op: wat zijn de russen lelijk, deze lijkbleke Tsjernobyl kinderen. Go west van de pet shop boys, smst vriend. Zo klinkt hun volkslied. Het Wielemus galmt, de rouwbanden zijn om en de camera zoemt in op Prins Tapbier. Ik sms terug: bad luck.

Eerste tien minuten
Bavaria reclame in mijn kop, life is a rocky road. Alles voelt gespannen aan. Kind huilt. De eerste Russische aanval strandt op de verdediging. Tegenaanval met Kuyt voor het doel. Veel aandacht voor Boulahrouz. Hoe snel moet zijn hart nu kloppen voor haar, het bloed door zijn aderen suizen. De Russen nemen een hoekschop, twee achter elkaar. Geen werkelijk gevaar als in ‘er staat een kernraket in de tuin’. Dan een kans met meer substantie, een rus kopt over. Kind zet de volumeknop een tandje hoger. Vecht tegen de slaap, zoals oranje vecht met de concentratie en precisie.

Tien tot dertig minuten
Waarom zie ik telkens de Russen op onze helft. Waar is de opbouw, het frivole spel naar voren? Kind blijft onrustig huilen, ondertussen haar truitje weg sabbelend. Boulahrouz maakt een overtreding, zwartgallig. Boulahrouz zoekt de diepte op, hoekschop. Engelaar schiet de bal hard naast. We zwoegen, ploegen door de toendra. Die nummer tien is een irritante dribbelaar, met zijn muisgrijzige haar. En dan vanuit het niets is daar van Nistelrooij die voor het doel opduikt om een voorzet erin te tikken. Het publiek houdt de adem in; er gebeurt weer wat! Boulahrouz is wat brutaler, maar een snelle omschakeling van de russen zorgt voor angstige momenten, van der Sar redt, drie keer.

Het leven van een Sargasso EK verslaggeefster gaat vaak over rozen. Zo leek het mij een goed idee om voor de wedstrijd van Nederland tegen het gele Roemenië, uit eten te gaan met mijn man. Ter viering van ons huwelijk. Kind lieten wij achter in een mandje onder de brug. Ontspannen deden wij ons tegoed aan een EK menu in het classybuurtrestaurant. Met wijnarrangement. Zalm, dat soort oranjeachtige dingen zeker. Maar nee, wij werden aangenaam verrast door een keur aan smaken. De rode pukkels van de ober terzijde. Na drie wijn lag ik lallend onder de tafel en ging Hank zich bemoeien met de etende dames achter ons, of ze wat zachter konden praten over hun werk. Dat leidt zo AF van het zachte haasje met truffelsaus. Verse ouders kunnen niet meer tegen alcohol, zo is dat.

We kropen enkele meters over straat richting het cafeetje aan het plein met de fontein. Ik ging zitten op de barkruk met mijn hoofd een meter verwijderd van de flatscreen met slechts 30 megapixelpower en zeker geen HD kwaliteit. Teleurstellend dus. Even teleurstellend als de eerste helft van de wedstrijd waar met vlagen goed gespeeld werd. Dit heeft ook met perceptie te maken. Zo vind ik alle wedstrijden met Klaas Jan Huntelaar moeilijk verteerbaar. Volgens mij had deze jongen schaatser moeten worden, zeker geen voetballer. Maar het schijnt dat hij echt goed is. De tienermeisjes aan de bar deden alsof ze erg geïnteresseerd waren wat er zich op het veld afspeelde. Het was overduidelijk waar deze gansjes voor waren gekomen: de barjongeman met zijn nonchalant over de schouder geworpen theedoek. Toen de knul buiten een sigaret ging roken, verzuchtte een meisje dat hij al een vriendin had. Maar waarom flirtte hij dan met je? Duh!

Frankrijk Roemenie
0-0. Pff.

Eerste tien minuten
Nederland tegen Italië met Frank Snoeks helaas pindakaas, ram bam boterham. ‘Benenbreker, mooie teckel van Pirlo, riskant van Ooijer, had zo geel kunnen zijn, wel jammer dat zo’n eerste pass niet goed aankomt.’ Sensatiezoeker Snoeks is altijd en altijd voor de tegenpartij. Altijd mooi om een coach in herhaling gebaren te maken wat lijkt op trekken aan
onzichtbare draden. Een soort van mime. Kuyt
komt er niet uit.
Verdediging ziet er goed uit, sinds wanneer kunnen we dat? Het spel
heeft wat vrolijks. Fris en fruitig, zowaar. Als een koele
chardonnay. Snoeks zijn stem slaat even over als Sneijder de vrije
trap gaat nemen. In de muur. Van der Vaart schiet ook eens,
opportunistisch. Het lijkt er op dat we geen ontzag tonen. Snoek:
GEVAARLIJK dit. Toni! Di Natale helemaal over-het-hoofd-gezien.
Verwijtbaar!

Tien tot twintig minuten
Gio is geen mietje. Ik herhaal: geen mietje. Mooie tackle op de bal,
scheids. Heel Italië terug op eigen helft. Van Nistelrooij haalt ook
maar een keertje uit. Mispoes. Gottogod, Snoeks haalt fijntjes uit de
doeken dat Boulahrouz geen enkel wedstrijdritme heeft. Kuyt verdedigt
lekker mee. We rekenen op zijn melkzuur vrije kuiten. Snoek biedt
zijn excuses aan omdat hij dacht dat van Nistelrooij aangeraakt werd
door de keeper. Paniek! Die had er in gemoeten, uiteraard. Goeie
vibes, zeg. Wat zat er in de verjaardagstaart van Sneijder?? Kind
brabbelt op de bank mee in het tempo van de oranje leeuw. Op de
linkerflank gebeurt het. Nederland zwoegt, zet druk.

Zaterdagmiddag, een paar uur voor de aftrap van het EK 2008 met de wedstrijd Zwitserland tegen Tsjechië. Zou het gaan knallen? Vuurwerkwaardig? En zou het mij lukken om een serieus verslag hierover te schrijven. Mijn gedachten gleden automatisch naar de rookworst luisterend naar de naam Jack van Gelder. Zijn glimmende hoofd paste maar net op de nieuwe HD flatscreen tv met 10.000 megapixelpower. Gênant!
Ik schudde mijn hoofd, als het ware om de kolder te verdrijven. Voor lichtvoetigheid was geen plek. Ik moest een insteek vinden die mijn wetenschappelijke achtergrond nu eens niet zou verloochenen. De uitzending van Zembla kon als basis dienen. Men had onderzoekers opdracht gegeven om een grondige analyse te maken van de wedstrijdpatronen van het Nederlands elftal. De uitkomsten dienden als tips voor de trainer Marco van Basten. Als men de Italianen met respect zou kunnen benaderen op het veld en niet met ontzag, als de corners kort genomen worden en de indirecte vrije trappen door Sneijder of van Persie, dan was de finale te halen. Respect voor Italianen is niet moeilijk op te brengen. Alleen al de uren die zij spenderen in de badkamer om het haar zo glimmend mogelijk te krijgen. En dan het haarbandje! Verdammt! Dit is niet bedoeld voor de startpagina maar voor de hoogopgeleide internetmensen van Sargasso.

Om mijn verslag van kop tot staart te kunnen voorzien, wandelde ik met de kinderwagen naar de Middenweg, richting de woonwijk Park de Meer. Hier stond ooit het stadion de Meer waar Ajax met Johan Cruijff zijn dribbeltjes uitvoerde. Ik ging zitten op de middenstip, met mijn handen in het haar. Ik keek op naar de strakblauwe hemel. Geen wolk te zien. Vanaf een balkon draaide iemand een ontzettende megahit van Wolter Kroes. Zou het succes zich nog op tijd gaan aandienen voor Rocky Vosse, dacht ik. Ik zuchtte diep. Mijn hoofd voelde zwaar, een hoofdpijn kondigde zich aan. Plots kleurde de lucht boven mij knaloranje en viel een donkere wolk naar beneden, richting de middenstip. De wolk bleef precies voor mij zweven. Op de wolk zat een man.

De spanning begint zich nu langzaam op te bouwen. Oranje is vertrokken, op naar de sappige velden van het Zwitserse Bern waar we Italië, Frankrijk en Roemenië gaan treffen.

Het goede nieuws voor de aanvalshoede is dat Fabio Cannavaro niet meegaat, slecht nieuws voor de liefhebster van puik verdedigingswerk. Gelukkig hebben we het internet nog. Hallo, meneer bilspier!:

Hoogste tijd om eens te zoeken naar uitspraken en misvattingen over onze kansen om Europees kampioen te worden. Zo kwam afgelopen maandag Willem van Hanegem aan het woord in het tv programma Holland Sport. Willem heeft nooit zoveel tekst nodig om duidelijk over te komen. Zijn wenkbrauwen vormen twee snorren die op de verkeerde plek zitten. Op de vraag of hij een analyse kon geven van de aankomende wedstrijd, sprak De Kromme klare taal. ‘Ik analyseer niet, ik zit in een studio slap te ouwehoeren.’ Bovendien heeft het toch geen zin. ‘Die goserts denken toch wat anders en doen dan ook wat anders.’ Zijn voorspelling: Nederland tegen Spanje in de finale, 2-1. Man van mijn hart, die Willem.
De journalisten van de Telegraaf zitten lekker te wroeten in de aarsholten van spelers. Op zoek naar die ene pakkende uitspraak. van Bronckhorst was er wel voor te porren. ‘Ik verwacht dat we kampioen worden’, aldus een giechelende Gio. Wacht even, hoor. VERWACHTEN? Hier begint mijn keizersnede ernstig van op te spelen.

Ik ben toch wat verdrietig, lieve Sargasso lezertjes. Voel me niet helemaal 100% Seedorf, integendeel. En dit allemaal naar aanleiding van de bekendmaking van de complete Oranje selectie. Marco, wat maak je me nou man. Boulahrouz thuislaten op de bank in Nederland, voor zijn flatscreen tv van 100 inch HD met extra pixelpower. Khalid heeft nog een beetje dat Jaap Stam vermogen. Je tegenstander doodstaren terwijl je de bovenarmspieren dreigend laat flexen. Een verpletterende indruk maken. Ook al zit je alleen maar op de bank in Zwitserland, gewoon voor het effect. ‘ja, maar Kittekat, we hebben toch Bouma en Heitinga?’ Nein! We kunnen niet alleen maar aanzetten met een stelletje gundogs en ja, dat klinkt een stuk beter dan dat het in werkelijk is: gesnoef, een beetje stinken en veel haarverlies na afloop van de match.

Het leek zo goed te gaan met mijn stemming, zeker na het zien van een tv-programma over het ware verhaal achter de rel Hiddink en Davids op het EK van 1996. Hoewel iedereen spontaan hangende borsten krijgt na het zien van Tommie Egberts, gaven de beelden van een Hiddink met magnetron bestraalde snor mij kippenvel. Na het bruine arm incident liet De Snor de mokkende Oranje selectie achter in een kamertje. Met een whiteboard, een stift en zelfreinigend vermogen moest de ploeg erachter zien te komen wat ten grondslag lag aan de vuighe woorden van Edgar Davids. Dat was niet zo moeilijk, aldus Winston Bogarde. Zijn strakke zwarte T-shirt tekende mooi af tegen de wit skai leren bank. Op de achtergrond een knallend groen oranje jukebox. Wat zou hij ’s avonds luisteren, als hij mijmerend terugdacht aan zijn zwarte en witte EK vrinden? Tupac? Public Enemy?
De oorzaak van de bruine arm lag in het feit dat de blanke voetballers bij Ajax meer verdienden dan de Surinaamse spelers. Ronald de Boer wist het nu goed te relativeren: ik heb donkere vrienden, ook al maken ze mijn vloer schoon. Respect! Ook Bogarde gaf er een zwier aan. ‘Ik was daar voor één ding gekomen, om het fokking EK te winnen.’ Dit geld geneuzel sudderde nog een tijdje voort in de vorm van een deal die Danny en Ronald sloten met chips fabrikant Croky. Een vette bonus als ze geheel Ajax konden meekrijgen om beeldmateriaal vrij te geven voor belangrijke flippo’s. No fokking way, zeiden Kluivert en Bogarde. Toch bonden ze uiteindelijk in. Voor het groepsproces. Zo wist iedereen zijn arm mooi egaal bruin te krijgen. Fijn.