Closing Time | Kahauna Dream

https://www.youtube.com/watch?v=lFQNCC9d19I Het was in de zomer van 1980. Mijn ouders waren met vakantie en ik bleef thuis om voor de tuin en de hond te zorgen. Overdag was ik minimaal bezig in de tuin en las ik Oorlog en Vrede, en liep uren met de hond. Vriend A. kwam op een gegeven moment langs, hij had wat elpees meegenomen. En wat rookwaar, een heel assortiment: wiet, Libanon, in twee soorten, Maroc en Afghaan. Op een gegeven moment zaten we in de tuin, af en toe was er nog een krekel te horen, kwamen we op het idee om de elpee Future Games van Spirit te beluisteren op een speciale manier. Ik ging plat op mijn rug liggen in het gras, kijkend naar de sterren, terwijl ik met mijn hoofd lag tussen de speakerboxen die we naar buiten hadden gesjouwd. De elpee Future Games van Spirit is eigenlijk een Gesamtkunstwerk, het is een plaat die je in z’n geheel moet beluisteren, niet als een verzameling losse songs. De plaat is opgebouwd uit allerlei composities die samen versmelten tot een totaalconcept. Er zijn fragmenten van films, van reclames, van jingles, televisiefragmenten, stukjes uit interviews, films, stationcalls van dj’s, alles erg smooth samengebracht tot één geheel. En dat alles gebracht door de zalvende zang van Randy California in combinatie met zijn gitaarspel. Enfin, de plaat moest halverwege het Gesamtkunstwerk wel even worden omgedraaid naar kant B, er was dus helaas een coupure, maar ik maakte de hele Future Games mee onder de sterren. Na het slotnummer stond ik op uit het gras, en schijn verklaard te hebben dat ik het allemaal begrepen had. ‘Ik begreep het allemaal’. Later werd ik nog wel ‘ns aan die uitspraak herinnerd. Hahahahahaha. En ik geloof graag dat de combinatie van sterrennacht, muziek en bruine kleverige blokjes mijn brein tot zo’n uitspraak gebracht hebben, toen. Maar ik hou toch graag zelf de mogelijkheid open dat er op dat moment, ergens in het heelal, een uniek window even open stond, een window of perception, dat mij toen echt even alle verbanden liet zien op die plaat, die niet zichtbaar zijn voor anderen, maar alleen even voor mij speciaal alleen, toen.

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Closing Time | Coisa 5 – Nanã

Coisa = ding (iets, zaak, voorwerp); Nanã = het vrouwelijke opperwezen.

Coisa No. 5 is een compositie uit 1965 van Moacir Santos (overleden in 2006). De Braziliaanse bossa nova-zanger Mario Telles schreef er een tekst bij en het nummer werd hernoemd naar Nanã.

Het nummer, van het album ‘Coisas’, kent inmiddels honderden verschillende uitvoeringen. De meesten in big band formaties. In de bezetting hierboven, horen we het oorsponkelijke nummer te voorschijn komen na de meesterlijke intro van ongeveer 1 min. 23”.

Closing Time | Wildflowers

Drugs, maar die gebruik ik niet. Ik doe ze niet.  Maar had ik ze, en gebruikte ik ze, dan zou ik ze vast inzetten bij dit nummer van The Rose City Band. Zo’n meeslepend, repeterend, hypnotiserend geluid, doordreinend, opzuigend, heerlijk smooth ook,  en weg ben je, hoog in de wolken, niks aan de hand. En dan maar relaxed zweven op die heldere gitaarklanken voor vijf en een halve minuut lang. De noten van de gitaar wijzen je de weg.  Je bent licht en er zijn geen problemen, Nederland wint vast van Tsjechië, no sweat man.

Closing Time | The Mersey Line

Haha, op haar twitter kenschetst ze zichzelf als the indie Britney Spears, tong-in-wang, dat is, want op festivals staat ze gewoon geprogrammeerd tussen de andere popbandjes. Ze staat daar niet omdat ze een leuk blond jong ding is, bedoel ik. Pixey schrijft haar eigen songs en doet zelf de productie. Vlotte pop, beetje surfgitaar, beetje drum ‘n’ bass en sterke, catchy melodieën en erg dansbaar. Bij The Mersey Line moest ik wel denken aan A Brimful Of Asha. En om Pixey niet helemaal te beoordelen op één liedje, en omdat het zo zomers is, hier nog een tweede: Just Move, wat weer een beetje jaren zestig is.

Closing Time | Yoru Ni

In Closing Time is er al vaker aandacht besteed aan surfmuziek. Surfgitaarmuziek wordt gemaakt in Amerika, in Nederland en ook Canada, zowel in het Engelstalige gedeelte, als het Franstalige deel. En daar wordt het gemaakt door Japanners. En Teke Teke geeft er weer een eigen draai aan. Om te beginnen al doordat ze met z’n zevenen zijn. En dan nog die afwijkende instrumentatie: een trombone en een (dwars-) fluit kom je niet vaak tegen in de surfmuziek. En ze benaderen het genre surf wat fanatieker heb ik het idee.

Closing Time | Afrique Victime

Muziek uit Niger, erg aanstekelijke muziek uit Niger, met een onweerstaanbaar ritme. Hoe moet deze muziek gelabeld worden, rock met Toeareg-invloeden? En dat laatste slaat niet alleen op de muziek maar ook op de kleding die gedragen wordt bij de optredens. Wel zo herkenbaar. Het uitbundige gitaarspel van de linkshandige Mahamadou Souleymane wordt overal, terecht, geroemd, maar vergeet die drummer ook niet. Hoe houdt hij dat vol? De zang gaat in het Tamasheq’s, dus daar versta ik niets van. Maar bij Afrique Victime kan ik me wel wat voorstellen. De muziek is erg dansbaar, maar dat was wel duidelijk, en in 2022 speelt de band in Nederland. Als we dan allemaal weer heen en mogen reizen natuurlijk.

Closing Time | Paradise

Is dit nou luisteraartje tergen? Een liedje vals jengelend laten beginnen en dan in de zang je slissen beslist niet verdoezelen. Haast een statement. En dan verder met een dameskoortje in het refrein en willekeurige, lijkt het, gitaaruitbarstingen. Maar alles bij elkaar levert het een song op die blijft fascineren. Het Australische  Tropical Fuck Storm is geen band die de noten netjes tussen de balken plaatst. Ze mikken, zeker niet met hun naam, op airplay op de radio en facebook zal ook wel een probleem hebben met het woord ‘fuck’. Maar ze gaan hun eigen gang. Niet een liedje dat ik elke dag wil horen, daarvoor is het te ongemakkelijk,  maar de eigenzinnigheid en het dwarse kan ik erg waarderen.

Closing Time | Tash Sultana

Deze jonge persoon is een mirakel. Wát een leven heeft ze al achter de rug. Ze kreeg op 3-jarige leeftijd een gitaar en leerde zichzelf spelen. Op 17-jarige leeftijd heeft ze een drugsverslaving overwonnen, waarna ze bij gebrek aan een baan als straatmuzikant ging optreden. 4 jaar later brak Tash Sultana met Jungle door op YouTube, met miljoenen views.

(Even uitleggen, hoewel ik er eigenlijk geen aandacht aan wil schenken; Tash (Natasha) is genderfluïde en geeft de voorkeur aan “they” in het Engels. Dat heeft in het Nederlands tot gevolg dat ze alsnog “zij” wordt genoemd, maar bij het bezittelijke voornaamwoord wordt dat dus “hun”. Dat is even raar, maar het went.)

Closing Time | Legendarische bluesgitaristen

Eerder deze week voegden we Barbara Lynn en Ana Popović toe aan het illustere gezelschap bluesgitaristen bestaande uit Elizabeth Cotten, Sister Rosetta Tharpe, Memphis Minnie, Beverly “Guitar” Watkins, Peggy “Lady Bo” Jones, Odetta, Deborah Coleman, Etta Baker, Bonnie Raitt en Debbie Davies.

Awel, vanavond breiden we die lijst dus uit met Carolyn Wonderland. En vooruit, voor degenen die menen dat blues echt niet zonder mannen kan, ziet u haar in het filmpje hierboven John Mayall  bijstaan zijn 85e verjaardag te vieren.

Closing Time | Zie je niet wat je me aandoet?

Gisteren vroegen we of u een heel ander rijtje namen had verwacht toen we stelden dat  Barbara Lynn een plaats hoort te hebben in dit rijtje legendarische bluesgitaristen. Wie zonder meer ook er aan toegevoegd kan worden is Ana Popović, hier met ‘Can’t You See What You’re Doing To Me’.

Ana Popović studeerde in 1996 jazzgitaar en wereldmuziek aan het Utrechts conservatorium, woonde zo’n 10 jaar in Nederland en had hier een poosje de ‘Ana Popović Band ‘ tot ze in 2001 solo ging.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Vorige Volgende