Ik ben niet zo’n fan van Chris Rea, maar The Road To Hell vind ik echt een kunststukje. Het kwam een tijdje geleden voorbij in een willekeurige YouTube-playlist, en ik was meteen verkocht. Ik kende het niet, maar het blijkt een van zijn bekendste nummers te zijn, van zijn meest succesvolle album met dezelfde naam. Dat wel in Nederland is uitgebracht, maar er zijn geen hits uit voortgekomen.
RECENSIE - Deze avond was echt een verrassing voor mij. Ik verwachtte een hoop hiphop-fragmenten – een genre waar ik niet echt weg van ben – maar dat viel reuze mee. En wat me vooral opviel is dat ik me best verwant voel met Glenn, op bepaalde gebieden. Qua spiritualiteit zitten we aardig op een lijn, we zijn allebei dol op taal en willen graag patronen doorbreken. Het regent deze avond prachtige citaten, waar ik vaak door geraakt word. Er komt een heel scala aan onderwerpen aan bod; geloof, liefde, de kracht van verbeelding, kennis opdoen, racisme natuurlijk. Maar als ik een rode draad, een thema moet benoemen, dan is dat “de vrijheid om jezelf te zijn”.
Het openingsfragment komt uit de film Copying Beethoven. Glenns manier om kennis te maken met klassieke muziek was door films te kijken. En deze film raakt hem extra vanwege de rake teksten, wat natuurlijk wel zijn stiel is. Toen ik het fragment zag, viel mij meteen dezelfde zin op die even later besproken wordt: “De trillingen in de lucht zijn de adem van God.” Prachtige zin, en hij legt uit dat hij dat zelf ook heel erg zo voelt, als kind al. Hij ging vaak alleen naar het bos, om te luisteren naar en genieten van de stilte, waar hij dan inspiratie uit haalde. Daar waar ruimte is, vindt hij waarheid, overigens ook iets wat vaker terugkomt deze uitzending. De stilte tussen 2 noten, of zoals een ander spreekwoord zegt: “Het geluk zit tussen 2 gedachtes in”. Vond ik wel een doordenkertje, maar het klopt natuurlijk als een bus. Gedachtes zitten meestal alleen maar in de weg. Geluk zit in dingen als je verbonden voelen, je geliefd voelen, verwondering ervaren. Ik kan me goed voorstellen dat je in het bos vanzelf zulke gevoelens krijgt. Het gaat best lang over dat bos, Janine noemt hem op een gegeven moment zelfs “de boswachter van de hiphop”. Ik geloof dat hij dat een eretitel vindt, dus die houden we erin.
Als je deze clip bij Boogie Street van Leonard Cohen ziet zou je denken dat het nummer voor de film is geschreven (overigens geen idee welke film het is). Maar dat blijkt niet het geval. Boogie Street verwijst waarschijnlijk naar Bugis Street in Singapore. Leonard was een spirituele man, bestudeerde meerdere religies, zelf van Joodse afkomst met een rabbijn als vader, hij zat een tijdje bij Scientology maar bekeerde zich uiteindelijk tot het boeddhisme. In Boogie Street zag hij een metafoor voor het dagelijks leven, de harde werkelijkheid, waar je altijd weer moet landen. Zelf heeft hij daarover gezegd in Macleans Magazine:
Meet Christine and the Queens. Een nogal verwarrende naam, want het is geen band maar gewoon een zangeres. Die ook nog eens geen Christine heet, maar Héloïse Létissier. Toen ze voor het eerst optrad deed ze dat met een stel drag queens, en hoewel die inmiddels van haar podium zijn verdwenen, heeft ze de naam gehouden. Ze is behalve zangeres vooral ook danseres, en dat is terug te zien in al haar performances, waarbij ze zich meestal omringt met een groep dansers.
Ik heb het al eens eerder over LP gehad, en toen ik dit nummer in een serie hoorde wist ik vrijwel meteen zeker dat dit ook van haar hand is. Die stem is onmiskenbaar. En wat een prachtig nummer, die tekst spreekt me ook heel erg aan. Toevallig hadden we het er in mijn vriendinnenkletsclub (in WhatsApp, duh) pas nog over hoe gestoord de wereld is, en hoeveel mensen met zichzelf worstelen. Maar ook dat wíj er altijd voor elkaar zijn, en hoe fijn dat is. Zeker in deze bevreemdende tijd, is elk houvast zo welkom.
LONGREAD - In deel 3 van de Queen-les gaat het over The Miracle, het 13e en voorlaatste album van Queen uit 1989. De opnameperiode was een roerige tijd voor de band; Brian was net gescheiden en Freddie had het jaar daarvoor de diagnose AIDS gekregen. Iets wat tot op het laatste moment voor het publiek geheim werd gehouden, al zou hij nooit meer optreden. Het was de eerste keer dat er na het uitbrengen van een nieuw album niet getoerd werd. Er werd gezegd dat de bandleden er te oud voor waren, wat zelfs toen al als een kutsmoes klonk. Desondanks is het een van hun succesvolste albums in Nederland; behalve de Greatest Hits-albums stond deze 52 weken en daarmee het langst genoteerd in de hitlijsten.
Het album opent met het nummer Party, en feesten deed vooral Freddie Mercury veelvuldig en uitbundig. De tekst laat dan ook weinig te raden over:
We got love and we got style,
And we got sex and I know we got what it takes oh, oh,
Why don’t you come back and play,
Come back and play, come back and play,
We got all night all day,
Everybody’s gone away,
Why don’t you come back and play, come back and play, come back and play,
Come back and play, Go get ‘em boy – let’s party,
We had a food fight in somebody’s face*,
We were up all night singing
And giving a chase,
But in the cold light of day next morning.
Everybody was hung-over.
LONGREAD - Vandaag les 2 over Queen. Zowel alfabetisch als chronologisch, is het volgende album in mijn collectie de eerste Greatest Hits. Daar volgden later nog II en III op, en vele andere verzamelaars. Het totaal aantal verzamelalbums van Queen bestaat uit een luttele – ahum – 16 stuks. En dat is dan nog zonder de boxsets. Ik vind het een béétje overdreven, maar de heren zullen er vast goed aan verdienen. Het nadeel van zo’n verzamelaar is dat er meestal weinig onbekende nummers op staan. Dus ik ga het in tegenstelling tot les 1, nu toch over muziek hebben die je waarschijnlijk wel kent. Al is dit album een oudje natuurlijk; ik vermoed dat de gemiddelde niet-fan nog nooit gehoord heeft van Save Me, Play the Game of Seven Seas of Rhye. Maar toevallig ga ik het daar niet over hebben. Het zijn 17 nummers in totaal, en ik heb er een paar uit gepikt waar ik zelf iets over kan vertellen, zonder uitgebreid research te hoeven doen.
Zo is Another One Bites the Dust (2) het best verkochte nummer ooit van de band. Geschreven door het minst bekende lid, bassist John Deacon. Vandaar dat lekkere baslijntje. De funky stijl week nogal af van wat ze normaal maakten (hoewel, wat is nou helemaal normaal bij Queen…), daarom zou het nummer eerst niet eens op single worden uitgebracht. Totdat Michael Jackson liet weten er erg van gecharmeerd te zijn. Het was de aanzet voor de band om met meer dansbare muziekstijlen te experimenteren. Hier een heerlijke live-versie met een nogal uuh, zomers uitziende Freddie.
LONGREAD - Voor het andere blog waar ik voor schrijf (Hoe Vrouwen Denken) ben ik een serie muziekartikelen aan het schrijven over mijn cd-collectie, onder de noemer “Ouwe meuk is ook leuk!”, in alfabetische volgorde. Met het idee dat die verder ongebruikte relieken dan nog enig nut dienen. Het is een leuke kapstok waar ik al bijna een half jaar zoet mee ben, en het eind is nog niet in zicht. Aangekomen op het punt waar ik nu ben, ging ik volledig los, want het gaat over mijn all time favorite band Queen. Daar weet ik wel wat van, zeg maar, en opeens wist ik het: ik ga Queen-les geven. Vast ook leuk voor de Sargasso-lezer.
Ik wil het vooral over de minder bekende nummers hebben. And some fun facts on the side.
A Night at the Opera. De bekende nummers zijn natuurlijk Bohemian Rapsody (11), You’re My Best Friend (4) en Love of my Life (9), ook de Queen-versie van God Save the Queen (12) zul je wel eens gehoord hebben. Er is zeker iets over te melden, maar ik sla ze toch even over.
De opener is meteen een lekkere binnenkomer. Ik zet ‘m wel eens op als ik heul erg pissed off ben op iemand. Freddie Mercury schreef het nummer nadat de band was genaaid door hun manager en platenlabel, of zo voelde hij dat in elk geval. In die tijd tekende je bij een label en die namen vooruitgeschoven kosten op zich, maar pikten ook het grootste deel van de omzet van je muziek in. Hier een aardige reconstructie van het financiële plaatje rond Queen in hun begintijd. Of Freddies gevoelens terecht waren, daar kun je een aardige boom over opzetten. Dat gaan we niet doen. We gaan gewoon lekker luisteren naar dit fenomenale muziekstuk (wat mij betreft een van hun beste nummers), dat we te danken hebben aan dit debacle. Hier de volledige, o zo venijnige tekst.
Je denkt bij een bandnaam als KONGOS al gauw dat dat te maken heeft met de muziekstijl, maar in dit geval is het gewoon de achternaam van de vier broers Kongos, Dylan, Daniel, Jesse en Johnny.
Oorspronkelijk afkomstig uit Zuid-Afrika waar ze hun jeugd doorbrachten, maar alweer jaren gestationeerd in Phoenix waar hun moeder vandaan komt. Papa John Kongos had wat succes als zanger in de jaren ’70 en de jongens treden heel niet onverdienstelijk in zijn voetsporen.
Dit nummer zit aan het begin van de nieuwe dramaserie Little Fires Everywhere met Reese Witherspoon en Kerry Washington. Het is maar een héél kort fragment, maar genoeg voor mij om stante pede op te veren en het op te zoeken op YouTube. O ja Annie Lennox, die heb ik lang niet gehoord. En dit nummer Little Birds was ik al helemaal vergeten. Leuk man.
Gister hadden we een hele nieuwe plaat, vandaag een oudje. Zangeres Titiyo zegt je waarschijnlijk niks, maar als je Come Along With Me hoort denk je “oh ja!”. Het is alweer bijna 20 jaar oud en was de doorbraak voor Titiyo, die helaas voor haar van korte duur was, in elk geval in ons land. En eigenlijk ook jammer voor ons, want het is een geweldige zangeres. Nou moet erbij gezegd worden dat ze ook nummers in het Zweeds maakt, en daar zit niemand hier op te wachten natuurlijk. Maar Comin’ Home – een samenwerking met ene Stephen Simmonds – vind ik best goed. Ik zet ‘m er gewoon bij als bonustrack.
Het voordeel van een abonnement op het YouTubekanaal van je favoriete artiesten is dat je er meteen bij bent als er iets nieuws wordt uitgebracht. Ride van Lenny Kravitz is dan ook vers van de pers; 3 dagen geleden in première gegaan.
Het clipje is niet zo bijzonder, hoewel opvalt dat de vrouw aan zijn zijde verdacht veel lijkt op zijn ex-vrouw Lisa Bonet. En misschien is het toeval, maar misschien ook niet, dat er geen andere mensen te zien zijn behalve die twee. Coronarealiteit…? Maar het nummer is van ouderwetse Lenny-kwaliteit. Een prachtige soulvolle popplaat, een liefdesliedje met een lichtelijk kwelende (kwijlende) tekst, met een melodie die onmiddellijk in je kop blijft hangen. Lekker hoor!