Niet drugs maar drugsverboden zorgen voor criminaliteit, gezondheidsproblemen en geldverspilling. Drugs in Debat organiseert komend weekend twee debatmiddagen om te discussiëren over de legalisering van drugs en het onderwerp uit de taboesfeer te halen. Velen zijn het al lang vergeten, maar er is een tijd geweest dat stoffen als heroïne, cocaïne, opium en cannabis legaal verkrijgbaar waren, en zowel als medicijn als voor recreatie werden gebruikt. Nederland had bijvoorbeeld grote belangen in de opium- en cocaïneproductie en –handel. Nog steeds gebruikt vrijwel iedereen drugs. Het kan om een glaasje alcohol, een sigaretje, een kopje koffie of een stukje chocola gaan. In de loop van de vorige eeuw is echter vooral vanuit de Verenigde Staten een oorlog tegen bepaalde geestverruimende middelen op gang gekomen. Maar die verboden zijn niet op schadelijkheid gebaseerd. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat legale drugs als alcohol en tabak schadelijker zijn dan veel illegale drugs. Zelfs ‘normale’ activiteiten als paardrijden zijn schadelijker dan het gebruik van bijvoorbeeld XTC.
Voor wie het gemist heeft (omdat hij/zij op vrijdagavond bijvoorbeeld niet voor de televisie zit), het racismedebat van afgelopen vrijdag bij Pauw & Witteman. Interessante discussie tussen onder andere Anousha Nzume, Zihni Özdil en Thierry Baudet, maar ook Dominque Weesie wordt nog even erbij betrokken. Die vervolgens redelijk met z’n bek vol tanden staat.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
OPINIE - De opkomst van de Duitse anti-euro partij ‘Alternative für Deutschland’ toont maar weer eens dat alleen politieke outsiders een ander geluid laten horen, vindt gastschrijver Jermain Carter.
Nu de spanningen en emoties rondom het koningslied en de troonswisseling het lijf van menig Nederlander langzaamaan verlaten, kunnen we misschien nog even snel – nu we nog in de met-z’n-allen-modus zitten – stil staan bij een andere gebeurtenis van de afgelopen weken. De oprichting van Alternative für Deutschland (AfD), de Duitse ‘anti-euro’ partij die in Nederland tot nu toe opvallend weinig stof heeft doen opwaaien. Zeer opvallend eigenlijk, omdat de Nederlandse regering in eurokwesties graag optrekt met onze oosterburen en een verandering in de positie van Duitsland hoogstwaarschijnlijk directe gevolgen heeft voor de positionering van Nederland in het eurodebat. Het is dus knip en klaar dat wij ons nog steeds veel meer focussen op alles wat er binnen onze landsgrenzen gebeurt, ten opzichte van de rest van de EU, maar dit terzijde.
Of AfD uiteindelijk slechts een populistische anti-euro eendagsvlieg is, zal nog moeten blijken, maar is op het moment niet eens zo interessant. Wat wel interessant is, is dat wederom opvattingen uit de samenleving alleen tot uiting kunnen worden gebracht door een outsider. Hierbij is het trouwens de moeite waard om aandacht te schenken aan de framing die op nu wordt toegepast. Waar The Guardian kopt: ‘leading German economist calls for dissolution of eurozone to save EU,’ verwijst Bild structureel naar Afd met de koosnaam ‘Euro-Hasser’.
De lijsttrekkers debatteren zich via de tv het leplazurus. Die debatten vind ik heerlijk. Ik hoor graag waar iemand voor staat, ben blij te ontdekken waar de gaten in iemands betoog zitten, en vooral wil ik weten of iemand zichzelf overeind houdt in een dispuut.
Maar kunnen we alsjeblieft ophouden met die nieuwerwetse gewoonte om elk politiek debat op tv meteen te vertalen in rekensommen van verlies en winst, en in zetelvoorspellingen? Dat type verslaggeving doet het voorkomen alsof politieke debatten niks anders zijn dan voetbalwedstrijden: wie heeft gescoord, wie verdient een penalty? Is het 2-1, of 2-2?
Samsom zou de winnaar zijn van debat zus, Rutte van debat zo. RTL4 maakte het anderhalve week gelden wel erg bont, door zelfs per onderdeel van het debat te publiceren wie ‘volgens internet’ had gewonnen en wie had verloren. Nu staat Roemer voor, nu Rutte, en oh wacht nu nee Samsom!
Nog even en we gaan politieke debatten niet op inhoud scoren, maar alleen nog op gezichtsuitdrukking. Oh hemel, Roemer kijkt nu verbaasd – twee punten eraf! Rutte haperde voor hij antwoord gaf: één minpunt. Samsom dacht zichtbaar na: vijf minpunten!
Politiek is geen wedstrijdje. Wellicht verlies je in een debat bij een praktisch argument per ongeluk van je tegenstander, terwijl je principiële argument nog steeds staat als een huis. Doen alsof elk kort (en georkestreerd) debat op zichzelf een toetssteen is waarmee kiezersstemmen kunnen worden behaald of wegvallen, perverteert de discussie. Politiek is immers meer dan hoeveel lachers of klapvee je achter losse uitspraken kunt krijgen?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tijdens verkiezingsdebatten gaat het er vooral om te scoren bij het publiek. Of wat je daarbij zegt ook echt waar is, doet er blijkbaar minder toe.
Het premiersdebat van afgelopen zondag was akelig braaf. Gespreksleider Frits Wester wilde vooraleerst zichzelf als capabel gespreksleider neerzetten: kijk mij eens chic, zakelijk en neutraal wezen! Kan ik niet prachtig orde orde houden? Gaandeweg ging ik geloven dat Wester een verkapte sollicitatie deed bij de vier debaters, door te bewijzen dat hijzelf ook héél ministeriabel kon zijn.
In al zijn hoffelijkheid vergat Wester dat zijn taak een journalistieke was: laten zien waar tegenstellingen worden verdoezeld, waar om de brij werd heen gedraaid, waar uitspraken niet met stemgedrag of partijprogramma’s strookten, en vooral: waar keihard werd gelogen.
Maar nee. Wester degradeerde zijn rol tot de stopwatch van het debat. Dan kun je net zo goed een grensrechter of spreekstalmeester inhuren, dunkt me. Want zo werd het premiersdebat een kwestie van wie zichzelf het leukst wist te presenteren. Of er waarheid werd gesproken, was RTL kennelijk worst.
Op Twitter regende het commentaar. ‘ Rutte beweert dat Nederland de hoogste belastingdruk ter wereld heeft. Niet waar.’ ‘Wilders liegt dat de PVV de hypotheekaftrek nooit zal beperken. Tijdens de kabinetscrisis had hij dat punt al ingeleverd.’ ‘Roemer, vraag toch door: Rutte wil het eigen risico in de gezondheidszorg wel degelijk vergroten.’
De campagne is begonnen en er komen een flink aantal politieke debatten aan. Daarin zal het vast gaan over de stokpaardjes van de partijen, maar er zijn belangrijkere thema’s om te bespreken. Een paar suggesties.
“Wie greep wil krijgen op concrete problemen, moet luisteren naar de burgers die er mee leven.” Dit lijkt een SP-sentiment, maar komt uit een regeerakkoord van Kok. De zin klopt niet: luisteren is een noodzakelijke maar geen voldoende voorwaarde voor effectieve politiek. Je moet de problemen in je botten en tussen de oren kunnen voelen, maar ‘er greep op krijgen’ vereist meer: intelligentie, vakmanschap, organiserend en innoverend vermogen.
De politiek moet voordenken over haar recruteringsfunctie: geen bekende Nederlanders, gladde praters, of schoonheden horen op de kandidatenlijsten, maar autonome en inspirerende denkers over de samenleving en zijn problemen. De politiek moet richting geven en stem geven, maar de recrutering lijkt gericht op volgen van sentimenten en stemmen trekken. Dat is iets heel anders. Kan iemand een Kamerlid noemen, dat is opgevallen door een idee? Ik niet. Waar is de ‘wilde frisheid’ in onze politiek, waar de vernieuwende gedachten, de eigenwijsheid, de opschudding?
Ik ben tegen behoedzaamheid, tegen angst voor de electorale effecten. Elke kamerfractie hoort twee halvegaren te bevatten, met inspiratie en een goed idee per jaar. Dat kan toch niet zo moeilijk zijn?
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
In het debat over Europa regeert de emotie zozeer over de ratio dat we in de sfeer van de ‘fact-free politics’ terecht zijn gekomen. De vraag is of ‘Europa’ en ‘de democratie’ elkaar nog wel vinden, of zich in hoog tempo van elkaar verwijderen om elkaar nooit meer tegen te komen? Een gastbijdrage van Ton van den Brink, universitair hoofddocent Europees Recht aan de Universiteit Utrecht.
Het debat over Europa en de democratie is vooral vrijblijvend, vaak komt het niet verder dan wat kreten over en weer. Dat is vooral vervelend omdat op die manier het zicht op de werkelijke problemen vertroebelt. Met het vooruitzicht dat Europa in de komende verkiezingen een belangrijk thema gaat worden, is het daarom tijd om de kwestie nader onder de loep te nemen.
Het is niet eenvoudig voor een jurist om uit te leggen wat de recente maatregelen in het kader van de eurocrisis (‘six pack’, Begrotingsverdrag, ESM) precies behelzen. Maar waar het feitelijk om draait, is de vraag of er sprake is van een machtsoverdracht aan de EU of – om een nog neteliger begrip te gebruiken – dat de nationale soevereiniteit geraakt wordt. En daar kan een jurist wat makkelijker iets over zeggen.
Die avond
– Voorzitter, ik liep vanochtend langs de boekenstalletjes een beetje in de boeken te snuffelen en een boekverkoper zei tegen mij: meneer Pechtold, wanneer nemen jullie nu eindelijk eens een besluit. Ik ben toen nog sneller naar binnen gegaan dan ik al van plan was te doen. Helaas voor de boekenverkoper heb ik toen geen boek gekocht, maar er ligt nu wel een akkoord!
– Om welke boek ging het, meneer Pechtold?
– Hoe bedoelt u?
– Welk boek heeft u niet gekocht?
– Uh. Wat was het ook alweer? Het ging over Plato, meen ik.
Even later
– Voorzitter, ik kreeg vanavond een sms’je van postbode Martin en die schreef me dat hij zo blij was dat wij eindelijk een akkoord hebben weten te bereiken.
– Postbode Martin? Wie is postbode Martin, meneer Slob?
– Geen flauw idee. Ik nam aan mijn eigen postbode.
– Hoe komt hij aan uw telefoonnummer?
– Daar vraagt u me wat, voorzitter.
– Zou het kunnen dat Kamerlid Arie een sms heeft ontvangen van Postbode Martin, ook wel bekend als de zingende postbode, die in zijn nieuwsbrief schreef dat hij zo blij is dat er een akkoord bestaat, namelijk de C-mineur, waardoor hij in staat is zijn gevoelens omtrent de bezuinigen in een treurlied om te zetten, wat hem ervan zou weerhouden zich op te hangen?
– Nu u het zegt. Zo stond het er inderdaad. Hoe weet u dat?
– Het was geen sms, het was een e-mail. En ik heb ‘m ook ontvangen. Ik denk wel meer afgevaardigden. U, meneer Roemer?
– Nee, ik niet. Ik ben meer van de hardrock. AC/DC en zo. Met Postbode Martin vul ik m’n kattenbak.
– Hoe heet uw kat eigenlijk?
– Agnes.
– Agnes?
– Agnes Kat om precies te zijn.
– Agnes Kat. Vind u dat grappig.
– Toen ik besloot fractievoorzitter te worden, kregen mijn kinderen ter compensatie voor de vele uren dat ik afwezig zou zijn, een katje. Ik vond het destijds, om eerlijk te zijn, inderdaad grappig om die kat naar mijn voorganger te noemen.
– Duidelijk. Gaat u verder.
– Voorzitter, zouden we ons weer kunnen concentreren op het kulverhaal van de heer Slob?
– Vanzelfsprekend meneer Wilders. Daarom zei ik ook: Gaat u verder. Maar: heeft u eigenlijk katten?
– Twee, voorzitter.
– En hoe heten die?
– Wat denkt u.
– Henk en Ingrid?
– Precies.
(Tromgeroffel.)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wat is er mis met de traditionele partijen? Het CDA voerde de beschamende Mauro-passie op, de PvdA voorzitter vertrekt met een uithaal naar de fatsoenlijkste heer in het parlement. De kiezer beloonde het gedoe met afnemende steun.
Maar er is hoop dat het weer eens ergens over gaat. De PvdA van Kok had de rode veren afgeschaft. Maar de socialisten lijken die wel terug te willen en begonnen het project “Van Waarde”: waarvoor zaten we ook al weer in de politiek? De TV vereist tegenwoordig een fractievoorzitter als een straathond, die soundbites blaft. Maar het gaat over iets ingewikkelder thema’s.
Zo wordt het geld in onze zak voortdurend gegijzeld door de financiële markten (Wie zijn dat eigenlijk? Waren die er vroeger niet?), vloeien de miljarden naar onproductieve Grieken en straks ook naar corrupte en criminele Italianen.
Zo smelten de pensioenen in rap tempo, door de zenuwen van de beleggers en het versleten monetaire beleidsinstrument van de lage rente.
Zo stijgen de zorgkosten aanzienlijk sneller dan het BNP en bedenkt Schnabel als list dat ouderen voor de bekostiging van hun zorg hun huis maar moeten opeten: en als je geen huis hebt?
Zo bereidt de Israëlische regering een nieuwe oorlog in het Midden Oosten voor, omdat Iran de bom ontwikkelt en Obama kan Israël niet remmen, omdat de AIPAC zijn herverkiezing dan blokkeert.
Donkere dagen liggen voor ons, zo schreef Jane Jacobs, in haar laatste boek, waarin zij de economische crisis voorspelde. Tony Judt had het over het discursieve probleem, ons vermogen met elkaar te spreken over de politieke onderwerpen van vandaag. De Occupy- beweging is daarvan de perfecte uitdrukking: er moet iets bezet, maar wat, waarom en waartoe en in naam waarvan? Er is een negatieve stemming in de wereld, die het publieke debat negatief beinvloedt.
Wat te doen? “Hardop praten en denken”zegt Timothy Garton Ash, in zijn Tony Judt Memorial Lecture. Op 27 september hield Garton Ash zijn lezing in het Remarque Institute in New York, over de Islam in Europa. De video daarvan is beschikbaar (zie onder).Ik heb hem bekeken en ben nog aan het denken over mijn indrukken. Het was een boeiende bijeenkomst, met een roerende inleiding van de vrouw van Judt, een inleiding van de nieuwe directeur Kathryn Fleming, die Judt is opgevolgd en een onderhoudend, Brits betoog van Garton Ash.
Wat is het indrukwekkende aan de bijeenkomst? Je ziet bijzondere mensen, bezig met een herinneringscollege, maar dat is niet zo opmerkelijk. Ook in Europa heb je indrukwekkende hooggeleerden, die mooie verhalen welsprekend vertellen. Misschien is het bijzondere dat het een openbaar college was, dat per advertentie bekend is gemaakt, waar publiek van niveau in de zaal aanwezig was en waar ook op niveau werd gediscussieerd.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.