In de derde aflevering van Zomergasten 2018 vanavond Marleen Stikker (en morgen hier onze recensie). Dat moet een Sargassowaardige uitzending worden! In haar Zomergasten-profiel wordt ze ´internet pioneer´ genoemd en daar is niets teveel aan gezegd. Iedereen die een beetje is geïnteresseerd in de geschiedenis én (vooral) de toekomst van het internet kent haar naam. Ze richtte in 1993 De Digitale Stad op (dat over is gegaan in ‘de echte Digitale Stad) en is medeoprichter en directeur van de Waag Society, dat zich bezighoudt met “de sociale en culturele impact van nieuwe technologieën en hun toepassing voor sociale innovatie.” Ze zegt fragmenten gezocht te hebben “over onze bijzondere relatie tot technologie” en wil de vraag centraal stellen “of we onze toekomst nog zelf kunnen bepalen.” Kijk, alsof het een avondje Sargasso gaat worden. Op uitnodiging van Sargasso verzorgt Frank Meeuwsen deze keer de Zomergastenrecensie. Hij is al vanaf 1996 werkzaam in de internetindustrie, stond aan de wieg van Lifehacking, de eerste Nederlandse weblog over slimmer werken en slimmer leven en was medeorganisator van de Dutch Bloggies, een blogprijs die na tien spraakmakende edities in 2010 besloot te stoppen. Frank Meeuwsen publiceerde in 2010 het boek ‘Bloghelden’ over de Nederlandse blogosphere van 1995 tot 2005 en beschreef daarin de pioneersdagen van internet en bloggen in Nederland. Om maar een kleine greep uit Franks 'internetale' activiteiten te noemen. Uitzending vanavond 20:15 uur; morgen de recensie van Frank Meeuwsen die hier is te lezen.
Dit is het Sargasso-café van zondag 12-08-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Ter aanvulling op onze dagsluiters, dé muziekhoek van Sargasso, wat meer kunst en muziek (waar we hier slechts een enkel keertje over schreven).
In vervolg op de Closing Time met trombone brachten we vorige week een ode aan schuifmuziek. Vandaag nog wat koperen blaasmuziek. Gewoon uit bewondering voor wat er uit een pijp metaal kan komen.
Lucian Berio heeft bewezen prachtige solostukken te kunnen componeren (de Sequenzas). Hij heeft voor de meeste orkestinstrumenten een Sequneza gecomponeerd. Uit de strijkersgroep is er een Seqenza voor viool, een voor altviool en een voor cello (die later is bewerkt voor contrbas). Voor alle houtblazers is er een Seqeunza.
Voor de koperblazers is er dus de Sequenza voor trombone. Maar niet voor hoorn, niet voor tuba. En voor trompet kwam er pas een Sequenza na lang aandringen van de directeur van het Los Angeles Philharmonisch Orkest.
In Sequenza X wordt de trompet begeleid door de piano, die tot klinken wordt gebracht door de trompet. In de ‘jijbuis’-filmpjes is het slecht te horen, maar de trompet toetert af en toe in de open vleugel en brengt zo de snaren aan het trillen. Voor een fraaie analyse, tekst en uitleg klikt u hier.
RECENSIE - 
De Nederlander staat niet erg kritisch tegenover zichzelf en tegenover het nationale verleden, vindt historicus Gary Schwartz. (Zo lees ik in De Volkskrant van 9 augustus.) En bij wijze van bewijs voegt hij daaraan toe: ‘Momenteel is op Netflix een tiendelige serie te zien over de oorlog in Vietnam, met alle tragische fouten en misdaden van dien. Wanneer komt de eerste tiendelige serie over Indonesië?’
Persoonlijk háát ik het wanneer maatschappelijke kwesties gereduceerd worden tot wat er op de tillefiesie gebeurt. Ik zie ook geen enkele reden waarom we de al decennia heersende Amerikaanse obsessie met de ondergang hun imperium zouden moeten vergelijken met de Nederlandse discussie over wat Nederland in Indonesië heeft uitgevreten. Appels met peren. Komt daarbij dat ‘de Amerikaan’ zich op volstrekt onkritische wijze tot zijn verleden verhoudt – laat staan dat zelfkritiek daar in de VS een verfijnd ontwikkeld zintuig is. Die serie bestaat inderdaad niet. Maar ach, er bestaat zoveel niet, volgens de televisie. Met de tv-gids in de hand kun je met gemak een inktzwart beeld schetsen van de cultuur en het geestelijk peil van dit land.
Maar goed, ter zake. Die serie. Moet die er komen? Wat zou er in moeten? Uiteraard hoe ‘wij Nederlanders’ onze eigen ‘tragische foute en misdaden’ pleegden. Wie dat alles op een rijtje wil hebben, doet er goed aan om Piet Hagens ‘Koloniale oorlogen in Indonesië’ te lezen,. Daar staat het allemaal zwart op wit. Van onze komst zo rond 1600 tot ons smedelijke vertrek rond 1949. Van Jan Pietszoon Coen tot Soekarno.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Van sommige helden weet ik niet precies meer wanneer ze zich in mijn muzikale hart hebben genesteld. Queen is er daar één van. Het was ook de eerste die altijd gebleven is.
Mijn broer had een Best Of-album dat ik op een gegeven moment begon te draaien. Minus Bohemian Rapsody (aan het begin) en We are the Champions (aan het eind). Die waren toen al zo grijs gedraaid dat ik ze oversloeg, wat gezien de posities op de LP dus ook makkelijk kon. Van die plaat is Don’t Stop Me Now de onbetwiste favoriet, met Good Old-Fashioned Loverboy als goede tweede.
RECENSIE - Af en toe kom je echt een pareltje tegen in het televisieaanbod. Wat mij betreft is dat meestal op de NPO, want ik kijk bijna nooit meer naar de commerciëlen. Op de publieke omroep wordt veel interessants uitgezonden en ik vermaak me er prima mee, naast het bingewatchen van series natuurlijk. Zo ontdekte ik het programma Change your mind. Over discussie, luisteren en leren en misschien wel van gedachten veranderen.
Filosoof Michael Sandel, professor politieke wetenschappen aan de universiteit van Harvard, leidt een debat met een divers samengesteld Nederlands panel van jonge luitjes. Millenials schijnen die genoemd te worden (brr ik heb nogal een hekel aan het benoemen van generaties, alsof die allemaal hetzelfde in het leven staan, maar dit terzijde). De eerste aflevering heeft als thema “Democratie, populisme en het algemeen belang”. Is populisme goed of slecht voor de democratie?
Bij een eerste peiling lijken de meeste panelleden te vinden dat het geen goede zaak is. Waarna de professor vraagt wat dan eigenlijk het verschil is. Lucky Fonz III (hij blijft leuk) heeft een aardige omschrijving; bij populisme gaat het uitsluitend om de winnende meerderheid en minderheden hebben het nakijken. Dat is niet democratisch, omdat democratie ook de belangen van minderheden behoort te dienen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 11-08-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Het leuke van graven in je muziekgeheugen is het grote “o ja!-gehalte”. Dat geheugen is groot, na pak ‘m beet 40 jaar en het is zeker in het verre verleden soms wel even zoeken. Tijdens die trip down memory lane probeerde ik mijn tienerkamer voor de geest te halen, met de posters die ik had hangen. Zelfs dat is moeilijk terug te halen. Ik herinner me gigantische posters van de Dolly Dots, Kim Wilde (vooral vanwege dat gave haar geloof ik) maar de rest werd zo vaak vervangen dat ze in de vergetelheid zijn geraakt. Behalve een kleine zelfgemaakte tekening. Die erg goed gelukt was mag ik wel zeggen, maar dat was omdat ik gewoon iets had overgetrokken. Ik ben nogal een beroerde tekenaar. Maar de overtrek van de cover van Kiss was erg goed gelukt, ik was er helemaal trots op.
Dit is het Sargasso-café van vrijdag 10-08-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Hillbilliemuziek uit Rusland, met een Benny Hill Clipje erbij, van Otava Yo, een folkband uit St. Petersburg die garant staat voor een feestje. Fijn weekend iedereen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.