Klimaat is een belangrijk thema in Nederland, tegenwoordig. Ook in Elsevier. De boodschap is daar steevast dat een stevige aanpak van klimaatverandering geen goed idee is. Die boodschap wordt nogal eens gebracht met de holle retoriek en drogredenen die we kennen uit het pseudosceptische repertoire. Dat is jammer. Klimaat en klimaatbeleid zijn belangrijke onderwerpen, waarover een constructief en inhoudelijk debat zou moeten worden gevoerd. Holle retoriek en drogredenen helpen daarbij niet, ze saboteren een serieus debat juist. Onlangs (betaalmuur) had Simon Rozendaal, oudgediende bij Elsevier, de beurt om iets te schrijven. Er is één punt uit dat stuk waar ik wat dieper op in wil gaan: de bewering[1] dat er “altijd voor het meest extreme scenario” wordt gekozen. Het lijkt me overdreven om te zeggen dat dat altijd het geval is, maar het gebeurt best vaak. Mijn opvatting van wetenschapsjournalistiek zou zijn dat er duidelijk wordt gemaakt waarom dat zo is. Door te wijzen op het verschil tussen een scenario en een voorspelling, bijvoorbeeld. En door te wijzen op het belang van worst-case scenario’s in wetenschap en beleid bij het analyseren, het afwegen en het zo nodig beheersen van risico’s. Risico impliceert onzekerheid: het kan mee- en het kan tegenvallen. Er zijn goede redenen waarom de mogelijke tegenvallers vrijwel altijd zwaar meewegen in de uitkomst van een risico-analyse. Risico is kans maal gevolg; een kleine kans vermenigvuldigd met een enorm gevolg kan een aanzienlijk risico betekenen. Dus krijgen zulke scenario’s de nodige aandacht.
Mensen die hier niet horen en toch mogen blijven in afwachting van hun procedure, moet je verplicht steriliseren.
Aldus Ebru Umar in Metro, onder de kop Asieladvocaten zijn NSB’ers.
Het zal wel weer een ironische hyperbool zijn. Iets dat valt onder de vrijheid van meningsuiting. En dat is ook natuurlijk ook zo. Maar het is te walgelijk en smakeloos voor woorden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
NIEUWS - In alle ophef over de verwachte impact van het klimaatakkoord zouden we bijna vergeten dat het PBL komende vrijdag met nieuwe prognoses voor de CO2 emissie in 2020 komt. 2020 is een belangrijk jaar, omdat de staat onder Rutte 2 in 2015 in de klimaatzaak, die Urgenda had aangespannen, door de rechtbank op de vingers werd getikt over haar klimaatbeleid. De rechtbank sprak uit dat de CO2 emissie in 2020 ten minste 25% lager moet liggen dan in 1990. Dit vonnis werd in 2018 in hoger beroep bevestigd. De staat is inmiddels in cassatie tegen de uitspraak. Dat neemt niet weg dat het vonnis uitgevoerd moet worden.
In november berekende ik dat de staat zo’n 17 megaton extra CO2 zou moeten reduceren om te voldoen aan de uitspraak in de klimaatzaak. De NOS meldde gisteren dat er waarschijnlijk 9 megaton extra CO2 reductie nodig is, waarmee ik er dus fors naast zat met mijn inschatting. Wat dan wel weer prettig is voor Kabinet Rutte 3 na de tegenvaller van 1,2 megaton uit de chemische industrie van vorig jaar. PBL komt vrijdag met de definitieve cijfers. Deze zijn dus lastig verborgen te houden tot na de provinciale statenverkiezingen in maart, zoals met de doorrekening van het klimaatakkoord lijkt te gebeuren. CPB en PBL geven aan dat deze waarschijnlijk pas na de verkiezingen beschikbaar is.
Britse humor is wat mij betreft nog altijd het beste dat het VK te bieden heeft. Ik ben dan ook fan van Russell Howard. Hier gaat hij tekeer tegen de shitstorm die Brexit heet. Daardoor kwam ik erachter dat Nederland ook weer een schaamlap rijker is.
Ik had er wel íets van meegekregen; dat er een Amsterdamse boyband is die een liedje tegen Brexit had gemaakt, maar het was ook weer geen brekend nieuws dus ik had me er niet in verdiept. En terecht, want mijn hemel wat een trieste vertoning! En dan die uitspraak van initiatiefnemer Julia Veldman: “[…] Maar wij geloven dat een boyband het nucleaire wapen is onder de propaganda. Als dit niet werkt, dan werkt niets meer.” Really girl, get a grip! Russell maakt dan ook compleet gehakt van het nummer en de hemeltergende clip.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is het Sargasso-café van maandag 21-01-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
OPINIE - Wetgeving ter bescherming van het auteursrecht op het internet, een al jaren slepende kwestie in de Europese Unie, heeft vorige week opnieuw vertraging opgelopen.
Het Roemeense voorzitterschap van de EU werd op 1 januari meteen in het diepe gegooid met de opdracht het auteursrechtendossier tot een goed einde te brengen. Wat de Oostenrijkse ambtenaren tijdens hun halfjaarlijkse periode niet lukte moeten de Roemenen nu klaarspelen, liefst voordat er een nieuw parlement en een nieuwe Commissie aantreden: overeenstemming tussen parlement en lidstaten over het voorstel van de Commissie voor een ‘Richtlijn voor de auteursrechten in de digitale interne markt’. De Richtlijn verplicht lidstaten binnen twee jaar hun wetgeving op dit gebied aan te passen. Het is een van de lastigste, en tegelijk ook meest ‘belobbyde’, dossiers op de Europese agenda en het is de Roemenen dan ook niet kwalijk te nemen dat hun eerste confrontatie met de weerbarstige Europese besluitvormingspraktijk op een mislukking is uitgelopen. Vorige week bleek dat de lidstaten het onderling niet eens konden worden. De geplande afsluitende sessie van de drie partijen, de Raad van ministers van de lidstaten, het Europese parlement en de Commissie, kon maandag dan ook niet doorgaan.
Wat staat er op het spel?
COLUMN - Volkeren en stammen die sinds hun ontstaan tot op de huidige dag geheel of bijna helemaal geïsoleerd hebben geleefd, is er iets spannenders denkbaar voor etnologen, antropologen en geografen? Vragen die ik zou stellen: hoe hebben deze schriftloze mensen hun traditie doorgegeven? Wat is hun wereldbeeld en met name boven- en onderaardse beeld? Welke taal spreken zij? En misschien wel de belangrijkste vraag: in hoeverre zijn de kenmerken van hun huidige situatie te extrapoleren naar andere oervolken in heel andere delen van de wereld die wel allang zijn uitgestorven, zoals onze eigen Hunebedbouwers, zodat wij meer inzicht in hun gedachten en handelen krijgen?
We kennen allemaal de (soms letterlijke) indianenverhalen over ‘verloren stammen’ in het Amazone-gebied en Nieuw-Guinea (1938: ontdekking Dani-Papoea’s in de Baliemvallei), maar wat is daar qua geïsoleerdheid nog van over? En als zo’n volk eenmaal is ontdekt, hoe ga je daar vervolgens veldonderzoek doen, mocht daar überhaupt toe besloten worden? Stel je gewoon een wetenschappelijk team samen of is het voor de veiligheid beter eerst Indiana Jones of Lara Croft er op af te sturen?
Pas na de commotie over de Nashville-verklaring realiseerden zich velen dat er nog steeds groepen van extreem-orthodoxe christenen bestaan. Ze bleken niet uitgestorven, maar hun aantal is juist stijgende, ook in Nederland. Zo fronsten ook velen hun wenkbrauwen toen in november vorig jaar bekend werd dat er op een afgelegen eilandje in de Indische Oceaan de Amerikaanse zendeling John Allen Chau met pijl en boog was vermoord.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Pertubator zit in hetzelfde genre als Gunship: Tech Noir, aka retro jaren 80. Gelieve zonnebrand factor 20 miljoen te smeren voor het luisteren en uw 8-bits videos in de comments te plempen.
Sargasso staat voor hopeloze nuance, maar soms moet je gewoon man en paard benoemen. Zoals welke partijen willens en wetens een betere verdeling van de lasten van het klimaatakkoord afwijzen. Want vergeet niet dat dit, in tegenstelling tot klimaatverandering, wél een politieke keuze is.
Dat de coalitie en de gezagsgetrouwe christenfundamentalisten van de SGP eensgezind zijn in het belasten van de burger in plaats van het bedrijfsleven (hoi Klaas!) weten we natuurlijk al, maar de rol van de overige partijen is ook interessant. Vooral de rol van de PVV en het FvD vallen hierin op. Aan de ene kant roepen dat ze vinden dat De Burger onevenredig belast wordt, maar aan de andere kant gewoon keihard elk voorstel tot een betere verdeling afserveren en zelf met niets komen ter vervanging. Zo kennen we onze populistjes weer: hard schreeuwen, maar als puntje bij paaltje komt toch gewoon aan de leiband van de industrie lopen.
En ja, je kan tegenwerpen dat deze partijen tegen de “klimaathysterie” in het algemeen zijn, maar dat laat onverlet dat ze dan nog zouden kunnen proberen de gevolgen van deze onzinnige fait accompli voor hun achterban te verzachten. Maar nee, zelfs dat is ze te veel gevraagd. Doe dan zoals de SP: wijs het klimaatakkoord principieel af, maar laat wel merken dat je pal staat voor je achterban en niet voor de belangen van de industrie. Of kom met een amendement of wetsvoorstel voor afschaffen van de energiebelasting en de opslag duurzame energie.
COLUMN, OPINIE - Het Financieel Dagblad (FD) heeft de banden verbroken met freelance-journalist en voormalig Turkijecorrespondent Ans Boersma. Niet omdat er iets mis is met haar journalistieke werk, omdat ze onjuiste dingen heeft opgeschreven of anderszins (bewezen) niet integer heeft gehandeld. Nee, omdat ze een relatie heeft verzwegen.
Mocht je onder een steen hebben gelegen de afgelopen tijd: Ans Boersma is Turkije uitgezet. In eerste instantie kreeg ze veel steun, omdat iedereen dacht dat het een ouderwets Turks staaltje inperking van de persvrijheid was. Van links tot rechts was iedereen het erover eens dat de Turkse ambassadeur een stevig standje verdiende. Altijd leuk. Tot het OM even later in het nieuws bracht dat ze person of interest is in een lopend onderzoek over “een verdenking ter zake van terrorisme tegen andere verdachten.” Die informatie hadden ze met Turkije gedeeld, waarna mevrouw zonder pardon het land werd uitgezet.
Boersma had hier zelf geen idee van, maar meldde na deze berichtgeving dat ze in het verleden een relatie heeft gehad met een Syrische vluchteling. Daar zou het volgens haar dan wel mee te maken hebben, en daar had ze gelijk in.
Let wel; er liep geen uitleveringsverzoek, ze is niet aangehouden en ook niet verhoord. Maar het OM vond het toch even nodig om een journalist aan te geven bij de Turkse autoriteiten, als iemand die banden heeft met een terroristische organisatie. Ik vind dat op zijn minst dubieus, maar gelukkig liep het goed voor haar af en is ze alleen maar op het vliegtuig naar Nederland gezet. En het gaat nu even niet over het OM, al kun je vast ook een heel artikel wijden aan de schandelijke wijze waarop zij soms Nederlanders in het buitenland in problemen brengt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.