Wij zijn open én dicht

Het is zomer 2017 en je bezoekt de vermaarde internationale kunsttentoonstelling Documenta XIV in Kassel. Je had al enkele recensies gelezen en je had natuurlijk al je eigen voorkeuren: de schilderijen, de installaties en de sculpturen. Video niet. Dat was niet echt jouw ding. Kunstvideo’s, die vielen toch altijd wat tegen. Zat je tien minuten naar een beeldscherm te kijken dat je deed denken aan een brandende gaskachel. Of dan was het beeld gewoon niet scherp. Maar dat was dan opzet, dat moest zo. Of het was heel schokkerig met de nadruk op een glitch. Je had naderhand ook altijd de grootste moeite om er iets over te formuleren. Uh, ja, waar heb je nou precies naar zitten kijken? Dus de kans dat een video de meeste indruk zou maken van deze Documenta, was praktisch nihil. Toch is dat wel wat er gebeurde. Er was een video. En niet eens een heel spectaculaire. Maar je liet je wel helemaal inpakken door Byzantion van Romuald Karmakar. Wat was er op die video te zien? Slavische monniken die Agni Parthene  (Heilige Maria) zongen in een kerk. En je had niets met kerken, monniken of koorgezang. Maar je liep het duister van de Orangerie in, je ging zitten en je werd het beeld ingezogen. De samenzang van de monniken, of waren het priesters, was perfect. Hoe deden ze dat? Je liet de klanken over je heen stromen. Volkomen verbluft verliet je na de video twee keer gezien te hebben de ruimte. Wat was hier gebeurd?