Het (beruchte) kunstmatige zoetmiddel aspartaam dat in allerlei light-producten als suikervervanger wordt verwerkt zou volgens een Europees onderzoeksrapport niet kankerverwekkend zijn. De Europese Voedselautoriteit EFSA bekeek een Italiaans onderzoek waarin proeven op zo'n 1800 ratten zijn uitgevoerd en waar men geen aanwijzingen vond dat aspartaam het risico op kanker verhoogde. On the basis of the evidence, there is no reason to revise the previously established Accepted Daily Intake (BBC). Dit staat lijnrecht op wat wordt aangenomen door een brede maatschappelijke beweging (aspartamekills.com, broodje aspartaam) die deze zoetstof linkt aan hersentumoren en lymfklierkanker. In dit onderzoek kregen de ratten echter wel degelijk kanker. Maar dat kan volgens de onderzoekers niet in verband worden gebracht met de hoeveelheid aspartaam die ze toegedient kregen. Aspartaam is volgens het EFSA volmaakt veilig wanneer minder gebruikt wordt dan 40 milligram per dag per kilogram lichaamsgewicht tijdens de hele levensduur. Voor kinderen van vier tot acht jaar komt dat neer op maximaal 1,7 liter light-frisdrank per dag, of zeven glazen. Voor oudere kinderen op twee tot drie liter, goed voor 8 tot 13 glazen, voor volwassen op ruim vier liter en dat staat gelijk met 17 glazen (vilt.be). Het Britse Committee On Carcinogenicity (COC) twijfelt aan de betrouwbaarheid van dit Europese onderzoek, er zijn o.a. twijfels over de gezondheidstoestand van de proefdieren en het onderzoek zou niet volgens de huidige kwaliteitsstandaards zijn verlopen (BBC). De discussie over aspartaam lijkt voorlopig nog niet over te zijn.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Twee advertenties op zaterdag 6 mei 2006. Eentje voor een wethouder. Eentje voor kamerleden van de PvdA.
Politiek bestuur is gewoon een baantje geworden. Teamspeler zijn of resultaatgerichtheid is voldoende. Misschien nog net even op tijd lid worden van een politieke partij en je zit gebakken.
Het is niet meer nodig om jezelf jarenlang geschoold te hebben in de ideologie of de visie van een partij. 
Het is niet meer nodig het vertrouwen van mede partijleden te winnen over langere tijd. Het is niet meer nodig te zeggen dat je ergens voor staat. Alleen nog maar of je goed overkomt, een boodschap kan uitdragen, kunt doen of je kan luisteren en van een onderwerp inhoudelijk veel weet.
Dan moet je ook niet raar opkijken van een consumentenstaking bij de volgende verkiezingen.
Een van de redenen dat Bill Clinton zijn verkiezingen won, was schijnbaar omdat hij zijn campagne een duidelijke focus gaf. Een belangrijk deel van de focus lag toen op de economie. Een bordje met “The economy, stupid” zou op zijn bureau gestaan hebben om hem daaraan te herinneren.
Mochten de Nederlandse campagneleiders dit als lichtend voorbeeld zien voor de komende verkiezingscampage in 2007, moeten ze misschien eerst even kennis nemen van dit onderzoek uit het Verenigd Koninkrijk.
Als meest opvallende gegeven komt daaruit naar voren dat 81% van de mensen vindt dat het hoofddoel van de regering geluk moet zijn, tegen 13% van de mensen die voor welvaart gaan.
En bij de factoren die zouden kunnen bijdragen aan het geluk komt voldoening op het werk als laatste uit de bus.
Opstekertje voor het CDA is dat trouwen en familie nog steeds bovenaan de lijst staan als brengers van het meeste geluk. Kunnen ze lekker op scoren.
In het Verenigd Koninkrijk zijn ze tussen 1957 en 2005 drie keer zo welvarend geworden. Maar het aantal mensen dat “heel gelukkig” is, is in diezelfde periode gedaald van 52% naar 36%.
Dus beste campagneleiders, It’s Happiness, stupid!
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Al sinds de aankondiging van het oprichten van het burgerforum voor een nieuwkiesstelsel zijn we op zoek naar deelnemende leden. Dankzij de oplettendheid van één van onze reaguurders is dit nu gelukt!
Vanaf heden zullen we dan ook met enige regelmaat op deze plaats inbreng van inside het burgerforum hebben. Aan de ene kant om op de hoogte te blijven van dit bijzondere experiment. Aan de andere kant om ruimte te bieden voor discussie over de voorstellen. U kunt natuurlijk ook naar een van de discussiebijeenkomsten gaan, maar online is wel zo makkelijk.
Als aftrap hier een interview met forumlid Kim Wamper.
S: Was je al op de een of andere manier bezig met politiek voordat je van het burgerforum hoorde?
K: Nee, ben nog nooit echt met politiek bezig geweest, behalve dan het volgen van het nieuws.
S: Wat was jouw motivatie om mee te doen aan het burgerforum?
K: Ik wilde graag meedoen aan het Burgerforum, omdat het zeer uniek is en mij het een interessante uitdaging leek. Je krijgt niet zo vaak de kans om je direct met politiek bezig te houden. Verder hoop ik er veel van te leren en mijn talenten op een andere manier te ontwikkelen dan via mijn studie of mijn sport.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Post 911 in een notedop
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.