Wat zou de komkommertijd zijn zonder de wetenschap? In Engeland hebben psychologen mannen die de universiteitskantine binnen liepen gevraagd om hun hongergevoel aan te geven op een schaal van 1 tot 7. Vervolgens moesten diezelfde mannen een keuze maken uit 50 verschillende vrouwen die allemaal een legging droegen. Het resultaat was verbluffend: hongerige mannen vallen op dikkere vrouwen. Of ze die vrouwen ook wensen op te eten is overigens niet duidelijk. De onderzoekers zien wel een verband met het fenomeen van regio's waar voedselschaarste heerst maar juist ook een voller schoonheidsideaal bestaat (bijvoorbeeld in de Stille Oceaan of in de Sahel). Dr Tovée said: "This shows how physiology does impact on our perceptions and thought processes." He said the work also tied in with the resources model - in times of food scarcity, a heavier woman becomes the ideal. (BBC). Wij van Sargasso deinzen niet terug voor een beetje burgerwetenschap. Dus bekijkt u deze foto (netjes nsfw) eens en beantwoord de volgende vragen: (1) heeft u honger? (2a) welk model op de foto vindt u het aantrekkelijkst? (2b) geeft u altijd sociaal wenselijke antwoorden? (2c) dus u meent het? (3) hoeveel grootouders van u groeide op in een ACP-land of de VS? (4) heeft u inmiddels meer of minder honger? Herhaal deze test een paar keer per dag. Homoseksuelen, vrouwen en/of beiden worden met klem verzocht zich ook in het onderzoek te mengen om de verwarring compleet te maken. Extravragen: (5) bent u een vrouw? (6) heeft u honger? (7) valt u sinds u honger heeft op dikke mannen?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
We volgen al enige tijd de ontwikkelingen rondom het Burgerforum kiesstelsel. De laatste paar keer lieten we leden van het forum aan het woord. Maar nieuwsgierig als we zijn, hebben we zelf ook een kijkje genomen op een van de bijeenkomsten in het land.
Enkele weken geleden was ik daarom aanwezig bij de bijeenkomst in Utrecht. Waarschijnlijk vanwege het mooie weer viel de opkomst waarschijnlijk wat tegen. Er waren ongeveer 40 mensen waarvan eenderde forumleden.
Wat verder opviel was het hoge percentage witte mannen. Van alle bezoekers lag dat op bijna 75%. Lekker representatief dus. Overigens was dat ook een van de discussiepunten van die middag. Of de Tweede Kamer met enige dwang een afspiegeling moet zijn van de samenleving. Uit de eerste stemming, met handige stemkastjes, kwam naar voren dat tweederde hier geen heil in zag. Tot een snuggere vroeg om een aparte stemming van de mannen en de vrouwen. U raadt het al, de mannen zagen hier niets in, de vrouwen wel. Maar toen werd het pas echt interessant. Er ontstond een discussie over waarom er nu relatief weinig vrouwen in de politiek zitten. In de zaal bleek wat gestaald partijkader aanwezig met ervaring op dit vlak. Daar kwam naar voren dat vrouwen (en jongeren) veel minder genegen zijn om de stap richting actieve politiek te maken. Vele partijen hebben heel hard gezocht en geworven op dit punt, zonder veel resultaat. De vervolgdiscussie over wat daar dan weer de achterliggende oorzaak was, liep gezellig uit de hand.
Maar even terug naar de opzet van de bijeenkomst. De discussies werden gevoerd aan de hand van stellingen. Eerst allemaal stemmen en dan praten over de uitkomst en de motivatie van het stemmen. Een aardige manier van werken en goed voor voldoende discussie. Het liet echter weinig ruimte over om te spreken over nieuwe varianten van een kiesstelsel. Wellicht dat dit in een later stadium komt.
Ook was het zo dat het merendeel van de bezoekers er zat met de wens tot verandering van het kiesstelsel. Of je daarmee een goede representatie hebt van de bevolking is maar de vraag.
Uit de zaal kwamen twee heel duidelijke punten naar voren. Veel mensen voelden absoluut geen band met de gekozen parlementsleden. Dat was voor velen ook de reden om aan te geven dat een regionale kandidaat een oplossing zou kunnen zijn (waarbij men er even niet op inging dat de meeste kieslijsten nu ook al regionale kandidaten kennen). Het tweede punt betrof het niet gekozen zijn van het kabinet. Het niet kunnen aangeven van een gewenste combinatie (of een ongewenste combinatie) of een voorkeur voor een premier werd door velen als een gemis ervaren. De afstand tot het parlement is al groot, de afstand tot het kabinet nog veel groter.
Wat me tot slot opviel was dat velen uitriepen dat ze geen flauw idee hadden waar partijen nu voor stonden. Maar dat op de vraag of ze dan dingen deden als partij- en verkiezingsprogramma’s lezen, bleef men het antwoord vaak schuldig. De passiviteit van de kiezer blijkt dus zelfs bij die mensen die bereid zijn om naar zo’n bijeenkomst te komen.
Veel journalisten geloven niet dat nieuwsconsumenten in de toekomst wel eens genoegen kunnen nemen met de oorspronkelijke bron van hun verhaal, in plaats van de gestileerde versie in de krant te lezen. Als je hen dan vertelt dat Jan Marijnissen een aardig succesvol weblog heeft en dat de lezers van dat medium de journalist niet meer nodig hebben om over hem en de SP te lezen, schudden ze meewarig het hoofd.
“Kijk”, zeg ik dan rustig. “Voorbeeldje. Vroeger moest je tot 8 uur wachten en dan kwam er een mijnheer en die vertelde je hoe het weer was en morgen zou worden. Dat was een mijnheer van het KNMI die een plaatsje kreeg in een journalistiek programma.”
“Nu surfen mensen naar knmi.nl of buienradar.nl (een echte veelverspreide hobby in mijn omgeving) en maken zelf verder een inschatting. Soms blijven ze dan toch naar die mijnheer van het journaal luisteren omdat ze willen weten wat die ervan vindt. Het verhaal in perspectief, van een deskundige. Maar soms zappen ze dan ook verder omdat ze het al weten. Zoiets is het.”
Ik vind het een broodnodige verfrissing van de journalistiek dat de functie van de bron verschuift. Te lang zijn wij journalisten betweters geweest, wachters van het verhaal, op stelten door de modder. Nu kunnen ook de controleurs van de democratie zelf gecontroleerd worden en zal het radarwerk van de journalistiek voor meer mensen te bezichtigen zijn. Een soort permanente open dag. Ik verheug me er echt op.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
