Fatima Elatik kan nooit alleen de straat op
, door
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Genoemd op Geenstijl
, door
Pritt Stift van Geenstijl dacht alle linksmensen met wie hij op Twitter overhoop ligt gisteren even verdacht te kunnen maken door hen in verband te brengen met dit incident. Want de Internationale Socialisten, die GS-reporter Jelte daar z’n microfoon afhandig trachtten te maken, zo schrijft Pritt, “zijn de naargeestige voetsoldaatjes van Jolo, Bart Ebisch, Rob van Kan, Rob Zachte, Peter Piepmuis en noem al die geweldsverheerlijkende argumentlozen met hun roodlederen fascistenlaarzen maar op”. Direct gevolgd door: “Wij willen weten waar hun huis woont.” Ja, zo rollen de Roze Buren. Italiëganger en vertaler Rob van Kan a.k.a. ‘Edge of Europe’, linksmens én self-made man, pikt het niet en laat de hoofdredacteur van GeenStijl verbaal alle hoeken van de interwebs zien. Fittie!
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.