Recensie Archives - Pagina 2 van 15

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-10-2022

Johnny Dowd: Do the Gargon

13 juli 2013 , 10:00 , door Opdichter

RECENSIE - Het tiende studioalbum van Johnny Dowd is een feit. Tijd om dit Amerikaanse ‘enfant terrible’ de erkenning te geven die hij verdient.

Gespeend van zelfspot is de stug voort rockende zestiger Johnny Dowd nooit geweest. Ondergewaardeerd wel. Na zijn onverwachte doorbraak, eind jaren negentig met het lugubere album Wrong Side of Memphis (1998, Koch/Munich Records), volgde al snel weer de stilte. Een mediastilte, welteverstaan, want van de heer Dowd zelf kan moeilijk gezegd worden dat hij heeft stilgezeten. Naast die in de pers bejubelde debuutplaat bracht hij in vijftien jaar nog negen langspelers uit. Hoewel ook deze albums de moeite waard zijn, haakten steeds meer volgers af. Laat Do the Gargon (Mother Jinx Records) de herontdekking zijn.

Een in het oog springend nummer is Pretty Boy, waarin Dowd ontboezemt dat hij zichzelf wil kussen. Hij is immers de mooiste man op aarde. Nee, van het universum. Alleen als je Johnny Dowd heet, kom je er mee weg om ‘universe’ lekker vulgair te laten rijmen: “I’m the prettiest man / In the whole universe / I got some pretty in my pocket / I wanna flip into your purse.” Dat kun je leuk vinden. Of niet. Feit is dat het oeuvre van Johnny Dowd zo langzamerhand groot genoeg is om een serieus oordeel te krijgen. En dat krijgt het niet, voor wie geen genoegen neemt met stilte als teken aan de wand. Gelukkig komt bij de geboren Texaan stilte voor de storm.

Doe het veilig met NordVPN

Mededeling

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Ook schrijven voor Sargasso?

Mededeling

Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.

Foto: copyright ok. Gecheckt 17-10-2022

Crime & the City Solution – American Twilight

1 juni 2013 , 08:00 , door Opdichter

RECENSIE - De muzikale verrassing van 2012 was voor mij een optreden van Crime & the City Solution. Deze artistieke rockgroep rond de Australische zanger Simon Bonney beleefde zijn hoogtepunt in de jaren ’80 en ging in 1991 ter ziele. In 2011 bleek Bonney de band nieuw leven te hebben ingeblazen. Tja, en toen, in oktober, stond ik daar in het Patronaat in Haarlem, voor het eerst oog in oog met mijn helden. Daar hoorde ik ook dat er een nieuw album zou komen. Omdat nieuwe albums van oude bands meestal tegenvallen, verwachtte ik er ondanks het goede optreden niet veel van. Bij de eerste luisterbeurt sloeg American Twilight in als een bom.

Hoewel de bezetting, altijd al wisselend, flink is veranderd in vergelijking met die van Paradise Discotheque – het laatste album uit de ‘eerste’ periode – klinkt American Twilight vertrouwd. De meeste nummers zijn gebouwd op een stevig fundament van gelaagde, slepende en gierende gitaren, zoals het een rockband betaamt – zonder ook maar een moment als een gewone rockband te klinken. Het vioolspel van Bonney’s vrouw, Bronwyn Adams, voorziet enkele van de meest subtiele nummers op het album, zoals Domina en vooral The Colonel (Doesn’t call anymore) van het wildwestachtige, duistere sfeertje dat zo kenmerkend is voor deze band. Maar het meest opmerkelijke pluspunt van dit album is misschien wel dat de band nog even fris en jong maar toch volwassen klinkt. Bonney bezingt dezelfde onderwerpen – relaties en politiek – met hetzelfde pathos, maar losser en feller dan voorheen, alsof hij bevrijd is.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Wildgroei – een recensie in vijf vragen

29 mei 2013 , 09:00 , door Paul Teule

RECENSIE - Paul Teule las Wildgroei van Rob Hengeveld, maar bleef met vijf vragen zitten.

Soms is een boek zo machtig – als in ‘rich’ – dat je het niet te snel tot je moet nemen. Het recent verschenen Wildgroei van de emeritus hoogleraar Natuurbeheer Rob Hengeveld valt in die categorie. Het beschrijft minutieus hoe onze leefomgeving werkt, de hulpbronnen, de kringlopen, het afval. De verhouding tussen materie, energie en tussen orde en informatie komt aan bod, maar ook de chemische en economische geschiedenis van onze aarde en samenleving. Een zin: ‘Leven is slechts een stroom van degraderende energie.’ Soms moest ik het boek even wegleggen om mijn brein op adem te laten komen. Als Wildgroei een tikkie beter was geordend zou het makkelijker te lezen zijn.

Hengevelds probleemstelling is duidelijk: we zijn met teveel mensen op deze wereld en als mensheid losgebroken uit ons harmonieuze huwelijk met onze aarde. Grondstoffen en energie worden te snel opgebruikt, afval kan niet worden verwerkt. Uitputting en vervuiling zullen catastrofale vormen aannemen, als we niet als de bliksem onze voetafdruk gaan verminderen en kringlopen gaan sluiten. Toch is er ook veel niet duidelijk. Ik ben met vijf vragen blijven zitten.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: andres musta (cc)

Thierry Baudet is een drogredenaar

11 februari 2013 , 11:00 , door Gastauteur

RECENSIE - Mihai Martoiu Ticu las De aanval op de natiestaat van Thierry Baudet. Volgens Martoiu Ticu slaat Baudet de plank volledig mis.

Bij het lezen van het boek De aanval op de natiestaat viel het me op dat Thierry Baudet telkens uit zijn duim zuigt.

Bijvoorbeeld dat er geen universele mensenrechten zouden bestaan:

Strikt juridisch gezien bestaan er dus geen universele rechten. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties (1948) mist elke rechtskracht omdat het een verklaring is en geen verdrag. De internationale verdragen inzake Burgerrechten en Politieke Rechten enerzijds, en Economische, Sociale en Culturele rechten anderzijds (beide gesloten in 1966) stellen niet dat ze ‘mensenrechten’ codificeren, maar burgerrechten, politieke rechten, economische rechten, enzovoorts. Wat deze rechten overigens betreft: ze bestrijken een zo breed spectrum aan beleidsgebieden dat ze het hele idee van universeel natuurrecht dat altijd en overal in gelijke mate zou gelden, volkomen uithollen.[mijn vet]

Verderop zegt hij:

Niet alleen bestaan universele mensenrechten dus niet omdat ze nooit zijn vastgelegd en niet geclaimd kunnen worden. [mijn vet]

Dus Baudet beweert drie dingen, die ik verder zal bestrijden:

Dat de mensenrechten nooit zijn vastgelegd.

Dat er geen universele mensenrechten bestaan.

Foto: Steve (cc)

De Hobbit

16 december 2012 , 14:00 , door Oud Zeikwijf

RECENSIE - Oud Zeikwijf ging de Hobbit kijken. En het kon haar goedkeuring verdragen. [spoiler alert!]

Ik was 14 toen ik in één ruk Le Hobbit en de zes delen van Le Seigneur des Anneaux verslond. Nu is mijn nummer twee 14 en sleept hij me mee naar de verfilming van de Hobbit, in 3D. In Pathé Arena, u weet wel: de megabioscoop op het ongezelligste plein van heel de wereld.

Het verhaal begint dezelfde dag als de Lord of the Rings. Het memorabele feest zou gaan plaatsvinden waar Gandalf zijn vuurshow zou geven. Frodo loopt een beetje rond in het hol van Bilbo: die twee zijn dezelfde acteurs als in de Lord of the Rings. Bilbo heet van zijn achternaam Baggins (‘I hate Bagginses’ Gollum dixit), wat de Nederlanders om een of andere reden met Ballins vertalen. Lijkt Baggins teveel op bagger? Maar goed. Frodo wil het perkament lezen dat Bilbo aan het schrijven is, met een ganzeveer zoals het hoort. Of misschien met een vliegendedrakenveer, je weet het maar nooit in die fantasieverhalen.

Bilbo wil dat niet, dat Frodo dat leest. Het is nog niet af. Ondertussen leest ie het wel aan ons voor. We belanden in het verleden. Bilbo is een jonkie van pak ‘em beet 150 jaar (raad ik), gespeeld door niemand minder dan Watson. Watson van Sherlock. In Sherlock speelt Watson het immer mompelende en waardeloze hulpje annex love interest van Sherlock, die zich op cruciale momenten als held ontpopt om Sherlock te redden van een wisse dood. Het toeval (of een scherpe casting, zo u wilt) maakt van Watson in de Hobbit ook een mompelend tevens waardeloos hulpje van dit keer de Koning van de Dwergen (Thorin zoon van Thinges zoon van Thuppeldepup), die hij ook heldhaftig redt van de dood. Bij de aftiteling zie ik dat Sherlock himself er ook in gespeeld heeft. Zo zie je maar weer: de appel valt niet ver van de boom. Het staat op de aftiteling, dus het moet waar zijn, al heb ik in het hele drie uur durende epos geen spoortje Sherlock ontwaard. Een achteraffe zoektocht in de IMDb leerde dat hij de rol van de Necromancer speelt, aka Sauron in de LotR. Daar hebben we in de Hobbit maar een flits van gezien, nee, een schaduw. Wie weet komt hij meer aan bod in deel twee, want er komt een deel twee, dat u het weet. Dat wist ik niet toen ik ging kijken. En dus slaakte ik een vreugdekreetje bij het zien van de fenomenale cliffhanger (die ik niet zal verklappen) ‘HA! Er komt een deel twee!’ Want, al klopte 90% niet van wat ik zag met wat ik me meen te herinneren uit het boek, ik wist wel dat het dwergentroepje de geliefde berg bereikt. Daar moest dus een deel twee komen. In deel een bereiken ze die immers (nog) niet.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: zeevveez (cc)

De avonturen van kater Balthazar

15 december 2012 , 10:00 , door Kyra

RECENSIE - ‘Balthazar leefde in twee heel verschillende werelden. Hoeveel hij ook van zijn huisgenoten hield, klonk steeds onweerstaanbaar de lokroep van de avontuurlijke kattenwereld.’

De Oostenrijkse schrijfster Marlen Haushofer schreef niet alleen romans voor volwassenen, ze schreef ook een vijftal kinderboeken, waarvan er nu één in vertaling is verschenen: “De avonturen van kater Balthazar.” Ze schreef de kinderboeken in de jaren zestig, na haar productiefste periode als romanschrijfster.

Het jonge katje Balthazar komt terecht in een gezin met twee jongens. Hij confisqueert direct de ochtendjas van moeder, omdat hij daar zo lekker warm in kan liggen. Al snel lijkt hij de baas in huis. Ondanks zijn machtspositie binnen het gezin is hij buitenshuis een bangig katertje. Hij moet alles nog leren: vechten, stoeien en stelen.

‘Zoals iedere kat had hij een grote afkeer van nieuwe en onbekende dingen … Balthazar was ervan overtuigd dat voorbijgangers, auto’s en honden met één sprong van de straat op het balkon konden komen, en het wilde er bij hem gewoon niet in dat dat niet zo was. Katten geloven nooit wat je hun zegt, ze moeten zich er eerst zelf heel geleidelijk en voorzichtig van overtuigen hoe de vork in de steel zit.’

Foto: copyright ok. Gecheckt 08-11-2022

Van Keizer Napoleon naar Tsaar Alexander

13 oktober 2012 , 12:00 , door Kyra

VERSLAG - Dit weekend eindigt de Kinderboekenweek. Voor wie nog een boeiende jeugdroman zoekt kan ik ‘Koeriers voor de keizer’ van Menno Hurenkamp aanbevelen. Maar wees gewaarschuwd: voor echte paardenliefhebbers is dit niet altijd een gemakkelijk boek.

Het uitgangspunt van het verhaal is de slag bij Borodino in 1812. De jonge Nicolas van Schauburg en zijn vader zijn met het leger naar het oosten gereisd. Ze willen Napoleon helpen en hopen dat hij het lijfeigenschap in Rusland gaat afschaffen. Aan het front ontmoet Nicolas een Russische jongen, de adellijke Alexander, die eveneens met zijn vader op pad is. Als de vader van Nicolas overlijdt, besluit hij de reis alleen voort te zetten.

In Moskou ontmoet hij Alexander en diens vader opnieuw. De stad staat in brand. De jongens kunnen de stad alleen verlaten als ze samen met de vader een brief van Napoleon gaan bezorgen bij de tsaar in Sint Petersburg. Onderweg stuiten ze op allerlei hindernissen die ze moeten overwinnen. Ze ontmoeten bijzondere mensen zoals de componist Pjotr Iljitsj en de schrijver Lev Nikolajevitsj, die duidelijke opvattingen hebben over de oorlog tussen keizer Napoleon en tsaar Alexander. Het boek blijft tot de laatste bladzijde spannend en het verhaal is niet al te voorspelbaar. Daardoor is deze jeugdroman ook een genot voor de voorlezende ouder. In veertig korte hoofdstukken wordt het avontuur verteld.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Blijdschapstherapie

11 oktober 2012 , 07:30 , door Tom van Doormaal

VERSLAG - Waarin de auteur beargumenteert waarom het nieuwe boek van Wim de Ridder het lezen waard is. Over de klant die nu meer dan ooit koning is en een optimistische kijk op de crisis.

Futurologen zijn opgewekte mensen. Ze zijn niet bezig met de ondergang van de wereld door allerlei crises. Integendeel, ze zien de toekomst zonnig in. Professor Wim de Ridder is zo’n opgewekte futuroloog. Onlangs presenteerde hij zijn nieuwe boek ‘De strategische revolutie’. Dat gebeurde bij het Financieel Dagblad: uitgever Kluwer brengt het uit in zijn management reeks. Het is een zonnig verhaal over ontwikkeling, ondanks crisis en recessie. Is dat therapie, ideologie, wetenschap? Of een combinatie van de drie?

Productie en gebruiker

De consument/gebruiker neemt de macht over, meent De Ridder, die van een “ketenomkering” spreekt. Niet langer is de producent dominant, maar de afnemer: dat geldt voor de relatie tussen productieproces en (eind)gebruiker, zorg en patiënt, bankier en klant. De oorzaak is ICT en kunstmatige intelligentie.

Hoe die verbinding verbetert en in de praktijk al werkt, is fascinerend: bij je dealer bestel je een auto met specificaties, die voor jou in de productielijn worden gezet. Je gaat nog wel naar een dokter, maar met een app of gericht zoeken op internet neem je zelf je diagnose mee. Je hoeft geen confectie meer, maar je ontwerpt je kleding zelf: de klant is meer dan ooit koning. In het boek bespreekt De Ridder vijf sectoren: belevingseconomie, bouw, energieproductie, gezondheidszorg, en de financiële sector.

Nabeschouwing Zomergasten | Jolande Withuis

2 september 2012 , 15:21 , door Max Molovich

RECENSIE – Waarin de auteur om 23.45 kijkt naar de tweede helft van Zomergasten met Jolande Withuis en, hoewel het eigenlijk veel te laat was voor hem, moet constateren dat het ronduit geweldige uitzending was.

De opnames van het vervolg van Zomergasten met Jolande Withuis bleken niet in de studio in Hilversum plaats te vinden, maar thuis bij Jolande Withuis. Het was al eerder opgenomen. Live on tape dus. Ik vermoed wij ons in het werkvertrek van Jolande Withuis bevonden. Op de achtergrond een grote boekenkast. Als de camera op Jan Leyers gericht was, sprong vooral een reeks gekleurde vazen achter hem in het oog. Ze hield van kleur, vertelde ze later.

De uitzending werd hervat waar we gebleven waren. Bij Pim Boellaard. Uiteraard werd nog wel even gerefereerd aan de oorzaak van dit alles, de migraine van Jolande Withuis. Ze was overweldigd door het aantal steunbetuigingen. Later vertelde ze dat er ook wel wat steunbetuigingen tussen zaten die ze wat overdreven had gevonden. Die deden net alsof haar iets traumatisch was overkomen, terwijl het nu ook weer niet zo erg was. De kampgevangenen waarover ze boeken had geschreven, die hadden traumatische ervaringen. Haar was iets vervelends over komen, meer niet.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Vorige Volgende