Te nauwe banden tussen publiek en privaat zijn een ongrijpbare plaag

Afgelopen zaterdag plaatste de Volkskrant een artikel over het gebrekkige geheugen van minister Schultz van Haegen. Haar echtgenoot was als adviseur verbonden aan het bedrijf Kiwa dat door de overheid is gemandateerd om allerlei certificeringen te verzorgen. Het bedrijf is nauw verbonden aan het ministerie van Infrastructuur en Milieu. De echtgenoot van minister Schultz van Haegen heeft keurig afstand gedaan van zijn adviserende rol bij het bedrijf alvorens de minister werd beëdigd in het huidige kabinet, maar de minister vergat te melden dat haar echtgenoot nog wel een aanzienlijk aandelenpakket in het bedrijf bezat. Volgens de minister was haar vergeetachtigheid geheel niet in strijd met de ethische normen zoals deze in het handboek voor aantredende bewindspersonen uiteen zijn gezet. Daarin staat weliswaar dat ‘de kandidaat in het gesprek met de formateur volledig en waarheidsgetrouw alle relevante feiten dient te melden,’ maar dat geldt slechts voor gevallen waarin de kandidaat ‘zeggenschapsrechten heeft inzake relevante financiële of zakelijke belangen.’ De zeggenschapsrechten die voortvloeien uit de aandelen van de echtgenoot van Schultz van Haegen kunnen dankzij een juridische constructie slechts indirect aan hem gekoppeld worden. Bovendien is het echtpaar Schultz van Haegen niet in gemeenschap van goederen getrouwd. Politiek gezien wordt dat eventueel nog even billenknijpen, maar van de rechter heeft ze weinig te vrezen.

Foto: Fanie! (cc)

Overdrijf bijdrage sociale media aan democratie niet

Vorige week viel een deel van twitterend Nederland over de Teldersstichting heen omdat de liberale denktank zou hebben geschreven dat Twitter een bedreiging vormt voor de democratie en nauwelijks toegevoegde waarde voor politici heeft. Politici wisten niet hoe snel ze zich daarvan moesten distantiëren.

De ironie is dat de wijze waarop het rapport op de sociale media werd bejegend de conclusie bevestigt dat de bijdrage van die sociale media aan de democratie niet overdreven moet worden. Twitter is een prima aanvulling op oudere communicatiemiddelen, maar weinig geschikt voor serieus debat. Pieter Omtzigt (CDA) had daarom, zonder het zelf door te hebben, grotendeels gelijk toen hij Twitter vergeleek met verkiezingsposters. Van echte gedachtewisseling tussen politici en hun achterban is op sociale media nauwelijks sprake, al was het maar omdat de meeste Kamerleden keurig binnen de lijntjes lopen die de fractie voor hen heeft uitgetekend. Zij verwarren debat nogal eens met het herhalen van reeds ingenomen standpunten.

Hoe onverstoorbaar blijven politici onder de furie van internetters?

In het bewuste rapport worden sociale media nergens omschreven als gevaar of bedreiging, maar wordt hun betekenis voor de vertegenwoordigende democratie wel gerelativeerd. Wij zijn niet de eersten die wijzen op de spanning tussen bereik en interactie: hoe meer volgers een politicus heeft, hoe lastiger het is om betekenisvolle interactie met hen te onderhouden. Slechts als het aantal deelnemers beperkt is, valt een goed gesprek te voeren. Wie veel volgers heeft, debatteert niet, maar propageert. Een goed politicus moet allebei kunnen.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: -JvL- (cc)

Eigen groep eerst!

OPINIE - Politieke besluitvorming pakt doorgaans vooral goed uit voor de beter gesitueerden. Hoe komt dat toch?

Politici zijn gevoeliger voor de belangen van de haves dan van de have-nots. Zo verdween onlangs het voorstel voor een inkomensafhankelijke zorgpremie, die vooral mensen met een hoger inkomen in de portemonnee zou treffen, binnen no time van tafel. Flinke demonstraties tegen de bezuinigingen op de geestelijke gezondheidszorg onder Rutte I hielpen daarentegen helemaal niets.

Evenzo hadden protesten tegen bezuinigingen op de huurtoeslag weinig effect, terwijl de hypotheekrenteaftrek lang volstrekt onaantastbaar bleef. Om dit in context te plaatsen: in 2008 was de overheid ruim twee miljard kwijt aan huurtoeslagen en liep dik tien miljard aan belastinginkomsten mis dankzij de hypotheekrenteaftrek. Maar liefst de helft van deze misgelopen belastinginkomsten kwam bovendien ten goede aan de twintig procent rijkste huishoudens (met een jaarinkomen van 81.000 euro of meer). Of zoals een Zweedse hitmachine ooit (min of meer) zong: we’re living in a rich man’s world.

Leven na de politiek

Eén oorzaak hiervan is dat het voor politici bijzonder lonend kan zijn om gevestigde belangen te ontzien. Dat is een internationaal verschijnsel. Zo tekende Bill Clinton op 21 december 2000 een wet die de regulering van financiële derivaten verbood. Twee maanden later ontving hij 125.000 dollar van de zakenbank Morgan Stanley als vergoeding voor een toespraak die hij hield voor de top executives van dit bedrijf. Een paar weken later kwam Credit Suisse met hetzelfde bedrag over de brug, eveneens voor een ’toespraak’. Inmiddels heeft Bill Clinton tenminste tachtig miljoen dollar bij elkaar gesproken.

Foto: Gerard Stolk (cc)

Feit of fabel: hoeveel politici werken in de Randstad?

ANALYSE - Premier Rutte vindt 5000 politici voor de Randstadprovincies te veel. Maar zijn het er wel vijfduizend? Vanaf heden geregeld een bijdrage van the Fact Club. Bij deze de eerste.

Als het aan het nieuwe kabinet ligt gaat het regionale bestuur op de schop. De provincies Noord-Holland, Utrecht en Flevoland worden samengevoegd en decentralisaties richten zich op 100.000+ gemeenten.

In het debat over het eindverslag van de formateurs  (31 oktober) verantwoordde Mark Rutte (VVD) deze keuze als volgt:
“Misschien mag ik nog één voorbeeld geven: de Randstad, met 7,5 tot 8 miljoen mensen. De stad New York heeft er 9 miljoen. De stad New York heeft één burgemeester, telt vijf grote districten en in totaal 300 tot 400 politici. In de Randstad zijn er 5000 politici als ik het de laatste keer goed heb geteld, heel veel gemeenten en veel provincies.”

Klopt de uitspraak van Mark Rutte dat er in de Randstad 5000 politici actief zijn?

In de Randstad zijn volgens onze berekeningen ruim 5806 politici actief. Het begint bij het begrip Randstad. Wij rekenen de provincies Noord Holland, Flevoland, Utrecht en Zuid Holland tot de Randstad. Wij onderscheiden binnen deze provincies nog twee bestuurslagen: waterschappen en gemeenten. Twee gemeenten (Amsterdam en Rotterdam) kennen ook nog deelraden. Tot politici rekenen wij gekozen volksvertegenwoordigers en bestuurders. Hierbij het totaaloverzicht:

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: pixelant (cc)

Vuilnisbakjournalistiek: welke tweets gooien politici weg?

DATA - Waarin de auteur Jan Dijkgraafiaanse vuilnisbakjournalistiek bedrijft en kijkt wat onze politici aan tweets hebben weggegooid.

,,Beste Mark, 0,2% belasting over vermogen boven 125.000 € levert 300 mln op. Wil je de chronisch zieken met rust laten? http://t.co/SRYWcqr’’. Was getekend, Diederik Samsom op 30 augustus 2011. Althans, deze tweet werd meteen ook weer gedelete op 30 augustus 2011.

Een echt spannende tweet is het niet, maar waarom is deze naar de digitale prullenbak verwezen? Was Samsom bang voor de factcheckers van NRCNext? Of leek de tweet uiteindelijk niet zo opportuun?

De tweet is een van de ruim 90.000 weggegooide tweets die onlangs door mijn digitale brievenbus schoven. Ze zijn afkomstig van politwoops, die niet alleen alle politieke tweets bewaart, maar ook bijhoudt of en wanneer er tweets verdwijnen (dus u bent gewaarschuwd, beste politicus). Ik heb me de afgelopen dagen suf geprakkiseerd over wat ik hier nu mee moet. Er zit meer in dan ik eruit zo een-twee-drie uit kan halen, maar als er echt iets in zit, dan is het goed verstopt. Kijk even mee.

Met zo’n dataset kun je allereerst aardige overzichtjes maken. Wie delete er het meest? Dat is duidelijk. Met stip op 1 is dat Gertjan Seegers van de ChristenUnie. Hij komt 4195 keer voor in de database. Remco Dijkstra (VVD, 1139 tweets) en Carel Bruring (GroenLinks, 884) volgen op enige afstand.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Beslissingen politici steeds meer afhankelijk van internet

Politici vertrouwen in toenemende mate op online bronnen voor hun informatie, zo blijkt uit onderzoek van PR-bureau Fleishman-Hillard. Marjolein Kampschreur, Senior Account Executive bij Fleishman-Hillard, beschrijft waar de online kansen liggen voor lobbyisten.

Online informatiebronnen zijn in toenemende mate een bepalende factor voor de standpuntbepaling van Tweede Kamerleden. Dit blijkt uit onderzoek van communicatieadviesbureau Fleishman-Hillard.

Belangrijkste conclusie: negen van de tien Kamerleden zeggen dagelijks gebruik te maken van zoekmachines als Google om informatie in te winnen. Ook hebben Kamerleden vertrouwen in online informatiebronnen. Fleishman-Hillard voerde het onderzoek uit onder 31 zittende Kamerleden, waarbij alle partijen zijn vertegenwoordigd.

Deelname online debat van belang in public affairs

“In de Europese, maar vooral ook de Nederlandse politiek is de online wereld in toenemende mate de ‘place to be’ als het gaat om deelname aan het maatschappelijk debat”, aldus Jacques Bettelheim, Director Public Affairs bij Fleishman-Hillard. Bettelheim: “Het is dan ook belangrijk om goed op het internet vertegenwoordigd te zijn en deel te nemen aan het online debat. Waar Search Engine Optimization (SEO) eerder voornamelijk gedreven werd vanuit marketing, zetten we deze techniek in toenemende mate in voor public affairs doeleinden.”

Integratie van PR, public affairs en digital

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 24-11-2022

Kunst op Zondag | Verkiezingen

Terwijl de politiek zich opmaakt voor de naderende verkiezingen, gaan we vandaag eens kijken of er ook nog kunst bij komt kijken.

Kunst heet vrij te zijn, dus ik kan me voorstellen dat maar weinig kunstenaars zich met de electorale propagandamachine wensen in te laten. Hooguit reageren kunstenaars er op. Zoals de Portugese kunstenaar Luis Sezões, die verlaten en vervallen reclameborden fotografeert.  In zijn project ‘Fallen Empires’ komen ook skeletten voor van borden waar ooit verkiezingsposters hingen.  Zie de afbeelding boven dit artikel.

Waarmee we op het saaiste onderdeel van de verkiezingen komen. Wat een treurigheid hangt er straks weer op de politieke billboards. Zijn er geen hedendaagse Albert Hahn, Henri Pieck en Richard Roland Holst te vinden? Is het roemruchte ‘blote meisje met koe’, de laatste kunstzinnige oprisping geweest in de Nederlandse verkiezingscampagnes?

In andere landen lijkt het soms anders te gaan. Lijkt, want de beroemde Obama “Hope’-poster van Shepard Fairey was een initiatief van de kunstenaar zelf. Het elan van Obama inspireerde talloze Amerikaanse kunstenaars en Amerika hing vol van hun kijk op een nieuw presidentschap. Zo zag Ron English het: Obama de nieuwe Abraham Lincoln. Hier zijn website.

Kunstenaars worden weinig gevraagd om een inbreng in de verkiezingscampagnes, ze reageren er wel op. In de stijl van Fairey’s Hope-poster becommentarieerde Konstantin Kallendareff de kandidatuur van Putin: We vote Vodka, onderdeel van de in februari gehouden tentoonstelling No comment Art, in Moskou.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Was will das volk?

De grap van Giel Beelen ten koste van John Leerdam roept de vraag op wat wij eigenlijk willen van onze politici. Zeker, Leerdam zat goed fout met zijn gewichtig klinkende onzinantwoorden, maar ze zijn hoogstwaarschijnlijk het gevolg van een communicatieadvies: laat nooit merken dat je iets niet weet.

Wij willen dat namelijk niet, politici die iets niet weten, hoewel we heel goed beseffen dat onze Kamerleden niet alles kunnen behappen. We willen geen duur betaalde, van mijn centen op het pluche figuur die botweg zegt dat hij ergens niet van op de hoogte is. Ook Leerdam niet, al kent hij als tijdelijke vervanging van Dijksma natuurlijk niet alle dossiers uit zijn hoofd.

Stel je eens voor dat ik de politiek in ga. Ik heb overal mijn mening over gegeven en wie vijf minuten spit op dit blog, die vindt tegenstrijdigheden, bijvoorbeeld omdat ik van mening veranderd ben. En ook dat willen we niet. Een politicus kan niet zomaar even van mening veranderen, hoe vaak hij of zij ook ‘met de kennis van nu’ of ‘voortschrijdend inzicht’ in de hapklare soundbites stopt. Wie van mening verandert, zwalkt. Een doodzonde, want je weet niet wat je aan die figuur hebt. Toch zijn mensen die nooit van mening veranderen over het algemeen stijfkoppige, onhandelbare fanaten.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Respect!

‘Op een ethische manier met politici omgaan’. Dat was gisteravond de kern van wat Naema Tahir betoogde bij Pauw en Witteman. Want politici zijn bezig met ‘de meest belangrijke beslissingen in onze samenleving’ en hun taak wordt ‘verziekt’ door journalisten die ‘allerlei belachelijke brutaliteiten’ naar voren brengen.

Ek verwerp dit met die minagting wat dit verdien, om maar eens een rechtse staatsman – de Afrikaner B.J. Vorster – aan te halen. Tahir betoogt min of meer een terugkeer naar het verleden, toen je nog overal in huis schone handdoeken ophing voordat de dokter op huisbezoek kwam, toen de plaatselijke kinderlokker nog Mijnheer Pastoor werd genoemd en toen ministers en staatssecretarissen nog excellentie heetten.

Hoe zij het werk van de politiek op een voetstuk plaatst en daar respect, ja zelfs ontzag voor vraagt, doet ernstig denken aan de situatie in Italië, waar respect voor de Instituties van de Staat eisen een bijna Pavlov-achtige rechtse reactie is op al diegenen die te kritisch zijn. En waar afgevaardigden, senatoren, ministers en staatssecretarissen met de titel Onorevole – “Eerbiedwaardige” – worden aangesproken.

Tot 22 januari 2011, toen hij in cassatie definitief werd veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf voor concorso esterno in associazione di tipo mafioso – zeg maar het als niet-maffialid bijdragen aan georganiseerde misdaad – werd senator Salvatore Cuffaro dus aangesproken als “Eerbiedwaardige”. Al was hij door zowel de rechtbank als het hof reeds veroordeeld. En hij is de enige Onorevole niet die ongeveer zo eerbiedwaardig is als een bankovervaller – dat weet iedere Italiaan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de dag: politiek

[qvdd]Maar ik zie mezelf niet echt als politicus.

Deze woorden zijn opgetekend in het interview met Jan Kees de Jager, in de VN van deze week. Hij ziet zichzelf liever als ondernemer. VN citeert zijn woorden (met enige vrijheid) in de titel van het stuk: “Ik ben geen echte politicus”.
Het is iets waar bijna iedereen altijd het over eens is: politiek stinkt, macht is slecht en aan politici kleeft een smet. Het gaat zelf zo ver dat de mensen die het ver schoppen in dit bedrijf zeggen dat ze er eigenlijk niet achter staan. Maar stel nu eens u komt bij de dokter en nadat de diagnose is gesteld maakt U een praatje met haar. Zij vertelt u het volgende: “ik ben niet echt een dokter, ik ben een ondernemer!”, met andere woorden zij zou u net zo lief brood, verzekeringen of een vliegvakantie willen verkopen want zij is namelijk niet echt geïnteresseerd in haar vak als dokter, maar ziet zich zelf liever als “ondernemer”.

Dat zou toch merkwaardig zijn? Zou u zich nog willen laten behandelen door die dokter? Waarom gaat de Jager niet weer gewoon terug naar zijn ICT-bedrijf om te ondernemen? Wat trekt hem dan wel in de politiek? Of wil hij zeggen: “ik ben te goed voor dit werk, maar het land heeft mij nodig, daarom offer ik mij zelf op. Ik doe dit omdat de Koningin mij heeft gevraagd.”

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende