Mhhh. Onze laatste lijst is geloof ik alweer een kleine 7 jaar geleden, als ik de zoekfunctie van onze onvolprezen (en fraai vernieuwde) site mag vertrouwen. En dat doe ik natuurlijk. Reden genoeg om dit weer eens op te pakken! Omdat lijstjes best leuk zijn, omdat we graag input van onze lezers krijgen, en natuurlijk omdat 2020 een fuckin’ graftakkenkutjaar was, waarin er niet of nauwelijks bandjes gekeken konden worden, door Covid-19 uiteraard. Het was 5 december 2019 toen ik voor het laatst in een zweterig hok stond te kijken naar muziek makende mensen op een podium. En damn, net als vele, vele anderen mis ik het bandjes kijken, de muziek, de sfeer... Ik luister de laatste tijd dan ook vaker live-albums, uiteraard niet hetzelfde, maar als surrogaat (en om te zwelgen in weemoed) voldoet het enigszins. Maar wat zijn nou eigenlijk de beste live-albums? En wat zijn de (nog) onbekende pareltjes? Daarbij kunnen we elkaar wellicht helpen! Dus aan jullie, waarde lezers, de vraag: wat zijn de beste en meest memorabele live-registraties ooit vastgelegd? Vrijwel alles komt in aanmerking, zo lang het maar een registratie is van een live-concert. Dus ook (meer)dubbel-albums, bands en soloartiesten, publieke uitvoeringen van een klassiek concert, of een album van een festival of optreden van meerdere artiesten. De puntentelling is even schoon als simpel: jullie noemen elk maximaal drie verschillende albums, en elk album krijgt 1 punt, elke keer dat het genoemd is. Gebruik het volgende format: artiest, titel artiest, titel artiest, titel Een voorbeeld, met daarin voor de duidelijkheid een pop, klassiek en verzamelalbum: Nirvana, From the Muddy Banks of the Wishkah New York Philharmonic, Stravinsky Le Sacre du printemps | Debussy La Mer Various artists, Woodstock: Music from the Original Soundtrack and More Dus de naam van de artiest/artiesten, een komma, en dan de titel van het album. Herhaal dit maximaal twee keer, op een nieuwe regel. Inzendingen alleen in het reageer-veld onder dit topic, inzendingen via mail, Twitter of whatever worden niet meegenomen. We willen het wel een beetje transparant houden. Reageren kan tot een week na deze post, dus tot maandag 1 februari. Doe mee, inspireer anderen met jullie antwoorden en help zo iedereen verder in deze duistere en livemuziekloze tijden! Red.: De uitslag is bekend en is hier te lezen.
Deze week is het dan zo ver: de basisschoolleerlingen mogen weer terug naar school! Een feest van opluchting voor veel ouders.
De Kik schreef er een bijpassend liedje bij. De melodie zal menigeen bekend voorkomen, die is namelijk van Baggy Trousers van Madness.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
We zetten even wat post in de spotlights, dat afgelopen week in onze brievenbus werd gestort. Daar gaan we geen gewoonte van maken. De meeste zaken die we binnen krijgen heeft u al gezien of gelezen bij andere media.
Bijvoorbeeld deze: STRAAT, het museum voor graffiti en street art opende 5 oktober. Nu herinnerde het museum ons aan de tentoonstelling ‘Citaat van de straat’: “153 kunstwerken van 140 kunstenaars met 32 verschillende nationaliteiten”. Gaat dat zien.
© STRAAT (museum voor street art) Impressie tentoonstellingsruimte
Deze ‘krenten uit de pap’ kregen veel minder media-aandacht. Daarom nu bij ons.
Van het Spaanse kunstenaarscollectief LuzInterruptus kregen al de kerstgroeten: The Jungle Wasn’t There When We Woke Up… It Was Here. Waarmee wordt bedoeld de gigantische afvalberg van verpakkingsmateriaal dat overblijft van al die cadeaus, die Post.nl nu al niet op tijd krijgt bezorgd.
© luzinterruptus Christmas BOX3 ojos
Nadat we aandacht hadden besteed aan David Byrne’s project ‘Reasons to be cheerful’ (in januari 2018 en in ‘Ziekenhuis om vrolijk van te worden’ en ‘2018, een cheerful gay-jaar’) houdt hij ons ook op de hoogte van zijn radiolijstjes. Hij stuurde zijn ‘December Playlist’ met het motto ‘A change is gonna come’.
Het illustere trio componist/producer Dean Wynton Josiah Cover en de zangeressen Cleopatra Zvezdana Nikolic (aka Cleo Sol) en Melisa Young (aka Kid Sister) vormen samen het spraakmakende Sault.
Spraakmakend omdat het internationaler muziekjournaille zich nu al bijna twee jaar afvraagt wie er achter de anoniem uitgebrachte producties zitten. In twee jaar tijd vier albums uitgebracht op Bandcamp.
Geen pr-campagnes, een wel erg kale website en uiterst summiere informatie bij de albums. Uitgebracht op het bij iedereen onbekende label ‘Forever Living Originals’, waarvan wel een Instagram-account is.
Sault bracht in 2019 twee albums uit (met de intrigerende titels 5 en 7) en dit jaar wederom twee stuks: Untitled (Black is) en Untitled (Rise). Alle vier albums zijn geproduceerd door ‘Inflo’, de nick van Dean Wynton Josiah Cover, van wie geen enkel biografietje is te vinden.
‘Wildfires’ is één van de twintig nummer die op ‘Black is’ staan. Een album geheel gewijd aan de reden van bestaan van de ‘Black Lives Matter’-beweging. Hetgeen natuurlijk belangrijker is dan het al dan niet ontbreken van biografietjes.
De muziek en teksten spreken voor zich. Dat moet genoeg zijn.
Thief in the night
Tell the truth
White lives
Spreading lies
You should be ashamed
The bloodshed on your hands
Another man
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Senora May trad 2 november 2019 op in de bovenzaal van de Oosterpoort in Groningen bij het Take Rootfestival. Voor mij was ze vóór dit festival volslagen onbekend, maar er stond toch al een tijdje voor aanvang van het optreden een rij voor de deur te wachten. Ze stond in haar eentje op het podium en kreeg het publiek muisstil tijdens dit uitstekende concert. Helaas staat dit prachtige nummer niet op haar vooralsnog enige cd, Lainhart.
RECENSIE - 
Op 22 april 1870 beleefde Bachs Mattheus Passie zijn Nederlandse première, in Rotterdam. Een inhaalslag. De beroemde ‘herontdekking’ van het werk door Felix Mendelssohn was ruim veertig jaar verleden tijd, maar dat werd nu goedgemaakt.
De fine fleur van het Nederlandse muziekleven was aanwezig. De Amsterdamse première van de Passie was vier jaar later en is vooral de geschiedenis in gegaan omdat (aldus het verhaal) een deel van het publiek nog tijdens het slotkoor (‘Wir setzen uns…’) opstond en de uitgang opzocht. Waarop dirigent Johannes Verhulst zich omdraaide en verontwaardigd riep: ‘Mensen, wat doen jullie nou, nou lopen jullie weg bij het mooiste koor dat ooit geschreven is!’
Waar gebeurd? Het zou kunnen, schrijft Jeroen van Gessel.
Maar dan vertrok het publiek waarschijnlijk niet uit verveling maar om de laatste tram of trein nog te kunnen halen: ‘Zelfs een hartstochtelijk muziekliefhebber als Van Santen Kolff schrijft regelmatig dat hij de voorstelling voortijdig verliet.’ Een ander, Fredrik van de Poll, verliet om dezelfde reden vroegtijdig een uitvoering van Lohengrin. Muziek was mooi, maar thuiskomen was mooier.
Bovenstaande anekdote wordt vaak gebruikt om aan te tonen dat de negentiende-eeuwse Nederlander (of Amsterdammer) een cultuurbarbaar was en dat het muziekleven in Nederland daarom zo weinig voorstelde. Van Gessel toont in zijn ‘Muziek beleven in het negentiende-eeuwse Nederland’ in elk geval aan dat een al te vurige passie voor muziek niet op prijs werd gesteld. Musiceren was een goede zaak, maar dagelijks naar de opera gaan of al te veel praten over deze of gene componist of knappe sopraan – dat deden ze maar in Londen, Parijs of Wenen. Niet hier. Men (de betere burgerstand en alles daarboven) ging regelmatig naar een concert of operavoorstelling maar dat was dan op de eerste plaats een sociale activiteit. Het ging om zien en gezien worden. Wat er op de lessenaars stond, kwam op de tweede plaats.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
VPRO’s Zomergast van vanavond zei hier: “Leven is uiteindelijk niets anders dan de verveling bestrijden, maar als je daar dan tóch mee bezig bent, waarom zou je dan niet proberen om een liefdevol mens te zijn”. Dat gaat een pareltje worden vanavond?
De zangeres hierboven trad al eens eerder op in Sargasso’s Closing Time. Dasha Pearl schitterde ooit in de Franse “Got Talent” en was in 2015 in Brussel op straat actief was met de Piccolo Dixieland Band.
Van de week had ik een stukje op Sargasso over mijn vakantie (en corona) in Belgie. Het ging over van alles wat er in een vakantie moet zitten in: mooi landschap, Belgisch bier en boeken. Ik was alleen 1 ding vergeten te noemen, en dat was juist datgene wat de avonden zo leuk maakte: de muziek van The Skatalites non stop via spotify.
Wat een heerlijk soepel orkest is dat, een geluid dat niet gauw verveelt, wat een prachtige blazers en wat past het heerlijk bij zomeravonden. Ik had deze Clossing Time eerst The Skatalies by Spotify als titel willen geven, maar om toch maar 1 song te noemen: Requiem for Rico. Ska!
We nomineren deze kreet tot hét coronaliedje van de maand: We Deserve a Happy Ending.
Vertolkt door het illustere trio The Reverend Peyton’s Big Damn Band, die hier al eens op Sargasso was te zien met een vaudeville-achtige act.
Met Reverend J. Peyton – guitar, lead vocals, and principal songwriter, “Washboard” Breezy “The Miss Elizabeth of Country Blues[7]” Peyton – washboard en Max Senteney – drums.
Heel simpel: één stem, één gitaar en het publiek dat rustig meezingt. Een liedje over iemand die van huis is vertrokken, op zoek naar werk, maar niet durft terug te keren omdat er nog geen cent is verdiend.
Een werelwijd populair liedje vol weemoedige heimwee. En meervoudig toepasselijk vandaag. Alleen al om die ‘afstand’ die we geacht worden te houden en de lange weg die er nog is te gaan. Meer na de break….
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.