De Nederlandse nieuwsuitzendingen hebben steeds minder tijd en zin om een ingewikkeld politiek nieuwsverhaal uit te leggen. Daarom zoomen ze in op Geert Wilders, die nooit te beroerd is om een urenlange kamerdiscussie in twee kraakheldere volzinnen te gieten. Of het nou ergens op slaat of niet. Voor wie het heeft gemist: afgelopen nacht konden we eindelijk weer eens langer dan een paar minuten naar een kamerdebat kijken. En ook al bleek de kabinetcrisis allang begraven, de fractieleiders waren -ook na twaalf uur- nog fief genoeg om een felle discussie te houden over de verklaring van Balkenende over het Davids-rapport, de tweede verklaring, en of de eerste en tweede verklaring elkaar nou uitsloten. Hogere politiek, oordeelde verslaggever Mingele. Persoonlijk vond ik Hamer verrassend goed uit de hoek komen, maar ook Halsema, Kant en Rutte waren op dreef. Zelfs de beantwoording van de premier was scherp en zelfverzekerd (nu wel). Jammer alleen van Geert Wilders, die -toen de discussie eigenlijk al voorbij was, en alles wel zo'n beetje gezegd- de dingen nog even bij de naam moest roepen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Nu de vorst op het Noordelijk Halfrond wat langer aanhoudt dan we de afgelopen jaren gewend waren weten klimaatontkenners het onderzoek van een gerenommeerd klimaatwetenschapper succesvol in de media te spinnen. Mojib Latif van het Leibniz Institute is co-auteur van een in 2008 gepubliceerd Nature-artikel getiteld: Advancing decadal-scale climate prediction in the North Atlantic sector. Op basis van onderzoek aan de variatie in zeewater oppervlakte-temperatuur wordt in het artikel geconcludeerd dat door natuurlijke variaties in de North Atlantic en tropical Pacific de komende tien jaar antropogene temperatuurstijging tijdelijk teniet wordt gedaan. In de Noord-Atlantische regio zal tijdelijk een lichte afkoeling worden waargenomen en in de tropische Pacifische regio een stabilisatie. Zijn boodschap is helder: variatie in de oceaan overroelt tijdelijk de temperatuurstijging, waarschijnlijk niet langer dan 10 jaar.
Mojib Latif, wiens onderzoeksresultaten ook worden gebruikt door het IPCC, is een van de honderden wetenschappers die continu bijdragen aan het vergroten van onze kennis van het klimaat op aarde. Ook hij is ervan overtuigd dat antropogene stijging van de CO2 concentratie in de atmosfeer leidt tot een mondiale temperatuurstijging. Helaas wordt Latif nu door de klimaatontkenners naar voren geschoven als zijnde de boodschapper van de zo vurig verlangde global cooling. Deze groep mensen die doorgaans alle positieve feedbacks bagatelliseren zijn opeens heel erg gelovig in één specifieke negatieve feedback: de variatie in zeewatertemperatuur. In de Guardian verwoordt Latif zijn ontsteltenis: “It comes as a surprise to me that people would try to use my statements to try to dispute the nature of global warming. I believe in manmade global warming”. Hoe frusterend moet het dan zijn om te zien dat jouw wetenschappelijke onderzoek en genuanceerde interpretaties worden misbruikt voor het produceren van tendentieuze quatsch door een stel beroepsfarizeeërs en er onnozele interpretaties in de sensatiemedia opduiken die uit jouw naam een Kleine IJstijd van 30 jaar voorspellen?! Tamelijk storend, lijkt mij zo, maar dat is de prijs die we betalen in een wereld waar iedere gek zijn zeepkist heeft.
Dit is de tweede gastbijdrage van Jochem Meijer.
In het Italiaanse plaatsje Coccaglio kregen rond kerst zo’n 500 immigranten van wie de verblijfsvergunning mogelijk was verlopen bezoek aan huis van de politie: operatie ‘Bianco Natale’, ofwel: witte kerst. “Mensen hebben op ons gestemd om een en ander op te ruimen,” aldus Agostino Pederali, wethouder Sociale Zaken van het dorp. De vergelijking met een razzia is opzichtig. In een land in verlicht geacht Europa.
Half november berichte het Parool hierover, en kort voor kerst eindigde de Nederlandse aandacht met een kort stukje in het NRC. Het nieuwtje werd niet of nauwelijks opgepikt door Nederlandse media, en als dat wel gebeurde werd het geschetst als een lokale kwestie.
Aan de ene kant is dat is opmerkelijk. Want zo lokaal en betekenisloos was het nu ook weer niet. De partij achter het bovengenoemde voorstel is namelijk Lega Nord, de partij die samen met Berlusconi’s PDL de regering vormt en die ervoor pleit het christelijk kruis op de Italiaanse vlag te plaatsen, en wiens oprichter Umberto Bossi Afrikaanse immigranten stelselmatig bingo-bingos noemt. Het voorstel van de Lega Nord-wethouder kreeg bovendien regeringsbrede steun. En dat leidde weer tot veel ophef en discussie in het Italiaanse parlement, en tot demonstraties in Rome en tegenacties als ‘gekleurde kerst’.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De Nederlandse media, het KNMI, schaatsclubs en overheden moeten eens ophouden met die waarschuwingen over het zwakke ijs. Het leidt alleen maar tot meer debielen die het ijs op gaan.
Na een ijsloos decennium konden we vorig jaar eindelijk weer eens schaatsen. Eindelijk, want het ijs was dik genoeg om hele volksstammen die ooit eens een paar noren hadden gekocht op het ijs te laten. Maar ook dit jaar wordt ons op ieder journaal op het hart gebonden NIET HET IJS OP TE GAAN. Want GEVAARLIJK!
Ja, natuurlijk is schaatsen gevaarlijk. En zelfs als op de ene plas de sneeuwschuivers gewoon het ijs op kunnen, kan je de plas ernaast nog steeds in een wak rijden.
Ik stond afgelopen zondag al voor het eerst op het ijs. De vaart bij Reeuwijk lag al even dicht, en dorpelingen stonden al en masse op de dichte stukken. Kon prima, maar even verderop was het nog open.
Ook in het ijsloze decennium heb ik bijna ieder jaar op natuurijs geschaatst. Een paar nachtjes vorst is voldoende om enkele trekgaten in het Utrechtse/Zuid-Hollandse plassengebied schaatsklaar te maken. Maar dat weten gelukkig maar weinig mensen.
Juist door die waarschuwingen denken mensen nou juist dat er kennelijk wel geschaatst kan worden. Want hé, anders besteden ze er in het nieuws toch geen aandacht aan!
Vorig jaar heb ik in Tienhoven nog enkele onnozelaars uit een wak moeten trekken, en ook dit jaar hoor je op een mooie middag de ambulances bij de Nieuwkoopse plassen voortdurend aan de slag. Gewaarschuwd waren ze, die ijsdebiliteitsslachtoffers, maar het hielp geen fuck.
Deze eerste week van het jaar is traditioneel de tijd van de goede voornemens. Je kunt besluiten te stoppen met roken, wat aardiger te zijn voor de buren of wat minder tijd voor je werk en wat meer voor je gezin te nemen. Voornemen nummer één blijkt echter al sinds jaar en dag hetzelfde: afvallen, als we tenminste de marktonderzoekers mogen geloven. De dieetindustrie lijkt ook een goed voornemen te hebben: daar zoveel mogelijk een slaatje uit slaan.
Meestal mogen we na de feestelijkheden nog één weekje bijkomen, en dan beginnen de onderzoeken weer over elkaar heen te rollen, over hoe veel te dik we onszelf wel niet vinden en hoeveel we wel niet willen afvallen. En omdat de mens een kuddedier is, tijgen we in dichte drommen richting sportschool, schaffen we het zoveelste afvalboek aan (een term die een leuke en vaak maar al te ware dubbelzinnigheid in zich draagt) en houden we in de buurtsuper de ogen open voor de stickertjes “Ik kies bewust” of andere klavertjes. Want “we” zijn te dik en daar moeten “we” snel iets aan doen.
Het mooiste voorbeeld van hoeveel te dik we dan wel zijn volgens de enquêtes van de dieetbusiness kregen we twee jaar geleden. Op 8 januari 2008 slingerde msn.nl onder het motto ‘Frisse Start’ het bericht de wereld in dat Nederland collectief liefst 318.470 kilo wilde afvallen. Tientallen media namen het bericht over, zodat je er niet naast kon kijken. Meestal stond de term ‘318 ton’ in een vette kop. Logisch: 318 ton, het was me nogal niet niks.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Dit is de eerste gastbijdrage van Jochem Meijer.
Na de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon, vorige week, is de korte Europa-storm in de media gaan liggen. Het Nederlandse ‘nee’ in 2005 moest leiden tot een Europa dat dichterbij de bevolking stond. ‘Europa’ kan dit niet alleen: het gebeurt in wisselwerking met media en politiek. Daarom de vraag: hoe is de aandacht voor Europa in de media, tussen voorzitterschap en inwerkingtreding Lissabon, te karakteriseren?
De korte Europa-storm in de media begon met berichtgeving over de vacature van president van de Unie. De EU was opzoek naar iemand die Europa kon vertegenwoordigen en kon binden. In Nederland echter werd het gezien als een strijd om meer macht in EU binnenslepen. En Balkenende was onze man. Dat Balkenende in het buitenland slechts als marginale outsider gold, weerhield de Nederlandse media en politici er niet van te speculeren over wat er moest gebeuren als hij er niet meer was. En plots was het zelfs voor eurosceptici een eer dat onze Balkenende mocht vertrekken naar het instituut dat in 2005 niet eens voldoende draagvlak had om wat nieuwe regeltjes door te voeren.
Toen het uiteindelijk Van Rompuy werd, voelden we ons toch enigszins gepasseerd: een Belg! De aandacht werd verlegd naar de verdeling van de plaatsen binnen de Europese Commissie. De Europese Commissie belichaamt het algemeen belang van de Europese Unie. Bij de verdeling van de posten was de teneur in Nederlandse media echter: wat krijgen wij? En niet: wat betekenen deze nieuwe posten voor de Europese Unie? Of: wat is de verhouding socialisten / liberalen? Nee, Nederland kreeg niets en de Belgen hadden ons wederom verslagen. Die kregen naast het voorzitterschap immers ook nog eens de oude post van onze Neelie! Neelie Kroes, die grote monsters als Microsoft voor het Europees Hof sleepte, werd gedegradeerd tot Commissaris ICT. Ter info: verdeling van de nieuwe commissie naar land en politieke kleur.
Oef! Is dat even huilie-huilie voor de dode-boom-haatsers! Zijn ze de afgelopen tijd druk geweest om de beste nieuwskrant van Nederland het hoekie om te helpen, steekt zo’n verdraaide Belg er een stokje voor. Jammer ook voor al die opgetrommelde camerateams, die hadden verwacht dat de poorten van het Volkskrantgebouw zouden leeglopen met verbijsterde redacteuren die hun baan kwijt zijn.
Terwijl de enige conclusie kan zijn dat De Volkskrant in de reorganisatie is ontzien. Twintig banen verdwijnen van de redactie, en het grootste deel daarvan komt op het bordje van de online-activiteiten. Al met al een fractie van de redactiebanen die zijn verdwenen bij de Telegraaf, het AD en tientallen regionale titels. Niet dat dat betekent dat u vanavond geen reportage voor het Volkskrantgebouw zult zien op het NOS-journaal. De camera-auto is immers al gestuurd, dus nieuws moet er komen. En hé, de ellende van linkse journalisten, wie wil dat nou niet zien? Desnoods verzinnen we het gewoon.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.