Politieke steun voor voortzetting van de missie in Uruzgan bestond allang niet meer bij Kamer, Kabinet en bevolking. Toch zet Verhagen zijn strategie stug door, en breekt zo indirect het Kabinet. Een hypothetische reconstructie van de machinaties van Verhagen, de enige echte sleutelfiguur in dit dossier. Begin 2007 wordt Maxime Verhagen Minister van Buitenlandse Zaken in Kabinet Balkenende IV. Kleine geste van Balkenende voor zijn trouwste adjudant. Carrièrejager Verhagen is eindelijk waar hij wil zijn: in het midden van de internationale politiek. Wellicht zit er ook nog een tussenstation als leider van het CDA in het verschiet, want de glans van Balkenende is al tanende. Met die ervaring op zak is een hoge post bij bijvoorbeeld de NAVO niet ondenkbaar. Klein probleem: om de Amerikanen te vriend te houden zal Nederland wel troepen moeten leveren in Afghanistan. Nederland, als een van de eerste landen grootschalig actief in Afghanistan, zit namelijk niet te wachten op een eeuwige oorlog. De steun van de bevolking daalt gestaag sinds 2006. En niet alleen de PvdA, maar ook bijvoorbeeld de VVD gaat alleen akkoord met de eerste verlenging als het dan toch echt afgelopen is. Verhagen lijkt daar in 2007 nog omonwonden aan tegemoet te komen. Read my lips: in 2010 komt onze taskforce naar huis. Balkenende laat zich in gelijksoortige bewoordingen uit. Maar onderwijl praat Verhagen op Balkenende in. Als wij ooit nog op ontbijt willen worden uitgenodigd in het Witte Huis moeten we toch echt troepen leveren.
Drie dagen voor de val schijnt JP de opnieuw ex-MP een nieuwe leasebak van een slordige 600.000 euro besteld te hebben. Komt die of komt die niet?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Balkenende: “een nederlaag“, “Waar vertrouwen ontbreekt, is een poging het eens te worden bij voorbaat tot mislukken gedoemd”
Verhagen: “Na 16 uur vergaderen konden we niet anders dan constateren dat de wil ontbrak de beste oplossing voor Afghanistan te vinden.”
Rouvoet: “een bittere teleurstelling”, ”intens verdrietig”, ”waardeloos gevoel”
Bos: “geloofwaardig besluit was onhaalbaar”
Ter Horst: “niet boos op CDA”
Slob: “PvdA heeft wat uit te leggen”
van Geel: “[gesneuveld op] op vertrouwen, gebaseerd op ontijdige uitlatingenop vertrouwen, gebaseerd op ontijdige uitlatingen”
Jack de Vries: “De heer Bos heeft doelbewust aangestuurd op een breuk”
Update 4.55: Het kabinet is gevallen. Daar zal de lokale bevolking van Uruzgan van opkijken. U mag uw stempotlood alvast slijpen.
Het is vrijdag en pokkeweer, dus een goed moment voor een kabinetscrisis. Pak uw favoriete dorstlesser, kaasknabbels en stukje brie en filosofeer mee over de Toestand van de Natie. Wat denkt u: komen de sippe snoetjes straks onder parapluutjes uit de deuren van de Treveszaal, of krijgen we straks de tandpastaglimlach van Bos, Balkenende en Rouvoet met een nieuwe missie in Afghanistan?
Lees intussen de vorige post voor wat historische context.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Omdat het kabinet nog steeds niet gevallen is en het gisteren bijna amusant was om te zien hoe er met woorden gespeeld werd, hier een overzicht van de relevante uitspraken in deze zaak sinds 2007.
Het is misschien wat taaie kost en wat ongeordend. Maar als u de moeite neemt om er doorheen te lezen, ziet u vanzelf dat het in ieder geval nooit de bedoeling is geweest duidelijk te zijn. De zorgvuldige formuleringen zorgden ervoor dat de meeste mensen dachten dat het na 2010 afgelopen zou zijn, terwijl dat nooit zo gezegd is. Het ging over Uruzgan, niet Afghanistan en het ging over “lead nation” en niet over inzet in het algemeen. Zelfs de motie van CU/PvdA waar Hamer gisteren op hamerde, gaat niet over Afghanistan maar Uruzgan. En zo dekte iedereen zich vanaf het begin in. Veel leesgenot.
Af en toe zijn er woorden vet gemaakt door mij (behalve als het namen betreft). Zo staat het dus niet in de notulen van de Tweede Kamer.
18 september 2007: Brief van ministers Verhagen, van Middelkoop en Koenders:
“Inmiddels is van de Navo een verzoek ontvangen om ook na augustus 2008 actief te blijven in Uruzgan. Op basis van dit verzoek, en op basis van het feit dat Nederland deel uitmaakt van de Navo, onderzoekt de regering ook zelf de mogelijkheden en wenselijkheid om na 1 augustus, al dan niet in gewijzigde vorm, een bijdrage te leveren aan de ISAF-missie”
17 december 2007: Debat in de Tweede Kamer
van Gennip (CDA):
“De CDA-fractie vindt dat glashelder moet zijn dat de NAVO verantwoordelijk is voor het vinden van opvolging voor de Nederlandse troepen in Uruzgan na 2010.”
“De CDA-fractie vindt dat het de gehele NAVO in 2010 verantwoordelijk is voor het vinden van opvolgers voor Uruzgan na 2010. Tijdens haar bezoek aan de SG van de NAVO op 10 december jongstleden heeft zij dat heel duidelijk gesteld. De SG heeft toen gezegd dat hij er akte van nam en dat hij in de planning van de «force generation», het oproepen van troepen, rekening houdt met het besluit van Nederland om na december 2010 uit Uruzgan te vertrekken.”
“Wij zijn er zelf bij en kunnen dus zeggen: 2010 is het einde van deze militaire missie in Uruzgan; NAVO, houd daar rekening mee.”
“Ik heb geconstateerd dat het kabinet het dit keer op een andere manier in de artikel 100-brief heeft opgenomen. Het heeft gesteld: «Dit keer begrenzen wij de Nederlandse inspanning eenzijdig. Wij maken niet opnieuw een afspraak met de NAVO, maar begrenzen het eenzijdig. Wij kunnen en willen het niet langer doen dan tot 2010.» Dat lijkt mij verstandig.”
Is het toevallig, dat wie voor de gemeenteraadsverkiezingen in mijn woonplaats het kieskompas invult, en op alle vragen ‘neutraal’ antwoordt, deze uitslag krijgt? Nee, natuurlijk is dat niet toevallig. Keuzes maken is moeilijk. De regeringspartijen vinden dat wie nooit keuzes maakt, ook geen foute keuzes kan maken. Maar ze snappen niet, dat niet kiezen óók een keuze is. Centrumpartijen zijn allemansvrienden.
Bos draait. In campagnetijd zijn er twee van hem: eentje is minister van financiën, en eentje is het gezicht van de PvdA. Hij is vanaf het moment dat hij – blind van ambitie? – in het kabinet is gaan zitten is hij voor dit soort dingen gewaarschuwd. Ik ben geen fan van Wouter Bos. Sinds ‘De Wouter Tapes’ vertegenwoordigt hij voor mij het lege, visieloze, en demagogische dat het gezag van de politiek ondermijnt. Hetzelfde kan gezegd worden van Jan-Peter Balkenende, die deze openlijke muiterij toestaat, en wiens opvatting van regeren is: stug blijven zitten, en alle moeilijke dingen uitstellen.
Het is gemakkelijk schieten op deze regering. Wie gisteren het debat volgde, had in bijzonder harde bewoordingen van Pechtold, Wilders, Verdonk, Kant en Rutte kunnen horen dat het beter is, als op dit ongelukkige huwelijk een scheiding volgt. Ja, dat dankt je de koekoek. De oppositie wil ook wel weer eens de regeringsbankjes in. Nieuwe verkiezingen lossen het ware probleem van onze democratie niet op: visieloze leiders die totaal geen idee hebben hoe zij deze maatschappij willen gaan inrichten en daarom een woordenmist optrekken, of honderd dagen met de burger gaan praten om de schijn op te houden dat de regering dienstbaar is.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“Ja, ik heb gisteravond sex gehad met haar. Maar dat deed ik vanuit het perspectief dat ik nog haar vriendje was. Ik snap dat dat voor wat verwarring zorgt, schat. Om onduidelijkheid te voorkomen had ik er beter aan gedaan om gewoon bij jou in bed te kruipen.” En dan gewoon geen ‘sorry’ zeggen. Knap hoor, als je daar mee weg komt.
Enfin, gisteravond. Je weet hoe het af loopt, maar toch blijf je kijken. Balkenende zet de conclusies van de Commissie-Davids weg als ‘een mening’. Marriët Hamer speelt boos. Oppositie ruikt bloed. Balkenende frommelt ergens het woord ‘onverstandig’ en ‘met de inzichten van nu’ achter in een zinnetje en doet een hele vage handreiking over volkenrecht. Over het inlichten van de Tweede Kamer wordt de kamer niet ingelicht. En klaar is het circus.
Eén ding is namelijk al geruime tijd duidelijk. Zolang er crisis is, gaat dit kabinet niet vallen. Crisis is namelijk voor beloftenbrekers, wat een pretpark voor een kind is. Het enige dat er af en toe zal gebeuren is dat Hamer op hoge toon iets verontwaardigds gilt en dat er binnen het kabinet water in de verschillende wijnglazen wordt geschonken. Het is allemaal weinig sierlijk, maar veel meer dan af en toe een flink potje kamerspektakel zit er gewoon niet in, met zulke huizenprijzen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.