Kunst Op Zondag inventariseert ons koloniale verleden in de kunst

Er is de laatste jaren veel te doen over ons koloniale verleden. Kunst op Zondag verkende de uitingen van het koloniale verleden in musea en in andere kunstvormen in ons land. Er zijn talrijke exposities, boeken en theatervoorstellingen ontwikkeld rondom het koloniale verleden. Een speurtocht leverde vele verwijzingen op. Wat weet jij van onze koloniale geschiedenis? Het koloniale verleden in de musea [caption id="attachment_338110" align="aligncenter" width="450"] Omslag van de biografie Anton de Kom.[/caption] Anton de Kom in het Openluchtmuseum In 2020 kreeg de Surinaamse schrijver, verzetsstrijder, antikoloniaal denker, dichter en mensenrechtenactivist Anton de Kom (1898-1945) een eigen venster in de Canon van Nederland. In 1934 kwam zijn boek ‘Wij slaven van Suriname ’uit. Dit werk is een aanklacht tegen racisme, uitbuiting en koloniale overheersing. Anton de Kom was de eerste schrijver die de geschiedenis van Suriname vanuit een niet-westers perspectief beschreef. De Kom streed voor een menswaardig bestaan. Hij kwam niet alleen op voor zijn landgenoten die onderdrukt werden, maar voor iedereen die lijdt onder uitbuiting en onderdrukking. Zijn inzet én strijd werden door de heersende partijen in zowel Suriname als in ons land niet gewaardeerd. Sterker nog hij werd als een gevaar voor de samenleving gezien. Ondanks de toenemende druk van de machthebbers, gaf De Kom niet op. Nu is er een tentoonstelling waarin zijn gedachtegoed aandacht krijgt. In het Openluchtmuseum ontdek je wie Anton de Kom was, hoe hij leefde en werkte. De Surinaamse kunstenaar Ken Doorson heeft speciaal voor deze expositie het kunstwerk 'Papa de Kom' gemaakt. De Anton de Kom tentoonstelling is tot eind 2022 te zien in het Openluchtmuseum in Arnhem. https://youtu.be/K02XtEPLOSA  Video Kara Walker bij de tentoonstelling ‘A black hole is everything a star longs to be’ Kara Walker in De Pont  Collega Joke de Wolf had me gewaarschuwd: “Kara Walker in De Pont in Tilburg is zware kost”. Gruwelijkheid en intimiteit komen samen in haar kunst. Kara Walker (Stockton, Californië, 1969) geeft in haar werk haar perspectief op de geschiedenis. In deze verhalen staan slavernij, racisme en seksisme centraal. Waarom wil ik dan toch naar Tilburg? Omdat de vertellingen van Walker een groot publiek verdienen. Onze aandacht voor de gruwelijkheid en intimiteit die zij deelt, opent de deur naar meer begrip en empathie. A Black Hole is Everything a Star Longs to Be is nog tot en met 24 juli 2022 te ontdekken in De Pont in Tilburg. https://youtu.be/KgetJko9zkY Video David Van Reybrouck – 50ste Huizingalezing 2021 'De kolonisatie van de toekomst. Leven aan de vooravond van de klimaatcatastrofe'. Revolusi in het Rijks De Vlaamse cultuurhistoricus en schrijver David Van Reybrouck (Brugge, 1971) schreef een monumentaal werk over de vrijheidsstrijd in Indonesië. Vijf jaar lang onderzocht hij onze betrokkenheid bij de strijd in Indonesië. Hij sprak onder andere met honderden mensen uit Indonesië, Japan en Nederland. In een interview in Trouw (29 november 2020) spreekt de auteur zijn verbijstering uit over het gebrek aan historisch besef int ons land. Zijn vuistdikke boek was de opmaat voor de tentoonstelling Revolusi in het Rijksmuseum. [caption id="attachment_332157" align="aligncenter" width="450"] Heden van het slavernijverleden, entree expo © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Heden van het slavernijverleden in het Afrika Museum De looptijd van de tentoonstelling ‘Heden van het slavernijverleden’ in het Afrika Museum in Berg & Dal bij Nijmegen is verlengd t/m 21 augustus 2022. Dat is goed nieuws, deze tentoonstelling geeft op een overzichtelijke en interactieve manier weer hoe ons slavernijverleden er uit ziet. Naast een stevig stuk geschiedenis, richt deze tentoonstelling op het nu. Weet jij hoe ons koloniale verleden in het leven anno van 2022 in ons land doorleeft? Ontdek het in het Afrika Museum. Lees ook: Kunst op Zondag verkent online archief Surinaamse school en Kunst op Zondag leest Slavernij.   https://youtu.be/-Zz0H2T2rwo Video Ons Land ‘Ons land, De kolonisatie, Generaties en Verhalen’ Museum Maluka In het Haagse Museum Sophiahof is nu in de semipermanente tentoonstelling ‘Ons land, Dekolonisatie, Generaties en Verhalen’ te zien. De tentoonstelling Ons Land gaat over de Nederlandse koloniale geschiedenis in de Oost. Je ziet ook hoe deze geschiedenis nu nog altijd doorwerkt in onze samenleving. Je hoort de verhalen via de stemmen van acht families. De makers geven aan dat de tentoonstelling niet neutraal is, dat het verhaal niet compleet is en niet af. Het is een momentopname in een voortgaand proces van bewustwording. Deze expositie is het tweede gezamenlijke project van het Moluks Historisch Museum (Museum Maluku) en het Indisch Herinneringscentrum. Beide centra hebben onderdak gevonden in Museum Sophiahof. Museum Maluku is geopend van dinsdag t/m zondag van 11.00 tot 17.00 uur. De Museumkaart is geldig in dit museum. Boeken met koloniale wortels https://youtu.be/0I-Q76sxmA4 In de literatuur gaat de koloniale geschiedenis verder dan exclusief onze nationale geschiedenis. Naast Suriname en Indonesië vormt ook de raciale geschiedenis in de Verenigde Staten een sterke inspiratiebron. In verschillende boeken van Annejet van der Zijl (Oterleek, 1962) speelt ons koloniale verleden en rol. In de best seller Sony Boy (Annejet van der Zijl), maken we kennis met onze gedeelde geschiedenis met Suriname. In 1928 gaat de Surinaamse student Waldemar Nods in Den Haag op kamers. Zijn hospita, Rika van der Lans, een Hollandse vrouw, is gescheiden en heeft vier kinderen. Er laait een groot schandaal op als Rika een halfjaar later zwanger blijkt te zijn van Waldemar. Ondanks de armoede en de discriminatie lukt het hen een gelukkig bestaan op te bouwen met hun zoontje Waldy, alias Sonny Boy. Dit geluk wordt wreed verstoord als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. https://youtu.be/t5oxfZUvm8E Video interview Annejet van der Zijl over Fortuna’s Kinderen Fortuna’s Kinderen In ‘Leon & Juliette’ (Boekenweekgeschenk 2020) licht Annejet van der Zijl een stukje van de sluier op van de koloniale geschiedenis in de zuidelijke staten van Noord-Amerika. Het is 1820 als een Nederlandse jongen, Leon Herckenrath, zijn verarmde vaderland ontvlucht. Hij is op zoek naar het grote geld in de Nieuwe Wereld. In zijn nieuwe woonplaats Charleston is het de normaalste zaak van de wereld dat hij een zwart meisje, Juliette, koopt voor huishoudelijk werk. Dat hij haar koopt, is voor de gemeenschap geen probleem. Maar door voor haar te kiezen brengt Leon de wereld om hen heen in ‘gevaar’. Dit geschenk was de opmaat naar een groter werk ‘Fortuna’s kinderen’ dat nu overal in de boekwinkels ligt. In Fortuna’s kinderen beschrijft Van der Zijl een twee eeuwen omspannende familiegeschiedenis. Het verhaal gaat over mensen die hun leven niet laten begrenzen door risico’s en hun liefde niet door huidskleur. Ontdek zelf hoe verrassend actueel dit thema nu is.   [caption id="attachment_338115" align="aligncenter" width="450"] Mrs. Degas, roman van Arthur Japin © foto Wilma Lankhorst.[/caption]   De speurtochten van Arthur Japin In Mrs. Degas beschrijft Arthur Japin (Haarlem, 1956) beknopt de situatie rondom de katoenproductie en verkoop in New Orleans en de jaren na de Burgeroorlog in Amerika (1861-1865). Deze maatschappelijke ontwikkelingen laat Japin ons zien door de ogen van de familie van de Franse schilder Edgar Degas. In 1997 brak Japin door met zijn versie van het leven van de twee prinsjes in De zwarte met het witte hart. Aan de publicatie van dit boek ging tien jaar onderzoek vooraf. Japin bezocht onder andere Afrika, Weimar en Indonesië. https://youtu.be/UOdn7NS5P8M Video Colson Whitehead De ondergrondse spoorweg In De Ondergrondse Spoorweg beschrijft de zwarte auteur Colson Whitehead  (New York City, 1969) het verhaal van de tot slaaf gemaakte en later voortvluchtige Cora Randall. Het is een historische roman over slavernij, en een allegorie op hedendaags racisme. Whitehead beschrijft een clandestien netwerk (smokkelroutes) waarmee halverwege de negentiende eeuw slaven uit het Zuiden van Amerika naar het vrije Noorden en Canada probeerden te ontsnappen. In het kader van de Amerikaanse verkiezingen in het najaar van 2020 werd dit boek en het opkomend racisme in Amerika veelvuldig besproken. In een interview in Buitenhof (najaar 2020) gaf Whitehead aan dat hij bij raciale gelijkheid eerder veranderingen zag dan voortgang. https://youtu.be/BZd2vcJD8b4 Anneloes Timmerij leest voor uit ‘De mannen van Maria’ Focus op Indonesië In ‘De Mannen van Maria’ (2020) neemt Anneloes Timmerij haar lezers mee naar de ‘gouden jaren’ van de VOC in Indonesië. In 1625 stapt de dan 18-jarige Maria van Aelst aan boord van een van de VOC -schepen met als bestemming Batavia. Ze gaat als ‘stoofpeertje’ dat wil zeggen dat van haar wordt verwacht dat ze zo snel mogelijk bij een Nederlandse echtgenoot in Batavia voor nageslacht zal zorgen. Maria trouwt twee maal en beide keren overlijdt haar echtgenoot relatief snel na het huwelijk. In 1630 trouwt ze met Antonio van Diemen. Haar man maakt een snelle carrière in Batavia en Maria lift als zijn partner mee op dit succes. Ze ontwikkelt ook haar eigen zakelijke talent. Na de dood van Diemen gaat Maria terug naar Nederland. In 1674 kijkt ze op haar sterfbed terug op haar leven en de rol van de VOC in Indonesië: “We gingen om te baren, verscheept op bestelling van de heren ginds, zeven meisjes die vaak nog niet eens waren gekust." Indische wortels van Timmerij Anneloes Timmerij (Amsterdam, 1955) heeft vanuit de familie van haar moeder Indische wortels. Voor haar boek ‘Indisch zwijgen’ is Timmerij enkele maanden op West-Java geweest. Ze logeerde dicht bij de plek waar haar moeder, grootmoeder en de rest van haar familie opgroeiden. Haar moeder praat alleen wanneer het strikt noodzakelijk is. Dit was ook het geval met haar oma. De familie wordt bijeen gehouden door zeven zusters, de tantes. Bij het overlijden van iedere tante vervaagt er een stukje Indië. https://youtu.be/ytNQFja9cj0 Trailer ‘Het vergeten verhaal’ Dubbelroman: Het vergeten verhaal De jaren 1946-1950 in Indonesië vormen ook het decor voor de eerste dubbelroman van Anneloes Timmerij en haar partner Charles den Tex (Australië, 1952)  in ‘Het vergeten verhaal’ (2014). De hoofdpersonen Lienke en Guus Hagers zien elkaar als dé liefdes van hun leven. Ze wonen in Nederlands-Indië. Als de Tweede Wereldoorlog ook Nederlands-Indië in de greep krijgt, verliezen zij alles wat ze hadden én elkaar. Lienke en haar familieleden worden door de Japanners gevangen genomen. Via hun ervaringen lees je wat er in de interneringskampen gebeurde. Juist dit ingezoomde perspectief geeft dit verhaal een indringende sfeer. © tekst en foto’s Wilma Lankhorst.

Door: Foto: Molukse Barak, Lage Mierde (1939) te zien in het Openlucht Museum Arnhem © foto Wilma Lankhorst.
Foto: FaceMePLS (cc)

Het taboe op Nederlands koloniale verleden

De Amsterdamse rechtbank wilde vorige week geen voorwaarden opleggen voor vertoning van de film De Oost over het Nederlandse militaire ingrijpen in Indonesië. De Federatie Indische Nederlanders (FIN) had in een kort geding geëist dat de film zou beginnen met een waarschuwende tekst dat het ging om een ‘fictieve verbeelding’ van het Nederlandse ingrijpen, en dat die een reactie was op de Bersiap – de chaotische, gewelddadige periode in Indonesië pal na de Tweede Wereldoorlog. De FIN achtte de voorstelling van zaken in de film niet in overeenstemming met de feiten. De bezwaren richtten zich ook tegen beelden die te veel associaties zouden oproepen met de SS. En het ergste was nog, zo verklaarde een vertegenwoordiger van de FIN op de radio, dat de film ook onderdeel gaat uitmaken van een lespakket op scholen.

Lou de Jong

Het is niet de eerste keer dat er vanuit de hoek van oud-strijders en Indische Nederlanders een poging wordt gedaan de geschiedenis van de oorlog tegen Indonesië te vervalsen. Lou de Jong kreeg er eind vorige eeuw mee te maken toen hij zijn Geschiedenis van het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog voltooide met de zogenaamde ‘politionele acties’ van het Nederlandse leger. De boze oud-strijders hadden er zelfs een apart comité voor opgericht: het Comité Geschiedkundig Eerherstel Nederlands Indië. Toen een concept van deel XIA uitlekte waarin een hoofdstuk voorkwam onder de titel ‘Oorlogsmisdrijven’ ontstond een enorme ophef, aangejaagd door De Telegraaf.  De Jong beloofde er nog eens naar te kijken en gaf het omstreden hoofdstuk de titel ‘Excessen’. Toen hij de oud-strijders niet verder tegemoet wilde komen voerde het Comité tevergeefs een gerechtelijke procedure om alsnog gelijk te krijgen over de wijze waarop de gebeurtenissen in Indonesië in zijn boek behoorden te worden beschreven.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Closing Time | Marion Jola

R&B en hiphop uit Indonesië vanavond, gewoon omdat het kan. De achttienjarige Marion Jola is een ster in eigen land dankzij een spetterend optreden in Indonesian Idol. Hierboven is ze in gezelschap van rapper Rayi, die alweer een jaar of tien meedraait in de lokale scene. Ze koos dit nummer om uit te voeren toen ze eind vorig jaar in Seoul een prijs mocht ophalen. “Jangan” betekent “Niet doen”.

Foto: uyeah (cc)

In Indonesië wint de hoop het nipt van de angst

ANALYSE - Het ziet ernaar uit dat de zittende president Joko Widodo tijdens de presidentsverkiezingen van Indonesië een nipte overwinning heeft behaald op zijn tegenkandidaat Prabowo. In dat geval heeft de progressieve politiek het in dat land het voorlopig nog gewonnen van de politiek van verdachtmakingen en angst.  

Waar in de hele wereld de democratische rechtsstaat aan de verliezende hand lijkt en minder democratische krachten oprukken, is in Indonesië vooralsnog het omgekeerde aan de gang. In 1998 trok de dictator Soeharto zich onder druk van de bevolking terug uit de politiek. Indonesië kreeg een nieuwe grondwet, die uitgaat van een op moderne leest geschoeide rechtstaat en bestuur. Indonesië beweegt zich sindsdien stap voor stap in de richting van een moderne democratie. In praktijk blijkt een dergelijke omwenteling in een land dat lang geregeerd werd door een corrupte elite echter lastig.

Groot potentieel

Het potentieel van Indonesië is groot. Met meer dan 250 miljoen inwoners is het veruit het grootste land in de regio. Jakarta is met een kleine tien miljoen inwoners de grootste stad van de regio.

Door de snelle en slecht gecontroleerde urbanisatie van de afgelopen decennia is de hoofdstad echter uitgegroeid tot een notoire verkeerschaos. In andere grote steden in Indonesië zoals Surabaya en Bandung is de situatie niet veel beter. Ook tussen de steden zijn de verbindingen duidelijk overbelast. En naast het gebrek aan een goede infrastructuur vormen een gebrekkige scholing en armoede een economische rem op het land. Ook speelt de corruptie het land nog steeds parten.

Foto: IISG (cc)

Nederlandse SS’ers in Indonesië en Korea

RECENSIE - Ondanks dat hen het recht om in de krijgsmacht te dienen was ontnomen hebben Nederlandse SS-soldaten na de oorlog voor het vaderland en tegen het communisme gevochten in Nederlands Indië en Korea.

‘Maak van onze jongens geen SS’ers’ was de leuze waarmee de communistische jeugdbeweging onder leiding van Marcus Bakker actie voerde tegen het uitzenden van dienstplichtigen naar de oorlog in Indonesië. De woede over die uitzending zou nog vele malen groter geweest zijn als ook toen al circulerende geruchten bevestigd waren geweest dat er zich onder de Nederlandse soldaten in Indonesië daadwerkelijk ex-SS’ers bevonden. Dat gebeurde pas in de jaren tachtig toen Chris van Esterik in de NRC een getuige opvoerde die als dienstplichtige geconfronteerd was met soldaten die enkele jaren eerder in dienst van de nazi’s hadden gevochten. Geert Mak schreef op basis van dat artikel in De eeuw van mijn vader dat het om vijftien- à dertigduizend man ging. Dat was een pijnlijke vergissing die hij later moest rectificeren.

In Vechten voor vijand en vaderland doet historicus en ex-PvdA Kamerlid Gerrit Valk verslag van zijn onderzoek naar hoe het in werkelijkheid allemaal is gelopen. Hij beschrijft de inzet van voormalige SS’ers in Nederlands Indië en in de Korea-oorlog op grond van zorgvuldig archiefonderzoek en gesprekken met betrokkenen. De miskleun van Mak komt pikant genoeg voort uit een memorandum uit 1945 van de Rooms-Katholieke Kerk aan toenmalig premier Schermerhorn. Volgens de katholieke schrijvers, die de goedkeuring kregen van kardinaal De Jong, waren de meeste SS’ers geen oorlogsmisdadigers, maar idealisten, aanhangers van de Groot-Nederlandse gedachte en anticommunisten. Vanuit christelijk oogpunt bezien zou hen de gelegenheid gegeven moeten worden ‘goed te maken wat zij hebben misdreven’. ‘Een groot voordeel, aldus de schrijvers van het memorandum, was dat er 15.000 en misschien wel 30.000 geoefende en ervaren militairen beschikbaar waren voor de strijd.’ De regering Schermerhorn is om begrijpelijke redenen niet op deze suggestie ingegaan. Dat wil echter niet zeggen dat de deur naar de krijgsmacht voor alle voormalige SS’ers gesloten bleef in de naoorlogse jaren. Zowel in de oorlog in Nederlands Indië als in de Korea-oorlog enkele jaren later waren soldaten actief die ervaring hadden opgedaan in het leger van nazi-Duitsland.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Stefano Cannas (cc)

Nederlanders hebben (te) weinig kennis over zwarte bladzijden uit de eigen geschiedenis

ONDERZOEK - Nederlanders weten niet alleen weinig over de zwarte bladzijden van onze geschiedenis. Als ze meer informatie krijgen verandert ook hun houding tegenover de betrokken bevolkingsgroepen, ontdekte de Utrechtse sociologe Sabrina de Regt

Een van de speerpunten van het nieuwe kabinet is meer aandacht voor de Nederlandse cultuur, identiteit en geschiedenis. Meer specifiek staat in het regeerakkoord: “We vinden het belangrijk de kennis over onze gedeelde geschiedenis, waarden en vrijheden te vergroten. Deze maken ons tot wat we samen zijn. … Het is van groot belang dat we die historie en waarden actief uitdragen (p. 19)”.

De vier regeringspartijen hebben ook nagedacht over hoe ze dit willen bereiken. Zo lezen we in het regeerakkoord dat alle kinderen op school het Wilhelmus moeten leren, inclusief de context ervan. Ook willen ze dat alle kinderen tijdens hun schooltijd het Rijksmuseum en het parlement bezoeken. Verder wordt de nationale canon uitgereikt aan jongeren die de leeftijd van 18 jaar bereiken en aan personen die het Nederlanderschap verwerven.

In het regeerakkoord wordt echter met geen woord gerept over de “beladen” kanten van de nationale geschiedenis. Het AD suggereerde eerder op basis van uitgelekte stukken dat D66 heeft gepleit voor lessen over kolonialisme en slavernij, maar daar is in het regeerakkoord niets over terug te vinden. Uiteraard is de totstandkoming van een regeerakkoord een kwestie van geven en nemen. Zeker wanneer het min of meer een “gedwongen huwelijk” betreft tussen verschillende partijen zoals de VVD, het CDA, D66 en de CU. Toch is het erg spijtig dat juist dit punt het niet gehaald heeft in de onderhandelingen. Dit omdat, zoals ik hieronder zal laten zien, 1) Nederlanders weinig kennis hebben van dit deel van onze “gedeelde geschiedenis” en 2) een focus op het beladen verleden kan zorgen voor meer cohesie in de samenleving.

Foto: Wahid Hasyim (cc)

Grootste islamitische jongerenbeweging ter wereld roept op tot islamhervorming

U wilde islamhervorming, u krijgt islamhervorming. En uit onverwachte hoek ook nog.

De Indonesische jeugdbeweging Ansor, de jongerenafdeling van de gematigd-conservatieve islamitische organisatie Nahdtlatoel Oelama, roept op tot het ontwikkelen van een nieuwe hermeneutiek, waarmee de bronteksten van de islam helemaal van voren af aan bekeken zouden moeten worden.

De beweging constateert dat de traditionele orthodoxie in haar visie op samenleving en politiek goeddeels in de Middeleeuwen is blijven steken. Daardoor lijken moslimradicalen en -extremisten nog wel eens de beste theologische papieren en de orthodoxie aan hun kant te hebben.

Middeleeuws

Onlangs nog werd een christelijke gouverneur in Indonesië veroordeeld wegens godslastering, omdat deze zei dat de Koran helemaal niet bedoelt te zeggen, dat moslims niet op een christen zouden mogen stemmen. Radicale stemmingmakers grepen dit aan om een hetze tegen de gouverneur te voeren.

Volgens Ansor is het hoog nodig dat de islamitische plichtenleer bijvoorbeeld op het punt van de rechten van moslim-minderheden in een islamitische samenleving bij de tijd wordt gebracht.

“Er rust nu een wijde kloof tussen de structuur van de islamitische orthodoxie en de context van het bestaan waarin Moslims zich bevinden”, zegt Luthfi Thomafi, een lid van de bestuursraad van GP Ansor, “vanwege de immense veranderingen die hebben plaatsgevonden sinds de leerstellingen van de orthodoxe Islam, die grotendeels versteend zijn geraakt tegen het einde van de tijd van de Middeleeuwen.”

Grassroots-netwerk

De beweging wil een wereldwijd islamitisch educatief netwerk bouwen om moslims theologisch te onderwijzen en zo een ideologisch tegenwicht te bieden tegen radicale (wahhabitische, salafistische en ronduit extremistische) stromingen.

Ook wil ze grassroots-bewegingen opzetten en inspireren, om deze ideeën ingang te doen vinden bij de bevolking en de politieke wil te creëren om deze meer humanistische en inclusieve opvattingen van sjaria daadwerkelijk te implementeren.

Nahdtlatoel Oelama heeft vijftig miljoen aanhangers. Tja, wat wil je, Indonesië is nu eenmaal een groot eilandenrijk; we vergeten het vaak, maar het is het land met de meeste mosliminwoners ter wereld. Dat geeft deze stap door haar jongerenorganisatie best wat gewicht.

Lees meer op Channel NewsAsia.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 21-02-2022

De Kroonboekenclub | Melati van Java, dochter van Indië

COLUMN - Als de critici wraak hadden willen nemen op Melati van Java, hadden ze het niet effectiever kunnen doen: hebben jullie weleens wat van haar gelezen? Toch was zij in haar tijd – ze leefde van 1853 tot 1927 – een van de populairste Nederlandse schrijfsters, die de ene roman na de andere publiceerde én van wie vrijwl al die romans als warme broodjes over de toonbank gingen.

Marie Sloot heette ze. Ze gebruikte naast Melati ook nog het pseudoniem Mathilde voor haar katholieke, en ook zeer populaire, damesromans. Tegen het eind van haar leven kwam daar Max van Ravestein bij, voor haar wat modernere werk.

Al die pseudoniemen waren bedoeld om het lezerspubliek zo min mogelijk in de war te brengen. Marie Sloot kende, blijkens de onlangs verschenen biografie van Vilan van de Loos, de kracht van merknamen. Ze had bovendien een sterk ontwikkelde neus voor zaken. Hoewel ze een van de eerste vrouwen was die van haar pen moest leven, wist ze van vrij stevig onderhandelen zodat ze inderdaad haar hele leven zelfstandig kon zijn, en waarschijnlijk zelfs kostwinner voor het gezin dat ze vormde met haar inwonende vriendin Lina.

Chinese vrouw

Het is een razendinteressant boek geworden, de biografie van Vilan van de Loo. Het leven van Sloot was misschien nog niet eens zo interessant. Daar werkte ze te hard voor, en haar hele leven stond duidelijk in het teken van dat werk, aan het schrijven, aan het redigeren. Daar wordt je leven niet heel erg woelig van. Ze had bijvoorbeeld kennelijk maar één serieuze privé-relatie, met Lina, en ook daarover komen we weinig te weten.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Volgende