In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Closing Time | Love Is Selfish
, door
Bij het bekijken, en beluisteren van deze song, deze clip van Jack White, was ik al om/ingepakt, binnen de eerste 20 seconden. En waardoor kwam dat? Door de song, de artiest, de clip misschien? Nee, het kwam door dat geluid dat wordt veroorzaak als de vingers van de gitarist glijden over de hals van de gitaar, van het ene akkoord naar het andere. Dat geeft een bepaald geluid. En dat geluid, die muziek, staat niet genoteerd in de compositie. Je hoort een swietsj, je hoort een sjoetjs, dat is het geluid dat de verplaatsende vingers maken op de snaren.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Closing Time | Six Hills
, door
Het fijne van af en toe een Closing Time schrijven is dat je onbeschaamd je eigen favoriet van dat moment naar voren kunt schuiven: ‘goh, wat ik deze week nou weer voor bijzonders tegenkwam.’ En dan plaats je ongegeneerd die nieuwe clip van je favoriete band. Heb jij tenminste een prettige avond.
Het Rotterdamse Lewsberg heeft een nieuwe single die bijna zes minuten duurt. Met een strakke drum en met een hypnotiserende, doordenderende gitaar. Six Hills heeft een hoog tempo, en doet natuurlijk denken aan The Velvet Underground.
Closing Time | There Goes The Sun
, door
Als There Goes The Sun, niet gespeeld was door The Oblomovs, dan had ik die song waarschijnlijk nooit gehoord. U moet weten, Oblomov, van Gontsjarov, is een van mijn favoriete boeken aller tijden. Naast Money van van Martin Amis.
Ik heb sowieso een zwak voor de Russen, de oude, de klassieke Russen. En ik heb me de afgelopen decennia door die hele Russische Bibliotheek van Van Oorschot heen gelezen. Plus ook nog ‘ns die boeken die niet in die canon zijn opgenomen. En van al die boeken heeft Oblomov (genoemd naar de hoofdpersoon) een speciaal plekje. Ik heb het boek drie keer gelezen. Met wat jaren er tussen is dat. En elke keer leef ik helemaal mee met de held en zijn lot. En ik ken het verhaal, ik ken de afloop, en elke keer lees ik dan toch een andere boek.
Closing Time | Low
, door
Ik moest het even opzoeken, maar Low komt uit 1993. Hoe kom ik nu bij Low? Dat kwam via een omweg. Even kijken of ik de route nog weet. Ik hoorde een song op de radio van het bandje The Bug Club, If My Mother Thinks I’m Happy, en dat refreintje deed me denken aan Take The Skinheads Bowling van Camper Van Beethoven. Camper van Beethoven werd later Cracker en die hadden die lekkere jengelende gitaarplaat Low. Vermoeiend hoor, al die linkjes in je hoofd.
Closing Time | Et Hop
, door
Het zijn geen Fransen en de drummer heet Bakvis van z’n achternaam. Hm. Lastig? Laat ik het maar zeggen: ze komen uit Montreal, Quebec, en dat ligt in het Franstalige gedeelte van Canada. Dat verklaart alleen nog niet de achternaam van de drummer. Dat blijft een raadsel. (Zijn voornaam is gewoon Julien).
En Corridor maakt een jaren zestig geluid, met bedwelmende gitaarklanken en harmonieuze, dromerige zang. Retro. Pastoraal klinkende muziek met haast geen rauwe of ruwe randjes.
Closing Time | Life Is Fine
, door
Toen ik deze plaat een keer draaide thuis, zei mijn bezoek zoiets als: als je alleen op de muziek af zou gaan, dat het toch niet helemaal overtuigend was, dat dat life zo fine was.
En het is inderdaad geen zoet nummer van Rainer And Das Combo dat geluk en tevredenheid uitstraalt: die gruizige gitaar, dat hortende en stotende begin, dat gejank van die gitaar, dat rare, onrustige ritme – en het is misschien eerder een bezwering: als ik maar vaak genoeg beweer dat life fine is, dan is het dat ook. Toch?
Closing Time | Humming One Of Your Songs
, door
Ane Brun is een norse Noorse zangeres, tegenwoordig woonachtig in Zweden, het land van ABBA. En meestal heb ik niet zoveel met vrouwelijke singer-songwriters, meisje-met-gitaar, een enkel liedje gaat meestal wel, maar een hele cd, meestal niet. Dat ik dan wel door deze licht melancholieke song van Ane Brun gegrepen wordt komt denk ik dat haar manier van zingen en het gitaarspel, me doen denken aan Nick Drake. Ik heb zelfs even gedacht, toen ik de lyrics las, dat ze verwijst naar een song van Nick Drake:
Closing Time | Bell Bottom Blues
, door
Derek & The Domino’s, Eric Clapton op zang en gitaar. Een liedje met een achtergrond, een liedje over een vrouw. Dan was ze met die, maar zijn vriend werd ook verliefd op haar, moeilijk, moeilijk, maar het leverde gelukkig wel een liedje op.
Ik kwam bij deze song omdat Ben Hoogeboom van de week hier nog voorbij kwam, en Bell Bottom Blues werd destijds, 2012, gespeeld, naast Bach en Byrd, op zijn uitvaart.
Closing Time | Don’t Ask Me Love
, door
Een redelijk nieuwe Nederlandse retroband. Ze komen uit Rotterdam, maar verder doet Les Robots lekker geheimzinnig over wie ze zijn. Op het podium spelen ze gemaskerd. De namen Dave von Raven, en Arjan Spies vallen wel ‘ns, van de beatgroep The Kik. Les Robots spelen jaren-zestig muziek, surfmuziek, psychedelica en muziek die prima als soundtrack bij een spaghettiwestern kan. De muziek doet denken aan The Shadows bijvoorbeeld, instrumentaal dus. En dat doen ze erg leuk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.