Duopolie | Overheidsfalen

Liberalen hebben het zwaar te verduren op Sargasso. Ze ontkennen wetenschappelijk onderzoek, zijn intellectueel failliet, oneerlijk, en dode liberalen zijn sympathieker dan levende. Tegelijkertijd zal het de oplettende lezer opgevallen zijn dat Duopolie vaak weinig opheeft met overheidsingrijpen, zelfs in de financiële sector. Waar komt die onenigheid vandaan?

Door: Foto: Duopolie

‘Nederlandse banken mogelijk betrokken bij belastingontwijking’

Zou het heus?

Veel Nederlandse banken, waaronder Rabobank, ING en ABN Amro zijn mogelijk betrokken bij belastingontwijking. Zij hebben vestigingen in (voormalige) belastingparadijzen en hebben bedrijven en particulieren als klant die vanuit deze tax havens opereren. Hoeveel belasting er met de hulp van Nederlandse banken wordt ontweken, is niet bekend.

Dit stelt het onderszoeksbureau Profundo in het rapport Dutch Banks and Tax Avoidance, […]

Het bureau onderzocht hoeveel dochterbedrijven de banken hebben in belastingparadijzen zoals de Kaaimaneilanden, Maagdeneilanden, Jersey, Guernsey, de Amerikaanse staat Delaware, Zwitserland en Luxemburg en wat die dochters precies doen. In totaal bleken acht Nederlandse banken 166 dochters te hebben in zulke oorden. ASN Bank, SNS Reaal en Triodos hebben ze niet. […]

Wat die 166 dochters doen, bleek lastig te achterhalen – en vaak niet. Vragen die de onderzoekers daarover vervolgens aan de banken stelden, werden lang niet altijd afdoende beantwoord, zo stelt althans De Eerlijke Bankwijzer.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Duopolie

Duopolie | Grootte van de financiële sector

COLUMN - Is de financiële sector uit zijn voegen gegroeid? De financiële sector groeit sneller dan de rest van de economie en neemt daardoor een steeds groter deel van het bbp in. De vraag is of een grote financiële sector betekent dat de financiële sector veel waarde toevoegt, of zich alleen maar veel waarde toe-eigent, als een soort parasiet op de reële economie.

In principe maakt de financiële sector niets, maar faciliteert slechts de rest van de economie. Banken trekken korte termijn spaargeld aan en herinvesteren dit in langere termijn projecten waar ze toezicht op houden. Hierdoor maken banken investeringsprojecten mogelijk die er anders niet geweest zouden zijn. In zekere zin geeft het aandeel van de financiële sector in het bbp de kosten van de financiële sector weer, terwijl de opbrengsten blijken uit de groei van andere sectoren.

En een goed ontwikkelde financiële sector lijkt ook echt voor economische groei te zorgen. In veelgeciteerd onderzoek laten Rajan en Zingales zien dat sectoren die van externe financiering afhankelijk zijn, sterker groeien in landen met een grotere financiële sector. Een grotere financiële sector kan dus goed zijn voor de reële economie, zolang de reële economie meegroeit wanneer de financiële sector groeit.

Foto: Kort - illustratie Sargasso

KORT | Ze lachen ons niet toe, ze lachen ons uit

OPINIE - Commentaar overbodig:

Nationale-Nederlanden heeft ongeveer 240 miljoen euro aan aandelen opzijgezet die bestemd zijn als bonussen voor de toplaag van de verzekeraar. Dat is drie procent van het totale aantal aandelen van de sinds vorige week beursgenoteerde NN Group.

Maar bonussen bij een beursgang zijn toch normaal? Die managers hebben toch hard moeten werken om hun bedrijf aantrekkelijk te maken voor externe investeerders?

O ja?

NN Group betrad vorige week de beursvloer. Eigenaar ING moest zijn verzekeringstak verkopen van Brussel omdat de bank staatssteun had ontvangen tijdens de crisis.

Kom d’r maar in met de gebruikelijke verwijten van linkse afgunst. Want meer dan dat zit niet achter dit soort opruiende stukjes, toch?

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Miljardenschikkingen justitie VS met financiële sector

Eergisteren:

Citigroup heeft een schikking getroffen met de Amerikaanse autoriteiten over onzorgvuldigheden bij de hypotheekverstrekking in de aanloop naar de financiële crisis.

Dat werd maandag bekendgemaakt. Het financiële concern betaalt zo’n 7 miljard dollar (ruim 5,1 miljard euro).

Vandaag:

Kredietbeoordelaar Standard & Poor’s (S&P) is bereid een schikking van 1 miljard dollar (737 miljoen euro) te treffen met het Amerikaanse ministerie van Justitie. Dat meldde zakenkrant The Wall Street Journal. Het gaat om een zaak over de kredietbeoordelingen van S&P voor hypotheekbeleggingen.

Foto: Duopolie

Duopolie | Zijn banken nog niet eng genoeg?

COLUMN - Narrow banking is weer helemaal hip. De meest recente oproep komt van hoogleraar John Cochrane, die het Chicago Plan uit de jaren dertig nieuw leven in blaast. Volgens dit plan mogen er nog maar twee typen banken bestaan, volledig veilige banken die alleen in kortlopende staatsobligaties investeren, en onveilige banken die mogen investeren zoals ze maar willen. Alleen veilige banken mogen deposito’s uitgeven, terwijl onveilige banken zich geheel met aandelen financieren. The Economist is kritisch op het plan omdat het financiële stelsel er niet veiliger van zou worden, waarop Cochrane het weekblad hard aanpakte op zijn blog. Maar wie heeft er nu gelijk, Cochrane of the Economist?

De ratio achter narrow banking is dat het financiële systeem veiliger wordt voor bank runs, omdat de veilige banken op elk moment alle deposito’s kunnen uitkeren. In het huidige systeem is dat niet het geval: Deposito’s kunnen op elk moment opgevraagd worden, terwijl de investeringen van banken een langere looptijd hebben. Als depositohouders meer geld van de bank halen dan de bank in kas heeft, moet de bank het zijn langlopende investeringen liquideren tegen een lage prijs. Dit effect versterkt zichzelf: hoe meer depositohouders hun geld opvragen, hoe groter prikkel voor andere depositohouders om ook hun geld van de bank te halen voordat de bank failliet is. Bij narrow banking kan dit niet gebeuren omdat een veilige bank alleen in kortlopende staatsobligaties investeert, en zo altijd de depositohouders kan uitbetalen.

Het is echter de vraag of de financiële sector ook echt veiliger wordt met narrow banking. Onderzoek laat bijvoorbeeld zien dat gemeenschappelijke fondsen (die geheel met aandelen zijn gefinancierd) ook gevoelig zijn voor runs: zodra één belegger zijn aandeel in het fonds intrekt, blijkt dat anderen dit ook doen, wat voor een sterke daling van de waarde van het fonds zorgt. Op zich geen probleem: beleggers in het fonds verliezen misschien geld, maar omdat het om aandelenkapitaal gaat kan het gemeenschappelijke fonds niet failliet. Voor banken werkt dit anders, omdat overheden mogelijk bezorgd zijn over de waarde van het spaargeld. Wanneer mensen door een run ineens hun spaargeld verliezen, kan een overheid geneigd zijn om de onveilige bank te redden, wat het hele idee van een onveilige bank teniet doet.

Foto: photosteve101 (cc)

Naar een nationale bankinfrastructuur

OPINIE - In een fraai vormgegeven longread laat The Economist zien hoe iedere financiële crisis ertoe leidt dat de overheid (en dus de belastingbetaler) steeds sterker betrokken raakt bij het wel en wee van banken. De cyclus is ongeveer als volgt: de banken nemen te grote risico’s en komen in de problemen, de overheid ziet economische rampspoed aankomen en grijpt in met belastinggeld, de banken krijgen strengere regels opgelegd om te voorkomen dat het probleem zich herhaalt, de overheid laat de teugels weer een beetje vieren, de banken gaan zoeken naar manieren om binnen de nieuwe regels de winst te maximaliseren (door risico’s te nemen).

Dat moet stoppen, vindt het liberale weekblad. Als banken zich misdragen, dienen zijzelf de pijn voelen, niet de belastingbetaler. Anders gezegd: de overheid moet minder garanties afgeven en minder snel ingrijpen. De vraag is hoe je dat doet. De meest logische manier lijkt te zijn om ervoor te zorgen dat publiek noodzakelijke infrastructuur niet in het faillissement van een private partij kan worden meegezogen. Zo werkt dat met het wegennet, het elektriciteitsnet (wankel, zie de recente commotie om Alliander), het spoornet en ooit het telecomnet.

De eerste stap zou de heroprichting van de Postbank zijn, een simpele bank die betalingen voor je regelt en waar je spaargeld veilig is, omdat deze bank niet failliet gaat zolang Nederland zelf niet bankroet is. Iedereen met een burgerservicenummer heeft automatisch een Postbankrekening. Je hoeft er niks mee te doen, maar als je eigen bank in de problemen komt, heb je altijd een reserve voor de elementaire bankdiensten.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

De financiële sector is een parasiet op de reële economie

Want hoe moet je dit anders verklaren?

Een bedrijf met slechts één werknemer, dat nog nooit een cent omzet heeft gerapporteerd, houdt de gemoederen op Wall Street bezig. De koers van Cynk Technology, dat te boek staat als socialmediabedrijf, is de laatste weken namelijk om onduidelijke redenen als een raket omhooggegaan.

Inmiddels is het bedrijf vier miljard dollar waard:

Het weinige dat over Cynk bekend is, geeft weinig reden om aan te nemen dat het bedrijf inderdaad miljarden waard is. Uit de laatste financiële gegevens die de onderneming bij de beurswaakhond SEC heeft ingediend, blijkt dat zij tussen 2008 en 2013 in totaal ruim 1,5 miljoen dollar verlies heeft gedraaid. Er werd in die periode niets ondernomen en geen stuiver omzet behaald. Er werkt één man die tegelijk bestuursvoorzitter, financieel directeur en secretaris is, en bijna driekwart van de aandelen bezit.

Rabobank krijgt claim van 7 miljard wegens rentederivaten

Zo meldt nu.nl:

De bank zou voor klanten hebben verzwegen welke grote financiële risico’s die producten met zich meebrachten. Dat stelt de stichting Renteswapschadeclaim, die een procedure tegen de bank begint. […]

Rabobank zou vanaf 2001 voor 12 miljard euro aan renteswaps aan het midden- en kleinbedrijf hebben verkocht, en voor een soortgelijk bedrag aan grotere bedrijven. Bedrijven konden de swaps gebruiken om zich in te dekken tegen stijgende rentes. […]

Omdat de rente de afgelopen jaren flink is gedaald, hebben de bedrijven volgens hem een miljardenschade op de contracten geleden. De stichting wil dat bedrag op de bank verhalen.

Het kwaad van ‘high frequency trading’

Op GeenStijl nota bene, een heldere uiteenzetting over het kwaad van high frequency trading:

Na vierhonderd jaar ontwikkeling van de aandeelhoudersmarkt zijn we aardig wat generaties verder. Inmiddels zijn er partijen die beweren aandelen gemiddeld maar 11 seconden te bezitten. Geen enkele interesse in een investering in de reële economie, geen behoefte risico te dragen, geen dienstverlening naar andere beleggers & geen bijdrage aan de welvaart. De High Frequency Trader. Eén daarvan meldt in vier jaar handel geen enkele dag met verlies afgesloten te hebben.

HFT’s proberen bij iedere transactie op de beurs tegenpartij te zijn. Ze rekenen geen commissie, maar een klein koersverschilletje. In hun afwezigheid zouden de daadwerkelijke koper & verkoper met elkaar gehandeld hebben, en dat verschilletje tussen de twee gedeeld hebben. Ze lopen geen risico, want ze hebben beoogde koper en verkoper allang in beeld.

Vorige Volgende