Het Sargasso EK Voetbalgevoel 2008: de finale

Nu de oranjedampen zijn neergedaald en alle welpies ijverig aan het werk zijn gezet om een tower of power te bouwen is het tijd om onze aandacht te vestigen op de aanloop naar de finale van dit zinderende EK. De eerste finalist is de mannschaft van Duytschen bloet. Ik heb de kwartfinale waarin zij moesten spelen tegen de gehavende Turken met plezier overgeslagen. Waarom het onvermijdelijke zien aankomen in de laatste minuut als je ook in een bioscoop kan zitten om de beste film ever te kijken?

“Wij, van SATC, willen graag een proost uitbrengen op de lezertjes van Sargasso. Nou, proost en moge de best gekapte boys winnen.”

Iemand die hoogstwaarschijnlijk ook niet voor de buis heeft gehangen met een bakkie nachos en dip, is Christiano Ronaldo. Portugal werd uit het toernooi getrapt door Duitsland tijdens de kwartfinale. Maar Cristiano ging niet bij de pakken neerzitten. Integendeel! Zo zien we hem hier heerlijk relaxen met zijn vriendinnetje. Hij is het schoolvoorbeeld van hoe je met een tragische nederlaag om moet gaan. Wie ons ook nog een uitstekend lesje weet te leren in relativering, is onze goeie ouwe koningin. Zo tekenen we de volgende Cruijff-achtige uitspraak op uit hare mond: “Soms win je, soms verlies je in de sport.” Ik vermoed dat dit makkelijker gezegd is als je de wedstrijden bekijkt met een haakwerkje op schoot en een vermogen van 270 miljoen dollar achter de hand.

Een ding valt direct op: wat zijn de russen lelijk, deze lijkbleke Tsjernobyl kinderen. Go west van de pet shop boys, smst vriend. Zo klinkt hun volkslied. Het Wielemus galmt, de rouwbanden zijn om en de camera zoemt in op Prins Tapbier. Ik sms terug: bad luck.

Eerste tien minuten
Bavaria reclame in mijn kop, life is a rocky road. Alles voelt gespannen aan. Kind huilt. De eerste Russische aanval strandt op de verdediging. Tegenaanval met Kuyt voor het doel. Veel aandacht voor Boulahrouz. Hoe snel moet zijn hart nu kloppen voor haar, het bloed door zijn aderen suizen. De Russen nemen een hoekschop, twee achter elkaar. Geen werkelijk gevaar als in ‘er staat een kernraket in de tuin’. Dan een kans met meer substantie, een rus kopt over. Kind zet de volumeknop een tandje hoger. Vecht tegen de slaap, zoals oranje vecht met de concentratie en precisie.

Tien tot dertig minuten
Waarom zie ik telkens de Russen op onze helft. Waar is de opbouw, het frivole spel naar voren? Kind blijft onrustig huilen, ondertussen haar truitje weg sabbelend. Boulahrouz maakt een overtreding, zwartgallig. Boulahrouz zoekt de diepte op, hoekschop. Engelaar schiet de bal hard naast. We zwoegen, ploegen door de toendra. Die nummer tien is een irritante dribbelaar, met zijn muisgrijzige haar. En dan vanuit het niets is daar van Nistelrooij die voor het doel opduikt om een voorzet erin te tikken. Het publiek houdt de adem in; er gebeurt weer wat! Boulahrouz is wat brutaler, maar een snelle omschakeling van de russen zorgt voor angstige momenten, van der Sar redt, drie keer.

Het leven van een Sargasso EK verslaggeefster gaat vaak over rozen. Zo leek het mij een goed idee om voor de wedstrijd van Nederland tegen het gele Roemenië, uit eten te gaan met mijn man. Ter viering van ons huwelijk. Kind lieten wij achter in een mandje onder de brug. Ontspannen deden wij ons tegoed aan een EK menu in het classybuurtrestaurant. Met wijnarrangement. Zalm, dat soort oranjeachtige dingen zeker. Maar nee, wij werden aangenaam verrast door een keur aan smaken. De rode pukkels van de ober terzijde. Na drie wijn lag ik lallend onder de tafel en ging Hank zich bemoeien met de etende dames achter ons, of ze wat zachter konden praten over hun werk. Dat leidt zo AF van het zachte haasje met truffelsaus. Verse ouders kunnen niet meer tegen alcohol, zo is dat.

We kropen enkele meters over straat richting het cafeetje aan het plein met de fontein. Ik ging zitten op de barkruk met mijn hoofd een meter verwijderd van de flatscreen met slechts 30 megapixelpower en zeker geen HD kwaliteit. Teleurstellend dus. Even teleurstellend als de eerste helft van de wedstrijd waar met vlagen goed gespeeld werd. Dit heeft ook met perceptie te maken. Zo vind ik alle wedstrijden met Klaas Jan Huntelaar moeilijk verteerbaar. Volgens mij had deze jongen schaatser moeten worden, zeker geen voetballer. Maar het schijnt dat hij echt goed is. De tienermeisjes aan de bar deden alsof ze erg geïnteresseerd waren wat er zich op het veld afspeelde. Het was overduidelijk waar deze gansjes voor waren gekomen: de barjongeman met zijn nonchalant over de schouder geworpen theedoek. Toen de knul buiten een sigaret ging roken, verzuchtte een meisje dat hij al een vriendin had. Maar waarom flirtte hij dan met je? Duh!