Autistisch parlement vraagt om revolutie

Als ik het in dit stuk heb over het parlement, bedoel ik eigenlijk de gehele landelijke politieke top, dus regering, eerste en tweede Kamer. Ze zijn allemaal direct danwel indirect product van een landelijk "democratisch" proces. En het is nu juist het "democratische" aan het proces waar het begint te knellen. Alleen leeft het parlement in staat van ontkenning. In 2002 was er de Fortuyn revolte. Het leek er even op dat het parlement daarna inzag dat hun houding en aanpak niet meer aansloot bij hoe een groot deel van Nederland het op dat moment wilde. Maar na een paar obligate bestuurlijke vernieuwingsinitiatieven onder D66, werd het al heel snel stil. De adviezen van het burgerforum zijn nooit serieus besproken, laat staan de aanbevelingen van de Nationale Conventie. Het referendum over de Europese Grondwet dat in 2005 voor behoorlijk wat reuring zorgde in de samenleving kreeg geen opvolging na herziening van die grondwet, zeer waarschijnlijk vanwege de ongewenste uitkomst van de eerste. De Raad van Economisch Adviseurs is door het parlement terzijde geschoven omdat men er toch niet naar wilde luisteren. En deze week krijgt de Nationale Ombudsman het zwaar te verduren in het parlement omdat hij kritiek heeft op het functioneren van de overheid.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Politiek: Geen moslimpartij

, door

GroenLinks kamerlid Tofik Dibi vreest dat het integratiedebat wordt bemoeilijkt, het CDA-Tweede Kamerlid Schinkelshoek zegt dat het geen bijdrage zal leveren aan de integratie van Moslims in Nederland. Ook de SP is tegen. Volgens de partij kunnen de moslims zich vinden in de huidige partijen en zich daar prima in thuisvoelen.

Waarover heb ik het? Over het voorstel van Rabbae om een moslimpartij op te richten. Het CDA omlijst dat zelfs met de volgende uitspraak: “jezelf terugtrekken in je eigen politieke kring is niet verstandig”.

Van dit soort uitspraken krijg ik jeuk. Het klinkt als goedkope angst voor een politieke nieuwkomer die je kiezers kan kosten, verpakt in mooie woorden. Want waarom mogen moslims niet een partij oprichten? Laat de kiezers zelf maar beslissen of de partij bestaansrecht heeft.

Ik kan zo’n initiatief alleen maar toejuichen. Het betekent immers dat Nederlandse moslims zich uitdrukkelijker gaan bemoeien met de Nederlandse politiek. Wederom een goede stap richting integratie.

En mocht de partij een Nederlandse samenleving willen nastreven op islamitische grondslag, so what? Ooit het beginselprogramma gelezen van de SGP?

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Terreur van de meerderheid?

, door

Ik luister naar het volk ja. De meerderheid beslist. Dat is democratie. We kunnen geen rekening blijven houden met een minderheid. Kijk nou naar de bevolkingssamenstelling. We zitten met 15 miljoen autochtonen en twee miljoen allochtonen en bij iedere beslissing die we nemen houden we toch vooral ongelofelijk veel rekening met die minderheid.

Rita Verdonk breekt een been lans voor de meerderheid in een interview met De Pers.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

ANONIEMPJE: Democratisch Appèl anno 2008

, door

In het kader van de lopende discussie over privacy hier een bijdrage van D66 Europarlementarier Sophie in ’t Veld.

ANONIEMPJE: Democratisch Appèl anno 2008

“Onschuldige mensen hebben niks te verbergen” zegt VVD Kamerlid Fred Teeven. Hij vindt dat we best nog méér privacy mogen offeren in de strijd tegen misdaad en terrorisme. Heel veel mensen zijn het met hem eens. En oppervlakkig gezien klinkt het inderdaad logisch: hoe meer controle, hoe groter de kans om booswichten op te sporen. Dus hebben burgers in de laatste jaren zonder morren toegestaan dat de overheid inzicht krijgt in elk intiem detail van hun privé-leven.

Maar de werkelijkheid is niet zo simpel. Het is een fictie dat we in ruil voor minder privacy en minder vrijheid automatisch meer veiligheid krijgen. En een gevaarlijke fictie bovendien. Een fictie die geen daadwerkelijke veiligheid schept, maar een schijnveiligheid.

Wat weet de overheid van ons?

De overheid weet wie we zijn, wie onze vrienden zijn, met wie we bellen en mailen en waarover, wat we eten en drinken, welke boeken we lenen uit de bieb, welke websites we bezoeken en wat we op Google zoeken, welke ziektes of psychische problemen we hebben, van welke politieke beweging of kerkgenootschap we lid zijn, dat we een partner zoeken op een datingsite of de Viva dildo bestellen, hoeveel geld we op onze bankrekening hebben en naar wie we geld overmaken. Door passagiersgegevens, OV chipkaart, kilometerheffing, camera’s in de publieke ruimte, Google Earth en RFID chips valt van minuut tot minuut vast te stellen waar we ons bevinden. Binnenkort zijn ook onze vingerafdrukken en DNA opgeslagen in centrale gegevensbanken. Als de regering haar zin krijgt worden in het electronisch kinddossier ook details over onze luieruitslag, kleuterdriftbuien en opvoedgewoonten van onze ouders bijgehouden. Intelligente camera’s en microfoons analyseren ons gedrag, en superscans kijken dwars door onze kleding of door de muren van onze woning heen. Dit is allemaal geen science fiction meer, het is werkelijkheid geworden. Kortom: het is voor een normaal mens vrijwel onmogelijk zich aan het Alziend Oog te onttrekken, behoudens misschien in je eigen badkamer of ver weg van de bewoonde wereld, diep in de bossen.

Wat gebeurt er met al die persoonlijke informatie?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geef parlementariërs een eigen achterban

, door

Deze gastbijdrage is van ReindeR Rustema en past in de discussie over het tellen van alle stemmen in de Tweede Kamer. Oorspronkelijk geschreven voor de oude media, maar die pikten het niet op.

Burgers die per se niet op een partij maar op een persoon willen stemmen kunnen nu alleen bij Wilders en Verdonk terecht. De armoedige situatie bij de Œouderwetse’ partijen, waarin de lijsttrekker de personificatie van de partij is en de rest van de fractie er weinig toe doet laat niets te kiezen over voor de burger. Het gedrag van de meeste parlementariërs en het reglement van orde in de Tweede Kamer gaan ook uit van een parlement met partijen en bijbehorende, achterhaalde kartelpolitiek. Zo worden gaan praktisch alle stemmen over moties en wetsvoorstellen nu langs partijlijnen. Als we een systeem van twaalf kamerleden met verschillend stemgewicht zouden invoeren, zou er geen verschil zijn met de huidige situatie.

De huidige praktijk is bijzonder jammer, omdat er wel degelijk individuele volksvertegenwoordigers zijn binnen de traditionele partijen die een eigen achterban kunnen verdienen. Die achterban kan thematisch of geografisch zijn, maar kan ook gebaseerd zijn op de geschiedenis of de persoonlijkheid van de volksvertegenwoordiger, dat doet er niet toe. Een partij zoals de Partij van de Dieren is symptomatisch voor het fenomeen dat burgers zich vol overgave (tijdelijk) rond een issue verzamelen en zich niet levenslang binnen een zuil laten opsluiten.
Volksvertegenwoordigers moeten de stabiele factoren zijn in een parlement waar onderwerpen snel veranderen, one-issuepartijen kunnen dat niet.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Alle stemmen tellen?

, door

Met enige enige regelmaat is hier aandacht besteed aan de slechte
toegankelijkheid van de documentatie van ons parlement. Het verschijnt met vertraging, het is onoverzichtelijk, de verbanden tussen documenten zijn niet duidelijk en het is niet eens mogelijke permanente linkjes te maken.
Voor de (burger) journalist die niet in Den Haag zit, is het daardoor heel lastig te volgen wat er werkelijk besproken wordt onder die kaasstolp.
Maar er is één aspect nog lastiger: Uitvinden wat het stemgedrag van de Tweede Kamer is bij een wet, motie of amendement. En als je dan toch na veel zoeken met behulp van dossiernummers gevonden hebt waar de stemmingsuitslagen staan, kom je nog niet veel verder dan dat partijen A, B en C voor waren en de rest tegen. Je kan niet zien hoe een individueel kamerlid heeft gestemd tenzij er om een hoofdelijke stemming is gevraagd. Je kan ook niet zien of alle kamerleden wel aanwezig waren bij de stemming. De aanname is dat als er staat dat partij A voor was, alle fractieleden voor waren, maar individuele kamerleden kan je hier niet op aanspreken. In de praktijk komt dit er op neer dat in 99 procent van de gevallen iedereen met de fractie mee stemt. Daarom zouden eigenlijk twee Kamerleden volstaan, ieder met een bepaald stemgewicht. Spaart een hoop ruis.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Langzaam sterft onze democratie

, door

Rita Verdonk begint een “beweging”. Niet een politieke partij. Partijen zijn lastig. Partijen zijn niet daadkrachtig.
Geert Wilders heeft ook geen politieke partij. Dat is gedoe. Ze weten daar heus wel wat de hardwerkende Nederlander wil. Daar heb je geen praatgroep voor nodig.
Rita en Geert hebben in de peilingen samen tussen de 20 en 32 zetels.
Op deze schaal is dit een nieuw verschijnsel. Kamerleden die geen partij hebben. Geen organisatie die democratisch bepaalt wie namens hun mag spreken.
Binnen de nieuwe “bewegingen” weten de mensen aan de top dat heus zelf wel. Ze luisteren immers toch naar de mensen. En mensen geven hun toch ook geld als blijk van vertrouwen, dat ze op de goede weg zijn?
Langzaam sterft de democratie een beetje.

In Nederland mogen mensen om de vier jaar een stem uitbrengen. Stemmen voor een partij die het best hun standpunten vertegenwoordigd. Jammer dat vrijwel geen enkele Nederlander in staat is om te controleren of die partijen dat ook werkelijk doen. Inzicht in hoe politieke partijen werkelijk stemmen op voorstellen is heel moeilijk in ons stelsel. Alleen de grote onderwerpen halen de publiciteit en laten soms zien waar een partij voor of tegen was.
Maar u wist vast niet dat de PVV tegen vertegenwoordiging van kleine, zelfstandige ondernemers in de besturen van Kamers van Koophandel was. Of dat de PvdA voor de wet gestemd heeft die aan de Minister van Binnenlandse zaken de bevoegdheid geeft om mensen van hun vrijheid te beroven als ze die staatsgevaarlijk vindt, buiten de rechter om. Of dat de partijen ingestemd hebben met het aan de AIVD geven van de bevoegdheid door alle (ALLE!) electronische gegevens over de inwoners van Nederland te zoeken om te kijken of er “verdachte patronen” zijn.
Overigens is dat stemmen per partij ook nog eens aan spelletjes onderhevig. Wist u dat een partij voor kan stemmen (waarbij alle zetels van die partij tellen) terwijl niet alle kamerleden aanwezig zijn? Wist u dat er kamerleden bij bepaalde stemmingen even weglopen. Kunnen ze later zeggen dat ze daar niet voor of tegen hebben gestemd. Lekker makkelijk. Nauwelijks te achterhalen.
Langzaam sterft de democratie een beetje.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

QvdD: Komrij: ‘Democratie is dood’

, door

Met democratie als woord wordt niet de spot gedreven. Het woord danst op ieders lip. Er worden veel, heel veel monologen gewijd aan de toestand van de democratie. Alleen al daarom zou je nattigheid moeten voelen. Zoveel mooie en brave woorden wijd je alleen aan een overledene.

‘Gerrit Komrij’ op zijn weblog.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige